Vikan - 17.06.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 24, 1943
í ýmsum hlutverkum.
13
Shirley Temple
Dægrastytting |
i.. ................. mmmnm.........../
Er mikið í öskjunum þínum?
Maður tekur um eða undir höku annars, sem
hefir hálf opinn munninn, heldur laust og spyr:
„Er mikið í öskjunum þínum ?“ Hinn segir að
hann skuli vita. Ef sá sem spurður er, lœtur þá
fast aftur munninn, svo hakan hreyfist ekki, þótt
hinn lyfti undir hana, eru öskjumar fullar, en ef
munninum er haldið hálf opnum, eftir sem áður,
lyftir sá, sem vita vill um smjörið, hægt og hægt
undir hökuna (öskjumar), svo að tennumar í
neðra gómi snerti aðeins hinar; en á endanum,
þegar sá heyrir að öskjumar skrapa, sem for-
vitnast um þær, skellir hann neðra skolti fast upp
að hinum og segir: „Svei þeim, þær em tómar.“
En við það verður hinum hverft og gætir þess
að hafa öskjur sínar heldur fullar, nema hann
sé óvanur.
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 16.
Næsta skeyti var svohljóðandi:
Lausn á bls. 14.
V eiðimanna-þáttur.
Bjami er maður nefndur, og var Jónsson; hann
bjó á Húsafelli í Borgarfirði. Hann lagði sig í
æsku til veiðiskapar á Amarvatnsheiði, og hafði
fyrir lagsmann gamlan karl að nafni Þórhalla,
og fór með honum á hausti hverju fram á fjall
að veiða á dorg. Einn dag, þegar Bjarni hafði
leitað víða um tjarnirnar, fór hann að skála
þeirra að kvöldi, og beið svo lengi fram á nótt
eftir lagsmanni sinum. Hann heyrði úti' dunur
miklar og hark, og lét hann það ekki hræða sig.
Loksins kom Þórhallur blár og blóðugur. Bjarni
spyr, hvað hefði valdið burtuvera hans og býsn-
um þeim, er hann hefði heyrt. Þórhalli kvað tröll-
karl hafa komið og vilja taka veiði sína, og haft
í hótunum að drepa sig, ef hann synjaði. En hann
sagðist hafa varið veiðina með brannvökunni, sært
tröllið og ráðist síðan á það, og að lyktum sigr-
að það og drepið. Framar mælti hann: „Þú skalt
ekki kippa þér upp við það, þó kerlingin hans
komi einhvern tíma að hefna bónda sins, og
glími við þig.“ Nokkram árum síðar dó Þórhalli
karl; en Bjami gerðist foringi veiðimanna, og
hafði marga félaga. Eitt haust mæltu þeir mót
með sér, hvenær fara skyldi til veiðanna; en þann
dag var veður válegt, svo þeir fóra hvergi. En
sem á leið daginn, batnaði veðrið; tók Bjami sig
þá að heiman, og gerði sér í gran, að félagar sín-
ir mundu koma; hélt hann svo áfram til fiskiskál-
ans. Var þá enginn þeirra þar kominn. Tók hann
þar af hestum sínum, bjóst um í skálanum,
kveikti eld, mataðist og lagðist síðan til svefns.
En jafnskjótt og hann sofnar, heyrir hann úti
dunur og hark mikið, og virtist honum, sem skál-
inn mundi ofan hrynja; bar þetta svo bráðan að,
að hann fékk naumlega tóm til að risa á fætur.
Ekkert hafði hann vopna, nema ísabroddstaf sinn.
Bjami gripur hann, og minnist nú forspár Þór-
halla karls, og hleypur út í dymar, að verja sig.
Sér hann þá, hvar tröllkona stígur stórum að
dyrunum; og sem hún sér hann, með broddstaf-
inn í hendi, verður henni hverft, sneri bakhlut-
anum að dyrunum, frat og hugði að kæfa hann
með óþefan þeirri. Bjami kenndi banvænnar fýlu,
en gekk allt að einu fram, og eggjaði skessuna
til einvígis; en hún óttaðist fleininn og fór und-
Ungfrú Erling — systir Mary.
Framhald af bls. 4.
Svo að þetta var hjúkrunarkona. Yndis-
legasta systirin, sem ég hefi séð, hugsaði
Verner með sér.
„Nú megið þér lesa fyrir mig,“ sagði
gamla konan, „ef það gerir ekkert ónæði,“
og hún leit út undan sér á Verner.
Verner hneigði sig. „Alls ekki,“ sagði
hann.
Tveim dögum eftir að þau fóru frá
Madeira, komst Verner að því, að hann
elskaði systir Mary. Kvöld eitt var hún
send upp á þilfar til þess að sækja eitt-
hvað, er frúin hafði gleymt. Það var tungl-
skin. — Blærinn var mildur og þíður.
Um leið og hún gekk fram hjá Verner,
greip hann í handlegg hennar.
„Þurfið þér alltaf að vera að snúast í
kringum þessar gömlu manneskjur?“
spurði hann, næstum reiðilega.
Systir Mary leit undrandi á hann.
„Ég fæ borgun fyrir það,“ svaraði hún
■— og glettni brá fyrir í augum hennar.
„Segjum svo að ég byði yður hærri
laun?“ sagði hann.
an. Elti hann hana þess ákafar um auðn og sanda,
sem hún hvataði meir undanhaldinu, þar til hann
skaut broddinum milli herða henni, svo hann
gekk á hol, en hún féll dauð niður. Bjarni tók
stafinn úr sárinu, sneri heim til skála sins, og
varð ekki svefnsamt, það eftir var næturinnar.
Um morguninn tók hann sig upp, og fór heim 1
byggð til félaga sinna, og lýkur hér frá honum
að segja.
Orðaþraut.
AUGA
OF AR
FLAG
ÁTTA
ÓMUR
SK AR
ÓLIN
L í N A
EM J A
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja einn
staf, þannig að séu þeir stafir lesnir ofan frá og
niður eftir, myndast nýtt orð, og ér það hátíða-
heiti.
Sjá svör á bls. 14.
Augnablik leiftraði reiðin í augum henn-
ar, því næst blóðroðnaði hún.
„Hvernig dirfist þér?“ hrópaði hún.
„Viljið þér sleppa mér, strax!“
Hann sleppti henni og rétti úr sér.
„Mér ber að útskýra þetta fyrir yður,“
sagði hann hægt og blíðlega. „Ef þér vild-
uð fórna hálftíma eða svo í kvöld, skal ég
gera það með ánægju.“
Hún tók upp úrið sitt og leit á það.
Hönd hennar skalf.
„Eftir svo sem hálftíma, — ef það hent-
ar yður,“ sagði hún og rödd hennar var
óstyrk.
„Ágætt,“ sagði hann, „ég verð hér þegar
þér komið.“
Hálftíma seinna kom hún. Hann stóð
ennþá kyrr á sama stað, þar sem hún
skildi við hann; hún hallaði sér fram á
öldustokkinn, og starði athugul út yfir
hafið, sem glitraði allt af skini tunglsins.
„Ég er reiðubúin að hlusta á skýringu
yðar,“ sagði hún rólega.
Er hann hafði lokið máli sínu, voru ein-
kennilegir drættir í kringum munn hennar.
„Og nú spyrjið þér mig ráða?“ sagði
hún. „1 raun og veru eruð þér bundnir