Vikan - 29.07.1943, Blaðsíða 13

VTKAN, nr. 30, 1943
13
Til hægri:
Shirley Temple leikur
við apann sinn.
Til vinstri:
Shirley Temple stjóm-
ar munnhörpuleikurum
úti á götu.
Bjarnargreiði.
Framhald af 4. síðu.
í sér til þess, þá var þetta eina tækifærið
til þess. I næstu hillu við brauðin lá ný
smjörtafla, sem bóndi nokkur hafði selt
henni fyrir stundu síðan. Hún hugsaði
með sér, að honum hlyti að þykja vænt
um að fá smjör með brauðinu. Hún stakk
því hníf inn í brauðin og setti eins mikið
smjör og hún gat inn í rifuna, síðan þjapp-
aði hún henni saman þannig, að það sást
ekki nema eins og rispa í skorpunni. Og
um leið og listmálarinn, snéri við aftur
að búðarborðinu, hafði hún lokið góðverk-
inu, og var farin að pakka brauðunum
inn í bréfið.
Og þegar hann var farinn út, eftir frá-
bærilega skemmtilegar samræður, að dómi
fröken Mörthu, brosti hún ánægjulega með
sjálfri sér. En hún fann til kvíða innst inni
í hjarta sínu, út af því, hvernig hann mundi
taka þessu tiltæki sínu. Mundi hann meta
þessa hugulsemi hennar? Eða skyldi hann
líta svo á, að hún aumkvaði hann sem
betlara? Nei, þannig gat hann ekki hugsað,
það var óhugsandi. Það gat ekki verið að
hann misvirti þetta á nokkurn hátt.
Allan daginn var hugur hennar bundinn
listmálaranum og smjörinu. Hún sá hann
í anda, þegar hann færi að borða sinn ó-
brotna og hversdagslega mat, og skæri
sneið af brauðinu og ... Það leið um hana
sælukennd við þessa hugsun, og hún roðn-
aði ofurlítið. Skyldi hann þá ekki hugsa
hlýtt til hennar, sem hafði sett smjörið
inn i brauðin? Mundi hann ekki gera það?
Bjallan í búðinni hringdi, og einhver
kom inn í búðina með miklu fasi.
Fröken Martha hraðaði sér fram til að
vita, hver færi með svo miklum asa. Tveir
menn stóðu fyrir framan búðarborðið, var
annar ungur og reykti pípu í ákafa — hún
hafði aldrei séð hann fyrri — en hinn var
listmálarinn.
Hvað hafði komið fyrir hann? Fröken
Mörthu varð ekki um sel, að sjá hann
svona. Hann var gjörbreyttur frá því sem
hann hafði verið um morguninn, þegar
hann kom að kaupa brauðin. Hann var
eldrauður í andliti og hatturinn sat langt
aftur á hnakka og hárið stóð í allar áttir.
Hann steytti kreppta hnefana reiðilega
framan í fröken Mörthu.
„Heimska kvensnift,“ öskraði hann
þrumandi röddu. Síðan formælti hann
henni og óskaði henni norður og niður.
Ungi maðurinn vildi reyna að stilla hann
og fá hann til að koma með sér út úr
búðinni, en það var árangurslaust.
„Ég fer ekki eitt fet héðan fyrr en ég
er búinn að segja henni það, sem mér býr
í brjósti," sagði hann rámur af reiði.
„Þér hafið eyðilagt allt fyrir mér,“ hélt
hann áfram, og augu hans skutu neistum.
„Hvernig getur yður dottið í hug, aðblanda
yður inn í annara sakir — það sem yður
kemur ekki við, gamla verzlunarkerling!“
Fröken Martha lagði hendurnar á mag-
ann, orðlaus af undrun, hún riðaði á fót-
unum og hallaði sér upp að brauðahillunni.
Nú tók ungi maðurinn í axlir fylgdar-
manni sínum og dró hann út úr búðinni
með sér, en kom svo aftur inn í búðina.
„Þér vitið ef til vill ekki, hvernig í þessu
liggur, fröken?“ sagði hann. „En þessi
maður og ég — við erum félagar og erum
báðir listmálarar — í heila þrjá mánuði
höfum við unnið stanzlaust að mikilli
teikningu. Það er af tilkomumiklu lands-
lagi. Þetta var samkeppnisteikning, sem
hann var að ljúka við. í gær fullgerði hann
síðustu línurnar með bleki, en fyrsti upp-
drátturinn er ævinlega gerður með blýanti,
en svo á eftir strýkur maður blýantsteikn-
inguna af með gömlu brauði, því það er
betra en strokleður. Félagi minn hefir
alltaf keypt brauðin hjá yður — en í dag
— þér vitið — smjörið! Teikningin kámað-
ist auðvitað öll, þegar hann fór að strjúka
um hana með brauðinu, og nú er hún ekki
til annars nýt en að kasta henni í eldinn.“
Fröken Martha, gekk niðurlút inn í bak-
herbergið inn af búðinni. Hún klæddi sig
úr bláa silkikjólnum, og fór aftur í gamla
brúna kjólinn sinn, svo tók hún andlits-
smyrslin og kastaði þeim út um gluggann.
Dægrastytting
Ævintýri Georgs
í kínverska ræningjabænum. 22.
Þegar skipverjamir á vöruflutningaskipinu
voru alveg komnir að því að ráðast á Kínverjann,
sem gætti Georgs, kom á síðustu stundu skeyti
frá drengnum. Þ>að var svohljóðandi:
Lausn á bls. 14.
Orðaþraut.
R ASK
INN A
SP A R
R 17 I N
ALD A
T AÐI
ELDI
FINN
ÆSTI
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niður eftir, myndast nýtt orð, og er það
riafn frægs tónskálds.
Sjá svar á bls. 14.
Vísa um „hann“: 6.
Hann er að smala hestunum,
hann er að mala grjónin,
hann er að gala’ í húsunum,
hann á tal með piltunum.
(Þjóðvísa).
Kóngsleikur.
Fyrst er ákveðinn einhver staður, og er hann
nefndur kóngsstóll eða kongssæti. Einhver leik-
anda sezt í stólinn og er sá nefndur kóngur.
Kóngurinn grúfir sig niður í stólinn eða heldur
fyrir augun á sér og tautar fyrir munni sér: Eg
fyrirbýð öllum kóngsstól, utanlands og innan,
nema kónginum sjálfum. Á þessu stagast hann
fáeinar mínútur. Á meðan fela hinir leikmennim-
ir sig sem bezt þeir geta, en þó svo, að sem hæg-
ast sé að komast i kóngsstólinn. Þegar kónginum
þykir líklegt, að allir séu komnir í felur, rís hann
á fætur og fer að leita. Ef einhver hefir ekki