Vikan - 19.08.1943, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 33, 1943
5

Pramhaldssaga

12 Konan í Glenns-kastala

-ASTASAGA
Hann þagnaði. Það var auðheyrt, að hann
kœrði sig ekki um þetta umræðuefni. Hann snéri
talinu út í allt aðra sálma, og fór að ræða um,
hversdagslega og almenna hluti. Barbara hlustaði
á hann og var hugsandi. Hún vissi, að það var
mikið rétt í þvi sem hann sagði, iífið var í
sjálfu sér ekki annað en loftkenndur draumúr.
Hún leit framan í hið skarpleita andlit Riehards
Revelstones, sem speglaði angist og dapurleik í
hverjum drætti. Hún stundi ósjálfrátt við.
11. KAFLI.
Það var dansað í stóra salnum seinni hluta
dagsins. Barbara skemmti sér ágætlega, og var
innilega glöð með sjálfri sér. Auk hennar og
Pierce voru þar: Ofurstinn, frú O’Brien og tvær
dætur þeirra. Þá voru þar tveir liðsforingjar frá
Dublin, sem Barböru þótti mikið til koma. Þeir
voru báðir mjög gjörfulegir menn. Þá var þar
og mjög skemmtilegur og viðmótsþýður írskur
stórbóndi. Hann átti stórt herrasetur um tvær
mílur þaðan. Hann var ógiftur og þurfti enga
sérstaka skarpskyggni til að sjá, að hann hafði
miklar mætur á yngri dóttur ofurstans. Og síð-
ast en ekki sízt má telja lafði Bridgets, vinkonu
frú Sinciair.
Það var allt á öðrum endanum í húsinu, og
þjónustufóikið hafði nóg að gera við að ganga
um beina fyrir gestina.
Barbara hugsaði með sér, að hún yrði að bjóða
ofurstanum heim til sin eftir þessa viðkynningu,
sem hún var búin að hafa af honum, og þessum
ungu liðsforingjum, sem voru svo kurteisir og
skemmtilegir. Þeir buðu henni upp í dans hvað
eftir annað, og þeir dönsuðu dásamlega vel. Það
var líka bezta skemmtun Barböru að dansa, og
það var ekki furða, þótt hún í þessum gleðskap
gleymdi hinum dapurlegu orðum Revelstones
lávarðar.
Pierce leit mjög vel út þetta kvöld, það var
eitthvað höfðinglegt og riddaralegt við hann, og
hann dansaði ljómandi vel, Barbara var reglulega
hreykin af manni sínum, og hún unni honum
meira en nokkru sinni fyrr.
„Hvar er Revelstone lávarður?" spurði Barbara-
lafði Bridget eitt sinn um kvöldið, þegar hún
hafði ekki séð húsráðandann i langan tíma.
„Hann hefir dregið sig til baka úr gleðskápn-
um, stundarkorn, og farið til vinnustofu sinnar,"
hvíslaði lafði Bridget. „Það verður að fyrirgefa
honum það, hann er nú eini sinni svona gerður,
lifið hefir gert hann einstæðingslegan og þung-
lyndan, og við mættum vera glaðar yfir því, ef
það mætti takast að rífa hann upp úr þessum
einstæðingsskap og dapurleik."
Það var dansað fram eftir nóttunni, og það var
farið að birta af degi, þegar gleðskapnum lauk.
Barbara harmaði það, að þessi skemmtilega nótt
skyldi þegar vera liðin. Hún kveið fyrir hvers-
dagsleikanum heima fyrir, þar sem henni fannst
hún vera nokkurskonar olnbogabam. Þegar hún
bar heimili það, sem hún var stödd á, saman við
sitt, þá fannst henni það vera konungshöll, hjá
Glenns-kastala.
En það þýddi ekkert að gera sér rellu út af
þessu, hún og Pierce urðu að yfirgefa þennan
stað, og það glaða líf, sem þar rikti, hugsaði
hún. Hún vissi að Revelstone lávarði féll hún vel
í geð, og Sinclair, vinkona lafði Bridgets, seni
annars var hæglát og dul kona og ekki sérlega
fljóttekin, hafði boðið henni í heimsókn til sín;
Forsasa * Howard Burton kemur að
® " kveðja Barböm Carvel.
