Vikan - 01.07.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 26, 1943
5
5
5
Framhaldssaga
#»#«#«#l#«*ll#«#il#íl#«#«#)l#»#)l#ll#)l#)(#«#»#K#»#»#«#(l#»#«#«#«#'i#l#ll#)l#li#ll#«í
Konan í Glenns'kastala
1 |
ÁSTASAGA
mvvwQxV'mií
,,Já, ég veit auðvitað, að þetta eru miklir
peningar,“ tautaði Barbara, svo lágt að varla
heyrðist. „Þetta eru ógurlega miklir peningar, en
ef þú gefur mér ávísun upp á þetta, þá lofa ég
að vera mjög sparsöm, með það sem ég þarf tii
að klæða mig — ég skai nota mjög litla peninga!
Ó, Pierce, viitu ekki gefa mér þessa peninga?
Ég lofaði henni þeim!“
Rödd Barböru titraði örlítið. Það var vakn-
aður grunur hjá henni um það, að Pierce væri
ef til vill ekki eins örlátur og hún hafði haldið,
að hann meinti ekki allt sem hann segði við hana.
Hvers vegna myndi hann annars hika við að
uppfylla þessa ósk hennar — hvers vegna?
„Gott, Barbara — þú skalt fá peningana!“
Pierce talaði hægt og rólega, eins og hann
væri að taka einhverja mikilvæga ákvörðun. Svo
stóð hann upp og horfði alvarlegum augum á
ungu konuna sína.
„Þú mátt ekki halda, að ég sé búinn til úr ein-
tómum peningum, Barbara,“ sagði hann. — „En
segðu mér nú eitthvað um vesalings stúlkuna —
er hún mjög góð vinkona þín?“
Rödd hans var þreytuleg, og Barböru skildist
að honum hefði mislíkað við hana. Og þó hafði
hún aðeins gert eins og hann hafði sagt, hvers
vegna gat hann þá reiðst ?
Henni fannst þetta ekki rétt af honum.
„Já, mér þykir mjög vænt um Cecily,“ svar-
aði hún. „Hún hefir alla tíð verið veikluð, aum-
inginn litli; en nú vona ég að henni batni í
Davos. Og geri henni það, þá er það þér að
þakka, Pierce!“
„Nei,“ svaraði hann, „það veröilr þér að þakka
en ekki mér.“
Hann gekk að litlu skrifborði, er stóð í horni
stofunnar, lauk upp pappaöskju, er stóð' á því,
og náði i ávisanahefti sitt. Hann var myrkur á
svip, og ennið hrukkað, er hann skrifaði — en
ávísunin, sem hann rétti henni litlu síðar, hljóð-
aði upp á 150 pund.
„Hérna er ávísunin, Barbara; þú getur svo
strax sent vinkonu þinni hana.“
Hann rétti henni blaðið — en um leið og Bar-
bara tók við þvi, sá hún að dagsetning var viku
fram í tímann.
„Þetta er ekki rétt dagsett, Pierce,“ sagði hún,
en Pierce hnykklaði aðeins brýrnar og leit i aðra
átt.
„Heldurðu, að hún fyrir þá sök, verði ekki
tekin gild?“ spurði hann. „Þú getur verið alveg
róleg, Barbara, vinkona þín mun fá peningana,
þegar hún afhendir þetta blað. Þvi ef það er
nokkuð, sem við Maloneyarnir kappkostum að
gera, þá er það að borga drengskaparskuldir!
Og þetta er drengskaparskuld — þetta var lof-
orð.“
Barbara hikaði andartak. Síðan lagði hún hand-
leggina um háls Pierce, og rétti fram munninn
til þess að kyssa hann.
„Ég ætla að kyssa þig fyrir þetta,“ hvíslaði
hún. „Ég — ég er svo ósegjanlega þakklát, Pierce
— þetta var fallega gert af þér!“
Hann laut niður að henni og kyssti hana; það
var engu líkara en kossar hennar gerðu krafta-
verk, því um leið var hann kominn í gott skap.
Hann hló glaðlega.
