Vikan - 13.05.1943, Blaðsíða 12

12
mannsins. Hann viðurkenndi, að lýsing Wynne á
biðlum Madeline var alveg rétt, og hann viður-
kenndi einnig, að Wynne væri maður, sem áreið-
anlega ætti eftir að komast áfram. Hann sá
hann í huganum sem ráðherra, heyrði hann tala,
sá sjálfan sig meðal áheyrendanna og Madeline
í viðhafnarsæti.
Wynne las úr svip gamla mannsins, og hugsaði
sér að hamra járnið á meðan það væri heitt.
„Má ég vonast eftir samþykki yðar, herra
West?“ spurði hann.
„Já, ég hefi ekkert á móti þessu, ef yður tekst
að vinna Madeline. Ég meira að segja býð yður
hjartanlega velkominn,“ sagði hann, og rétti
Wynne litla, feita, hringprýdda höndina. „Þér
eruð maður eftir mínu höfði; en ég er hræddur
um að yður veitist öllu erfiðara að vinna
Maddie.“
„En hvað munduð þér segja,“ spurði Lawrence
og fölnaði, „ef ég segði yður, að ég hefði þegar
fengið samþykki Madeline ?“
Gamli maðurinn horfði á hann hissa og spyrj-
andi.
„Hvað segið þér? Hafið þér fengið samþykki
hennar! Hvenær skeði það?“
„Fyrir hér um bil þrem árum síðan.“
„Hvemig? Áður en ég kom heim? Á meðan
Maddie var í skólanum? Eruð þér þá þessi ban-
hungraði náungi, sem ég einu sinni heyrði getið
um? Það getur ekki átt sér stað.“
„Banhungraður var ég nú ekki, en ég var ást-
fanginn fram úr öllu hófi.“
„Þetta er þá svona gömul saga?“
„Já, það er vissulega gömul saga. En þér hafið,
að því tilskildu, að Madeline segi já, gefið sam-
þykki yðar, ekki satt? Og þér standið við loforð
yðar?“
„Að sjálfsögðu. Eg svík aldrei gefin loforð,"
svaraði West óþolinmóðlega.
„Það er ágætt,“ sagði Wynne og var sem þungu
fargi væri létt af honum, „þá ætla ég að segja
yður dálítið, sem mun koma yður mjög á óvart,
ef til vill verðið þér reiður, en í öllum bænum
hlustið á mig með þolinmæði."
„Við höfum verið gift i meira en þrjú ár.“
Hér þagnaði Lawrence, og beið þess að sjá,
hvaða áhrif þetta hefði á West, og til þess að
dylja sína eigin geðshræringu.
„Hvað — hvað segið þér?" stamaði gamli mað-
urinn, og dró andann djúpt. „Ég trúi þessu ekki
— ekki einu orði.“
„Ef þér viljið hlusta á mig þolinmóður, þá
munuð þér trúa þessu."
Og Wynne hélt áfram.
„Það eru meira en fjögur ár síðan bréfin frá
yður hættu að koma, og Harpersystumar, sem
héldu, að þér hefðuð orðið gjaldþrota, og væruð
kannske dauður, breyttu stöðu Madeline í skól-
anum, frá þvi að vera allra eftirlæti, í það að
verða kennslukona, og eftir það fékk hún aðeins
það allra nauðsynlegasta af fötum, og varð að
vinna á við tvær. Allt þetta fenguð þér aldrei að
vita. Maddie bjó við þetta í heilt ár. Ég kynnt-
ist henni á dansleik, og varð strax ástfanginn af
henni; ungfrú Selina, sem hataði bæcji mig og
hana, sá sér fljótlega færi á að reka hana úr hús-
inu, og þar sem hún hvorki átti peninga, vini eða
meðmæli, en ég aftur á móti gat séð henni fyrir
fæði, tók ég hana til London og kvæntist henni."
Lawrence þagnaði andartak og leit á gamla
manninn, sem var fölur sem nár, og sagði með
miklum erfiðismunum: „Haldið þér áfram, flýtið
yður að ljúka þessu af, að öðrum kosti verð ég
vitskertur."
„Ég var fátækur," hélt Lawrence áfram, „við
bjuggum í tveggja herbergja íbúð, en við vorum
mjög hamingjusöm. En því miður bar sjúkdóma
að garði hjá okkur. Ég fékk taugaveiki, og var
nærri dáinn, og í þann sama mund ól Madeline
bam.“
Robert West þaut upp af stólnum, en settist
strax aftur.
„Þetta var drengur," hélt Lawrenee áfram.
„Drengur! Hvar er hann?" spurði gamli mað-
urinn með ákefð.
„Þér fáið fljótlega að vita það,“ sagði Law-
rence, alvarlega. „Madeline reyndist hin nærgætn-
asta móðir og eiginkona, og fórnarlund hennar
sem hjúkrunarkonu var framúrskarandi."
„Madeline, Madeline mín?“ spurði West, í van-
trúnaðar tón.
„Við áttum ekkert, ekkert framar. Eftir að
ég kvæntist umgekst ég enga af mínum gömlu
kunningjum, og fjölskylda mín vildi ekki vita
neitt af mér. Við seldum og veðsettum allt, sem
við áttum, nema fötin sem við stóðum í, og að
lokum sveltum við. Á þessum erfiðu dögum var
Madeline hreinasti engill, og er ég hugsa til
þeirra, get ég fyrirgefið henni allt."
