Vikan - 29.07.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 30, 1943
5

Pramhaldssaga
9
Konan í Glenns-kastala
-ÁSTASAGA-

„Hefir þú fleiri ógeðfeld og óvænt tíðindi að
segja mér?“ spurði hún. Það var bitur hljómur
í rödd hennar, og hið glaða og milda yfirbragð
var horfið. Hún var náföl í andliti.
„Það er undir því komið, hvað þú kallar ógeð-
feld og óvænt tíðindi," svaraði hann hikandi.
„Segðu mér Barbara, af hverju giftist þú mér?
Það var af því að þú elskaðir mig, var það ekki
— aðeins af ást?“
Barbara svaraði ekki strax.
„Jú — auðvitað af því að ég elskaði þig —
einmitt þess vegná. Ég mundi ekki hafa gifzt
þér, ef ég hefði ekki gert það — ekki þó mér
hefði staðið til boða allur auður veraldarinnnar.
Ég hefði aldrei selt mig fyrir peninga, þeim
manni, sem ég ekki elskaði.”
„Guði sé lof fyrir það,“ sagði Pierce og varp
öndinni léttara. „Þá get ég horft í augu þín,
fyrst það var Pierce Maloney, sem þú giftist, en
ekki peningarnir, sem þú ímyndaðir þér að Pierce
Maloney væri svo ríkur af.“
Barbara varð vandræðaleg. Hún hafði óljóst
hugboð um, hvað nú væri i vændum. Hana fór
að gruna sannleikann, hún fann að hún var ekki
lengur sólarmegin í lífinu — hafði verið dregin
langt inn í skuggann.
„Segðu mér aðeins eitt, Pierce,“ rödd hennar
varð allt í einu skipandi. „Ert þú, eða ert þú ekki
efnaður maður, eins og þú lézt mig halda, eða
hefir þú logið að mér allan timann?“
Pierce varð eldrauður upp i hársrætur.
„Logið!“ endurtók hann höstuglega. „Ef þú
værir karlmaður hefðir þú orðið að gjalda fyrir
þessi ummæli þín, en af því að þú ert kvenmaður,
álítur þú ef til vill að þér leyfist að segja allt,
sem þér dettur i hug. En það ætla ég að láta
þig vita, Barbara, að ég hefi aldrei verið kall-
aður lygari fyrr, hvorki af karli né konu, og
ég hefi ekki skap til að bera svona áburð með
þögn og þolinmæði.“
Hann var orðinn ofsareiður, og í fyrsta sinn
varð Barbara hrædd við mann sinn. Hún skildi,
að Pierce Maloney var gæddur mikilli siðgæðis-
kennd, sem hún hafði enn ekki kynnzt. Hún
hafði haldið, að sér væri óhætt að segja allt
við hann, sem henni byggi í brjósti, en þar hafði
henni skjátlast.
„Mér þykir leitt, ef ég hefi móðgað þig, Pierce,
en ég verð að biðja þig að útskýra þetta
betur fyrir méf. Þú hefir alltaf látið mig skilja
á þér, að þú værir vel efnaður maður. Þegar
þú talaðir um kastalann, sem þú ættir i írlandi,
þá talaðir þú um hann eins og hann væri mjög
vegleg höll; þá gat mér ekki komið til hugar,
að hann væri aðeins hrörlegar rústir. Þú bauðst
mér hálft konungsríki þitt! Þú sórst og
sárt við lagðir, að það væri enginn sá hlutur,
sem þú ekki vildir gera fyrir mig. Ég endurtek
aðeins þín eigin orð.“
Barbara horfði þrjóskulega á hann og augu
hennar loguðu af reiði og andlit hennar var fölt,
en þó var Pierce Maloney ennþá fölari.
„Ég hefi ekki sagt annað en sannleikann —
nakinn sannleikann,“ svaraði hann, röddin var
hás og áköf. „Þú skalt bara voga þér að rengja
það. Allt vil ég gera fyrir þig, sem í mínu valdi
stendur, en það sem ég ekki á, get ég ekki gefið.
