Vikan - 05.08.1943, Blaðsíða 4
4
VIKAN, nr. 31, 1943
DICFURI
SMÁSAGA
EFTIR A. B.
jófurinn opnaði útidyrahurðina með
þjófalyklinum sínum og gekk inn
1 húsið; nú var tækifærið komið og því um
að gera að vera handfljótur og grípa gæs-
ina á meðan hún gafst.
Það var myrkur í fordyrinu, því að
stúlkan var nýgengin út, hafði verið send
í bæinn og hún hafði slökkt ljósin, þegar
hún fór.
Þjófurinn hafði fylgzt með öllu og vissi,
að stúlkan var farin úr húsinu. Hann hafði
séð, þegar hún gekk niður götuna, og svo
hafði hún staðnæmzt og farið að tala við
lögregluþjón. Það höfðu verið ósköp vina-
legar samræður á milli þeirra. Hann vissi,
að hún yrði að minsta kosti hálftíma í
burtu og það var nægur tími fyrir hann
að ljúka erindi sínu á meðan.
Útidyrahurðin lokaðist hljóðlega á eftir
honum, svo að það var ótrúlegt að nokkur
gæti heyrt það að gengið var um dyrnar.
En uppi á lofti var aðgætið og hljóðnæmt
eyra, sem þjófurinn vissi ekki af.
„Ert það þú, Jóhann?“ heyrði þjófurinn
kvenrödd kalla ofan af loftinu.
,,Nú er það svart,“ sagði hann upphátt
við sjálfan sig.
Hann hafði álitið, að frúin væri ekki
heima, og að hún mundi koma heim
að minsta kosti ekki fyrr en eftir klukku-
tíma. En nú hafði hann misreiknað sig
hrapalega. Ekki gat hann þó ásakað sig
fyrir það, að hann hefði ekki verið búinn
að undirbúa innbrotið nógu vel. Hann hélt
sig vera orðinn öllu kunnugan um heim-
ilishættina þar á staðnum, því að fjóra
morgna í röð hafði hann gengið á eftir
hjónunum, þegar þau höfðu verið á morg-
ungöngu, áður en maðurinn hafði farið í
bankann, og hún hafði alltaf fylgt honum.
En einmitt núna hafði hún auðsjáanlega
brugðið vana sínuin.
Þjófurinn litaðist um í anddyrinu og
fór að flauta lag, hann flautaði Orfeus-
aríuna úr „Orfeus í undirheimum“. Á með-
an tók hann regnhlíf með fílabeinshandfangi
úr fatageymslunni og yfirfrakka af hús-
bóndanum, sem hann sá að mundi vera sér
mátulegur, hann hafði líka fulla þörf á
því að fá sér frakka.
„Mér þykir þú vera í meira lagi ókurteis
að anza mér ekki,“ hélt röddin áfram uppi
á Ioftinu. Þetta var falleg og mjúk konu-
rödd, hún var ofurlítið titrandi og bar þess
vott, að konan var í geðshræringu.
„Dettur þér ekki í hug að biðja mig
fyrirgefningar á óréttlæti þínu við mig í
morgun?“ spurði hún.
Þjófurinn hugsaði málið — hvernig
mundi þessu vera varið? Og eftir stundar
umhugsun stóð hann með pálmann í hönd-
um, nú sá hann hvar fiskur lá undir steini.
Þau höfðu náttúrlega skilið í reiði í morg-
un, og þess vegna væri hún ekki á sinni
venjulegu morgungöngu með honum, hugs-
aði hann.
Eftir þessar hugleiðingar tók hann glað-
lega svörtu handtöskuna sína og gekk inn
í borðstofuna og skelti hurðinni harkalega
á eftir sér. Hann varð að leika húsbóndann
bálreiðan, og ef hann þekti kvenfólkið rétt,
(því hann var giftur og hafði reynsluna),
þá mundi hún varla koma niður í stofuna
í bráð fyrst svona var ástatt fyrir hjón-
unum.
Hann byrjaði starfið með því að taka
ýmsa silfurmuni af stofuskápnum, og rað-
aði þeim vandlega niður í töskuna, sem
auðsjáanlega hafði þann eiginleika, að geta
þanizt út eftir því sem í hana þurfti að
láta, það er að segja, hún var úr teygjan-
legu efni. Hann var búinn að raða niður í
hana: tepotti, rjómakönnu og sykurskál.
Svo leit hann efablöndnu augnaráði til
annara smáhluta, eins og hann væri að
velta því fyrir sér, hvort það borgaði sig
að hirða þá.
„Þetta eru lélegir munir,“ muldraði
hann með óánægju. „En hvað þýðir að
fást um það? Ég gat aldrei búizt við öðru
hjá fátækum smábankaféhirði. Nei, það
er ekkert við því að segja, maður verður að
taka lífið eins og það er.“
Þetta var vanaleg þula hjá honum við
slík tækifæri. Innbrotsþjófar eru ekki allt-
af nægjusamir, og tilfinningamenn eru þeir
sjaldan.
