Vikan - 10.06.1943, Blaðsíða 4

4
VTKAN, nr. 23, 1943
AST
cC5//!(/5(/ga eftzr 55. rff~
OTTO yfirdómari sat við skrifborð
sitt, sem þakið var márgskonar
skjölum. Út í gegnum gluggann sá
hann gráan haust-himininn og það var
skuggsýnt í skrifstofunni. Hann var með
sendibréf fyrir framan sig og virtist í
þungum þönkum.
Hann stóð upp og gekk að glugganum.
Niðri á götunni erjaði fólkið aftur og fram,
sumir töluðu og hlógu, aðrir þögðu og virt-
ust einmana í hávaða stórborgarinnar.
„Leiðinda þoka,“ nöldraði hann við sjálf-
an sig, um leið og hann settist við skrif-
borðið og hóf vinnuna að nýju; en hann
gat það ekki og kastaði loks pennanum á
borðið.
Gat það verið í sambandi við bréfið, að
hann var svo órólegur? Hvaða kjáni gat
hann verið, að vera svona tilfinningasam-
ur! En, þrátt fyrir það, var það ekki undar-
legt, að æskuvinur skyldi allt í einu minn-
ast hans og skrifa honum? Það mundi
verða gaman að sjá Albert aftur, vininn
frá hinum skemmtilegu stúdentsárum. Þeir
höfðu verið mjög góðir vinir og borið hvors
annars birgðar og glaðzt hvor með öðrum
og horft með bjartsýni æskumannsins til
möguleika framtíðarinnar. Hann mundi
það allt svo glöggt, þrátt fyrir að langt
væri um liðið og starf hans krefðist annars
en að vera með heilabrot um æskuárin.
En svo hafði það skeð, sem gerði það,
að Ling var ekki lengur vinur Alberts. Það
var þegar þeir fóru saman í sumarleyfi til
skólasystur Lings.
Ling hafði í þá daga verið hraustur, lífs-
glaður stúdent — hrókur alls fagnaðar —
og hún lagleg, glaðvær og ástúðleg og féll
honum vel í geð. Og eftir nokkra kynningu,
sá hann, að með henni og engri annari yrði
hann hamingjusamur og þá mundu draum-
ar hans rætast. Og þegar hann leit í geisl-
andi augu Karenar Belling, var sem opn-
aðist fyrir honum nýr og óþekktur heimur.
En þá varð það eins og oft vill verða. Vinur
hans felldi ástarhug til hennar líka, því, að
aldrei varð málrómur hans eins þýður og
augu hans skær, og þegar hann talaði um
Háuskóga, heimili hennar. Þá hafði Ling
hugsað um hver mundi sigra. Og hann
hafði lesið svarið í augum hennar. — Hún
hafði kosið Albert.
Eftir það kom annað áfallið. Faðir hans
dó, án þess að skilja nokkuð eftir sig og
búið var fengið málafærslumönnunum og
gert upp.
Þá varð Ling, upp á eigin spýtur, að
vinna fyrir sér. Og, án nokkurs fyrirvara,
skilja við draumórana og hamingju þá sem
hann hafði orðið aðnjótandi í návist Kar-
enar.
Og hann var ákveðinn í, að gefast ekki
upp — vinna miskunnarlaust — og eftir
að hafa fengið viðurkenningu í stöðu sinni,
ætlaði hann að fá hana fyrir eiginkonu, en
fyrr ekki.
Og hann lifði við þröngan kost, en í öll-
um erfiðleikunum var hún einasti ljósgeisl-
inn.. Leiðirnar skildu, þegar hann fór að
vinna fyrir sér. En Albert varð eftir heima
og bjó sig undir kandidatspróf í læknis-
fræði. Eftir það misstu þeir sjónar hvor á
á öðrum.
Og einn dag — Ling mundi, að það var
eins og drægi fyrir sólu í huga hans —
frétti hann, að vinur hans, Albert væri gift-
ur ungfrú Belling.
Otto Ling vann eftir það með margföld-
um dugnaði — en innra með honum var
eins og hefði brostið viðkvæmur strengur.
Takmarkinu, að fá gott lögfræðipróf, náði
hann og honum var spáð mikillar fram-
tíðar. En eftir það varð hann takmarka-
laus kvenhatari, var sagt, og hann var
hreykinn af því.
Ling sá oft fyrir hugskotsjónum sínum
andlit fagurrar stúlku með blikandi augu,
en hann reyndi að útrýma henni úr hjarta
sínu.
Nú var Albert læknir í nágrenninu, og
hafði fengið, í gegnum gamla skólabræður,
heimilisfang Lings og strax skrifað og boð-
ið honum að heimsækja sig. Og þetta var
bréfið, sem hafði sett yfirdómarann úr
jafnvæginu.
