Vikan - 17.06.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 24, 1943
hugsandi. „1 skemmtunum, leikjum, i öllu kemur
þetta fram.“
Ég þreif í handlegg hans og benti fram fyrir
okkur.
Við vorum tæpa hundrað metra frá húsinu, og
beint fram undan, milli okkar og stóra franska
gluggans, lá einhver hrúga vafin inn í rauða kín-
verka sjalið . . .
„Herra minn trúr!“ hrópaði Poirot. Herra minn
trúr!“
8. KAFLI.
Kinverska sjalið.
Ég geri ráð fyrir, að við höfum ekki staðið
þama meira en á að gizka hálfa mínútu, stirðn-
aðir af athygli, en þó virtist mér það sem heill
klukkutími. Poirot varð fyrri til að átta sig.
Hann gekk að hrúgunni og voru hreyfingar hans
Stirðar og vélrænar.
„Það hefir skeð,“ sagði hann út á milli tann-
anna, og engin orð fá lýst sársaukanum og
beiskjunni í rödd hans. „Þrátt fyrir allt — þrátt
fyrir alla varúð mína hefir þetta skeð. Ó! því-
líkur aulabárður, að geta ekki gætt hennar betur.
Ég mátti vita þetta fyrir fram — já, ég mátti
vita þetta. Undir engum kringumstæðum mátti
ég víkja frá hlið hennar."
„Þú mátt ekki ásaka sjálfan þig,“ sagði ég.
Tungan var sem límd við góm mér, og ég
mátti vart mæla.
Poirot svaraði aðeins með því að hrista höfuð-
ið raunalega. Hann kraup niður hjá líkinu.
Og í sömu andránni urðum við fyrir öðru
áfalli.
Rödd Niek hljómaði fyrir eyrum okkar, skær
og glaðleg, og augnabliki síðar birtist Nick í
bjarmanum, sem lagði út um opnar veggsvala-
dyrnar.
„Fyrirgefðu, hvað ég var lengi, Maggie,"
sagði hún. „En —.“ Nú þagnaði hún skyndilega
■— og starði á það sem fyrir augun bar.
Poirot hrópaði upp yfir sig, um leið og hann
snéri líkinu við, og ég beygði mig áfram til
þess að geta séð betur.
Við mér blasti andlitið á líki Maggie Buckley.
1 sömu andránni var Ni’ck við hliðina á okkur.
Hún hrópaði í angist.
„Maggie —. Ó! Maggie — það — það getur
ekki -—.“
Poirot hélt stöðugt áfram að athuga lík stúlk-
unnar. Að lokum reis hann mjög hægt á fætur.
„Er hún — er —,“ rödd Niek brást.
„Já, ungfrú. Hún er dáin.“
„En hvers vegna? Hvers vegna? Hver getur
hafa viljað hana feiga?"
Þessu svaraði Poirot, fljótt og ákveðið.
„Það var ekki hún, sem þeir héldu sig hafa
myrt, ungfrú. Það voruð þér! Það var sjalið, sem
blekkti þá!“
Nick brast í grát.
„Því gat þetta ekki verið ég?“ snökkti hún.
„Ó! Því gat það ekki verið ég? Ég vildi það svo
mikið heldur. Mig langar ekki til að lifa — ekki
núna. Ég mundi vera glöð — hamingjusöm —
ef ég fengi að deyja."
Hún sló út höndunum og riðaði til svo við
sjálft lá að hún dytti. Ég greip utan um hana.
„Fylgdu henni inn, Hastings," sagði Poirot.
„Og hringdu til lögreglunnar."
„Lögreglunnar ? “
„Já, segðu þeim að það hafi verið framið morð.
Og vertu svo kyrr hjá ungfrú Nick. Þú mátt
undir engum kringumstæðum yfirgefa hana.“
Ég kinkaði kolli samþykkjandi, og leiddi síðan
veslings stúlkuna inn í húsið í gegnum opinn
gluggann á myndasalnum. Þar lagði ég hana á
legubekk, lét kodda undir höfuð henni, og flýtti
mér síðan fram í anddyrið, til þess að hringja.
Það munaði minnstu að ég hlypi Ellen um
koll. Hún stóð þama, náföl og skjálfandi og
horfði á mig óttaslegnum augum.
„Hefir — hefir eitthvað komið fyrir, herra?"
„Já,“ sagði ég stuttlega. „Hvar er síminn?"
„Eitthvað — eitthvað í ólagi, herra?"
„Það varð slys,“ sagði ég, og færðist undan
að segja sannleikann. „Það meiddist einhver. Ég
þarf að hringja."
„Hver meiddist, herra?"
'Augu hennar brunnu af áhuga.
„Ungfrú Buckley. Ungfrú Maggie Buckley."
„Ungfrú Maggie? Eruð þér vissir um það,
herra — ég á við, hvort þér séuð vissir um, að
það — að það sé ungfrú Maggie?"
„Ég er alveg viss um það,“ sagði ég. „En
hvers vegna spyrjið þér?“
„Ó, — ekki af neinU. Ég — ég hélt, að það hefði
ef til vill verið einhver hinna kvennanna. Að það
hefði kannske verið frú Rice.“
„Takið nú eftir," sagði ég, „hvar er síminn?"
„Hann er héma inni í litla herberginu, herra."
Hún opnaði dymar og bennti mér á símann.
