Vikan - 03.06.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 22, 1943
5
5i»#>i#K#K#»##><#>i#«#>i#><#><#>(#>#»<#>#><#<#>i#n#»#<c#><#>(#>#«#K#><#K#><#«#i<#<<#><#><t
Ný framhaldssaga
#>l#>l#>l#»#>t#><#»#»#»#»#>l#>l#»#»#«#>(#>l#«#«#«#>(#K#»#»#»#>l#«#ll#>i#>>#»#ll#>l#«#>l|
1
Konan í Glenns-kastala

I. KAPLI.
,,Það er alltaf svo erfitt að kveðja — er það
ekki rétt, Barbara? Einkum þegar maður ætlar
að vera fjarverandi svo árum skiptir."
Howard Burton leit á Barböru, um leið og
hann sagði þetta, en hún starði án afláts á
fílabeinshandfangið á tepottinum. Það var einn
iítill nagii að losna úr því, og Barbara sá ekkert
annað en þennan nagla.
„Nei, að kveöjast, er í sjálfu sér ekki neitt
skemmtilegt," viðurkenndi hún rólega. Hún var
sjálf alveg undrandi yfir því, hversu henni tókst
að halda rödd sinni rólegri, og láta sem ekkert
væri. „En þú skemmtir þér eflaust vel á ferða-
laginu," bætti hún við. „Suður-Afríka er vist
mjög skemmtilegt land — eða Rhodesía heitir
það nú víst.“
Hún brosti örlitið kuldalega. Konur vilja ekkert
frekar en karlmenn iáta í ljósi tilfinningar sín-
ar, og Barbara Carvel var ekki huglaus að eðlis-
fari. Þar að auki var hún reið — mjög reið meira
að segja. Henni fannst, að ungi maðurinn, sem
stóð þama hjá henni, hefði ekki komið rétt
fram, gagnvart sér. Hún hafði svo statt og stöð-
ugt búist við því, að Howard Burton mundi biðja
sín þennan dag. Hann var nú á förum frá
Englandi — ætlaði að yfirgefa móður sína og
heimili sitt í Kent, og Barbara vissi enn þá ekkert
um, hver væru framtíðaráform hans. Eftir að
hafa svo árum skipti sýnt henni ástarhót, ætlaði
hann nú af landi burt, án þess að spyrja hana
hinnar langþráðu spurningar, sem hún hafði
hlakkað svo ósegjanlega mikið til að svara.
„Já, ég býst við að ég komi til með að hafa
það skemmtilegt í Rhodesia,“ sagði hann. „Þar
er alstaðar ágætis veiðilönd, og svo er ég í raun
og veru ánægður yfir að komast burtu héðan.
Hér eru engin tækifæri fyrir ungan mann til
þess að komast áfram. Vilji maður verða eitt-
hvað hér, þarf maður að eiga peninga.“
Howard rétti fram höndina. Hann var ungur
maður, hár, ljóshærður, sterklega byggður, herða-
breiður, andlitsdrættimir ákveðnir, lýstu vilja-
festu og augun skær og blá. Barbara var tölu-
vert minni, þess gætti einkum, er hún stóð þama
við hlið hans. Augu hennar voru brún og á hár
hennar sló hlýjum, rauðleitum blæ, húð hennar
var björt yfirlitum. Hún var mjög fátæklega
klædd, í dökkbláu pilsi og hvítri blússu. Hún
hafði stungið rauðri rós í beltið, en hún var tek-
in að fölna, jafnhliða því að vonir Barböm
sjálfrar dóu.
„Jæja, vertu þá sæll, Howard, og góða ferð!“
Þetta var alit sem Barbara sagði, er hún
skömmu seinna kvaddi þennan unga mann, sem
átt hafði svo mikinn þátt í lífi hennar til þessa.
En hún hafði á tilfinningunni, að eitthvað stæði
fast í hálsinum á sér, sem þá og þegar mundi
kæfa hana, og hún varð að taka á öllu, sem hún
átti til, til þess að dylja tárin. Howard mátti
undir engum kringumstæðum sjá, hversu hrygg
hún var.
