Vikan - 17.06.1943, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 24, 1943
11
Höfundurinn:
Agatha Christie
Framhaldssaga:
9
,,Já — i Scarborough. I>að var alveg guðdóm-
legt.“
„Hafið þér flogið, Hastings kafteinn ?“ Maggie
beindi þessari spumingu til mín.
Ég varð að viðurkenna að smáferð yfir til
París og heim aftur væri allt sem ég hefði flogið.
Allt í einu hrópaði Nick upp yfir sig — og
stökk frá börðinu.
„Hringir síminn. Þið skuluð ekki bíða eftir
mér. Það er orðið áliðið og ég hefi boðið hingað
fjölda af fólki.“
Síðan fór hún. Ég leit á úrið mitt. Klukkan
var níu. Ábætirinn var borinn fram með tilheyr-
andi víni. Poirot og Lazarus ræddu um listir.
Málverk, sagði Lazarus, voru núna óseljanleg.
Og svo fóru þeir yfir í það að tala um nýtízku
gerð af húsgögnum og húsaskreytingum.
Ég leitaðist við að gera skyldu mina með því
að tala við Maggie Buckley, en ég verð að segja
að það gekk erfiðlega. Hún svaraði mér ósköp
kurteislega, en hóf aldrei máls á neinu að fyrra
bragði.
Frederica Rice sat og studdi olnboganum á
borðið, og horfði dreymandi fram fyrir sig. Reyk-
urinn úr vindlingnum liðaðist í ótal hringjum
kringum ljóst höfuð hennar. Hún líktist einna
mest mynd af hugsandi engli.
Klukkan var nákvæmlega tuttugu mínútur yfir
niu, er Nick stakk höfðinu inn úr dyragættinni.
„Komið þið út, öll! Þau eru að koma, tvö og
tvö saman."
Við hlýddum tafarlaust. Nick var önnum kafin
Við að heilsa þeim, sem komu. Það var kringum
tólf manns, og flest af því leiðinlegt að sjá. Ég
tók eftir því, að Nick var fyrirtaks húsmóðir.
Allur tízkubragur var sem strokinn af henni, og
hún bauð gestina velkomna á gamlan, góðan,
enskan hátt. Ég sá, að Charles Vyse var á meðal
gestanna.
Á tilteknum tíma fórum við öll út í garðinn,
og héldum þangað, er sá út á sjóinn og höfnina.
Fáeinum stólum hafði verið komið þar fyrir, svo
að eldra fólkið gæti setið, en flest okkar stóðu.
Fyrsta flugeldinn bar við himin.
Rétt í því heyrði ég rödd, sem ég kannaðist við,
og leit um öxl og sá að Nick var að bjóða Croft
velkominn.
„En hvað þetta er leiðinlegt," heyrði ég að hún
Forsaga : P°irot °S Hastmgs vinur
° hans eru nýkommr til St.
Loo í sumarleyfi. Þar kynnast þeir ungri
stúlku, Nick Buckley að nafni, er býr alein
í húsi sínu, Byggðarenda. Þeir komast að
því, að hún hefir fjórum sinnum á skömm-
um tíma lent í lífsháska og vekur þetta
forvitni Poirots. Þegar hún fer, skilur hún
eftir hattinn sinn, en í barði hans er gat
eftir skammbyssukúlu. Þeir ákveða að
heimsækja hana að Byggðarenda. Er
þangað kemur láta þeir Nick segja sér
itarlega frá með hvaða hætti hún hefir
komizt í lífsháska, og sýna henni kúluna,
er fór í gegnum hattbarð hennar. Hún
segist eiga byssu, þeirrar tegundar, sem
kúlan er úr. En er hún ætlar að ná í byss-
una, er hún horfin. Poirot lætur hana nú
segja nákvæmlega frá atburðum síðustu
daga og hverjir séu vinir hennar. Nick er
þeirrar skoðunar, að þetta séu allt tilvilj-
anir, er fyrir hana hafa komið. Poirot
hvetur hana til þess að fá einhvem vina
sinna til þess að búa hjá sér og það verð-
ur úr, að hún segist skulu fá frænku sína
frá Yorkshire. Poirot grunar, að Nick leyni
þá einhverju. Poirot og Hastings fara á
laun að Byggðarenda og hitta þar ókunnan
mann, Croft, nábúa Nick, og fara heim með
honum. Kona hans er veik, en lætur sér
mjög mjög annt um allt, er snertir Nick.
Litlu seinna heimsækir Nick þá og viður
kennir, að hún sé hrædd og að þessi stöðuga
óvissa fari illa með taugar hennar. Talið
berst að því, hvort hún muni vilja selja
Byggðarenda. En hún kveðst ekki vilja það.
