Vikan - 03.06.1943, Blaðsíða 4

4
VTKAN, nr. 22, 1943
Nancy Möller hafði nýlokið kennara-
skólaprófi, og ætlaði sér nú að
sækja um stöðu sem heimiliskenn-
ari. Hún var fátæk, pabbi hennar var ný-
dáinn og heimilið hafði verið leyst upp,
óg hún átti enga ættingja, sem gátu eða
vildu lofa henni að vera, og varð því ein-
göngu að treysta á sjálfa sig.
Hún var ósegjanlega glöð yfir því, að
hún skildi hafa tekið kennarapróf. Fyrir
þá sök hafði hún nú möguleika til þess að
komast áfram upp á eigin spýtur. Hún
brosti raunalega, er hún minntist orða
pabba síns fyrir nokkrum árum, þegar
hún hafði viljað fara í háskólann.
„Er það nauðsynlegt, barnið mitt? Þú
giftist fyrr en varir, og þá verður allt
þetta nám til einskis! Svona lagleg stúlka
eins og þú getur aldrei orðið kennslukona
— þú mátt ekki halda, að ég sé að skjalla
þig!“
Þannig leit hann á þetta. Hann sá, og
það með réttu, að dóttir hans var fögur —
ef til vill hugsaði hann til hinna mörgu
freistinga, er verða kynnu á vegi hennar.
En nú var hann dáinn, og Nancy var að
leita sér að atvinnu. Hún las allar auglýs-
ingar dagblaðanna og auglýsti sjálf.
Hún fékk mjög fljótlega atvinnu, og það
af hreinni tilviljun. Dag einn hitti hún
unga óðalsbóndafrú, er bjó uppi í sveit.
Þær höfðu, er þær voru litlar, verið saman
í skóla. Ungu konuna vantaði kennslu-
konu, sem kenna átti lítilli stúlku, frænku
manns hennar, er þau höfðu tekið til fóst-
urs.
Nancy fékk þessa stöðu og kynntist
unga óðalsbóndanum, er var mjög viðfeld-
inn maður. En það leið ekki á löngu, þar
til unga konan fór að verða áhyggjufull á
svip. Hún fylgdist með hverri hreyfingu
manns síns og kennslukonunnar, hverju
augnatilliti þeirra, er þau ræddu saman
af fjöri og áhuga, við máltíðirnar eða í
garðinum, fylltist hún allskyns efasemd-
um. Að lokum kom svo að því, að hún
sagði við Nancy, að hún ætlaði að senda
litlu telpuna í heimavistarskóla, svo ...
Nancyar var ekki þörf lengur.
Hún snéri aftur til bæjarins og henni
var þungt í skapi. Gat það átt sér stað,
að gamla vinkona hennar væri afbrýði-
söm í hennar garð? Já, óðalsbóndinn hafði
verið vingjarnlegur, bróðurlega vingjarn-
legur og haft gaman af að tala við hana
— og ekkert þar fram yfir.
Hún las aftur tilkynningar blaðanna og
skrifaði svör við sumum þeirra. Að lokum
kom bréf frá konu einni, er gift var stór-
kaupmanni. Hún bað Nancy að koma og
tala við sig. Unga stúlkan kom á fallegt
og ríkmannlegt heimili, þar sem miðaldra,
fjörleg kona tók á móti henni, horfði á
hana frá hvirfli til ilja rannsakandi augna-
ráði og sagði síðan hispurslaust:
„Nei, ungfrú. — Þér eruð of ungar og
— grannar.“
„Grönn!“ endurtók Nancy við sjálfa sig,
er hún fór. Hún var tuttugu og eins árs,
há og grönn, en hæfilega holdug. Grönn?
Var það eitthvað annað, sem frúin átti við
með þessum orðum?
Nokkrum dögum seinna fór hún, með
miklum hjartslætti, að finna embættis-
mannsfjölskyldu eina, er vildi fá kennslu-
konu til þess að lesa með börnunum.
Þarna hitti hún hjónin. Þau voru ný-
flutt til borgarinnar, og báru þess enn þá
glögg merki í ytra útliti, að þau höfðu
búið í sveit. Húsbóndinn var stór maður,
rauður í andliti og útlit hans benti til þess,
að honum þætti góður sopinn, frúin var
öllu fölari yfirlitum og eitthvað hálf
hræðsluleg á svipinn. Þau voru bæði mjög
vingjarnleg við Nancy, og töluðu lengi við
hana. Litlu telpurnar vorti einnig látnar
koma inn og heilsa, og yfirhöfuð leit allt
vel út í fyrstu. Þó var engin ákvörðun
tekin, þrátt fyrir að húsbóndinn kom með
uppástungu þar að lútandi. Konan vildi
hugsa sig um til næsta dags.