„Viltu lofa mér því, Barbara, að líta til henn-
ar mömmu á morgun, þegar ég er farinn ?“ bað
hann. „Ég veit að hún hefir gaman af því. Og
viltu svo vera góð við Cecily litlu? Hún er með
slæmt kvef, greyið litla. Ég er hræddur um að
hún muni sakna mín.
Við höfum alltaf verið svo góðir vinir."
Howard talaði hratt, í stuttum, sundurslitnum
setningum. Hann var annars vanur að láta í
ljósi hugsanir sínar, með ró og festu, en dagur-
inn í dag var líka að öllu leyti frábrugðinn öll-
um öðrum dögum.
„Já — ég skal fara þangað á morgun. Og ég
skal líka lita til Cecily, eftir því sem ég get.“
Barbara dró andann þungt. Því í ósköpunum
fór hann ekki? Þetta fór að verða óbærilegt!
Og Ann frænka, sem hafði flýtt sér að kveðja
fyrr um daginn og farið út í garð, til þess að
þau gætu verið tvö ein, hvað mátti hún ekki
halda! Hún bjóst auðvitað við því að nú væri
Howard að biðja hennar!
„Þakka þér fyrir, Barbara!" Howard þagði
andartak og gekk því næst örlítið nær henni. „Ég
lofa að skrifa þér. Og þú ætlar ekki að gleyma
mér, Barbara?" Rödd hans titraði örlítið. „Ég
mun nú hefja baráttu til þess að skapa mér
lífsafkomu og það væri ekki rétt af mér ef ég
— ef ég---------,“ hann þagnaði og lauk ekki við
setninguna.
Barbara leit upp og blóðroðnaði. 1 mörg ár,
allt frá því að hún varð 16 ára, höfðu allir
hennar draumar og allar vonir, verið bundnar
við Howard Burton. Hún hafði alltaf trúað því
og beðið eftir því, að hann mundi einhvern daginn
koma og biðja hana að giftast sér. Og nú voru
þessir draumar orðnir að engu. Nú hvarf hann
úr lífi hennar, út í heiminn í æfintýraleit, og
skyldi hana eftir, með sundurkramið hjarta.
Ef hún bara þyrði að segja honum, að hún
skyldi bíða hans, hversu lengi sem það yrði, ef
hann aðeins bæði hana þess! En stolt hennar
fyrirbauð henni að gera slíkt. Það sagði henni
að vera rólegri og að dylja ást sína. Hún mundi
aldrei bjóða nokkrum manni ást sína. Svo rétti
hún Howard höndina án þess að mæla orð, og
litlu siðar sá hún hann ganga föstum, rólegum
skrefum út úr stofunni. Hann bar höfuðið
örlítið hærra en venjulega.
„Ég skal skrifa þér, og ég vona að þú gleymir
mér ekki.“
Barbara hvíslaði þessum orðum, um leið og
dyrnar lukust aftur, að baki Howards — síðan
byrjaði hún að hlæja. En það var beiskur upp-
gerðar hlátur, og augu hennar gneistuðu af
reiði.
„Hann hefir komið illa fram við mig — hann
veit, að ég elska hann — hann hlýtur að vita
Konan í Glenns-kastala, nýja fram-
lialdssagan, sem hefst á þessari blað-
síðu, mun verða skemmtileg dægra-
stytting fyrir lesendur Vikunnar.
Einn af kostum liennar er sá, að hún
kennir fólki þau lífssannindi, að
mennirnir höndli gæfuna fyrr eða
síðar, ef þeir leita liennar á réttan
hátt — leita liennar af skyldurækni,
réttsýni og eins og lijarta þeirra
býður þeim. Aðalsöguhetjan, Bar-
bara, er mjög falleg kona, en ákaf-
lega mannleg og verður að reyna
mikið áður en hún öðlast liina sönnu
gæfu. Ýmsar aðarar persónur, sem
koma mjög við sögu, taka lesandann
föstum tökum.
