Vikan - 20.05.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 20, 194S
„Það var gleðilegt. Þú kemur með upp á þil-
far, að skoða spönsku ströndina ?“
Er upp kom settist hann þétt við hliðina á
henni, og sat langa stund hugsi og reykjandi.
Svo kom hann allt í einu auga á ættarhring
Wynne á hringfingri hennar, laut niður, og tók
granna hendi hennar í sína, og horfði lengi á
hana og strauk hana blíðlega um leið og hann
sleppti henni.
„Madeline,“ sagði hann, „ég veit, að þú hefir
átt við mikla erfiðleika að stríða, og ætla þess
vegna ekki að ásaka þig neitt, en mikið þykir
mér sárt, þetta sem kom fyrir í sumar.“
Og Madeline dró slæðuna fyrir andlit sér, til
þess að hylja tárin.
Er þau voru komin yfir Lyonflóann, kom frú
Leach upp og bjóst við samúð og eftirtekt allra.
En henni til sárra vonbrigða varð ekki svo, og
hún skildi ekkert í, hvernig á þessari breytingu
stóð. Gamli maðurinn virtist ekkert sjá nema
dóttur sína. Gagnvart frú Leach var hann stuttur
í spuna og fráhrindandi, og það af skiljanlegum
ástæðum, þar eð hann hafði heyrt alla söguna
viðvíkjandi bréfinu. Svo einn dag, er hún hóf máls
á því, hversu vel Maddie liti út, og hvað sjóloftið
ætti vel við blessaða stúlkuna, leit hann rann-
sakandi á hana.
Sjóloftið og hið suðræna sólskin getur verið
miskunnarlaust, og tíu daga sjóveiki hafði leikið
útlit frú Leach grátt. Hún var kinnfiskasogin og
djúpar hrukkur höfðu myndast hjá munni henn-
ar og augum. Hún virtist hafa elzt um mörg ár.
„Er ekki þetta herra Wynne?“ spurði hún með
uppgerðar sorgarhreim. „Mér þykir þetta í frek-
ara lagi óskammfeilið."
„Því þá það ? Hann er eiginmaður Madeline og
vinur minn og tengdasonur."
Frú Leach lá við köfnun. Það leið löng stund
þar til hún gat spurt: „Þér vitið þá allt um
þetta?"
„Já, mér hefir verið sagt það allt,“ svaraði
gamli maðurinn, ósköp rólega.
„En þér getið ekki hafa vitað þetta lengi; þér
vissuð ekkert um þetta, er við lögðum af stað.“
„Nei, ég komst að þessu seinna en þér, frú
Leach," sagði hann með sérstakri áherslu.
„Hvað meinið þér?“
„Ég á við, að þær upplýsingar, sem ég hefi
fengið komu engar krókaleiðir, og því næst verð
ég, frá mannúðarsjónarmiði, að biðja yður að
stíga af skipsfjöl í Neapel, þar sem þér hafið
verið svo mjög veikar. Það væri miskunnarlaust
að ætla að taka yður með, alla leið til Sydney.
Þar að auki þarfnast Madeline yðar ekki lengur,
nú þegar Wynne er hjá henni."
„Já, þvílíkt hneyksli er þetta fréttist til
London!" sagði frúin, og hló hæðnislega. „Eg
þoli ekki hreyfingar skipsins, vilduð þér ekki
gjöra svo vel og fylgja mér niður. Ég er til-
neydd að leggjast fyrir aftur."
*
Frú Leach fór af skipinu I Neapel, og dvaldi i
góðu yfirlæti í Róm um veturinn. Það gat hún
vegna hinnar ríflegu fjárupphæðar, er Róbert
West greiddi henni, að nafninu til fyrir góðsemi
hennar í garð Madeline, en í raun og veru ein-
göngu til þess að loka munni hennar.
Er til Sydney kom, tókst West gamla að rétta
svo við fjárhag sinn, að hann snéri jafn ríkur
heim aftur til London. Þar keypti hann hið gamla
ættaróðal Wynnanna, og lét gera svo vel við
það, að það varð nafninu til sóma.
Madeline og maður hennar dvöldu oft lang-
dvölum á „Rivals Wynne", og þeir dagar munu
koma, að í þessari gömlu höll búi börn þeirra
og bamabörn. Nú hafa þau eignast annan Harry
— lifandi eftirmynd hins látna. Nú skreytir
Madeline sjálf leiði hans með krönsum og blóm-
um, og þarf nú ekki framar að dylja neitt.
„Þetta er legstaður elzta sonar okkar," sagði
hún við prestinn, er hún kom þangað í fyrsta
sinni, „og systkini hans munu oft koma hingað
í framtíðinni."
Og ávallt, er presturinn sýnir ókunnum kirkju-
garðinn, bendir hann þeim á hvíta marmara-
krossinn og segir þeim að áður fyrr hafi karl-
maður og kvenmaður komið sitt i hvoru lagi,
til þess að hugsa um leiðið, en að nú komi þau
alltaf saman og með börnin sín með sér.
Vegur Lawrence vex stöðugt. Nú er hann
orðinn þingmaður og hefir mikil áhrif, svo að
West gamli getur, án minnsta sársauka, hugsað
um aðalskórónur þær, er dóttir hans hafi misst.
Montcute lávarður er kvæntur ríkri ekkju, tíu
árum eldri en hann. Tony lávarður lifir hamingju-
sömu hjónabandi og kona hans er bezta vinkona
Madeline. Lafði Rachel er guðmóðir Madeline
litlu, yndislegrar telpu, sem pabbinn, en þó sér-
staklega afinn, sjá ekki sólina fyrir.
ENDIR.
„Laun“ fyrir að sækja ekki vinnu.
Þegar verkamenn eru að ástæðulausu frá vinnu
í vei’ksmiðjum Permold Company, Medina, Ohio,
er þeim borgað fyrir tímann, sem þeir eru fjar-
verandi, — með þýzkum gjaldeyri. „Peningamir,,
sem þér fáið umfram,“ stendur á meðfylgjandí
seðli, „eru laun yðar fyrir að sækja ekki vinnu.
Þeir eru frá landi, sem er ánægt með að þér
starfið ekki að framleiðslunni. Þegar þér vinnið
ekki, þá vinnið þér fyrir óvinina."
Giraud kannar liðsveitir
Afríku, eftir að Darlan
Bandaríkjanna, skömmu eftir að
var myrtur.
tók við hinu nýja embætti sínu i
hann
K A G G I.
O G

Copr. 1940, King Fcaturcs Syndicate, Inc., World righta rcaerved.
1. Maggi:Bíddu,
drengur! Hvað
gengur eiginlega
á? Erum við að
verða vitlausir?
Raggi: Nú, hvað
meinarðu ? Ég
skil þig ekki!
2. Maggi: Því
eigum við að
hlaupa til Evu,
til þess að segja
henni frá krókó-
dílnum? Við er-
um ekkert með
henni lengur!
Raggi: Ég var
nú alveg búinn
að gleyma því!
3. Maggi: Því
ættuð við • að
hjálpa henni ? -
Hún er alltaf með
þessum strák sín-
um. Við kennd-
um henni að
synda og sitja á
hesti — og hvað
höfum við upp
úr því?
Raggi: Nú skil ég þig! Auðvitað drógum við
okkur sjálfir í hlé! — En hvað eigum við að
gera?
4. Maggi: Komdu! Ég skal segja þér, hvað við
gerum, við veiðum krókódílinn fyrir okkur sjálfa!:
Raggi: Gerum við hvað?!;