Vikan - 27.05.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 21, 1943
Er það var farið, lagði Poirot leið sína að
litlu, ryðguðu járnhliði, er á stóð „Byggðar-
endi“. Þar var ekki nokkur maður sjáanlegur.
Við flýttum okkur í gegnum hliðið.
Eftir andartak vorum við komnir á grasflöt-
inn, fyrir framan húsið. Þar var enginn maður.
Poirot skundaði yfir á klettasnösina og horfði
fram af. Síðan gekk hann upp að húsinu. Frönsku
gluggamir út á veggsvalimar vom opnir, og
við héldum beina leið inn í viðhafnarsalinn. Poirot
eyddi engum tíma þar. Hann opnaði dymar og fór
fram í anddyrið. Siðan upp stigann og ég ellti
hann. Hann fór beint inn í svefnherbergi Nick
— settist á rúmstokkinn og laut höfði í áttina til
mín, glettnislegur á svip.
,,Þú sérð, vinur minn, að þetta er mjög auð-
velt. Enginn hefir séð okkur koma. Enginn mun
sjá okkur fara. Við getum ömggir gert hvað
sem við viljum. Við gætum, til dæmis, nuddað
vírinn í myndinni, þannig að hann slitnaði sund-
ur eftir ákveðinn tíma, án þess að nokkuð væri
við hann komið. Og þó við gerðum okkur í
hugarlund, að af tilviljun væri einhver fyrir fram-
an húsið er við kæmum, og sæi okkur, þá höf-
um við alveg eðlilega afsökun fyrir veru okkar
hér, þar sem við emm góðir vinir ungfrúar-
innar.“
„Álítur þú, að enginn ókunnur hafi verið hér
að verki?“
„Það er álit mitt, Hastings, að enginn um-
renningur hafi valdið öllu þessu. Okkur er betra
að líta nær heimilinu."
Hann snéri sér við og hélt í áttina út úr
herberginu og ég á eftir. Við vomm báðir þungt
hugsandi, að ég held, og töluðum ekki orð.
Er við komum að beygjunni í stiganum, nám-
um við báðir skyndilega staðar. Maður kom upp
stigann.
Hann nam einnig staðar. Það bar skugga á
andlit hans, en á því, hvernig hann stóð, var
bersýnilegt að honum brá við. Hann varð fyrstur
til að tala, lágri og fremur hræðslulegri röddu.
„Hvem djöfulinn sjálfan emð þér að gera hér,
það þætti mér gaman að vita?“
„Ohó!“ sagði Poirot. „Herra — Croft, er ekki
svo?“
„Það er nafn mitt, en hvað —
„Eigum við ekki að koma inn í viðhafnarsalinn
og tala þar saman? Ég held, að það verði betra.“
Hann snéri við, og við héldum á hæla honum.
Inni í viðhafnarsalnum, eftir að við vorum búnir
að loka hurðinni, hneigði Poirot sig.
„Ég ætla að kynna mig. Ég heiti Hercule
Poirot.“
Það kom undmnarsvipur á hinn.
„Ó!‘“ sagði hann hægt. „Þér eruð þessi leyni-
lögreglunáungi. Ég hefi lesið um yður.“
„1 St. Loo-dagblaðinu ? “
„Ne-ei ég hefi lesið um störf yðar, á meðan ég
var í Ástralíu. Þér eruð franskur?"
„Belgiskur. En það gerir engan mismun. Þetta
er vinur minn, Ha.stings kapteinn.“
„Mér er ánægja að því að kynnast yður. En
segið mér — hvað emð þið að gera hér ? Er eitt-
hvað ekki eins og það á að vera?“
„Það er undir því komið, hvað yður finnst um
það."
Ástralíumaðurinn hneigði höfuðið. Hann var
sköllóttur, andlitið stórgert — hálf ruddalegt
fannst mér. Hann var mikill að vallarsýn, en
þó vom hin stingandi bláu augu hans það, er mað-
ur veitti mesta athygli.
„Sjáið þið til," sagði hann. „Ég kom hingað til
þess að færa litlu ungfrú Buckley dálítið af
tómötum og agúrkum. Þessi garðyrkjumaður
hennar er ekki góður — hann nennir ekki að
rækta neitt. Latur hundur. Við mamma erum
æfareið út af þessu, og okkur þykir það ekki
nema sjálfsagður náungagreiði að gefa henni
þetta. Við eigum miklu meiri tómata en við get-
um komizt yfir að borða. Nágrannar eiga að vera
góðir félagar, finnst yður það ekki? Ég kom,
eins og venjulega, inn í gegnum gluggana og
henti körfunni frá mér. Ég var á leið út aftur, er
ég heyrði mannamál uppi. Það þótti mér skrítið.
