Vikan - 20.05.1943, Blaðsíða 6

6
,,En af hverju heldur þú að einhver annar en
ungfrú Buckley hafi lesið þessa tilkynningu ? “
,,Hún hefir aldrei lesið hana. Er ég sagði til
nafns mins, var auðheyrt að hún kannaðist ekkert
við það. Ennfremur sagði hún okkur, að hún
hefði opnað blaðið, til þess að athuga sjávar-
föllin. En á þessari síðu, sem var opin, var engin
tafla um þau.“
„Þú heldur að einhver i húsinu —.“
„Einhver í húsinu, eða einhver, sem hefir að-
gang að því. Og það síðamefnda er auðvelt, —
gluggarnir standa opnir. Það er enginn efi á því,
að vinir ungfrú Buckley, ganga þama út og
inn, sem heima væru.“
„Dettur þér nokkuð i hug? Grunar þig eitt-
hvað ?“
Poirot bandaði frá sér með hendinni.
„Ekkert. Meira að segja tilgangurinn er eins
og ég sagði, hreint ekki augljós. Þess vegna
getur morðinginn verið ömggur — og komið fram
jafn djarflega og hann gerði í morgun. Á yfir-
borðinu lítur það þannig út, að það er ekki hægt
að sjá, að nokkum mann geti langað til að Nick
litla deyi. Fasteignin? Byggðarendi? Það, sem
fer til frænkunnar? — eða langar hann að eign-
ast þrælveðsett og mjög af sér gengið, gamalt
hús? Þetta er ekki einu sinni ættaróðal hans,
hann er ekki Buckley. Við verðum áð kynnast
þessum herra Charles Vyse, þó það sé kannske
ósennilegt að þetta sé hann.“
„Og svo er það frúin — með einkennilegu
augun og madonnusvipinn."
„Hvert er hlutverk hennar í þessu máli? Hún
segir þér að vinkona hennar sé lygari. Hvers
vegna gerir hún það? Er hún hrædd við eitt-
hvað það, er Nick kynni að segja? Er það eitt-
hvað í sambandi við bifreiðina? Eða notaði hún
það sem skálkaskjól, af því að hún óttaðist eitt-
hvað annað? Snerti einhver bifreiðina, og ef svo
er, þá hver? Og veit hún það?"
„Eða hinn laglegi, Ijóshærði herra Lazarus.
Hvert er hans hlutverk? Hann með sína undur-
samlegu bifreið og alla peningana. Getur hann
eitthvað verið við þetta riðinn. Challenger, yfir-
foringi —.“
„Hann er ágætur," greip ég inn í, fljótlega.
• „Ég þori að ábyrgjast það.“
„Án efa hefir hann gengið í það sem þú kallar
góðan skóla. En sem betur fer, þá er ég út-
lendingur, og laus við alla hleypidóma, og geri
minar rannsóknir óhindraður af þeim. En ég vil
bæta 'því við, að ég á illt með að hugsa mér
Challengir yfirforingja riðinn við þetta mál. 1
raun og veru sýnist mér slíkt ekki koma til
rnála."
„Án efa er hann ekkert við þetta riðinn," svar-
aði ég hlýlega.
Poirot leit á mig hugsandi.
„Þú hefir alveg sérstök áhrif á mig, Hastings.
Hugsanir þínar beinast stundum svo fullkomlega
í öfuga átt, að slíks eru fá dæmi! Yfir höfuð
ertu mjög aðdáanlegur maður, heiðvirður, trú-
gjarn, valinnkunnur, tilheyrir þeirri manntegund,
sem stöðugt er leikið á, af sérhverjum fanti.
Þú ert einn þeirra manna, sem leggur peninga ’i
vafasamar olíuekrur og ímyndaðar gullnámur. Á
hundruðum þínum líkum lifa þorpararnir. En ég
mun í framtíðinni athuga Challenger yfirforingja
nákvæmlega. Þú hefir vakið grun minn á hon-
um."
„Kæri Poirot," sagði ég í reiðitón. „Þú ert
hreint og beint hlægilegur. Maður sem hefir
flækst um heiminn eins og ég hefi gert -—1“
„Lærir aldrei neitt," sagði Poirot dauflega.
„Það er furðanlegt — en svona er það.“
„Heldur þú, að mér hefði gengið svona vel
með búgarð minn í Argentinu, ef ’ að ég væri
þetta dæmalausa fífl, sem þú álítur?"
„Vertu ekki að æsa.þig upp, vinur minn. Þú
hefir komizt fjarska vel áfram — þú og konan
þín.“
„Bella," sagði ég, „fer í öllu að minum viljá.“
„Hún er jafn gáfuð og hún er töfrandi,"
sagði Poirot. Við skulum ekki vera að deila vinur
minn. Sérðu, hérrja beint framundan, er bifreiða-
stöð Motts. Þar er ábyggilega verkstæðið sem
ungfrúin minntist á. Með örfáum spurningum,
getum við fengið upplýsingar þar að lútandi."
