Vikan - 10.06.1943, Qupperneq 1

ff
Þora mun ek at etja
ff
Svo segir í Grettissötu um hestaat:
„Um sumarit var lagit hestaþing fjöl-
ment á Langafit, ofan frá Reykjum; kom
þar mart manna. Atli at Bjargi átti hest
góðan móálóttan, af Kengálu kyni; höfðu
þeir feðgar mætr miklar á hestinum. Þeir
bræðr Kormákr ok Þorgils á Mel áttu
brúnan hest, öruggan til vígs; þeir skyldu
etja saman ok Atli frá Bjargi. Margir
váru þar aðrir góðir hestar. Oddr ómaga-
skáld, frændi Kormáks, skyldi fylgja hesti
þeira frænda sinna um daginn. Oddr gerð-
ist sterkr maðr ok lét um sik mikit, ódæll
ok ófyrirleitinn. Grettir spurði Atla bróður
sinn, hverr fylgja skyldi hans hesti? „Eigi
er mér þat svá glögt,“ sagði hann. „Viltu,
at ek standa hjá?“ sagði Grettir. „Vertu
vel stiltr þá, frændi,“ sagði Atli, „því at
sagði Gunnar á Hlíðarenda og “...etim svá hestunum,
at vér gerim öðrum gaman enn oss engi vandræði...“
hér er við metnaðarmenn um at eiga.“
„Gjaldi þeir sjálfir ofstopa síns,“ sagði
Grettir, „ef þeir hafa hann eigi í hófi.“
Nú eru hestarnir fram leiddir, en hrossin
stóðu framarlega á árbakkanum ok váru
bundin saman. Hylr mikill var fyrir fram-
an bakkann. Hestarnir bitust allvel, ok var
þat en mesta skemtan. Oddr fylgdi mcð
kappi, en Grettir lót hefjast við ok tók í
taglit annari hendi, en helt með annarri
stafnum, er hann keyrði með hestinn.
Oddr stóð framarlega hjá sínum hesti, ok
eigi traust, at hann stingi eigi hcst Atla
af takinu. Eigi lét Grettir sem hann sæi
þat. Bárust hestarnir fram at ánni; þá
stingr Oddr stafinum til Grettis, ok kom á
herðarblaðit, því .at Grettir horfði öxlinni
at honum. Þat var mikit tilræði, svá at und-
an hljóp holdit, en lítt skeindist Grettir. 1
því bili risu hestarnir hátt upp; Grettir
hljóp undir hömina á hesti sínum, en rak
stafinn á síðu Oddi svá hart, at þrjú rifin
brotnuðu í honum, en Oddr hraut út á
hylinn, ok svá hestr hans ok hrossin öll,
þau er bundin váru. Var þá lagzt til hans,
ok dreginn af ánni. Þá var óp mikit gert
at þessu. Þeir Kormákr hlupu til vápna,
cn Bjargsmenn í öðrum stað; en er þat sá
Hrútfirðingar ok
Vatnsnesmenn,
gengu þeir í milli,
ok urðu þeir þá
skildir, ok fóru
heim ok höfðu
hvárir ill heit við
aðra, ok sátu þó
um kyrt um hríð.
Atli var fátalaðr
um þetta, en Grett-
ir var heldr ósvífr
ok kvað þá finnast
skyldu annat sinn,
ef hann mætti
ráða.“
. Pramh. á 3. síðu.
Hestaat á Þingvöllum
i3ak við hestana, inn-
an girðingar, stendur
Daníel heitinn Dan-
iclsson, ljósmyndari,
siðast dyravörður í
stjórnarráðinu. Hann
var mikill hestamað-
ur, og í endurminn-
ingum sínum, „1 á-
föngum", skemmti-
legri bók, sem kemur
viða við, segir hann
margan fróðleik um
góða gæðinga og
slynga hestamenn.