Þegar svo Nancy kom næsta dag, von-
góð, var allt breytt. Konan tók ein á móti
henni, og var nú enn þá hræðslulegri á
svipinn en daginn áður, og sagði, niður-
bældri röddu:
„Kæra ungfrú — í hreinskilni sagt —
þér eruð of ungar og fallegar ... ég þori
ekki að taka yður . .. maðurinn minn er
þannig ... hann vill ólmur, að þér komið
f VITIÐ ÞÆR ÞAÐ?
| 1. Hve há er íbúatala Kína og hve margir |
1 eru þar taldir ólæsir?
= 2. Hver gerði þessa vísu:
Grundir, elfur, salt og sandar,
É sjós með dunum, i
undir skelfur allt af fjandans
= ólátunum. i
I 3. Hver er elzta keisarafjölskylda í heimi ? i
i 4. Hve margir kílómetrar ér frá Reykja- i
vík að Dettifossi? É
É 5. Hver orti kvæðið ,,Lorelei“?
= 6. Hve mikið er flatarmál Atlantshafs- i
i ins ? i
É 7. Hvenær var almennri herskyldu komið \
= á í Bandarikjunum ?
| 8. Hvaða ensk sjóhetja féll í orustunni :
við Trafalgar?
| 9. Hver er stærsta dómkirkja í heimi? é
É 10. Hve mikill er hraði ijóssins?
É Sjá svör á bls. 14. i
til okkar .. . en ég álít bezt að svo verði
ekki, alveg eins og það er ...“
Nancy setti dreyrrauða. Hún var mjög
vandræðaleg, er hún kvaddi og fór.
Hún hafði tekið herbergi á leigu, og
fæði keypti hún í matreiðsluskóla einum,
þar skammt frá. Það litla, er hún átti af
peningum, þvarr óðum, og fengi hún ekki
vinnu fljótlega, þá mundi ekki líða á löngu
þar til hún svelti. Eftir hálft ár, eða þar
um bil, gæti hún kannske fengið fasta
stöðu við einhvern skóla, en á hverju átti
hún að lifa þangað til?
Og hún hélt áfram að lesa auglýsingarn-
ar. Dag nokkurn rakst hún á tilkynningu
þess efnis, að einhver eldri maður, Dr. phil.
var hann, óskaði eftir velmenntaðri stúlku,
ekki þó of ungri, sem væri dugleg að skrifa
og kynni ensku, og vildi taka að sér lítils-
háttar húshjálp.
Doktorinn hét Frederiksen og bjó við
eina af betri götum borgarinnar.
Er hún barði þar að dyrum, lauk ung og
snotur stofustúlka upp. Nancy fékk það
svar við spurningum sínum, að doktorinn
væri farinn út, en að frúin væri að hafa
fataskipti, og að það mundi líða hálftími
eða svo, þar til hún kæmi niður. Stúlkan
fylgdi henni því næst inn í dagstofuna,
lagði nokkur útlend blöð fyrir hana, og
bað hana að bíða.
Varla hafði stúlkan lokað hurðinni á
eftir sér, fyrr en aðrar dyr opnuðust og
ungur maður kom inn.
Hann nam staðar undrandi, hneigði sig
djúpt og sagði dálítið vandræðalega:
„Ó .. . fyrirgefið þér ... ! Ég vissi ekki,
að hér væru gestir! Ég heiti Erik Frede-
riksen!“
Nancy stóð upp og heilsaði, en sagði
ekki til nafns síns, lét þess einungis getið,
að hún kæmi í tilefni af auglýsingu um at-
vinnu.
Ungi maðurinn bauð Nancy að setjast
aftur — mamma hans kæmi eflaust fljót-
lega. — „Reyndar er það nú pabbi, sem
þarf á hjálpinni að halda,“ sagði ungi
maðurinn því næst kurteislega, „en
mamma sér um ráðninguna. Þér megið
búast við að fyrirhitta ákveðna konu, sem
stjórnar heimili sínu með myndugleika.“
... Hann sagði þetta í glettnislegum róm.
„Hafið þér ekki unnið einhvers staðar
áður?“
„Nei,“ svaraði Nancy, — „það er ör-
skammt síðan ég lauk prófi.“
Hann horfði á hana með vaxandi áhuga.
Og fyrr en þau varði, voru þau komin út
í skemmtilegar samræður. Hann var að
læra læknisfræði, og hafði lokið fyrsta
hlutanum.
Þau voru svo niðursokkinn í umræðun-
um, að þau vissu ekki, hvernig tíminn
hafði liðið, er frúin, rúmum hálftíma
seinna, kom inn með miklum þjósti.
Hún leit á son sinn af mikilli vandlæt-
ingu. Hann flýtti sér þegar á burt. Því
næst tók hún undir kveðju Nancyar og
Framhald á bls. 13.