Litlu síðar heimsækja þeir Vyse lögfræðing
og þar beinir Poirot talinu að Nick og
Byggðarenda. Nick hafði boðið þeim heim
um kvöldið til þess að horfa á flugeldasýn-
ingu, og þar kynnast þeir Maggie og Buck-
ley.
sagði, „að konan yðar skuli ekki geta verið
hérna líka. Við hefðum átt að flytja hana hingað í
sjúkrabörum.“
„Já það er flest, sem amar að henni. En hún
kvartar ekki — gæflyndi hennar á sér ekkert for-
dæmi — Hæ! þessi var fallegur.“ Það síðasta
hrópaði hann um leið og flugeldarnir voru eins
og gullregn á himninum.
Nóttin var dimm — ekkert tungl — og eins
og oft vill vera á sumarkvöldum, mjög. kalt.
Maggie Buckley stóð rétt hjá mér og skalf.
„Ég ætla aðeins að hlaupa snöggvast inn og
sækja mér kápu,“ tautaði hún.
„Lofið mér að gera það.“
„Nei, þér getið ekki fundið hana.“
Hún hélt i áttina til hússins. 1 því heyrðist rödd
Fredericu Rice hrópa:
„Maggie, komdu með mina um leið. Hún er
inn i svefnherberginu mínu.“
„Hún heyrði það ekki,“ sagði Nick. „Ég skal
sækja hana, Freddie. Ég ætla að sækja loðkápuna
mína, þetta sjal er ekki nándar nærri nægilega
hlýtt. Það gerir vindurinn.“
Það var satt, hafgolan var verulega köld.
Flugeldarnir lýstu stöðugt upp næturhimininn,
urðu fleiri og fleiri og að sama skapi óx hávaðinn.
Allt í einu heyrðist voða hvellur og loftið varð
fult af grænum stjörnum. Þær skiptu um lit og
urðu bláar, síðan rauðar, að loltum silfurlitar.
Svo kom annar nýr og svo koll af kolli.
„Ó! og síðar æ! er allt og sumt sem heyrist
sagt,“ hvíslaði Poirot i eyra mér. „Að lokum verð-
ur þetta allt tilbreytingarlaust. — Grasið er dögg-
vott! Ég fæ kuldahroll af þessu öllu saman.
„Kuldahroll? Á svona yndislegri nóttu?“
„Yndisleg nótt! Yndisleg nótt! Þú segir það
af þvi að regnið steypist ekki niður í dembum!
Alltaf þegar ekki rignir, talar þú um yndislegar
nætur. En ég skal segja þér, vinur minn, að væri
hér kominn hitamælir, mundir þú komast að
annari niðurstöðu.“
„Jæja þá,“ sagði ég, og reyndi að stilla til frið-
ar. „Ég hefi svo sem ekkert á móti því að fá mér
kápu.“
„Það er skynsamlegt af þér. Þú ert vanur heitu
loftslagi."
„Ég skal koma með þinn frakka um leið."
Poirot lyfti fótunum til skiptis.
„Það er fótrakinn, sem ég óttast mest. Ætli að
það væfi ekki möguleiki á að taka traustataki
einar skóhlifar."
Ég brosti.
„Ekki minnsta von,“ sagði ég. „Þú veizt Poirot,
að slíkt er ekki iðkað lengur.“
„Þá fer ég inn,“ sagði hann ákveðinn. „Ætti
ég að stofna heilsu minni í beinan voða, aðeins
til þess að horfa á Guy Fawkes leik?“
Og hann hélt áfram að tauta fyrirlitlega, er
við lögðum af stað i áttina til hússins. Lágur ómur
barst að eyrum okkar, er við fjarlægðumst fólkið.
„Vfð erum öll böm í hjarta okkar,“ sagði Poirot
^niiiiiuimmiiNiiiiiuiiiiiuiiMniiiiiiiiiiiuiiiiHtiHMiiniif r/x
! Minnslu ávallt I
[ mildu sápunnar I
................i
Regum
tannpasta hreins-
ar fágar og gerir
tennurnar hvítar.
Skilur eftir hress-
andi og frískandi
bragð.
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðfjörð & Co.h.f.
Sími 3183.
NUFIX
varðveitir hár yðar og
auðveldar greiðsluna.
Byðir flösu og hárlosi.
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðf jörð & Co. h.f.
Lækjargötu 4. Sími 3183.
Ávallt fyrirliggjandi.
Einkaumboð: Jóh. Karlsson & Co.
Sími 1707 (2 línurj.