Vikan - 01.07.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 26, 1943
þinni samboðið?" Pierce leit snöggt á Barböru.
En hún brosti aðeins. Henni fannst það mjög
eðlilegt, að Pierce léti sig slíka hluti litlu skipta,
á meðan hann var ógiftur. En nú breyttist þetta
auðvitað alltsaman, þegar hann var orðinn gift-
ur!
„Mér þykir gaman að aka í opnum vagni,"
sagði hún. „Maður sér þá svo miklu betur lands-
lagið. Ó, Pierce, hvað allt er hér stórfenglegt
og vilt."
„Hún dró að sér salt sjávarloftið og leit til
dökku fjallanna i fjarska. Akramir voru orðnir
auðir og tómir — hvergi nokkur maður sjáan-
legur. Einhver undarlegur drungi hvíldi yfir öllu,
eins og eitthvað sorglegt hefði átt sér stað hér,
einhverntíma á löngu liðnum tíma.
Ósjálfrátt fór kuldahrollur um Barböru. 1
fjarska gargaði sjófugl, og henni fannst sem það
væri angistarvein glataðrar sálar. Sjóþokan huldi
allar hæðir, og var sem grátt tjald yfir öllu.
„Er þér kalt?" Pierce sló í hestinn, og hann
þaut niður bratta brekku. Fáum mínútum seinna
rýndi Barbara af mikilli ákefð út í þokuna. Hún
hafði orðið þess vör, að vagninn hafði beygt inn
um ryðgað rimlahlið, er stóð galopið, og hélt nú
upp trjágöng, þar sem stóðu há og þéttvaxin tré
á báðar hendur.
Andartaki síðar nam vagninn staðar fyrir
framan hrörlegar útidyr, er lágu inn í stórt,
dimmt og tómlegt hús.
Barbara kom auga á nokkrar steinsúlur, ryðg-
aðar jám-veggsvalir og nokkra dökka glugga;
gömul, hrörleg bygging, sem áður en langt liði
mundi hrynja í rúst. Fyrir hundrað árum hafði
hér eflaust verið fallegt, en nú blasti eyðilegg-
ingin hvarvetna við augum manns. Fátækt, neyð,
kom manni í hug. Það gat ekki átt sér stað, að
þetta væri Glenns-kastali — höllin, sem Pierce
hafði raupað svo mikið af?
Hún leit á mann sinn, stórum óttaslegnum aug-
um, og úr svip hans skein hræðsla og kvíði.
„Velkomin heim, ástin min," sagði hann undur
blitt, „nú emm við komin að leiðarenda!"
Barbara svaraði ekki. Hún starði í einskonar
kvíðafullri eftirvæntingu á stóra hurðina og beið
þess að hún lykist upp.
Að lokum var þungu, dökku eikarhurðinni lok-
ið upp, og gamall, tötralegur þjónn, stakk höfð-
inu út um gættina. Jafnskjótt og hann kom auga
á þau, ljómaði andlit hans af fögnuði.
„Það eru þau — guði sé lof!" hrópaði hann
um öxl sér inn í húsið. Nú komu tvær eða þrjár
þemur í ljós, inni í dimmum ganginum. „Það er
húsbóndinn, og nýja konan hans!"
„Já, Blake, hér erum við komin. Er búið að
kveikja öll ljósin? Eg sagði svo fyrir, að allt
skyldi vera uppljómað; ég vildi, að konan mín
sæi það frá skárstu hlið. Hvers vegna er svona
dimmt hérna?"
Gamli maðurinn yppti öxlum.
„Myrkrið er venjulegra miskunnsamara en ljQS-
ið,“ tautaði hann. „Þar að auki kostar ljósið mikla
peninga."
Barbara hlýddi á þessar samræður með vax-
andi undrun. Var það í raun og veru venja hér,
að spara ljósið, eins og hjá Ann frænku? Hún
klemmdi saman varirnar og steig inn fyrir þrösk-
uld síns nýja heimkynnis. Hún var fölari yfir-
litum en brúði sæmir, og augu hennar hvörfluðu
órólega fram og aftur um dimmt anddyrið, þar
til hún festi fótinn í gati á gólfábreiðunni, og
var næstum dottin.
Pierce greip hana í tæka tíð.
„Það er skammarlegt að hér skuli ekki vera
bjartara! hrópaði hann. „Þarna sérðu Barbara,
að þessu gamla húsi veitti ekki af að eignast hús-
móður! Þú færð áreiðanlega meira en nóg að
gera."
Barbara brosti. Hún reyndi að telja sjálfri sér
trú um, að engin ástæða væri til að örvænta, þótt
allt virtist í niðurníðslu hér í Glenns-kastala.
Pierce hafði auðvitað, eins og karlmanna er von
og vísa látið allt drasla. Nú yrði það hennar
hlutverk, að koma hér öllu í lag — kaupa allt
nýtt, sem aflaga var farið, ný húsgögn, ábreið-
ur á gólfin, dýrindis gluggatjöld — ó, hvað hún
hlakkaði til!
