Vikan - 05.08.1943, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 31, 1943
Blindkrækluleikur.
Blindkrækluleikur er að því ólíkur hinum
feluleikjunum, að þar er leitarmaðurinn blind-
andi. Leikmenn setjast niður á viðavangi, allir
nema einn, og: má enginn færa sig þaðan sem
hann hefir setzt. Þó er leyft að víkja líkaman-
um til á alla vegu, standa upp o. s. frv. Þegar
allir eru komnir á laggirnar er farið með þann,
sem ekki settist, út á mitt svæðið og bundið fyr-
ir augun á honum svo að hann sjái ekki minnstu
skimu. Hann er þá orðinn blindkrækla. Sá sem
blindaði krækluna snýr henni nokkrum sinnum í
snarkringlu, til þess að hún ruglist í áttunum og
fer svo aftur til sætis sins, en blindkræklan fer
að leita að náungunum og á ekki að hætta fyr
en hún hefir fundiö alla.
Blindkræklan á erfitt uppdráttar, þar sem hún
er steinblind og rugluð í ríminu þar á ofan. Kost-
ar hún því kapps um að koma setumönnunum til
að gjöra vart við sig. Hún hefir t. d. í frammi
ýms skrípalæti í því skyni að koma þeim til að
hlægja og rennur svo á hljóðið, ef það tekst. En
það er ekki allt búið, þótt hún nái einhverjum,
því hún verður að segja hver það sé. Annars
er allt ónýtt. (Isl. skemmtanir.)
Svör við spurningum á bls. 4.
1. Grím Thomsen.
2. Hann var Grikki, sonur Peleifs og Þetisar
sjávargyðju. Hann var mesta hetja Grikkja
i Trójustríðinu.
3. Gotneskum.
4. Árið 1816.
5. 810 kílómetrar.
6. Austurrískur. 1797—1828.
7. Sæmundar-Eddu.
8. Allra goða hof.
9. Árið 1889.
10. 1792.
Ævintýri Georgs.
Skeytið hljóðar þannig:
Felið ykkur fljótt. Georg.
Svar við orðaþraut á bls. 13:
ItEFLAVlK.
K E R L A
EFINN
FÁLK A
LITNDI
APRlL
VAKUR
ISTAÐ
K V Ö R N
Fyrsta konan sem synti yfir Ermarsund. Þetta
er Gertrude Ederle, fyrsta konan, sem synti yfir
Ermarsund. Bróðir hennar er í ameríska flug-
hemum og sjálf hefir hún tekið að sér það starf,
að athuga nákvæmlega þau tæki, sem nbtuð eru
í Atlantshafsflugvélar og er hún að skoða eitt I
smásjá á myndinni.
194.
krossgáta
Vikunnar.
— 23. fræðirit. — 25. óheill. — 28. hlýt. — 29.
grasgeiri. — 31. fornt viðurnefni, þf. — 33. elds-
neyti. — 36. sleipa. — 38. forsetning.— 39. ísalög.
— 40. alföður. — 41. ending. — 42. trufla. — 43.
tungan. — 44. samskeyti. — 46. mýri. — 47.
auðkenna. — 49. gjald. — 52. ásýnd. — 54. sagn-
mynd. — 56. fæddi. — 57. augljóst. — 59. keyra.
60. lappi.
Lárétt skýring:
1. djörf. — 5. litið. — 9. drykk.
— 10. glöð. — 12. stríta. — 11. slæma.
— 16. smásmíði. — 18. hálf. — 20.
keipa. — 22. flík. — 23. leit. — 24.
sk.st. — 26. skart. — 27. álpast. —
28. hvítlituð. — 30. matarílát. — 31.
rólegs. — 32. meindýrum. — 34. sjór.
— 35. endir. — 37. bút. — 40. tryllt-
ur. — 43. blástur. — 45. sylla. —
46. leikin. —- 48. last. — 50. hræra. —
51. tala. — 52. flík. — 53. krydd-
rótar. — 55. vaggi. — 57. eldstæðis.
— 58. hjón. — 60. bæ. — 61. hirða.
— 62. ruddi. 63. snerta við. — 64. ávarp.
Lóðrétt skýring:
2. kappsamur. — 3. ílát. — 4. ætt. — 5. upp-
hrópun. — 6. gæf. — 7. ryskingar. — 8. plögg. —-
11. verzlun. — 12. guði. — 13. hljóta. — 15. ráfa.
— 17. lest. — 18. loga. — 19. raka. — 21. háði.
Lausn á 193. krossgátu Vikunnar.