Ég vissi ekki að ríkidæmi væri þér svona þýð-
ingarmikið — að það væru aðeins peningar, sem
þú girntist. Ég hélt, að ást mín væri þér líka
nokkurs virði.“
Forsaea * Howard Burton kemur að
® ’ kveðja Barböru Carvel.
Hann er að fara til Suður-Afríku. Hún
bjóst við, að hann mundi biðja sín og varð
fyrir miklum vonbrigðum, er hann gerði
það ekki. Þegar hann er farinn heimsækir
Barbara móður hans. Er Barbara kemur
heim, hefir Pierce Maloney verið fluttur
þangað, en hann meiddist i bifreiðarslysi
þar rétt hjá. Vinur Maloney, Revelstone lá-
varður, heimsækir hann, og Pierce segir
honum, að hann sé ástfanginn í Barböru og
muni byrja nýtt lif, ef hún vilji giftast sér.
Revelstone er ekkert hrifinn af þessu og
flýtir sér að kveðja. Pierce tjáir Barböru
ást sína og þau giftast skömmu seinna.
Hann gefur henni stórgjafir og er þau
giftast var veizla haldin hjá Ann frænku
hennar. Þegar Barbara er að búa sig í brúð-
kaupsferðina, kemur frú Burton upp til
hennar og ásakar hana fyrir trúleysi gagn-
vart Howard. Áður en hún fer lofar Bar-
bara. að lána henni peninga. 1 brúðkaups-
ferðinni eys Pierce út peningum í skemmt-
anir, en þegar Barbara biður hann um 150
pund verður hann hvumsa við, en lætur
hana hafa ávísun. Síðan fara þau til Ir-
lands. Þegar þau koma í Glennskastala
verður Barbara fyrir miklum vonbrigðum,
er hún sér, hve allt er fátæklegt og tötra-
legt. Svo fær hún að vita, að' Pierce er
ekkjumaður og á tvö börn, en hefir leynt
hana þessu öllu. Hún veit ekki enn, hve
fátækur maður hennar er og talar um að
breyta öllu og færa í lag, en Pierce fer und-
an í flæmingi og vill ekkert um fjármál
þeirra tala.
„Þú hefir táldregið mig! þú veizt það sjálfur,
að þú hefir táldregið mig,“ sagði Barbara og
skalf af geðshræringu. Hún vissi, að hún hafði
á réttu að standa með það, en hvernig átti hún
að fara að því að koma Pierce i Skilning um
þann órétt, sem hann gerði henni? Og nú vildi
hann snúa sig þannig út úr málinu, að hann
hefði hreinan skjöld, en hún væri óréttlát við
hann, svoleiðis hafði hann verið búinn að reikna
dæmið út, en það var ekki fallegt af honum —
það var mjög óheiðarlegt.
,,Á hvern hátt hefi ég táldregið þig? Glenns-
kastali verður alltaf Glenns-kastali svo lengi,
sem múrarnir ekki hrynja saman og loftin ekki
falla niður. Þú munt alltaf hafa hér nóg að bita
og brenna; þú getur fengið gott vin að drekka,
nógan klæðnað, trúfast þjónustufólk til að ganga
um beina og hlýða skipunum þínum, hest til að
fara á i skemmtiferðir, og hvað getur svo kona
farið fram á meira af manni sínum, en hann láti
henni i té, fæði og klæði — hús og hita — það
er að segja, ef hún hefir ekki valið hann aðeins
vegna peninga?"
Tárin brutust frarn í augu Barböru, hún var
bæði sár og reið. Pierce vissi auðvitað, að það
eina, sem hann gat gert, var að snúa öllu þannig,
að ekki væri hægt að ásaka hann fyrir neitt,
og nú vildi hann telja henni trú um, að hún
bæri sig röngum sökum, en hún vissi, að það
gerði hún ekki.