„Þakka yður fyrir," sagði ég. Það virtist sem
hún ætlaði að vera kyrr, svo ég bætti við: „Þakka
yður fyrir, en það er ekkert fleira, sem ég þarfn-
aÆt.“
„Ef þér þurfið að ná í Graham lækni —.“
„Nei, nei,“ sagði ég. „Mig vantar ekkert
fleira. Þér megið fara.“
Hún fór nauðug, og eins hægt og hún þorði.
Ég var þess fullviss, að hún mundi hlera við
dyrnar, en við því var ekkert hægt að gera. Og
þegar á allt er litið, þá fengi hún líka fljótlega
að vita þetta.
Ég náði í lögreglustöðina og skýrði málið fyrir
þeim. Að því búnu, og það alveg á eigin ábyrgð,
hringdi ég til þessa Graham læknis, sem Ellen
hafði nefnt. Ég fann símanúmer hans í skránni.
Nick þurfti, hvað sem öðru leið, á lækni að halda,
að mér fannst — jafnvel þótt ekkert væri hægt
að gera fyrir vesalings stúlkuna, sem lá þama
úti. Læknirinn lofaði að koma strax, og ég lagði
frá mér heymartólið, og flýtti mér fram í and-
dyrið.
Hafi Ellen legið á hleri, hefir hún verið mjög
fljót að forða sér. Það var enginn sjáanlegur i
anddyrinu. Ég fór aftur inn í myndasalinn. Nick
var að reyna að setjast upp.
„Heyrið þér — haldið þér, að þér getið útvegað
mér — sterkt vín að drekka?“
„Sjálfsagt, ungfrú!"
Ég þaut í snatri inn í borðstofuna, fann þafi
sem ég leitaði að, og flýtti mér aftur inn. Fár
einir dropar af áfenginu hresstu stúlkuna. Roði
færðist á ný fram í kinnar henni. Ég' hagræddi
koddanum undir höfði hennar.
„Þetta er ■— þetta er allt hræðilegt." Það fór
hrollur um hana. „Allir hlutir — alls staðar!"
„Ég skil yður, vina mín, ég skil yður.“
„Nei, þér skiljið mig ekki! Þér getið það ekki!
Og það væri líka alveg gagnslaust. Ef þetta
hefði aðeins verið ég. Þá yrði þetta allt búið . ..“
„Þér megið ekki hugsa svona," sagði ég, „það
er ekki heilbrigt."
Hún hristi aðeins höfuðið, og endurtók í sífellu:
„Þér skiljið þetta ekki! Þér skiljið þetta ekki!“
Og svo, allt í einu, fór hún að gráta. Hljóðlátt,
vonleysislegt snökt, líkast barnsgráti. Þetta,
hugsaði ég, er það bezta, sem fyrir hana gat
komið, og reyndi þar af leiðandi ekkert til að
stöðva grát hennar.
Þegar grátur hennar tók að sefast, læddist ég
yfir að glugganum og gægðist út. Ég var búinn
að heyra stöðugt mannamál góða stund. Fólkið
var allt saman komið á slysstaðinn, og stóð
þar í hálfhring með Poirot í miðju, sem reyndi
að halda því frá líkinu.
Á meðan ég stóð þarna, sá ég hvar tveir ein-
kennisklæddir menn komu þvert yfir grasflötinn.
Lögreglan var komin.
Ég flýtti mér aftur yfir að legubekknum. Nick
leit á mig tárvotum augum.
„Þarf ég ekki að reyna að gera eitthvað?"
„Nei, vina mín. Poirot sér um það. Látið hann
um það.“
Niek þagði nokkur augnablik og sagði síðan:
„Veslings Maggie, góða gamla Maggie. Hún
var góð manneskja, sem aldrei gerði nokkrum
manni mein. Að þefta skyldi henda hana. Mér
finnst eins og ég hafi drepið hana — með því að
fá hana til að koma hingað."
Ég hristi höfuðið, daufur í bragði. Hversu lítið
vitum við ekki um framtíðina! Poirot gat ekki
órað fyrir, að neitt þessu líkt ætti eftir að koma
fyrir veslings stúlkuna, er hann hvatti til þess
að hún yrði fengin hingað.
Við sátum góða stund í algjörri þögn. Mig
langaði til að vita, hvað væri um að vera úti, en
köllun minni trúr, gerði ég eins og Poirot hafði
fyrir lagt, og var kyrr inni.
Mér fannst margir klukkutímar vera liðnir, er
dyrnar loksins opnuðust, og Poirot og einn lög-
regluþjónn kom inn. 1 fylgd með þeim var mað-
ur, sem ég gat mér til að væri Graham læknir.
Hann kom strax beint til Nick.
„Og hvemig líður yður, ungfrú Buckley? Þetta
hlýtur að hafa verið ógurlegt áfall fyrir yður.“
Hann tók á slagæð hennar. „Ekki sem verst."
RAGGI
OG
MAGGI
1. Afinn: Það er
svona!!
Raggi: Nam-nam.
2. Afi:Ungimað-
ur!! Systir þin
hefir margsinnis
sagt þér, að þú
megir ekki aðeins
kroppa innan úr
kökunum!
Raggi: Já, afi —
það er svo gott,
afi, ég . . .
8. Afi: Ekki orð
meira, góði, þú
gerir eins og þér
er sagt!
Raggi: Já, afi!!
— Ekkert kropp
meira.
4. Raggi: Afi,
bíddu!! Heldurðu
að systir taki eft-
ir því, þó að ég
við og við bori
smá göt á kök-
una?