Vikan - 10.06.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 23, 1943
5
Ný framhaldssaga
2
Konan í Glenns'kastala
-ASTASAQA-

Frú Burton leit hvast á hana.
„Hann er nú víst meira en vinur þinn, Barbara
— ó, kæra bam, ég veit — ---------,“ hún þagnaði
skyndilega, er hún sá þóttasvipinn á ungu stúlk-
unni. Hún fann, að hún hafði gengið full langt.
Svo bætti hún við, lágri og áhyggjufullri röddu:
„Ég fer til London á morgun með Cecily. Mér
geðjast illa að þessum hósta í henni, og nú hefi
ég ákveðið að tala við sérfræðing! Ég ætlaði ein-
ungis að bíða, þar til Howard væri farinn, svo að
hann yrði ekki hræddur. — Þú veizt, hvað honum
þykir vænt um systur sína.“
Barbara kinkaði kolli fljótlega. Að heyra
minnst á Howard pína hana.
,,Já,“ svaraði hún, „— ég vona að læknirinn
finni ekkert alvarlegt að henni, en það er lang-
bezt að láta athuga þetta vel.“
Hún laut niður og kyssti frú Burton lauslega
á kinnina. Kvaddi síðan og hljóp af stað heim.
Hún fann, er hún gekk niður aðalgötuna að
kinnarnar voru heitar af reiði og blygðun. Henni
var það ljóst, að frú Burton áleit, að hún væri
frávita af ást til sonar hennar, og að öllum likind-
um var þetta almennt álit manna í þorpinu.
Það var henni léttir, að gamli Coles flota-
foringi var fjarverandi, því hann var alltaf van-
ur að stríða henni með Howard. Og Grey hers-
höfðingi lá veikur af gigt. En frú Rendel var úti
í garði að vökva blómin og hjá henni stóðu
Spindlersysturnar. Það var sennilegt að þær
hefðu dmkkið te saman, og umræðuefnið hafði
án efa verið brottför Howards, og hvernig Bar-
böm hefði orðið við. Hún fann glöggt, hvemig
þær sném sér allar við og horfðu á eftir henni.
„Það er óþolandi að búa í þessum litlu bæjum,
þar sem allir þekkja hvem annan,“ hugsaði Bar-
bara, um leið og hún hraðaði göngu sinni, svo
að hún yrði sem fyrst komin heim og upp í her-
bergi sitt. „Ég vildi bara óska þess, að ég fengi
tækifæri til að sýna þeim, að ég er ekki niður-
brotin, eins og þau öll virðast álíta. Tilfinningar
mínar hafa breyzt við framkomu hans gagnvart
mér. Hvemig á ég að geta elskað mann, sem hefir
orðið þess valdandi, að allir kunningjar mínir
aumkva mig!“
Hún hnyklaði brúnimar og beit á vörina. „Ó, að
það kæmi einhver annar, sem gæti þótt vænt um
mig —■ — ó, hversu þakklát mundi ég ekki verða
ef slíkt kæmi fyrir! Það yrði rétt mátuleg hefnd
á Howard!“
Hún brosti beiskjulega og flýtti sér áleiðis
heim. Hús ungfrú Carvels var dálítið fyrir utan
bæinn, stóð þar bak við hæð. Venjulega var þama
allt mjög friðsælt og rólegt, en er Barbara kom
niður hæðina var hún þess vör, að i dag var þar
eitthvað um að vera. Það var fjöldi fólks hjá
garðshliðinu, og er hún kom nær, sá hún fljótt,
hver ástæðan var. Þama hafði bersýnilega orðið
bifreiðarslys. Stór hvit bifreið lá á hliðinni, utan
við veginn; það leit einna helzt út fyrir að hún
hefði ekið á girðinguna.
„Hvað er hér um að vera? Hefir einhver
meiðzt?
Barbara beindi orðum sínum að gömlum fjár-
hirði, er var að fara, og gamli maðurinn kinkaði
kolli alvarlegur á svip.