„Það er mjög ódrengilegt af þér að tala syona,“
sagði hún með ekkablöndnum róm. „Það er bein-
línis ómannlegt af þér. Þú vissir mæta vel, að
ég giftist þér af því ég unni þér, en ég hélt lika,
að þú værir efnaöur maður. Þú gerðir allt til
þess að koma þvi áliti inn hjá mér, þú hefir ef
til vill aldrei sagt það með berum orðum, en
þrátt fyrir það var ekki hægt fyrir mig annað
en mynda mér þá skoðun um þig, eftir fram-
komu þinni. Þú lést mig skilja á þér, að heimili
mitt mundi verða dásamlegt og allar óskir mín-
ar kvaðst þú ætla að uppfylla, sem i sjálfu sér
er mesta fjarstæða. En segðu mér eitt, hvaðan
fékkst þú peningana, sem þú gafst mér í gær
og ég sendi frú Burton?“
„Ég fekk þá fyrir mynd, sem ég seldi,“ sagði
Pierce rólega. „Guð fyrirgefi mér þann órétt,
sem ég hefi gert börnunum fyrir þína sök.“
Barbara varð niðurlút, og varir hennar voru
orðnar hvítar.
„Þú seldir mynd — andlitsmynd af langömmu
þinni. Hvers vegna gerðir þú það — hvers
vegna —. ?“
„Af þvi að ég hafði lofað þér peningum," svar-
aði hann þóttalega. „Það mátt þú vita Barbara,
að írskur aðalsmaður stendur við orð sín, hvað
sem það kostar hann.“
Hann lagði höndina á brjósti^, og hneigði sig
fyrir konu sinni. Barbara þerraði tárin af hvörm-
um sér, henni fannst allt hringsnúast í kring-
um sig, — hún gat ekki sjálf greint á milli þess,
sem satt var og hins, sem var ósatt. Var það
einlæg sannfæring Pierce, að hann hefði ekki tál-
dregið hana, með þvi að leyna henni sannleik-
anum um efnahag sinn, og hafði hún ekki fulla
ástæðu til að vera honum reið ? — En svo var það
myndin, það var hræðileg tilhugsun, að hún skyldi
vera sök í því að hann hafði selt hana. — Hún
var í mikilli skuld við Pierce.
„Hvers vegna sagðir þú mér ekki, að þú værir
fátækur, þegar ég bað þig um peningana handa
frú Burton? Það hefði verið mikið heiðarlegra
af þér — og vinalegra gagnvart mér.“ Rödd
hennar og augnaráð bar glöggt vitni um geðs-
hræringu hennar.
Pierce svaraði ekki strax, en stóð kyrr og
lét sem hann væri að bursta ryk af frakka sín-
um.
„Ég vár búinn að lofa þér að ég skyldi gefa
þér allt, sem þú bæðir mig um og ég gæti látið
eftir þér, og ég hefi aðeins haldið orð mín,“
svaraði hann að endingu þurrlega.
Þau horfðu í augu hvors annars, og það var
dauðaþögn i litla garðinum. Þau skildu bæði, að
samræður þeirra voru komnar á hættulegt stig,
öll þeirra ást og hamingja var í veði — skip-
brot var yfirvofandi. Hvort þeirra skyldi verða
fyrri til að gefa eftir ?
Barbara dró þungt andann. Hún vissi, að hún
hafði á réttu að standa, og að Pierce hafði hegð-
að sér hræöilega heimskulega, en hún vissi líka,
að hann mundi aldrei geta skilið það, og hvaða
gagn var í því fyrir hana að þræta við Pierce?
Þau voru búin að vera nógu kjánaleg, þó þau
héldu ekki áfram að vera það.
Hún rétti báðar hendumar fram.
„Eigum við ekki að byrja nýtt líf, upp frá
þessari stundu, Pierce? Nú veit ég allt um þína
hagi. Ég veit, að þú ert ekkjumaður og átt tvö
börn, ég veit, að þú ert langt frá því að vera
auðugur maður. Það er ekki meira fyrir mig að
læra; en nú skulum við reyna að gera gott úr
öllu saman og vita, hvort við getum ekki öðlast
hamingjusamt hjónaband.“
Það var dapur biturleiki í rödd hennar, því
henni fannst að sér hefði verið gert meira en'
lítið rangt til.
Pierce greip hana í fang sér og þrýsti henni
að sér.
„Ó, elskan mín — min einustu auðæfi!“ sagði
hann og réð sér varla fyrir fögnuði. „Guði sé
lof, að við erum aftur orðin sátt, nú er allt
orðið bjart og fagurt i kring um okkur aftur.