„Sýndu mér nú dagstofuna Pierce — mína
stofu!" Augu Barböru skinu af ákafa, og í rödd
hennar var kominn dýpri hreimur.
„Viltu sjá dagstofuna, já auðvitað — auðvit-
að!“ Pierce þrýsti ástúðlega handlegg konu sinn-
ar. Svo fylgdi hann henni i gegnum anddyrið,
fram hjá þjónustufólkinu, er stóð þar brosandi
og hneigði sig, og opnaði að lokum stórar dyr,
er lágu til vinstri.
„Þetta er dagstofan," sagði hann. „Fólk segir
— og af því erum við mjög hreyknir ,— að hér
hafi fegurstu konur Irlands, að fomu og nýju,
átt heima. — Til dæmis frænka mín, Bridget
Maloney, — hún hve hafa verið undra fögur —
og sömuleiðis amma mín, Ethnee Maloney. Einu
sinni háðu tveir ungir menn einvígi hennar vegna
— en ég þori að setja höfuð mitt að veði, að
engin hefir verið jafn fögur og þú af þeim, sem
hér hafa átt heima — engin!"
Hann hló sigursæll og hamingjusamur. Síðan
tók hann undir hönd hennar og leiddi hana inn í
stofuna.
Það fyrsta, sem Barbara rak augun í, var
auður, stór flötur á veggnum yfir arineldinum, *
og var bersýnilegt, að þar hafði hangið málverk
til skamms tíma. Hún tók eftir, hve veggfóðrið
stakk mjög í stúf við þennan flöt, — rósirnar,
sem einu sinni höfðu verið bláar og gyltar, vora
nú gráar og fölnaðar. Sama' máli gegndi með
gluggatjöldin. Þau voru rifin og skítug. Gólf-
ábreiðan var í sama ásigkomulagi. Húsgögnin
voru úr fallegri, dökkri eik, öll útskorin, og hefði
það ekki verið vegna áklæðisins, sem allt var
rifið og tsétt hefðu þau verið dásamleg. Tveir
stórir skápar, ætlaðir til þess að geyma í postu-
lín, stóðu galtómir, sinn hvora megin við arininn.
Barbara horfði með miklum áhuga í kringum
sig. Henni þótti ekkert leiðinlegt að sjá hversu
tötraleg. stofan var, þvert á móti hlakkaði hún
til að fegra hér allt og bæta, og gefa því öllu
það útlit, sem það eitt sinn hafði haft. Hún
hrópaði upp yfir sig af ánægju, er hún kom auga
á gamla slaghörpu úti í einu hominu, slaghörpu,
sem bæði amma Pierse og mamma, höfðu leikið á.
„Þykir þér þessi stofa skemmtileg?" spurði
Pierce. „Hún er leiðinleg og gamaldags, og hæfir
ekki slíkum gimmsteinum sem þér! Húsgögnin
eru búin að lifa sitt fegursta — og ég er hræddur
um að veggfóðrið sé nokkuð slitið!"
Hann horfði rannsakandi í kringum sig. Á
arinhillunni brunnu fjögur kertaljós í gömlum
silfurstjökum, og á veggnum lifði á tveimur ljósa-
stikum. Að öðru leyti var dimmt í þessu stóra
herbergi.
„Þessari stofu má breyta svo að hún verði
yndisleg, Pierce! Það kostar auðvitað peninga —
jafnvel mikla peninga — en þá verður hún líka
skemmtileg!"
Barbara stóð og spennti greipar og lét hug-
ann reika til alls þess sem gera þurfti — hvernig
gluggatjöld hún ætlaði að kaupa — og fleira
og fleira. Pierce horfði áhyggjufullur á hana,
en hann sagði ekkert.
„Mér þykir* ákaflega vænt um gömlu slag-
hörpuna. Hún hlýtur að vera mjög gömul! —
En segðu mér eitt, Pierce, hvers vegna er þessi
auði blettur þama á veggnum ? Hvaða mynd
hefir hangið þama, og hvert hefir hún verið
flutt?"
Erla og
unnust-
inn.
Erla: Oddur, — hjartað mitt! Ég hefi verið svo einmana!
Oddur; Ég líka, blómið!
Erla: Við megum aldrei rífast framar, elskan
min!
Oddur: Nei, vertu viss um að við gerum það
ekki, dúkkan mín!
Erla: Ég fyrirlít sjálfa mig, fyrir að hafa verið
reið við þig!
Oddur: Hvað er þetta, barn, það era tár í augunum
á þér!
Erla: Viltu fyrirgefa mér?
Oddur: Það ert þú sem þarft að fyrirgefa mér,
ljósið mitt!
Erla: Þetta var allt mér að kenna —,
Oddur: Nei, það var það ekki — það
var ég sem átti alla sökina —.