Lárétt: — 1. kross. — 5. gáfur. — 9. flóð. — 10.
sina. — 12. ófáa. — 14. lund. — 16. skæri. —
18. mús. — 20. marra. — 22. sáta. — 23. kú. —
24. L. S. — 26. róar. -— 27. ali. — 28. þeldökk. -—
30. sum. —31. rúna. — 32. kugg. — 34. ló. —
35. óð. — 37. stig. — 40. aura. — 43. þef. —
45. áníðsla. — 46. gæs. — 48. ólán. — 50. gg. —
51. nl. — 52. karm. — 53. fagur. — 55. sái. —
57. borði. — 58. amar. —60. kænn. •—• 61. iðin. —
62. gáta. — 63. boðað. — 64. tangi.
Lóðrétt: — 2. offra. — 3. slái. — 4. sóa.— 5. giL
— 6. ánum. — 7. fanar. — 8. kossa. — 11..
hvarm. — 12. óæti. — 13. bú. — 15. drós. — 17*
kála. — 18. múla. — 19. -slök. — 21. rauf. — 23.
kenning. — 25. skutull. — 28. þú. -— 29. kg. —
31. rós. — 33. Góa. — 36. fela. —38. tá. — 39*
gígs. — 40. asni. — 41. Ra. — 42. værð. — 43*
þófið. — 44. fága. — 46. garn. — 47. smiði. —
49. numið. — 52. konan. — 54. ráða. — 56. ár. —
57. bæta. — 59. rið. — 60. kát.
Jón Skorvíkingur.
Þessi Jón var kominn af hinni alræmdu Grund-
ar-þjófaætt; hann bjó í Skoravík á Fellsströnd.
Hann átti mörg börn og hét eitt þeirra Steinunn.
Þegar hún var ko'min til aldurs, varð hún þung-
uð, og eignuðu menn föður hennar þungann. Um
sama leyti var maður á Hellu, sem Guðmundur
hét; vildi Jón, að hann tæki að sér stúlkuna með
öllu saman; en Guðmundur neitaði því. Þetta
sama haust fór Jón kaupstaðarferð út í Stykkis-
hólm, og voru þá Guðmundur og Steinunn með
honum. Á leiðinni heim aftur, fór Jón að biðja
Guðmund að nýju að taka Steinunni að sér; en
hann neitaði því fastlega; reiddist þá Jón, því
hann var illur í skapi. Þegar þeir komu inn fyrir
Helgafells Seley, gerði sunnanveður mikið; fóru
þau þá bæði, Guðmundur og Steinunn, að biðja
Jón að fara varlega; en hann tók því mjög illa,
og sagði, að hann skyldi nú launa honum óþægð-
ina. Rétt á eftir hvolfdi bátnum; komst þá Guð-
mundur á kjölinn, en stúlkan flaut litla stund.
Skömmu eftir fann Guðnjundur, að gripið var í
fótinn á sér; var Jón kominn þar; hafði hann enn
þá mikil hrakyrði við Guðmund, og sagði, að
hann skyldi nú koma með sér, en með því Guð-
•mundur var þrekmaður mikill, gat hann losað
sig úr greipum Jóns, en lengi voru handaförin
eftir á fætinum með bólgu og bláma. Guðmundur
komst af, en var lengi veikur eftir þessa ferð,
og auk þess fylgdi Jón honum jafnan síðan. t>enn-
an vetur uxu reimleikar mjög í Skorravík; lá
við sjálft, að börnin mundu tryllast, og hver, sem
var fenginn til að vera þar, stökk óðara í burtu
aftur, svo loksins varð að skifta bömunum upp,
þegar framá kom. Steinólfur hét maður, og var
Bjamason; hann bjó lengi í Skoreyjum og dó
þar; hann var mjög fiskinn og lá oftast nær
einn á bát sínum fyrir flyðm. Einu sinni bar svo
við, þegar hann lá, sem oftar, að hann sigraði
svefn, svo hann sofnaði með færið i hendinni;
loksins vaknar hann, og sér þá, að ófrýnilegum
gesti er aukið á framþóftuna; þá spyr Steinólfur
hann að heiti, en hinn þagði, og leið svo lítil
stund; finnst honum þá báturinn fara að síga í
sjó að framan, og segir hann þá: ,,Hvað heitir
þú, djöfullinn þinn?“ En hinn þagði sem fyrr. Fór
nú báturinn að siga meir og meir i sjó, svo ótti
nokkur kom að Steinólfi, og segir hann enn viS
þinn ókunnuga: „Dragðu stjórann, djöfullinn
þinn;" en hinn þagði, og bjó sig heldur ekki til
að taka stjórann. Loksins stóð Steinólfur upp,
fór fram eftir bátnum og segir: „Fyrst þú ekki
vilt draga stjórann og ekkert gera, þá far þú út
úr bátnum til fjandans." Hvarf þá vofan þegar,
en Steinólfur fór í land, virtist honum þessi svip-
ur mundi hafa verið Jón Skorvíkingur.
(J. Á. Þjóðsögur).