Vikan - 19.08.1943, Page 12
12
minnir mig. Botnlang'inn — það sögðu lækn-
amir.“
„Og sennilega hefir það alls ekki verið botn-
langinn," sagði frú Croft. „Þessir læknar -— þeir
eru alltaf með hnifinn á lofti, vilja skera, þegar
mögulegt er að koma því við. Það var engin
ástæða til að skera hana upp. Hún þjáðist af
meltingartruflun, og það var sitthvað annað að
henni. Hún var gegnumlýst og þeir sögðu, að það
hefði verið betra, að hún kom. Og veslings stúlk-
an hafði Iátið flækja sér á þennan leiðinlega
spítala.“
„Sg spurði hana bara,“ sagði Croft, „hvort
hún hefði gert erfðaskrá. Það var meira í gríni
en alvöru.“
„Já ?“
„Og hún gerði hapa á stundinni. Hún talaði um
að fá erfðarskrárform á pósthúsinu — en ég réði
henni frá því. Stundum verður bara úr því vit-
leysa, svo hefir mér verið sagt. Þar að auki var
frændi hennar lögfræðingur. Hann gat gengið
betur frá þessu seinna, ef allt færi vel — sem ég
var auðvitað sannfærður um. Þetta var aðeins
varúðarráðstöfun. “
„Hverjir vora vitni?“
„Ellen, þjónustustúlkan, og maðurinn hennar.“
„Og svo? Hvað var gert við erfðaskrána ? “
„Við settum hana í póst, sendum hana til Vyse,
lögfræðingsins."
„Þér erað vissir um, að hún hafi verið sett í
póst?“
„Poirot minn góður! Ég gerði það sjálfur. Ég
setti bréfið í póstkassann héma við hliðið.“
„En ef Vyse segist ekki hafa fengið hana?“
Croft glápti á Poirot.
„Eigið þér við það, að bréfið hafi getað týnst
i póstinum? Það er ómögulegt!"
„Hvað sem öðra líður erað þér alveg viss um,
að þér hafið sett bréfið í póst?“
„Alveg viss,“ sagði Croft einlæglega. „Ég
þyrði að sverja það, hvenær sem væri.“
„Það er ágætt,“ sagði Poirot. „En annars
skiptir það ekki miklu máli. Það er ekkert, sem
bendir til þess, að ungfrúin eigi skammt eftir
ólifað.“
Við kvöddum og fóram.
„Hvað finnst þér um þetta?“ spurði Poirot,
þegar við voram orðnir einir og gengum niður
að hótelinu. „Hvor lýgur? Croft eða Vyse? Ég
verð að játa, að ég kem ekki auga á, hvaða
ástæða er fyrir Croft að ljúga. Hann getur ekkert
hagnast á erfðaskránni — sérstaklega af því að
hann var með í að gera hana. Nei, afstaða hans
virðist vera skýr og kemur alveg heim við það,
sem ungfrú Nick sagði okkur. En samt sem
áður —.“
„Hvað ?“
„En samt sem áður þykir mér vænt um, að
Croft var í eldhúsinu, þegar við komum. Það var
dagblað á eldhúsborðinu. Á blaðinu voru greini-
leg för eftir þumalfingur og vísifingur hans. Ég
reif snepil af blaðinu, án þess að hann sá. Við
sendum það til okkar góða vinar, Japp umsjónar-
manns hjá Scotland Yard. Það getur verið, að
hann kannist eitthvað við þau.“
„Nú ?“
„Svo ég segi þér eins og er, Hastings minn,
þá get ég ekki að því gert, að mér finnst Croft
vera óeðlilega góður í sér. — Og núna,“ bætti
hann við eftir svolitla stund, „er ég orðinn reglu-
lega svangur."
15. KAFLI.
Frederica hegðar sér undarlega.
Það uppátæki Poirots, að hann sagðist þurfa
að tala við yfirlögregluþjóninn, var alls ekki
fjarri sanni. Þegar við voram búnir að borða,
kom Weston yfirlögregluþjónn til okkar.
Hann var hár maður vexti og hermannlegur.
Það var bersýnilegt, að hann þekkti vel til starf-
semi Poirots og bar djúpa virðingu fyrir honum.
„Við voram heppnir, að þér skylduð vera hér,“
sagði hann hvað eftir annað.
Það eina, sem hann óttaðist, var það, að hann
yrði neyddur til að leita aðstoðar Scotland Yard.
Honum var það mikið kappsmál að leysa gátuna
og hafa uppá morðingjanum án þeirra hjálpar.
Þess vegna var hann svona innilega glaður yfir
því, að Poirot var staddur á þessum slóðum.
„Þetta er sveimér kynlegt mál,“ sagði yfir-
lögregluþjónninn. „Ég hefi aldrei vitað annað
eins! En stúlkan ætti að vera örugg á hressingar-
hælinu. Þér getið þó ekki haldið henni þar til
langframa!"
