Vikan - 29.07.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 30,1943
Við höfðum gengið hægt krákustiginn upp
klettinn. Nú fórum við gegnum hliðið, sem var á
leiðinni að Byggðarenda.
„Púff!“ dæsti Poirot. „Þetta er meira erfiðið.
Mér er heitt. Það er ósköp að finna, hvernig
skeggið er. Já, ég var að tala um það áðan, að
ég væri með hinum saklausu. Ég, er með ungfrú
Nick, af því að hún er ofsótt. Ég er með ungfrú
Maggie, af því að hún var myrt.“
„Og þú ert á móti Fredericu Rice og Charles
Vyse,“ sagði ég.
„Nei, nei, Hastings. Ég er aðeins vel vakandi.
Ég segi einungis á þessari stundu, að annað þeirra
tveggja muni vera við málið riðið. Þögn!“
Við vorum komnir að grasflöt, þar sem mað-
ur var að slá með sláttuvél. Hann hafði langt,
ógreindarlegt andlit og dauf augu. Hjá honum
var lítill drengur, um tíu ára gamall, ófríður og
heimskulegur útlits.
Mér flaug í hug, að við höfðum ekkert heyrt í
sláttuvéiinni, en ég ályktaði sem svo, að garð-
yrkjumaðurinn tæki ekki nærri sér við vinnuna.
Hann hafði eflaust verið að hvíla sig og rokið til
að byrja aftur, þegar hann heyrði í okkur.
„Góðan daginn, herra.“
„Ég býst við, að þér séuð garðyrkjumaðurinn.
Eiginmaður frúarinnar, sem vinnur hér á heim-
ilinu?“
„Hann er pabbi minn,“ sagði litli drengurinn.
„Það er rétt, herra,“ sagði garðyrkjumaðurinn.
„Þér munuð vera ókunni herrann, býst ég við,
senj er í raun og veru leynilögreglumaður. Er
nokkuð að frétta af ungfrúnni, herra?“
„Ég er einmitt að koma beint frá henni núna,“
sagði Poirot. „Henni leið vel í nótt.“
„Það komu lögregluþjónar hingað,“ sagði litli
drengurinn. „Það var hérna, sem konan var drep-
in. Hér hjá okkur. Ég hefi einu sinni séð svín
drepið. Er það ekki satt, pabbi?“
Faðir hans umlaði eitthvað.
„Pabbi var vanur að drepa svín, þegar hann
var í sveit. Er það ekki, pabbi? Ég hefi séð svín
drepið. Það var gaman.“
„Krökkum þykir gaman að sjá, þegar svín er
drepið," sagði maðurinn, eins og hann væri að
staðfesta óumbreytilegt náttúrulögmál.
„Konan var skotin með byssu,“ hélt drengurinn
áfram. „Það var ekki skorinn á henni hálsinn,
nei.“
Við héldum áfram að húsinu. Mér var léttir
að því, að komast frá þessu leiðinlega bami, sem
valdi sér þetta ógeðslega umræðuefni.
Poirot gekk inn í gestastofuna — gluggar
hennar voru opnir — og hringdi bjöllu. Ellen kom
að vörmu spori. Hún var dökkklædd og þokka-
leg. Hún lét ekki í ljós neina undrun, þegar hún
sá okkur.
Poirot sagði frá því, að við værum þangað
komnir samkvæmt leyfi ungfrú Buckley, og hún
hefði leyft okkur að rannsaka húsið.
„Gjörið þér svo vel, herra,“ sagði Ellen.
„Lögreglan hefir lokið sínu starfi hér?“ sagði
Poirot.
„Þeir sögðust vera búnir að sjá allt, sem þeir
þyrftu að athuga. Þeir hafa verið hér úti í garð-
inum frá þvi snemma í morgun. Ég veit ekki,
hvort þeir hafa orðið nokkurs vísari."
Hún var á leið út úr stofunni, þegar Poirot
stanzaði hana með spurningu:
„Voruð þér mjög undrandi í gærkvöldi, þegar
þér heyrðuð, að ungfrúin hafði verið skotinn?"
„Já, herra, mjög undrandi. Ungfrú Maggie var
yndisleg stúlka. Mér er það alveg óskiljanlegt,
að nokkrum manni skyldi geta dottið í hug, að
geri henni hið minnsta mein.“
„Hefðuð þér ekki orðið eins undrandi, ef það
hefði verið einhver annar — ha?“
„Ég skil yrður ekki, herra.“
„Þegar ég kom inn í gærkvöldi," sagði ég, „þá
spurðuð þér mig undir eins, hvort nokkur hefði
meiðst. Bjuggust þér við nokkru þvílíku?"
Hún þagði. Hún fiktaði við svuntuna sína. Hún
hristi höfuðið og muldraði:
„Þið herrarnir munduð ekki skilja mig."
„Jú, jú,“ sagði Poirot. „Ég mundi skilja yður.
Hve fráleitt, sem það væri, sem þér segðuð okk-
ur, þá mundi ég skilja yður.“
Hún horfði á hann efablandin. Svo virtist hún
herða upp hugann og treysta honum.
„Sjáið þér til, herra," sagði hún. „Þetta er ekki
gott hús.“
Ég varð hissa og horfði háðulega á hana. En
Poirot virtist ekki þykja þetta neitt undarlegt.