Hatrið til æskuvinar hans, sem hann
..........■•■l•ll■■llll■l■•llllllllllllllllllllllllll■l|lml■l■l■lllllllll■■ll■l■•■M»a
| VITIÐ ÞÉR ÞAÐ?
\ 1. Hvað heitir glímukonungur Islands og =
= hver ber nú sæmdarheitið „glímusnill- 1
ingur Islands" ? i
: 2. Er Japan hálent eða láglent?
= 3. Eftir hvern er þetta erindi: i
Syngdu vinur, syngdu skært, §
| syngdu hátt og lengi.
| Þú hefir ekki list þá lært
E að leika á falska strengi.
= 4. Hr hvaða óperu er arían „La donna =
i e mobile“?
= 5. Hvað er langt frá Reykjavík til Búðar- i
i dals ? |
: 6. Af hverju er nafnið „Adamsepli" =
dregið ? i
| 7. Hve mikið er þvermál sólar?
1 8. Hver gaf Kyrrahafinu nafn?
i 9. Hve mikið er flatarmál Indlandshafs ? i
= 10. Hvaðan eru gullfiskamir komnir?
Sjá svör á bls. 14.
hafði lengi borið í brjósti, var nú horfið
og hann ætlaði að mæta Albert alveg ró-
legur. En að sjá hana nú aftur! — Albert
skrifaði, að hún væri hamingja lífs síns.
Svona voru þær allar — fátækur lögfræði-
nemi, sem átti lífshamingju sína undir
heppni, var aðeins leikfang hennar, um
hann var ekki meira hugsað, hann var
gleymdur, þegar læknir með trygga fram-
tíð og af góðum ættum, var annars vegar.
Þau hjónin voru víst búin að gleyma
þessu öllu. Og Ling var ákveðinn að heim-
sækja þau og sýna henni með því, að liún
hefði verið honum aðeins félagi á hinum
glaðværu æskuárum. Hann hlakkaði til að
þrýsta hönd Alberts æskuvinar síns, heyra
hans glaðværa hlátur og rif ja upp gamlar
endurminningar frá samverustundum
æskuáranna.
* *
Járnbrautin rann út af stöðinni. Hinn
hái fyrirmannlegi maður við gluggann, las
morgunblöðin, á mjög einkennilegan hátt,
hugsaði gamla konan fyrir aftan hann.
Hann hélt þeim fyrir framan sig, en
fylgdist þó vel með landslaginu og ökrun-
um, sem fram hjá var farið og hugurinn
virtist langt burtu.
„Ást! Hvaða rugl,“ sagði hann allt í
einu við sjálfan sig. „Bréfið frá Albert var
skrifað af jafn mikilli tilfinningu og það
hefði verið frá skólatelpu. Sagði hann ekki,
að hann óskaði að hinn einstaki vinur fengi
að njóta hamingju ástarinnar þar. Alveg
eins og Albert héldi því fram, að til væri
nokkuð í heiminum, sem kallast gæti trygg
ást. En ég er á annari skoðun. Það er gott
að vera búinn að yfirstíga slíka vitleysu,"
og gamla konan sat gapandi af undrun.
Vagninn stöðvaðist og Otto Ling fór út.
Maður gekk í móti honum og hinir lengi
aðskildu vinir þrýstu hvors annars hönd
hrærðir við endurfundina.
„Mikið hefir þú elzt,“ sagði Albert og
virti alvarlegt andlit vinar síns fyrir sér.
Ling hló. „Einhver er eldri, kæri vinur. En
þú ert lítið breyttur.“
Og þeir stigu upp í vagn og óku af stað
áleiðis heim til læknisins. Eftir nokkra
þögn, sagði Albert: „Þarna sérðu Háu-
skóga, Lilli kallaði það eftir ættaróðalinu,"
og hann áttaði sig varla á hinu undarlega
brosi, sem lék um varir Lings, er hann
heyrði nafnið.
Lillí, það var undarlegt gælunafn, hvers-
vegna gat Albert ekki kallað konu sína feg-
ursta nafni veraldarinnar — Karenu.
Og Ling fann til undarlegrar kenndar,
sem hann hafði ekki fundið til síðan á
skólaárunum. Það líktist hjartslætti.
Þarna kom hún. Guð hjálpi honum.
Hvernig gat þetta verið ? Fínleg kona, með
gula lokka og blá, barnsleg augu, kom á
móti þeim, og rétti út höndurnar til að
bjóða þá velkomna áður en læknirinn fengi
tíma til að kynna þau.
„Þið þekkizt auðvitað," sagði hann. „Lillí
var heima í eitt skipti, þegar þú komzt í
Háuskóga.“
Framhald á bls. 14.