„Já, ungfrú," svaraði hann. „Bifreiðin kom með
geysi hraða niður brekkuna, og minnstu munaði,
að hún æki á bamahóp, sem var að koma heim
úr skólanum. En til þess að forðast það ók hann
bifreiðinni á girðinguna. Það var fallegt af hon-
Forsaea ! Howard Burton kemur að
** * kveðja Barböm Carvel.
Hann er að fara til Suður-Afríku. Hún
bjóst við, að hann mundi biðja sín og varð
fyrir miklum vonbrigðum, er hann gerði
það ekki. Þegar hann er farinn heimsækir
Barbara móður hans.
um, ungfrú! Bifreiðin þaut á fleygiferð á girðing-
una, en börnin frelsuðust."
„Og maðurinn, sem ók bifreiðinni — hvað varð
um hann? Hann hlýtur að vera hugdjarfur,"
hrópaði Barbara með tindrandi augu.
„Já, maðurinn, sem var í vagninum meiddist
illilega. Þeir segja, að hann hafi farið úr liði á
annari öxlinni — og svo er hann víst allur meira
og minna lemstraður. En ungfrú Ann sá þetta
allt saman, og hún lét bera hann inn til sín.“
„Er hann inni hjá okkur? Það var spennandi!
Ég verð að fara inn og sjá hann!“
Barbara kinkaði vingjarnlega kolli til gamla
mannsins og flýtti sér inn í garðinn. Hún var
ekki eldri en svo, að allt sem var óvænt og
æfintýralegt heillaði hana. Þar að auki dáði hún
allt það, er sýndi hugdirfsku — eðli hennar var
þannig — og frásögn gamla mannsins hafði vakið
hugmyndaflug hennar. Hún hlakkaði mikið til að
sjá þennan ókunna mann, er af frjálsum vilja
hafði ekið á girðinguna.
Um leið og hún kom inn, heyrði hún manna-
mál í dagstofunni. Hún ætlaði að ganga rak-
leiðis inn, en nam skyndilega staðar á þrep-
skildinum, og starði inn í dökk augu, er horfðu
á hana frá legubekknum. Ókunnur maður lá
þar, — augsýnilega slasaði maðurinn úr bifreið-
inni.
Hann lá hreyfingarlaus og starði á hana, eins
og hann vildi njóta þess að horfa sem lengst á
hana, teyga að sér fegurð hennar og yndisleik
— eins og hann, af ósýnilegum öflum vSéri dreg-
inn að henni.
Ungfrú Ann stóð hjá legubekknum og hélt á
sárabindi. Um leið og hún kom auga á frænku
sína, benti hún henni að koma til sín.
„Það varð slys hérna rétt fyrir utan, sagði
hún. „Þessi maður heitir Maloney. Mér hefir
tekizt að fá hann til þess að biða hér, þangað til
læknirinn kemur. Ég er hrædd um að hann sé
Konan í Glenns-kastala, nýja fram-
haldssagan, sem hófs í síðasta
blaði, mun verða skemmtileg dægra-
stytting fyrir lesendur Vikunnar.
Einn af kostiun hennar er sá, að hún
kennir fólki þau lífssannindi, að
mennirnir höndli gæfuna fyrr eða
síðar, ef þeir leita hennar á réttan
hátt — leita hennar af skyldurælmi,
réttsýni og eins og hjarta þeirra
býður þeim. Aðalsöguhetjan, Bar-
bara, er mjög falleg kona, en ákaf-
lega mannleg og verður að reyna
mikið áður en hún öðlast hina sönnu
gæfu. Vmsar aðarar persónur, sem
koma mjög við sögu, taká lesandann
föstum tökum.
illa meiddur í öxlinni. Maloney, má ég kynna yður
fyrir frænku minni — ungfrú Barbara Carvel."
