Vikan - 13.05.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 19, 1943
13
| Dægrastytting |
'■'mmmmmmmmmimmmmm mmimiimmmmmmmmmm^
Edison og samkvæmisfötin.
Kvöld eitt fékk frú Thomas Edison mann sinn
til þess að koma með sér i veizlu. Honum þótti
samkvæmisföt óþægilegur klæðnaður, en lét þó
Undan þrábeiðni konu sinnar og klæddist þeim.
Honum leiddist mjög í veizlunni, og við fyrsta
tækifæri «agði hann við konu sina: ,,Nú fer ég
heim.“
En í stað þess fór hann til vinnustofu sinnar,
fór lir samkvæmisfötunum og í þægileg vinnu-
föt. En til þess að vera viss um að þurfa aldrei
að fara í samkvæmisfötin aftur, tók hann hamar
og nagla og negldi þau upp á vegg. Og þar voru
þau upp frá því.
Sjón er sögu ríkari.
Eitt sinn, er Marlene Dietrich og Jean Gabin
voru saman úti að aka, voru þær stöðvaðar af
hermanni, sem spurði þær, hvar hann og vinir
hans gætu séð einhverja kvikmyndaleikara.
„Því farið þið ekki í kvikmyndatökuhúsin, til
dæmis USO?“ spurði Marlene Dietrich.
„Við fórum þangað,“ svöruðu piltamir, án þess
að þekkja leikkonurnar. „En þar voru engar
,,stjörnur“. Og okkur er meinilla við að snúa
heim til Texas aftur, án þess að sjá einhverja
þeirra."
„Ég skal fara með ykkur heim til einnar leik-
konunnar," sagði Marlene. „Ég þekki hana mjög
vel. Komið inn í bifreiðina.“ Er bifreiðin nam
staðar á ákvörðunarstaðnum, stökk Marlene út.
„Bíðið þið héma. Ég hleyp inn bakdyramegin."
Tíu mínútum seihna lauk hún upp aðaldyrun-
um, klædd glitrandi kjól, með hárið sett upp á
höfuðið. Piltarnir göptu af undrun, því að nú
fyrst þekktu þeir, hver hún var.
Konungurinn og einræðisherrann.
Strax á fyrstu stjórnarárum sínum útilokaði
Mussolini konunginn frá afskiptum af öllum opin-
herum málum; þó var það á einn stað, sem kon-
ungurinn kom alltaf, og það var á rikisráðsfundi.
Eitt sínn, ér konungur var að fara út af einum
Blikum fundi, missti hann vasaklút sinn á gólfið.
Mussolini var þar viðstaddur, tók upp vasa-
klútinn og sagði: „Yðar hátign! Mig langar til
að eiga vasaklútinn til endurminningar um þenn-
an fund.“
,,Æ-nei,“ svaraði konungurinn. „Þessi vasa-
klútur er það eina á Italíu, sem ég hefi leyfi til
þess að vera með nefið niðri í.“
l»að var auðvelt —
Kétt eftir að Suður-Afrika fór í stríðið með
bandamönnum, spurði Búi einn, er var andvígur
þátttökunni, Smuts að því í þinginu, hvað það
kostaði Afríku mikið að vígbúast, og sagðist
Vilja vita þetta nákvæmlega. Maðurinn vissi, að
það mátti heita ógerningur, að svara þessu, en
Smuts sagðist skyldi svara morguninn eftir.
Daginn eftir reis Smuts úr sæti síriu, ræskti
Big og sagði: „Upphæðin, sem ég var spurður um
í gær, er 80.169.000 sterlingspund, tíu shillingar
og sex pence .. .“ Þingheimur þagði andartak,
en síðan ráku allir upp skellihlátur. Búinn, sem
spurt hafði, sat kafrjóður.
Að fundi loknum spurði einn vinur Smuts hann
að því, hvernig hann hefði getað fundið út upp-
hæðina. „Það var auðvelt,“ svaraði Smuts. „Ég
vissi ekkert hver upphæðin var og veit það ekki
ennþá. En aftur á móti vissi ég það, að andstæð-
ingarnir verða að minnsta kosti tvo mánuði að
finna réttu upphæðina, svo að þeir geti sannað,
að mín sé röng, og það þótt þeir hafi tuttugu
menn til þess.“
Orðaþraut.
ÁLMA
AKUR
SK AR
ODDI
S N AR
ÓL AR
S K A R
E M J A
FL AG
Fyrir framan hvert þessara orða á að setja
einn staf, þannig að ný orð myndist, séu þeir
lesnir ofan frá og niður eftir, myndast 'nýtt orð
og er það nafn á götu í Reykjavik.
Sjá svar á bls. 14.
Mark Tvvain og sölumaðurinn.
Einu sinni, er Mark Twain var á ferðalagi,
lenti hann í jámbrautarklefa með sölumanni og
aðstoðarpresti. Twain reyndi að sofna, á meðan
sölumaðurinn blaðraði stöðugt við prestinn.