Hann er að fara til Suður-Afríku. Hún
bjóst við, að hann mundi biðja sín og varð
fyrir miklum vonbrigðum, er hann gerði
það ekki. Þegar hann er farinn heimsækir
Barbara móður hans. Er Barbara kemur
heim, hefir Pierce Maloney verið fluttur
þangað, en hann meiddist í bifreiðarslysi
þar rétt hjá. Vinur Maloney, Revelstone lá-
varður, heimsækir hann, og Pierce segir
honum, að hann sé ástfanginn í Barböru og
muni byrja nýtt líf, ef hún vilji giftast sér.
Revelstone er ekkert hrifinn af þessu og
flýtir sér að kveðja. Pierce tjáir Barböru
ást sína og þau giftast skömmu seinna.
Hann gefur henni stórgjafir og er þau
giftast var veizla haldin hjá Ann frænku
hennar. Þegar Barbara er að búa sig í brúð-
kaupsferðina, kemur frú Burton upp til
hennar og ásakar hana fyrir trúleysi gagn-
vart Howard. Áður en hún fer lofar Bar-
bara að lána henni peninga. 1 brúðkaups-
ferðinni eys Pierce út peningum í skemmt-
anir, en þegar Barbara biður hann um 150
pund verður -hann hvumsa við, en lætur
hana hafa ávisun. Siðan fara þau til Ir-
lands. Þegar þau koma i Glennskastala
verður Barbara fyrir miklum vonbrigðum,
er hún sér, hve allt er fátæklegt og tötra-
legt. Svo fær hún að vita, að Pierce er
ekkjumaður og á tvö böm, en hefir leynt
hana þessu öllu. Hún veit ekki enn, hve
fátækur maður hennar er og talar um að
breyta öllu og færa í lag, en Pierce fer und-
an í flæmingi og vill ekkert um fjármál
þeirra tala. En þó kemur að því, að hann
verður að játa það fyrir henni, að hann sé
fátækur, og reiðist hún honum fyrir að
hafa ekki sagt sér frá því fyrr. Barbara
fær bréf frá Howard Burton, og þar tjáir
hann henni ást sina. Hún ásakar sig nú
harðlega fyrir bráðlæti sitt, að hafa gifst
Pierce Maloney. Faðir Matthews reynir að
hughreysta Barböru og vekja ást hennar
á heimilinu. Hún fer nokkru síðar í heim-
sókn til Revelstones lávarðar, vinar Pierce,
og ræða þau ýmislegt saman.
enda var Pierce upp með sér af konu sinni þetta
kvöld. En Barbara sá enga leið til þess að hún
gæti nokkurntima launað þessu fóiki góðvild
þess. Aldrei gæti hún kinnroðalaust boðið því
heim á heimili sitt, jafn tötralegt og það var,
og þegar hún og Pierce óku heim til Glenns-
kastala, endurtók hún það aftur og aftur með
sjálfri sér, að hún væri fátæk kona, sem aðeins
hefði lifað augnabliksgleði þessa síðustu daga.
Heimkoman var heldur ekki eins ánægjuleg,
og við hefði mátt búast, eftir fjarveru þeirra.
Allt var í ennþá meiri óhirðu og ringulreið þar,
heldur en það hafði nokkru sinni verið. Og allt
var þar í meiri niðurníðslu, heldur en hún hafði
sagt Revelstone lávarði. '
Patrick og Ethnee komu hlaupandi á móti þeim,
er þau óku í hlaðið. Þau voru bæði skítug og rif-
in, og báru áig til eins og þau væru valdsmenn
þar á heimilinu. Barbara vissi, að hún hafði engin
tök á því, að láta þau gegna sér, og þjónustu-
fólkið hafði auðsjáanlega iátið þau afskiptalaus
á meðan hún hafði verið í burtu.
Þau umskipti og sá munur, á því ríkmannlega
og hreinlega heimili, sem hún hafði komið frá,
og þessu fátæklega og illa hirta greni, hugsaði
Barbara. Hún var þreytt eftir ferðalagið, og skap
hennar ört, og án þess að gera tilraun til þess,
að milda hugsanagang sinn, fór hún strax til
herbergis sins.
