Vikan - 17.06.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 24, 1943
er heiðarlegheitin sjálf, og mundi aldrei láta
sér til hugar koma, að blekkja nokkurn mann —•
aldrei!“
,,AUt þetta segir þú eingöngu af því að þú ert
ástfangin af honum, eða álitur, að þú sért svo.
En það vil ég segja þér, Barbara, að það er ekki
rétt gert af Maloney, að reka svo mjög á eftir
þér, og gefa þér engan tíma til að hugleiða þetta
mál! Þú hefir aðeins þekkt hann i þrjár vikur,
og hvaða hugmynd getur þú haft um hans sanna
eðli. Þú kaupir köttinn í sekknum, barnið mitt!
Það er einmitt það, sem þú gerir, og ég vil ein-
dregið ráða þér til að fresta brúðkaupinu í nokkr-
-ar vikur, svo að okkur geti gefist tækifœri til
að grennslast um herra Maloney og fjárhags-
ástæður hans; til þess yfir höfuð, að vinum þín-
um gefist kostur á að kynnast manninum nánar."
Barbara þagði. Hún varð að viðurkenna, að
liðsforinginn hafði á réttu að standa. Hvað vissi
hún um Pierce? Hvaða sannanir hafði hún fyrir
því, að allt, sem hann sagði henni, væri satt?
Ef rétt var á litið, þá var hún í þann veginn að
taka stökk út í hið óvissa — hræðilegt stökk ef
til vill — og í fylgd með manni, sem hún vissi
sáralitil deili á. Hún treysti Pierce Maloney i
blindni — en var það rétt af henni — og var það
skynsamlegt ?
Hún strauk sér um ennið. Skyndilega hafði
hún fengið höfuðverk og hún fann, að hún var
hrædd. En allt í einu barst að eyrum hennar
hljóð, hljóð, sem olli því, að hún hrökk við og
nötraði öll og skalf. Kirkjuklukkurnar voru byrj-
aðar að hringja — brúðkaupshringingu hennar.
Nú var of seint að draga sig í hlé, allt of seint.
Allir þorpsbúar voru nú saman komnir i kirkjunni
til þess að horfa á hjónavígsluna, gamli prestur-
inn var þar, hann, sem háfði fermt hana. Og
Pierce sat þar og beið hennar! Nei, hún gat ekki
dregið sig í hlé úr því sem komið var. Fólkið
hafði nú þegar talað nægilega mikið um þessa
skynditrúlofun, allt þorpið hafði verið á öðrum
endanum, og hvað mundi þá ekki, ef brúðkaup-
inu yrði nú frestað! Og hvað mundi Pierce hugsa?
Hann mundi aldrei fyrirgefa henni slíkt vantraust
•— aldrei!
Barbara dró slörið fyrir andlit sér. Hún vildi
ekki láta gamla liðsforingjann sjá, hve föl hún
var.
„Hlustið þér!“ hrópaði hún. „Heyrið þér kirkju-
klukknahljóminn ? Haldið þér, að ég gæti snúið
við nú, jafnvel þó að ég vildi? Það er of seint,
Coles liðsforingi — of seint!“
Hún gekk til dyranna. Eftir nokkrar mínútur
var von á vagninum til þess að sækja hana, og
ennþá átti hún eftir að festa nokkrum blómum
á kjólinn sinn.
„Barbara, kæra barn, flanaðu nú ekki að neinu,
heyrir þú það! Það er nægur timi til þess að
hætta við þetta, ef þú bara vilt! Mundu það, að
öll lífshamingja þín er í veði — allt líf þitt! Þú
ætlar nú að giftast manni, sem þú þekktir ekki
neitt fyrir þrem vikum! Þetta er hræðileg vogun,
Barbara!“
Það kom hik á Barböru. Var ennþá tími til að
draga sig í hlé, gat það verið ? Mundi Pierce verða
mjög reiður, ef hún frestaði brúðkaupinu í nokkr-
ar vikur? Það yrði hann auðvitað!
Hún leit um öxl, og horfði á gamla liðsforingj-
ann með þrjóskusvip.
„Ég vil ekki fresta brúðkaupinu mínu!“ sagði
hún. „Ijg treysti Pierce, treysti honum algjörlega.
Ég hefi lofað að giftast honum, og það loforð
mun ég efna“!
5. KAFLI.
„Til hamingju frú Maloney, hjartanlega til
hamingju!"
Barbara roðnaði, þegar gamii þorpsiæknirinn
í fyrsta skipti ávarpaði hana með hinu nýja nafni,
sem ennþá var henni svo óþekkt. En það var engu
líkara en að ávarp dr. Malcolms, hefði verið eins-
konar merki til allra hinna gestanna, er þarna
voru samankomnir í dagstofu Ann frænku, því
að nú ávörpuðu allir hana frú Maloney.