„Nú ætla ég að leggja fyrir yður gátu,“ sagði
hann. „Vitið þér, hver er munurinn á asna og
presti?“
„Nei,“ svaraði presturinn.
„Jæja,“ sagði sölumaðurinn sigri hrósandi,
„presturinn hefir krosá á brjóstinu, en asninn
ber sinn kross á bakinu.“
Mark Twain reis þá upp, leit til hans illilega
og sagði: „Vitið þér, hver er munurinn á asna
og umferðasala ? “
„Nei,“ sagði sölumaðurinn.
„Nei, ég veit það ekki heldur,“ sagði Twain og
lagðist út af aftur.
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 11.
Nú sáu skipyerjar á vöruflutningaskipinu, að
mikil hreyfing var á þilfari ræningjaskútunnar
og um sömu mundir kom skeyti frá Georg:
Lausn á bls. 14.
Dásamlegasti staðurinn —
Booth Tarkington hitti einu sinni gamlan vin
sinn, er hann var á ferð í París, og þar eð þeir
ætluðu báðir að dvelja þarna í viku, ákváðu þeir
að leigja sér saman herbergi. Vinur hans sagði
honum, að þetta væri í fyrsta skipti, sem hann
kæmi til Parísar. Tarkington mundi, að þessi
vinur hans hafði verið mjög gamansamur, er þeir
voru heima, og þar sem hann sjálfur hafði oft
orðið fyrir barðinu á honum, hugsaði hann sér
gott til glóðarinnar, að nú skildi hann hefna sín.
Það er venja I París, að strætisvagnarnir taki
aðeins vissan fjölda af farþegum. Þegar þeirri
tölu er náð, hengir vagnstjórinn upp skilti, er á
stendur ,,Complete“, og þá fá ekki fleiri farþegar
að koma inn í vagnana.
Dag nokkurn voru þeir úti að ganga og segir
þá vinurinn: „Hvað merkir þetta orð, „Complete",
sem ég hefi séð á svo mörgum strætisvögnum ?"
„Herra minn trúr!“ sagði Tarkington. „Segir
þú þetta satt, að þú hafir aldrei heyrt það fyrr?"
„Heyrt úm hvað?“
„Um „Complete". Ég hefi komið þangað hundr—
að sinnum. Læt það aldrei undir höfuð leggjast,
þegar ég er hér. Einhver dásamlegasti staðurinn
í öllum heiminum! Það er staður, sem þú verður
að sjá, á meðan þú dvelur hér!“
Áður en vikan var liðin veittist Tarkington sú
ánægja að sjá vin sinn hlaupa upp í hvern vagn-
inn af öðrum, er á stóð „Complete“, en honum
var alltaf neitað um aðgang, sem eðlilegt var,
þar eð „Complete" þýddi að þeir væru fullir.
Hann kunni ráð við því!
Gamer fyrrverandi varaforseti tapaði eitt sinn
tíu dollurum, er hann var viðstaddur knattleik.
Vinnandinn bað hann að skrifa nafn sitt á reikn-
inginn. „Ég ætla að gefa sonarsyni mínum hann
sem minjagrip," sagði hann. „Hann ætlar að láta
innramma peningana og reikninginn og hengja
það síðan upp í svefnherbergi sitt.“
„Á þá ekki að eyða peningunum?“ spurði
Gamer.
„Nei, hreint eklti."
„Jæja,“ sagði Gamer, „þá er bezt að ég gefi
yður ávísun!“
Barnalega spurt!
Nýlega sat litill drengur úti fyrir dyrum á húsi
einu í Bergen og las í blaði. Þýzkur liðsforingi
gekk þar fram hjá og sá, að blaðið var enskt
og heimtaði að fá að vita, hvar hann hefði fengið
það.
„Hvaðan ég hefi fengið blaðið?“ sagði dreng-
urinn og horfði undrandi á hann. „Ég sem er
fastur kaupandi!“
Ófullnægjandi afsökun.
Herbert Bismarck greifi, sonur þýzka jám-
kanzlarans, fór einu sinni með keisaranum i
heimsókn til Rómaborgar. Á járnbrautarstöðinni
kom hann ókurteislega fram við opinberan starfs-
mann, ítalskan. Þegar máðurinn vakti athygli
hans á þessu, sagði Bismarck reiðilega: ;,Ég held,
að þér vitið ekki, hver ég er, — ég er Herbert
Bismarck greifi.“
ítalinn hneigði sig hæversklega: „Þetta," svar-
aði hann, „er ófullnægjandi afsökun, — en sem
skýring er það nægilegt.“
Þessi fugl er eitt aðal-uppáhald
allra barna, sem korna í dýra-
garðinn í Bronx. Fuglinn er mjög
hrifinn af öllu, sem glitrar, sér-
staklega peningum. Áður faldi
hann peningana, en nú stingur
hann þeim í sérstakan kassa, og
svo eru þeir notaðir til hernaðar-
þarfa.
■