það! En ég skil hann vel; hann vill ekki binda
sig, hann vill vera frjáls!" — Hún stóð kyrr
og hugsaði. „Ef til vill álítur hann sjálfur, að
framkoma sin hafi verið mjög réttmæt og heiðar-
leg, að það sæmi ekki fátækum manni að biðja
unga stúlku að bíða sín svo árum skipti. En sú
skoðun stjórnaðist af eigingirni, og þannig mundi
engin kona hugsa."
Barbara gekk órólega fram og aftur um stof-
una. Hún gat ekki setið kyrr, og hún gat heldur
ekki fylgt Howard út.
„Hann kærir sig ekkert um mig, það er ber-
sýnilegt. Hann hefir leikið sér að mér í öll þessi
ár. Ó, ég gæti næstum hatað hann! Hvað mun
ekki fólkið segja! Það hafa allir talið það sjálf-
sagt að við Howard mundum giftast!"
Barbara andvarpaði. Hún kveið fyrir að hitta
nágranna og vini, alla gömlu, góðu, eldri menn-
ina og konur þeirra, sem hún hafði þekkt frá
barnæsku, og sem höfðu gengið út frá því sem
gefnu, að hún og Howard yrðu hjón.
Það virtist sem allt þetta góða og gamla fólk
hefði hins vegar gleymt því, að Howard átti
enga peninga og var ekki annað en elskulegur,
ungur maður, sem ekkert starfaði. Hann var
einkasonar prestsins sáluga í Sandstone, og hafði
frá þvi fyrsta viljað fara í herinn, en móðir hans,
sem var fátæk, hafði ekki haft efni á þvi. Nú
hafði frændi hans einn í Rhodesíu boðið að
hjálpa Howard til þess að komast áfram úti þar,
og ungi maðurinn tók þessu boði af mikilli
ánægju. Honum hafði lengi sviðið að þurfa að
vera móður sinni til byrði.
Barbara átti heldur ekkert af þessa heims auð-
ævum. Foreldrar hennar höfðu verið bláfátæk,
er þau dóu úr kóleru austur í Indlandi. Ógift
föðursystir hennar, Ann Carvel, hafði þá tekið
hana að sér. Þær bjuggu í snotru húsi, skammt
fyrir utan smábæinn Sandstone, og hér hafði
Barbara nú átt heima i 23 ár, lifað rólegu og
frekar tilbreytingarlausu lífi. Henni var ekki ætl-
að annað starf, en að hugsa um garðinn og ann-
ast eftirlætisgoð frænku sinnar, tvo hunda, gaml-
an kanarífugl og fallega, gulbröndótta köttinn.
Ungfrú Ann fór sjaldan út. Það komu töluvert
margir að heimsækja hana, og tvisvar á ári leigði
hún sér hestvagn, og ók út að endurgjalda þess-
ar heimsóknir. Fjárhagur hennar leyfði ekki
meiri umgengni við annað fólk. En þrátt fyrir
það átti hún marga góða vini. 1 Sandstone var
töluverður hópur fátækra eldri höfðingja, og
þetta fólk umgekkst mikið hvað annað.
Aftur á móti voru þeir færri, sem Barbara
gat verið með. Það var fátt af ungu fólki í bæn-
um, svo að það kom eins og af sjálfu sér, að
hún væri mikið með Howard. Og nú fór hann
í burtu, og Barbara varð að gera sér það ljóst
sem fyrst, að hlutverki hans í lifi hennar væri
lokið.
Henni hafði aldrei dottið það í hug, að Howard
mundi fara af landi burt. Hún hafði alla tíð
búist við því, að hann fengi einhverja stöðu hér
heima, svo þetta kom henni algjörlega á óvart.
1 sjálfu sér ásakaði hún Howard ekki, þó hann
langaði út í heiminn, þegar henni, sem bara var
stúlka, fannst lífið i Sandstone fram úr hófi
leiðinlegt.
Nei, Howard breytti fullkomlega rétt, að fara
út í heiminn og leita gæfunnar. En það var
rangt af honum að biðja ekki Barböru áður en
hann fór. Framkoma hans gagnvart henni var
ranglát!