„Já, Weston, það er vandkvæðum þundið. En
það er aðeins eitt í því máli að gera.“
„Og hvað er það?“ spurði yfirlögregluþjónn-
inn.
„Við verðum að handsama sökudólginn!“ sagði
Poirot.
„Eftir því sem mér hefir skilizt er það ekki
svo auðvelt," sagði yfirlögregluþjónninn.
„Satt getur það verið!“
„Það vantar sannanir; það er að segja einhvern,
sem maður getur í alvöru granað."
Hann varð ólundarlegur á svipinn.
„Þau eru alltaf erfið þessi mál, þar sém maður
hefir enga leiðarsnúra að fara eftir. Þó aldrei
hefði verið nema það, að við hefðum fundið byss-
una —.“
„Hún er sennilega á sjávarbotni. Annars væri
morðinginn ótrúlega mikill heimskingi."
„Þér segið það!“ sagði Weston, „en margur
er það nú samt. Það er næsta ótrúlegt, hvemig
sumt fólk getur hagað sér. Ég á þar ekki við
morðingja — því að þeir era ekki á hverju strái
x þessum landshluta, og mér þykir vænt um að
geta sagt það. Ég er hér bara að tala um venju-
leg lögreglumál. Þér munduð verða steinhissa,
ef þér heyrðuð sögur af því, hvernig fólk hagar
sér í þeim."
„Fólk er misjafnt — ólíkt að upplagi og allri
mótun,“ sagði Poirot spekingslega.
,,Já, auðvitað!" sagði Weston. „Ef það er Vyse,
sem hér er um að ræða, þá — ja, þá er ekki
gott að ná tökum á þessu. Hann er gætinn og
slunginn lögfræðingur. Hann verður var um sig.
En ef það er kvenmaður — ja, þá hefi ég meiri
von. Það era mikil líkindi til, að hún muni reyna
aftur. Konur era hvorki varkárar né þolinmóðar."
Hann stóð á fætur.
„Rannsókn fer fram á morgun. Líkskoðunar-
maður mun vinna með okkur. Við reynum að
halda öllu, sem hægt er, leyndu."
VIKAN, nr. 33, 1943.
Hann var kominn fram að dyram, þegar hann
sneri skyndilega við.
„Nú ætlaði ég að fara laglega að ráði mínu!"
sagði hann. „Ég var nærri búinn að gleyma dá-
litlu, sem ég ætlaði að segja ykkur og ég þykist
vita, að þið hafið áhuga á. Ég ætlaði að heyra.
álit ykkar á því.“
Hann settist aftur og tók upp bréfmiða, sem
eitthvað var skrifað á og rétti Poirot.
„Lögregluþónarnir frá mér fundu þetta, þegar
þeir vora að leita á lóðinni. Það var skammt þar
frá, sem þið vorað að horfa á flugeldana. Þetta
var eiginlega það eina, sem þeir fundu."
Poirot sléttaði úr blaðinu. Skriftin var stór og
gisin.
„— verð að fá peninga strax. Ef þú ekki
■ — hvað mun þá ske. Ég aðvara þig —
Poirot hleypti brúnum. Hann las þetta aftur
og aftur.
„Þetta er merkilegt," sagði hann. „Má ég hafa
miðann?"
„Sjálfsagt! Það eru engin fingraför á honum.
Mér mundi þykja mjög vænt um, ef þér fynduð
eitthvað útúr þessu.“
Weston yfirlögregluþjónn stóð aftur á fætur,
„Ég má til með að fara. Það er, eins og ég
sagði, rannsókn á morgun. Meðal annarra orða,
þér verðið ekki kallaðir sem vitni — aðeins Hast-
ings kapteinn. Við kæram okkur ekki um að láta
blaðamennina vita, að þér starfið að lausn máls-
ins.“
„Ég skil við hvað þér eigið. Hvað er að frétta
af ættingjum myrtu stúlkunnar?"
„Foreldrar hennar koma frá Yorkshire í dag.
Þau koma um hálfsex. Veslingamir, égkennimjög
í brjósti um þau. Þau ætla að taka líkið með sér
heirn."
Hann hiisti höfuðið.
„Þetta er óskemmtilegt mál. Það er lítið gaman
að fást við það, Poirot."
„Það mundi öllum finnast í yðar sporum. Þetta
er, einsog þér segið, mjög leiðinlegt mál.“
Þegar hann var farinn, hélt Poirot áfram að
athuga miðann.
„Er eitthvað gagn í þessu?" spurði ég.
„Hvemig á ég að geta sagt það? Hér virðist
vera um peningaþvingun að ræða. Það er svo að
sjá, að einhver þama í boðinu hafi verið að reyna
að hafa peninga útúr öðram á óskemmtilegan
hátt. Sennilegt er, að það hafi verið einhver gest-
komandi."