Barbara varð að líta við og við á spánnýjan
giftingarhringinn á fingri sér, til þess að full-
vissa sig um, að hún væri vakandi. Svo leit hún
í laumi á manninn sinn. En hvað hann var fall-
egur og fyrirmannlegur í brúðgumafötunum!
Hann stóð brosandi á miðju gólfi, og talaði við
gestina með sínum skemmtilega írska hreim.
Coles gamli liðsforingi kom til brúðurinnar, og
þrýsti kossi á kinn hennar. En Barbara brosti
ekki til hans, eins og til allra hinna, hún gat ekki
fyrirgefið honum, að hann hafði gert hana hrædda
og efablandna, rétt áður en hún fór til kirkjunnar.
Þetta var ekki fallega gert af liðsforingjanum;
það er ekki rétt að hræða brúði. Barbara blygð-
aðist sin fyrir að hafa hlustað á það, sem hann
sagði, og i ofanálag að hafa trúað nokkru af því.
Gat það verið, að henni hefði komið til hugar
að fresta brúðkaupi sínu ? Hversu heimskulegt
hefði slíkt ekki verið!
„Guð blessi þig, stúlka mín!“ Það voru tár í
augum gamla liðsforingjans. Svo sneri hann sér
snögglega að Pierce. „Verið þér góður við hana,
herra Maloney. Hún er aðeins barn ennþá, og hún
treystir yður í blindni. Sýnið, að þér séuð þessa
trausts verðugur!"
Svipur gamla sjómannsins var hálf hörkulegur,
en Pierce svaraði honum brosleitur.
„Kæri liðsforingi," sagði hann, „það er enginn
til, sem ekki mun verða góður við Barböru! Hvað
mig snertir, þá er ég þræll hennar, — hún ræður
yfir mér til hinztu stundar minnar!“
Það fylgdi svo mikil hlýja orðum hans, og
enginn gat efast um, að þau komu frá hjartanu.
En gamli liðsforinginn svaraði engu, heldur snéri
við, og gaf sig að hinum gestunum. Barbara hélt
áfram að taka á móti árnaðaróskum og að rétta
fram mjúka kinnina til kossa.
Henni fannst hún vera ósegjanlega hamingju-
söm.' Nú var enginn framar, sem gat aumkvað
hana — veslings stúlkuna, sem Howard Burton
yfirgaf. Það var ekki laust við, að hún yrði
hrokafull, og hún margsagði við sjálfa sig, um
leið og hún strauk hvíta, mjúka kjólinn sinn, að
hún hefði verið lánsöm. Allt hafði gengið henni
í vil.
„Heldurðu ekki, að þú ættir að fara upp og
hafa fataskipti, Barbara litla? Það er víst orðið
nokkuð áliðið."
Það var Ánn frænka, sem læðzt hafði til lienn-
ar, og hvíslað þessum orðum í eyra hennar —
Ann frænka, brosandi út undir eyru af fögnuði.
Barbara hló og hristi höfuðið.
„Ég verð þó fyrst að skera brúðarkökuna!
Eigum við ekki að fara inn i borðstofuna?
Pierce og ég í fararbroddi!“
Ann frænka hneigði höfuðið samþykkjandi og
nokkrum mínútum síðar, var Barbara önnum
kafin við hið hátíðlega starf, að skera brúðar-
köku sina. Síðan var drukkin skál hennar og
Pierce. Það heyrðust smellir, er kampavínsflösku-
tappamir þutu hátt í loft upp, ræður voru flutt-
ar, og glaðvært tal og hlátrar kváðu við hvar-
vetna.
En að lokum var Barbara tilneydd að fara upp,
því að klukkan var orðin svo margt. Hana langaði
að vera miklu lengur, það var svo gaman að
vera sú, er athygli allra beindist að, og hún vissi
líka, að hún var mjög lagleg brúður.
Hún hafði ákveðið, að hún vildi engan hafa
til þess að hjálpa sér, á meðan hún hefði fata-
skipti. Það mundi aðeins verða henni til óþæginda,
að hafa fullt af fólki inni hjá sér. Hún varð mjög
undrandi, er drepið var hægt á dymar, um leið og
hún var að Ijúka við að hafa fataskipti.
Erla og
*
unnust-
inn.
Oddur: Ég ætla að reyna að ná í Erlu í símann; ég Erla: Ó — nú verð ég að hringja í elsku strákinn — halló —
vona, að hún vilji tala við mig — það er svo vitlaust af hvað segið þér? Er númerið á tali?
okkur, að vera reið hvort við annað —
Halló — halló!
Oddur: O, svei — síminn hjá henni
er upptekinn — ætli hún sé ekki að
tala við einhvem yfirmann úr land-
hernum eða flotanum!!
Erla: Síminn hans er á tali — ég er viss um, að Oddur: Úhú! Hún er hjartalaus — því skyldi hún
hann er að tala við einhverja stelpu. — Því skyldi ekki hringja?
hann ekki hringja til mín?