Ekki svo að skilja að hér sé mikið um innbrots-
þjófa — en þó gat það átt sér stað. Svo ég hugs-
aði með mér, að það væri bezt að athuga, hvort
allt væri í lagi. Og þá mætti ég ykkur tveim
í stiganum. Við það varð ég töluvert undrandi.
Og svo segist þið vera leynilögreglumenn. Hvað
er hér um að vera?“
„Það er mjög einfalt," sagði Poirot, brosandi.
Það kom dálítið sérstakt fyrir ungfrúna, eina
nóttina, nú fyrfr skemmstu. Það datt mynd ofan
í rúmið hennar. Hefir hún ekki sagt yður það?“
„Jú, það gerði hún. Sérstakt lán, að hún skyldi
vera fjarverandi."
„Til frekara öryggis lofaði ég að færa henni
nýja festi. — Það er ekki vert að þetta endur-
taki sig, ha? Hún sagði mér, að hún ætlaði út,
en að ég þar fyrir gæti komið, og mælt, hvað
langa festi ég myndi þurfa. — Sem sagt ■—
mjög lítilmótleg ástæða fyrir hérveru okkar."
Og hann sló út hendinni, mjög bamalega og
brosti afar sakleysislega.
Croft dró djúpt andann.
„Svo að þið áttuð ekkert annað erindi ?“
„Nei — svo hræðsla yðar er ástæðulaus. Við
erum mjög löghlýðnir borgarar, ég og vinur
rninn."
„Sá ég ykkur í fyrradag?" sagði Croft rólega.
„I fyrrakvöld var það víst. Þið genguð fram hjá
litla húsinu okkar."
„Ó! já, þér voruð að vinna í garðinum og við
vorum svo kurteisir, að við buðum yður gott
kvöld um leið og við fórum fram hjá.“
„Þetta er alveg rétt hjá yður. Ó, já, svo að
þér eruð Hercule Poirot, sem ég hefi heyrt svo
mikið um. Segið mér, hafið þér mikið að gera
ni'rna, herra Poirot? Ef þér hafið það ekki, lang-
ar mig til að þér komið heim með mér -— fáið
morgunte, á ástralska visu, og heilsið konu minni.
Hún hefir lesið allt, sem um yður hefir verið
skrifað í blöðin."
„Þetta er alltof vingjarnlegt af yður, herra
Croft. Við höfum ekkert sérstakt fyrir stafni, og
tökum þessu boði yðar með þökkum."
„Það er ágætt."
„Þú manst málið nákvæmlega, Hastings?"
spurði Poirot og snéri sér að mér.
Ég fullvissaði hann um að svo væri, og við
fylgdumst með hinum nýja vini okkar.
Við komumst fljótt að því, að Croft var mjög
málgefinn. Hann sagði okkur frá heimili sínu
skammt frá Melboume í Ástralíu, frá fyrstu
erfiðleikum sínum, frá því er hann fyrst hitti
konu sína, sameiginlegri baráttu þeirra, og að
lokum frá gæfu sinni og gengi.
„Við sem sagt ákváðum að halda af stað,“
sagði hann. „Okkur hafði bæði langað heim til
gamla landsins. Og svo komum við og settumst
að á þessum slóðum — hér hafði konan mín átt
ættingja, — en við höfðum ekki uppi á neinum
af þeim. Svo fórum við snöggvast til megin-
landsins — París, Róm, Florens, — og víðar.
Á meðan við dvöldum á Italíu, lentum við í
jámbrautarslysi. Aumigja konan mín meiddist
töluvert mikið. Hræðilegt, finnst ykkur það ekki?
Ég hefi farið með hana til fjölda af beztu lækn-
um heimsins og þeir segja allir það sama — að
það sé ekkert, sem lækni hana nema tíminn, —
tíminn og að liggja stöðugt. Það er skemmd í
hryggnum."
„Mikil ógæfa er þetta!“
„111 forlög, ekki satt? En svona fór nú þetta.
Hún átti aðeins eina ósk, — og það var að kom-
ast hingað. Henni fannst, að ef við eignuðumst,
þó ekki væri nema smá kofa, yrði allt öðruvísi.
Við skoðuðum fjöldann allan af illa útlitandi
kofum, og að lokum fundum við þennan.
Erla og
unnust-
inn.
Þjónustustúlkan: Herra Oddur er í símanum.
Erla: Ég vil ekki tala við hann — segið honum það.
Oddur: Þá það — ekki skal ég hringja oftar til
hennar. Ég ætla að gleyma henni — hún skal fá að
sjá það.
Oddur: Ég tek allt í burtu, sem minnir á hana. Oddur: Nú get ég gleymt Stebbi: Heyrðu! Hvenær ætlarðu að borga okkur blómin, sem
henni — ég vil aldrei framar þú sendir Erlu?
heyra nafn hennar —. Fína: Það er kominn tími til að þú borgir fyrir öll samtölin
við Erlu.