Pierce Maloney brosti til Barbörú. Hann var
magur og skarpleitur í andliti, mjög dökkur á
hörund og með skær, brún augu. Hann var vel
vaxinn, grannur og stæltur; i raun og veru falleg-
ur, og allt benti til þess að hann væri sterkur
og djarfur, og hefði yndi af að reyna krafta
sína. Það var eitthvað í fari hans, sem minnti á
villt dýr — í stuttu máli, hann var fullkominn
Irlendingur.
„Ég sagði áðan, að þetta hefði verið leiðinlegt
óhapp, sem fyrir mig kom,“ hrópaði hann. „Já,
ég var vist meira að segja að harma það, að
bifreiðin skyldi hafa oltið héma rétt við dyrnar
hjá yður? En nú álit ég þvert á móti, að guð-
imir hafi einmitt haft hönd í bagga með þessu
og viljað mér vel. Þetta hefir orðið til þess að ég
hefi kynnzt ungfrú Barböm Carvel!"
Hann reyndir að setjast upp, en riddaraskapur
hans var honum dýrkeyptur, því hann hneig sam-
stundis stynjandi niður í legubekkinn og féll í
ómeginn. Barbara, sem hljóp til og tók undir
höfuð hans, sá að það voru blóðblettir á jakk-
anum hans, og vissi, að hann hlaut að hafa
fundið mjög mikið til, enda þótt hann léti sem
ekkert væri, er hann var að tala við þær. Hún var
þess strax fullviss með sjálfri sér að Pierce
Maloney væri hetja, vasklegasti og hugdjarfasti
maðurinn, sem hún hefði séð til þessa! Hún vissi
ekki, að Irlendingum finnst jafn sjálfsagt að vera
hugdjarfur, eins og að verða ástfanginn — hvom
tveggja hversdagslegt í þeirra augum.
„Ó, Ann frænka,“ hvíslaði hún hrædd, „heldur
þú að hann sé mikið særður?“
Þær stóðu báðar við legubekkinn og hagræddu
sjúklingnum, en þjónustustúlkan kom hlaupandi
með flösku af ilmsalti.
„Ég veit það ekki,“ svaraði ungfrú Ann, „ég
vildi bara óska að Cowper læknir kæmi sem fyrst,
-— við emm búin að senda eftir honum.“
En nú lauk Pierce Maloney upp dökku augun-
um, og Bárbara sagði með miklum létti:
„Nú líður yður betur — guði sé lof!“
„Þakkið þér guði mín vegna?" hvíslaði Pierce
Maloney. „Það er sannarlega of mikið. Það væri
ég, sem ætti að þakka forsjóninni fyrir að hún
skyldi flytja mig hingað í návist yðar!“
III. KAFLI.
„Ég veit svei mér ekki, hvemig ég á að biðja
þig að fyrirgefa mér, Dick. Ég fullvissa þig um,
að ég hefi ekki grun um það! Ég hefi eyðilagt
finu bifreiðina þína, og valdið þér bæði óþægind-
um og útlátum. Hvernig gaztu líka látið þér
koma til hugar að lána öðrum eins óbetrandi
fábjána og Pierce Maloney hana — ha?“
Pierce Maloney lá enn þá sjúkur i stofu ung-
frú Ann. Hann hallaði sér aftur á bak í rúminu
og brosti örlítið; en hái, alvarlegi maðurinn, sem
komið hafði að heimsækja hann, svaraði aðeins
með þvi að hnykla brúnimar.
„Vertu ekkert að hafa áhyggjur út af bifreið-
inni, Pierce,“ sagði hann, „hún var vátryggð, og
þótt svo hefði ekki verið, þá mundi ég heldur
ekki taká það nærri mér. Það eina, sem ég hefi
verið að hugsa um, er með hversu dásamlegum
hætti þú hefir bjargast, Pierce! TJtlit þitt er
reyndar ekki sem bezt, eins og stendur."
„Það munaði heldur ekki miklu, að þetta yrði