„Ég vildi, að ég hefði aldrei farið i þetta ferða-
iag,“ andvarpaði hún um Ieið og hún lagðist útaf
í rúmi sínu. „Nú hefir allt aflagast aftur, það
sem ég var búin að snyrta hér til, áður en ég
fór. Það ber engann árangur, þótt maður vilji
leggja sig fram til þess að laga hér til, það er
sama og að kasta perlum fyrir svín, að gera sér
fyrirhöfn við það. Hvernig á ég að afbera það,
að búa hér alia mína tíð?“ Hún grúfði sig niður
í • koddann og grét. Hún hugsaði um það gleði-
ríka líf, sem þær lafði Bridgets og Sinclair ættu.
Þær höfðu það einmitt eins og hún mundi kjósa
sér lífið. Þær þekktu ekki mótlæti, höfðu nóga
peninga úr að spila, bjuggu í fallegri íbúð og
höfðu gott og vel uppalið þjónustufólk. Þær
þekktu ekki þær sorgir og vonbrigði, sem gerðu
líf hennar svo dapurlegt.
Hún var sjálf ung og langaði til að njóta lífs-
ins. Hún vissi, að hún var fríð kona og að það
væri dáðst að henni; og gat nokkur álasað henni
fyrir það, þótt henni leiddist að vera lokuð innan
þessara gráu múra, frá allri gleði og glaumi
veraldarinnar ?
Pierce kom upp og bankaði á hurðina hjá henni,
og spurði hana, hvort hún vildi ekki koma niður
og drekka með sér te. En hún kvaðst hafa höfuð-.
verk, og vildi heldur fá að vera ein í næði og
sofa hann úr sér; en sannleikurinn var sá, að
hún hafði ekki löngun til þess að drekka te með
manni sínum, í því skapi sem hún var nú. Hún
vissi líka, að það mundi ekki vera nein sérlega
snyrtileg framreiðsla á því hjá Biddy gömlu; að
sjálfsögðu mundi dúkurinn á borðinu vera óhreinn
og illa strauaður, að vanda, og postulíns bolla-
pörin skörðótt og ósamstæð. Nei, þá var nú öðru-
vísi teborðið hjá lafði Bridgets, heldur snyrtilegra
og þokkalegar framborið.
Þegar hún heyrði að Pierce gekk niður stigann,
án þess að gefa henni frekari gaum, hugsaði hún
með sér, að hann hefði átt að bjóða henni Eau
de Cologne til að baða höfuðið upp úr, fyrst hún
hafði sagst vera með höfuðverk. Það hefði sýnt
hugulsemi hans, eins og fyrstu vikumar, sem þau
voru gift, þá hafði hann alltaf gert það, þegar
líkt stóð á. En ef til vill átti hún eftir að reyna
það, sem Revelstone lávarður hafði sagt, að engu
mætti treysta, því ekkert væri óbrigðult.
„Ó, ég vildi að ég gæti farið- aftur heim til
Ann frænku," stundi hún..„Ég hata þetta heimili,
og ég veit, að ég get aldrei fellt mig við fátækt-
ina.“
Barbara átti í miklu sálarstríði, þar sem hún
lá í rúmi sínu, með sængina breidda upp fyrir
höfuð. Henni fannst hún aldrei hafa lifað
aðrar eins angistarstundir, hún var svo hræðilega
óhamingjusöm, að hún óskaði þess heitt með
sjálfri sér, að hún hefði aldrei fæðst á þessa
þyrnum stráðu jörð.
En brátt breyttist þetta hugarástand hennar.
Hún var geðnæm, og var jafn fljót til að gleðj-
ast og hún gat verið fljót að hryggjast. Hugs-
anir hennar um óhamingju sína, fóru á flótta
fyrir einni hugsun, sem gagntók hana svo, að
hún gleymdi öllu öðru, og hjarta hennar fylltist
heilögum friði og fögnuði. Hún gleymdi hinu
höfðinglega og skemmtilega boði á herrasetrinu
hjá Revelstone lávarði, hún gleymdi þeirri lífs-
speki, sem þau höfðu rætt um, og sínum eigin
skoðunum á lífinu, hún gleymdi þrá sinni eftir
auðæfum, og gleði og glaumi æskulífsins, sem
hún hafði svo ríka löngun til að njóta, hún
gleymdi á þessu augnabllki, hversu heimili hennar
var ömurlegt. Hún var svo innilega sæl með
sjálfri sér. Það var eins og þessi hugsun lýsti
upp sál hennar og gæfi henni styrk. — Hún átti