Vikan - 19.08.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 33, 1943
13
SHIRLEY TEMPLE-M YNDIR:
Myndin t. v.: Broshýr var ákaflega
döpur, hún hélt að prófessorinn ætl-
aði að selja frú Dew sig fyrir fimm
þúsund dollara.
Myndin t. h.: Broshýr er mjög á-
hyggjufull út af því að afi hennar er
búinn að eyða öllum peningunum
fyrir leikhússtjóranum, og reynir að
hugsa upp ráð til þess, að bjarga
honum úr ógöngunum.
Léttúðug kona.
Framhald af bls. 4.
! Dægrastytting

kveljandi martröð. Nú sá hann ískaldan
veruleikann blasa við sér. Konan, sem
hann hafði unnað svo heitt, stóð nú fyrir
hugskoti hans sem innihaldslaus brúða —
sem ómerkilegt leikfang, hégómagjörn og
bamaleg kvenpersóna, sem hugsaði um
það eitt að skemmta sér, og þekkti ekki
aðra köllun í lífinu, hún hafnaði þeim gæð-
um, sem eftirsóttust eru af öllum þorra
fólks: hamingjusömu heimilislífi og ást
maka síns.
Hversu lengi gat þetta gengið svona til,
og hvernig mundi sambúð þeirra geta
blessast með þessu háttalagi? Örvænting-
in greip hann og hann skalf eins og hrísla
í vindi.
„Vill húsbóndinn ekki koma inn og sjá
Viggo litla? Nú er hann nýkominn úr baði
og mér sýnist liggja mjög vel á honum,“
kallaði Anna gamla til Edvards úr svefn-
herbergisdyrunum.
Aumingja gamla konan, hugsaði hann.
Hana hefir ef til vill grunað, hve einmana
og áhyggjufullur hann var þetta kvöld,
og hugsað sér að dreifa armæðu hans með
þessu.
„Þakka þér fyrir, Anna mín, ég kem
strax,“ svaraði hann um leið og hann stóð
upp af legubekknum.
Jú, þetta varð vissulega til þess að
draga úr örvæntingu hans. Hann horfði
með aðdáunaraugum á litla drenginn sinn,
sem hann vildi upp frá þessu lifa fyrir —
fyrir hann og starf sitt skyldi hann fórna
sér. Og með tíð og tíma mundi Sigrid
breyta um lifnaðarhætti, og líta með vitur-
legri augum á lífið, og þá yrði sambúð
þeirra að minnsta kosti viðunandi.
Með þessum hugsunum vildi hann reyna
að friða sál sína, en honum tókst það ekki.
Hann hafði glatað hluta úr sjálfum sér,
það var brostinn strengur í hjarta hans.
Honum fannst hann vera orðinn þreyttur
og gamall maður.
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 25.
Næsta skeyti frá Georg hljóðaði svona:
• • ......... • • ““““
Lausn á bls. 14.
Orðaþraut.
AM AR
ÉLI N
PÆR A
ORPI
S K A R
KÚR A
N A Ð S
ÁÐUR
AGLI
FINN
Fyrir. framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niður eftir, myndast nýtt orð, og er það
nafn á hátíð.
Sjá svar á bls. 14.
Vísa um „hann“. 8.
Hann er að brjóta harðan ljá,
hann er að móta köku,
hann er að skjóta hrafna þrjá,
hann er að þjóta til og frá.
(Þjóðvísa).
Að sækja á bita.
Maður tekur höndum á efri bitabrún, sem er
að minnstakosti kollhæð manns og vegur sig upp
á handafli eintómu. En áður en maður vegur sig
upp, er lagður lykill á bitann, aðrir segja nál,
og á sá sem sækir að taka lykilinn eða nálina
með munninum; hefir hann þá sótt á bita. Fáir
eru svo færir að burðum, að þeir geti sótt á
bita, ef þeir ætla sér að taka lykilinn sama
meginn og þeir hafa hendurnar; er því betra að
hafa hendumar uppi á bitabrúninni, á móti
þeirri sem maður ætlar að taka nálina af.
(Isl. skemmtanir).
Prestskonan.
Einu sinni var prestskona grafin einhvers stað-
ar í kirkjugarði. Um kvöldið eftir kom út vinnu-
maður á sama kirkjustað, og heyrði hljóð úti í
garði. Tók hann sér þá reku í hönd og fór að
grafa í skyndi. Þegar hann var kominn ofan í
miðja gröfina, heyrði hann annað hljóð. Hann
hraðaði sér nú, sem mest hann mátti; því það
er almenn sögn, að lík séu liðin, undir eins og
þau hafi hljóðað þrjú hljóð. Náði hann svo likinu
og bar það inn. Síðan lifnaði konan við aftur.
(J. Á. þjóðsögur).
Karla-vísa.
Karlamir berja krumpinn sláp,
karlarnir brúka mikið ráp,
karlamir þæfa með kampinn grá,
karlarnir egg i launin fá,
karlarnir flétta kúabönd,
karlamir moka fjósalönd.
(ísl. þulur og þjóðkvæði Ó. Dav.).
Legsteinninn yfir leiði
Kjartans Ólafssonar.
Kjartan Ólafsson er grafinn á Borg á Mýrum.
Leiði hans er fyrir þverum kórgafli, og snýr í
noröur og suður. Það er fullra 4 álna langt. Á
leiðinu liggur rúnasteinn mikill. Það er baulu-
steinn digur og lítið styttri en leiðið. Rúnirnar
á honum em lítt læsilegar og sumar með öllu
ólæsilegar. Steinnin er brotinn í sundur í marga
búta, og segja menn, að bóndi einn á Borg hafi
gjört það. Svo stóð á, að bóndi ætlaði að setja
niður smiðju sína fyrir sláttinn eitt sumar.
Vantaði hann þá laglega steina í aflinn. Hann
tók þá stein Kjartans og braut hann í sundur,
og hlóð aflinn úr brotunum. Um kveldið gekk
bóndi til hvílu. Hann svaf einn í dyralofti, en
vinnumaður hans svaf í skála eða baðstofu. Um
nóttina dreymdi vinnumanninn, að maður kom
að honum, mikill vexti og þreklegur. Hann
segir: „Bóndi þarf að finna þig á morgun, þegar
þú kemur á fætur.“ Vinnumaðurinn vaknaði um
morguninn og mundi draum sinn, en gaf ekki
gaum að honum. Leið svo fram undir dagmál.
Fór honum þá að lengja eftir bónda og fer til
hans. Liggur þá bóndi í rúmi sínu. Vinnumaður
spyr, hvort hann vaki. Bóndi segir, að svo sé.
„En heyrðu," segir hann, „mig dreymdi i nótt
að það kom hingað maður upp á loftið. Hann
var mikill vexti og þreklegur, vel limaður og að
öllu hinn ásjálegasti. Hann var í aökkum klæð-
um, en eigi gat ég séð í andlit honum. Mér þótti
hann ségja við mig: „Illa gjörðir þú, er þú tókst
steininn minn í gær, og braust hann í sundur.
Hann var sú eina minning, er hélt nafni mínu á
lofti, og þessarar minningar gaztu ekki unnt