„Þér eigið við það, að þetta sé gamalt hús."
„Já, herra, ekki gott hús.“
„Hafið þér verið hér lengi?"
„Sex ár, herra. En ég var hér, þegar ég var
ung stúlka. 1 eldhúsinu, eldhússtúlka. Það var á
tímum gamla Sir Nicholas. Það var eins þá.“
Poirot horfði með athygli á hana.
„1 gömlu húsi,“ sagði hann, „er loftið stundum
lævi blandið."
„Það er það, herra," sagði Ellen áfjáð. „Já,
þér komizt alveg rétt að orði. Það er ógæfa. 111-
ar hugsanir og ill verk líka. Það er eins og ræt-
ur hússins séu skemmdar, það er ekki hægt að
losna við þetta. Það liggur í loftinu. Ég hefi allt-
af vitað, að eitthvað illt ætti eftir að koma fyrir
í þessu húsi, einhvemtíma."
„Já, og nú er það komið á daginn.
„Já, herra."
Það var einhver veik undiralda af ánægju í
rödd hennar, fullnæging þeirrar manneskju, sem
hefir sannað það, að óljóst hugboð hennar hafi
verið rétt.
„En þér bjuggust ekki við því, að það mundi
henda ungfrú, Maggie?"
„Nei, alls ekki, það gerði ég ekki. Engum var
illa við hana — það er ég viss um.“
Mér fannst liggja leiðarvísir í þessum orðum
hennar. Ég bjóst við, að Poirot mundi notfæra
sér hann. En mér til mikillar undrunar fór hann
að tala' um allt annað.
„Þér heyrðuð ekki skotið?"
„Það hefði ekki verið hægt vegna flugeldanna.
Oti var svo mikill hávaði, að ég hefði ekki getað
greint það.“
„Þér voruð ekki úti til að horfa á flugeldana?"
„Nei, ég var ekki búin að þvo upp.“
„Var þjónninn að hjálpa yður?“
„Nei, herra. Hann hafði farið út í garðinn til
þess að horfa á flugeldana."
„En þér fóruð ekki.“
„Nei, herra."
„Hvernig stóð á þvi?“
„Ég þurfti að ljúka verkinu."
„Þykir yður ekki gaman að flugeldum?"
„Ó, jú — það var ekki það. En sjáið þér til,
þeir verða í tvö kvöld, og við William ætlum í
bæinn annað kvöld og sjá þá þaðan."
„Ég skil þetta. Og þér heyrðuð, þegar ungfrú
Maggie var að leita að kápunni sinni og gat ekki
fundið hana?“
„Ég heyrði, að ungfrú Nick hljóp upp og ung-
frú Maggie kallaði til hennar og sagðist ekki
geta fundið eitthvað og svo var sagt: „Ágætt —
hún hefir tekið sjalið —“.
„Afsakið —Poirot greip fram I fyrir henni.
„Yður hefir ekki dottið í hug, að leita að káp-
unni fyrir hana — eða sækja hana í bátinn, þar
sem hún hafði verið skilin eftir?"
„Ég hafði annað verk að vinna, herra."
■ „Alveg rétt — og ungfrúrnar hafa hvorug leit-
að til yðar, af því að þær hafa búizt við, að þér
væruð úti að horfa á flugeldana?"
„Já, herra."
„Hafið þér ekki verið undanfarin ár úti og
horft á flugeldaná?"
Skyndilegur roði hljóp í fölar kinnar hennar.
„Ég veit ekki við hvað þér eigið, herra. Við
megum alltaf fara út. Ef mig hefir ekki langað
til þess í þetta skipti og heldur viljað halda áfram
með verk mitt og fara síðan að hátta, þá kom
mér það einni við, hvort ég gerði það ekki —
býst ég við.“
„Afsakið! Afsakið! Ég ætlaði ekki að móðga
yður. Hví skylduð þér ekki gera eins og yður
þóknast. Það er ánægjulegt að breyta til, haga
sér ekki alltaf eins.“
Hann þagði um stund, en hélt síðan áfram:
„Svo er það enn dálítið, sem mig langar til að
spyrja yður um, ef þér skylduð geta hjálpað mér.
Þetta er gamalt hús. Er, svo að þér vitið, nokkuð
leyniherbergi í því?“
„Ja -— það er nokkurskonar rennihurð — ein-
mitt í þessu herbergi. Ég man, að mér var sýnt
það, þegar ég var hér áður fyrr. Ég get bara ekki
munað núna nákvæmlega, hvar það er. Eða var
það í bókaherberginu ? Ég er ekki viss um þetta."
„Var það svo stórt, að maður gæti falið sig
þar?“
„Nei, nei, herra! Það var ekki stærra um sig
en lítið borð -— nokkurskonar skot. Nokkur fót-
mál, herra, alls ekki stærra."
MAGGI
og
EAGGI.
1. Maggi hleypur
á eftir hatti, sem
fokið hefir úr bíl.
2. Maggi nær
hattinum. _
3. Bíllinn hefir
numið staðar og
Maggi hugsar sér
gott til glóðarinn-
ar; hann muni fá
rífleg fundarlaun
fyrir hattinn.
4. Maggi: Æ! Það
er þá sorpvagn
borgarinnar! —
Þetta voru hlaup,
en engin kaup.