Er við komum þangað, kynnti Poirot sig og
sagði að ungfrú Buckley hefði mælt með þessu
verkstæði. Hann spurði nokkurra spurninga, við-
vikjandi því að fá leigðan bíl þar í nokkur kvöld,
og fyrr en varði hafði hann beint talinu, að
atviki því sem kom fyrir ungfrú Buckley, þá
nokkrum kvöldum áður.
Og þá losnaði nú heldur um málbeinið á eig-
anda bifreiðastöðvarinnar. Eitthvað það sérkenni-
legasta, sem hann hafði nokkru sinni vitað. Hann
sagðist vera vélfróður maður. Ég hefi ekkert
vit á slíku, og Poirot þaðan af síður. En einstaka
staðreyndir komu skýrt í ljós. Það hafði verið
átt eitthvað við bifreiðina. Og það var mjög
auðvelt að eyðileggja þetta, og tók lítinn tíma.
„Svona er nú það,“ sagði Poirot, er við héld-
um af stað. „Nick litla hafði á réttu að standa,
VIKAN, nr. 20, 1943
og hinn rilíi Lazarus á röngu. Hastings, vinur
minn, þetta er allt mjög skemmtilegt."
„Hvað gerum við nú?“
„Við förum á póstafgreiðsluna og sendum
símskeyti, ef það er ekki orðið of seint."
„Símskeyti?“ sagði ég.
„Já,“ svaraði Poirot, þungt hugsandi. „Sím-
skeyti." S.ímstöðin var ennþá opin. Poirot skrif-
aði niður símskeytið og sendi það. Hann virti
mig ekki þess að segja mér innihald þess. Af
því að ég fann, að hann langaði til þess að ég
spyrði sig um það, forðaðist ég að gera það.
„Það er gaman að það skuli vera sunnudagur
á morgun," sagði hann, er við vorum á heimleið
til gistihússins. „Það er líklega orðið of seint
að ná í herra Vyse, fyrr en á mánudag."
„Þú getur ef til vill náð í hann heima hjá
honum."
„Auðvitað. En það er bara það, sem ég er
hálf hræddur víð að gera. Ég kysi heldur að hitta
hann fyrst opinberlega, og mynda mér skoðanir
mínar á honum út frá því sjónarmiði."
„Já,“ sagði ég hugsandi. „Ég býst líka við að
það yrði bezt."
„Eitt einasta svar getur valdið miklum breyt-
ingum. Ef að Charles Vyse hefir verið á skrif-
stofu sinni klukkan hálf eitt i morgun, þá hefir
hann ekki hleypt af skotinu."
„Ættum við ekki að reyna að athuga hvar þau
hafa verið þessi þrjú, er búa á gistihúsinu."
„Það er miklu erfiðara. Það mundi vera hægur
leikur fyrir hvert þeirra sem væri, að yfirgefa
hin tvö nokkur augnablik, skjótast út um ein-
hvern af hinum óteljandi gluggum — og komast
síðan óséð að þeim stað, er stúlkan mundi fara
fram hjá, — hleypa skotinu af og hvérfa síðan
til baka sömu leið. En, vinur minn, ennþá vitum
við ekki, hvort við höfum fundið alla þátttakend-
uma í þessum leik. Það er til dæmis hin heið-
virða Ellen — og maður hennar, sem við hingað
til höfum ekki séð. Bæði eru heimilismanneskjur
og ef til vill, án þess að við vitum, öfunda þau
ungfrúna okkar. Svo er einnig hinn óþekkti
Ástralíumaður í skógarhúsinu. Og það geta verið
fleiri, vinir eða ættingjar ungfrú Buckley, sem
hún sér enga ástæðu til þess að tortryggja, og
minnist þar af leiðandi ekki á. Ég get ekki hrint
þeim grun frá mér, Hastings, að það sé eitthvað
á bak við þetta — eitthvað, sem ennþá hefir
ekki komið í ljós. Grunur minn er sá, að ungfrú
Buckley viti eitthvað meira en það, sem hún
sagði okkur."
„Þú álítur þá, að hún vilji Jeyna einhverju?"
Erla og
unnust-
inn.
Erla: Oddur! Þú ert yndislegasti maðyrinn í heiminum! Eng- Erla: Bless, bless, hjartað mitt! Enginn er þér fremri,
inn er eins og þú! ástin min!
Oddur: Ástin mín eina! Oddur: Dúfan min, bless, bless! Ég verð að flýta mér
til skrifstofunnar.
Oddur: Já, Erla veit, hvað hún Skrifstofustjórinn: Haldið þér, að þér séuð í frii? Því komið þér Oddur: Þetta er stórmerkilegt! Það getur ekki
syngur, hún er sko enginn bjáni. ekki fyrr en þetta? Ég hefi aldrei þekkt annan eins fábjána verið að Erla hafi á röngu að standa — og þó
og yður-------- — skrifstofustjórinn hlýtur að segja satt, —
nei, ég skil ekki neitt í neinu!