„Nú skulum við skemmta okkur, það sem eft-
ir er dagsins," sagði hann. „Ég fer strax niður,
og hringi og bið um stúku í söngleikahúsinu í
kvöld. Þar með verður öllum skemmtunum lok-
Forsaea * Howard Burton kemur að
** * kveðja Barböru Carvel.
Hann er að fara til Suður-Afriku. Hún
bjóst við, að hann mundi biðja sín og varð
fyrir miklum vonbrigðum, er hann gerði
það ekki. Þegar hann er farinn heimsækir
Barbara móður hans. Er Barbara kemur
heim, hefir Pierce Maloney verið fluttur
þangað, én hann meiddist í bifreiðarslysi
þar rétt hjá. Vinur Maloney, Revelstone lá-
varður, heimsækir hann, og Pierce segir
honum, að hann sé ástfanginn í Barböru og
muni byrja nýtt líf, ef hún vilji giftast sér.
Revelstone er ekkert hrifinn af þessu og
flýtir sér að kveðja. Pierce tjáir Barböru
ást sína og þau giftast skömmu seinna.
Hann gefur henni stórgjafir og er þau
giftast var veizla haldin hjá Ann frænku
hennar. Þegar Barbara er að búa sig í brúð-
kaupsferðina, kemur frú Burton upp til
hennar og ásakar hana fyrir trúleysi gagn-
vart Howard. Áður en hún fer lofar Bar-
bara að lána henni peninga. I brúðkaups-
ferðinni eys Pierce út peningum í skemmt-
anir, en þegar Barbara biður hann um 150
pund verður hann hvumsa við.
ið í þetta skiptið. Á morgun förum við heim —
heim til lrlands!“
,,Og það verður það bezta af þessu öllu saman,“
hvíslaði Barbara, og þrýsti sér upp að manni
sínum. „En geturðu ímyndað þér mig, sem hús-
móður i stórum, fínum kastala — mig?“
Pierce Maloney svaraði ekki, en það stafaði
ef til vil af því, að hann var svo önnum kafinn
við að kyssa hár konu sinnar.
7. KAFLl.
,,Ó, ég hlakka svo mikið til, Pierce. Ég skelf
af eftirvæntingu, eftir að komast til Innisgrey!
— Og þó þykir mér dásamlegt að ferðast!"
Barbara sat með andlitið þétt út við klefa-
rúðuna. Augu hennar ljómuðu, og um varir henn-
ar lék ánægjubros.
Lestin rann rólega áfram, þess sáust engin
merki, að hún vildi flýta sér, svo Barbara hafði
nægan tíma til þess að litast um. Hún háfði þeg-
ar orðið afar hrifin af hinu stórbrotna og kalda
landslagi, er fyrir augun bar. Irland hafði strax
heillað hana. Henni þótti mikið koma til dökkra
fjallanna, með efstu brúnirnar huldar ljósgrárri
þokuslæðu; klettóttu ströndina með hvitfreyðandi
brimlöðrið, þótti henni þá þegar vænt um, og
einnig litlu, stráþöktu húsin. Hún var ófáanleg
til þess að fara frá glugganum, og Pierce varð
að sýna henni alla merka staði, sem þau föru
fram hjá.
„Eftir kortér komum við til Innisgrey. Mér
þykir vænt um að þér skuli þykja landið hérna
fallegt. Þessi staður er mjög afskekktur.“
„Hér þykir mér fallegt,“ svaraði Barbara, „ég
kann einmitt svo vel við þennan alvarlega,
þunga, geðblæ, sem hér hvílir yfir öllu — hann
hrífur mig!“
Pierce leit rannsakandi á hana. Jú — henni var
þetta alvara!
Hið vilta, einmanalega landslag virtist ekki þjá
hana — þessi angurblíða, sem hvíldi yfir öllu.
Hún vissi heldur ekki, að þessir litlu kofar, með
stráþökunum, voru allflestir komnir að niður-
hruni, hún. sá Irland í æfintýraljóma.
Hann tók utan um hana.
„Þetta er fallegt land,” sagði hann, „en hér er
dauft. írland er stolt, en fátækt. Maður verður
að fara ti! Englands, vilji maður finna peninga."