„Fyrirgefið henni! Madeline veðsetti fötin sín!
Madeline svelti!" hrópaði gamli maðurinn svo
hátt, að þjónn einn gægðist inn, til þess að sjá,
hvað um væri að vera.
Wynne gaf honum merki um að hann skyldi
fara og hélt svo áfram: „Já, þannig var þetta.
Við gátum varla dregið fram lífið. Þá kom bréfið
frá yður, og frú Harper setti sig í samband við
Madeline i gegnum blöðin. Sem betur fer, þá
sáum við auglýsinguna og Madeline veðsetti
hringinn sinn og fór til Riverside. Systurnar
tóku henni opnum örmum sem ungfrú West, þær
höfðu enga hugmynd um, að hún væri gift. Til
allrar ógæfu sýndu þær henni bréfið frá yður,
þar sem þér sögðust vera algjörlega mótfallinn
þvi, að hún gengi að eiga fátækan mann. 1 ör-
væntingarfullri ósk um það, að bjarga manni og
barni frá því að deyja af hungri, ákvað hún að
leyna yður því að hún væri gift. Seinna, þegar
ástin til auðæfa, óhófs og skemmtana náði tökum
á henni, hélt hún áfram að leyna yður þessu og
gleymdi mér og baminu. Því miður, er ég til-
neyddur að segja þennan beiska sannleika."
Robert West kinkaði kolli.
„Hún dró stöðugt á langinn að segja yður
þetta, og að lokum missti ég þolinmæðina. Hún
vildi ekki leyfa, að ég talaði við yður. Þér munið
ef til vill eftir því, að ég heimsótti yður eitt
kvöld, er þér bjugguð á Belgraviatorginu. Maddie
fór með mig inn í annað herbergi, að sýna mér
málverk. Þá gerði ég síðustu tilraunina til þess
að fá hana til mín aftur."
„Sleppti Maddie öllu tilkalli til yðar?“
„Já, það gerði hún.“
VIKAN, nr. 19, 1943
„Og bamið? Hvar er barnabarn mitt, erfingi
minn?" '
„Munið þér eftir dansleiknum, sem þér hélduð
í júní?“
„Já, já, maður gleymir slíku ekki strax."
„Þá nótt dó drengurinn," sagði Wynne, íágt og
alvarlega.
„Ó, þetta getur ekki verið satt!“
„Hann dó úr barnaveiki. Madeline kom of seint
til þess að ná honum lifandi. Hún kyssti hann og
smitaðist. Drengurinn var fallegur, með yndis-
legt hrokkið hár, og ég sagði margsinnis við
Madeline, að það eitt að sjá drenginn, mundi gera
yður vingjarlegri í okkar garð. En hún skeytti
því engu, gaf alltaf ný og ný loforð, sem hún
stöðugt sveik: Hún var svo hrædd við yður.“
„Var hún hrædd við mig?"
„Eftir að Harry dó, sá ég hana aldrei; en ég
frétti í London að hún væri mikið veik, og mér
tókst stöðugt í gegnum yður og aðra kunningja
að fá frengir af líðan hennar. Ég hélt, að ást mín
til hennar væri dáin, en mér skjátiaðist. Ég
þráði, að sættast við hana. Svo frétti ég hjá ein-
um kunningja mínum, að ástand hennar væri
talið hættulegt — það var daginn sem ég hitti
yður í gildaskálanum — og þá lét ég allt annað
bíða, viðskipti, skyldur, og fékk mér farseðil með
Victoría."
„Það var þetta, sem þér höfðuð að gera til
Sidney?"
„Madeline er hræðilega mikið breytt," hélt
Lawrence áfram, án þess að svara þessari spum-
ingu. „Þegar ég sá hana í fyrsta skipti í ljós-
inu varð ég svo — svo," röddin brást honum.
„Veslings stúlkan, það er ekki að undra, þó
hún beri þessa menjar. Ég undrast meira, að hún
skuli vera lifandi. Nú, ég vil ekki gjöra henni
lifið erfiðara. Hún hefir ekki breytt rétt gagnvart
mér, og þó miklu ver gagnvart yður. Hún var
hrædd við mig! Ég hélt að allir, sem þekktu
mig vissu, að skorpan er harðari en það
sem fyrir innan er, og að þótt ég gelti, þá
bít ég ekki. Og þér önnuðust hana, þegar hún
átti engan að! Þvílíkar nöðrur þessar Harpers-
systur, að koma þannig fram við dóttur mína!
Og ég sem þar að'auki gaf þeim stórgjafir, fyrir
góðvild þeirra í garð Maddie!! Vissu þær ekki,
að þér voruð kvæntur Maddie?"
„Nei, það vissi aðeins ein mannvera fyrir utan
okkur."
M A G G I
og
K A G G I.
1. Magsri: Ertu
tilbúin! Um leið
og þú ert búinn
að opna, slærðu
í pönnuna, svo
skulum við sjá,
hvort þær hypja
sig ekk'!
Raggi: Allt í lagi!
2. Raggi: Áfram,
Maggi, ég er rétt
á eftir þér!
3. Ragg' (hóstar)
Hæ, Maggi! Ég
sé enga flugu!
(hóstar).
Maggi íhóstar):
Ekki ég heldur!
' '•> )
4. Raggi: Hver
skollinn! Maggi,
sérðu ljósahjálm-
inn ?!
Maggi: Æ, ó!
Þær hafa hópast
þangað!