Hann bætti nú við í töskuna: tólf göffl-
um, skeiðum og hnífum, auk þess tveimur
silfurstjökum, en þá var taskan orðin full,
og ekki hægt að koma meiru í hana hvað
feginn, sem hann hefði viljað. En þá voru
það frakkavasamir,sem tóku við saltker-
ijiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiitiniiiiiimiiiiiNiimmiiiiNniimitiifiiiiiiinmntiu
I VITIÐ ÞÆB ÞAÐ?
= 1. Eftir hvem er þetta erindi:
É Ljáið byrði lífs mér alla,
létt skal berá meir’ en það,
megi ég þreyttur höfði halla
hálsi björtum meyjar að?
I 2. Hver var Akkilles, og hverrar þjóðar |
\ var hann ?
í 3. 1 hvaða byggingarstíl er hin fræga I
Notre Dame kirkja í París byggð?
| 4. Hvenær var Hið íslenzka bókmennta- |
félag stofnað ?
= 5. Hvað er langt frá Reykjavik, fyrir 1
Hvalfjörð, til Egilsstaða á Völlum? i
1 6. Hverrar þjóðar var tónskáldið Franz =
Schubert og hvenær uppi?
i 7. 1 hvaða bók er þessi setning: Árvas |
alda þars Ýmir byggði.
1 8. Hvað þýðir orðið Panþeon?
: 9. Hvaða ár tók Bændaskólinn á Hvann- i
eyri fyrst til starfa?
i 10. Hvenær var Gústaf 3. konungur Svía I
| myrtur ?
| Sjá svör á bls. 14.
WHHIUI1IUIimWHIIIIIIIIHIIIMMHHHimmn.....m.M..,M-nilllinillllllHlllirtll
inu, piparstautnum og nokkrum teskeið-
um.
Hann velti vöngum nokkra stund yfir
því, hverig hann ætti að fara að því að
opna hurðirnar á stofuskápnum, en þær
voru læstar, og sá hann að illt mundi verða
að opna þær, en með sinni margreyndu
kunnáttu tókst honum það, og var byrjað-
ur að tína af hillunum skálar og glös, en
þá heyrði hann allt í einu fótatak frammi
á ganginum.
Þjófurinn hristi höfuðið undrandi.
„Getur þetta verið frúin?“ tautaði hann.
„Já, það var ekki um annan að ræða. Þarf
hún þá aðeins fimm mínútur til þess að
gleyma reiði sinni? Undarlegt þetta kven-
fólk, manni er aldrei óhætt að treysta því.
Ég hélt þó, að ég þekkti það betur en svo,
að það gæti jafnáð sig eftir reiði á svona
skömmum tíma. Það er bersýnilegt, að
mér er ekki vært hér lengur!“
Á meðan hann var að þessum bollalegg-
ingum með sjálfum sér, féll daufur bjarmi
inn í herbergið frá ganginum. Frúin var
komin niður og var búin að kveikja á gas-
luktinn í forstofunni. Þjófurinn tók gólf-
ið í einu skrefi út að glugganum, og íhug-
aði, hvemig hann gæti komizt út. Glugg-
inn var lokaður og þar að auki voru sjálf-
sagt tuttugu fet frá honum niður á jörðu.
Nú heyrði hann, að hún snéri hurðarhún-
inum.
Nú voru góð ráð dýr, en það kom sér
vel fyrir hann, hversu skjótráður hann
var. Hann slökkti í skyndi ljósið, sem hann
hélt á, og dró gluggatjöldin fyrir glugg-
ana, svo að það var mjög skuggsýnt í her-
berginu.
Hann vissi, að þeir voru líkir á hæð,
maðurinn hennar og hann, og báðir voru
þeir ljóshærðir og snöggklipptir.
Þegar hurðin opnaðist, sneri hann baki
að dyrunum. í skímunni frá ganginum
mátti sjá þennan háa, herðabreiða mann
í yfirfrakkanum, standa hreyfingarlausan,
með hendurnar aftur á baki, hann beygði
höfuðið niður í bringu og virtist mjög dap-
urlegur.
Frúin staðnæmdist við dyraþrepið.
Þjófurinn hélt niðri í sér andanum og
hlustaði, hann var óstyrkur, þegar hann
heyrði hana ganga inn í herbergið. Hann
beið þess sem gerast mundi, eins og mús
undir f jalaketti. Það var þögn í eina eða
tvær mínútur, en honum fannst það sem
heil eilífð.
„Þú þarft ekki að vera svona hnugginn,
Jóhann,“ sagði hún. „Ertu reiður við mig?
Við skulum hætta að hugsa um þetta og
verða góð aftur. En af hverju skelltirðu
hurðinni svona hranalega aftur, þegar ég
var að kalla niður til þín áðan ? Þú ert reið-
ur við mig, Jóhann, ég finn það á þér. En
ég vil að við gleymum þessu og hættum
að tala um þetta.“
Þegar hún hafði lokið máli sínu, dró
þjófurinn þungt og mæðulega andann, hann
vissi, að það var það eina, sem hann gat
gert undir þessum kringumstæðum, ekkert