Hann þagði og stundi við. „Ertu fullviss um,
Barbara, að þú óttist ekki einveruna hérna?
Ég hefði ef til vill átt að segja þér, að hér eru
engir nágrannar. Heldurðu að þér leiðist ekki að
vera með mér einum?“
Barbara hló, og hristi höfuðið, en þó gat hún
ekki varist þess, að það urðu henni dálítil von-
brigði, að það skyldu ekki vera neinir nágrannar.
Hún hafði búist við því, að fara í heimboð til
vina og kunningja Pierce’s, því henni hafði verið
sagt svo margt um irska gestrisni, og hún hafði
hlakkað til, að geta notað alla fallegu kjólana
sína, þar á meðal hvíta brúðarkjólinn.
„Mér þykir vænt um, að þú kærir þig ekki um
samkvæmislíf,” sagði Pierce; „þess gerist heldur
engin þörf, þegar maður er giftur. Og geti mað-
urinn farið á veiðar, og konan haft það rólegt
heima —“
Barbara leit snöggt á hann.
„Ferð þú á veiðar, Pierce ? “
Hann hló hjartanlega.
,,Er það nú spurning! Sá Maloney hefir aldrei
verið uppi, sem ekki kunni betur við sig á hest-
baki en í hægindastól! — Það er sagt að við
séum meiri hesta- og kvennamenn og betri bar-
dagamenn en nokkrir aðrir Irlendingar! -— Við
höfum ávallt verið duglegir að slást, Barbara!
Það er aðeins eitt, sem við ekki höfum getað
yfirunnið.”
,,Og hvað er það?“
Hann yppti öxlum.
„Ólánið — lánið hefir aldrei fylgt okkur, Bar-
bara."Hann hnykklaði brýrnar og bætti svo við
með örlitið glaðlegri hreim. „Nú — en um það
hugsum við ekki frekar að sinni! Ég held að
nú sé lánið að lokum komið. Þú kemur með það!“
Hann tók utan um hana, og þrýsti henni að
sér.
„Þá erum við komin hingað!" sagði hann. ,,Nú
er lestin að bruna inn á brautarstöðina í Innis-
grey. Þykir þér ekki allt hér lítið og hrörlegt?”
Pierce sleppti konu sinni, stóð upp og tók far-
angur þeirra af geymsluhillunni. Barböru varð
hugsað til þess, hversu gott það er, að hafa ein-
hvern til þess að annast um sig, og hún sár-
vorkenndi ungu, ógiftu stúlkunum, sem ferðuð-
ust einar.
Bai’bara og maður hennar voru einu farþeg-
arnir, sem fóru úr lestinni í Innisgrey.
Burðarkarl, er þarna var, kom hlaupandi á
móti þeim, heilsaði og jós yfir þau hamingjuósk-
um. Hann horfði með aðdáun á Barböru; síðan
lét hann farangur þeirra á litlar hjólbörur og ók
honum út af brautarstöðinni.
Barbara flýtti sér á eftir honum. Hún dró and-
ann djúpt, og naut þess að anda að sér hressandi
sjávarloftinu. Bifreið Pierce’s hlaut að bíða þeirra,
og hún hlakkaði mikið til að sjá hana.
En þegar hún hún kom út varð hún undrandi, er
hún sá aðeins gamlan, tvíhjólaðan léttivagn
standa þar. Hún starði forviða á vagninn, og
það var ekki fyrr en að ekillinn brosti vingjarn-
lega til hennar, að hún áttaði sig á því, að þetta
var i raun og veru vagninn, sem beið þeirra.
„Áttu ekki bifreið, Pierce?”
„Pierce kom út af brautarpallinum. Hann hristi
höfuðið og roðnaði örlítið. Siðan gekk hann' að
vagninum og klappaði hestinum vingjarnlega um
leið og hann ræddi við ekilinn, sem hann kallaði
Tim. Þegjandi lyfti hann Barböru upp í vagninn,
greip sjálfur taumana, lét ekilinn setjast fyrir
aftan og ók af stað.
„Þét' þykir liklega þetta farartæki ekki stöðu