Vikan - 26.08.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 34, 1943
5
4MNN^$>6>^4Nfr$*&4NMNNNEHt><t><i*4NNNNN&><&><t*t><&><&><>><t><
tt»4NNNMMNNNNþ<t><t><i><t><t>*i><t><i><t><t>^NNME><&><t><f>|&><t><t>»t>^L
13
*»[ Framhaldssaga [•*»
Konan í Glenns-kastala

ÁSTASAQA

Köllun móðurinnar er heilög, og vald hennar
er mikið. 1 yðar hendur er þetta litla frækom
lagt, og það fer mikið eftir yður sjálfri, hvort
það vex upp og dafnar og ber góðan ávöxt, eða
ekki. Enginn getur borið meiri og innilegri gleði
í huga en móðurin. Engum er heldur lögð meiri
áhyrgð á herðar heldur en henni.“
Gamli presturinn reis á fætur, og tók í hönd
Barböru. „Ég skal biðja fyrir yður, barnið mitt“
sagði hann. ,,Og því megið þér trúa, að enginn
tekur meiri hlutdeild í áhyggjum yðar heldur
en gamli Matthews."
„Ég get aldrei fullþakkað yður góðvild yðar
við mig, síðan ég kom hingað í Glenns-kastala,“
sagði Barbara hrærð. „Ég get aldrei þakkað yður
eins og vert væri.“
„Það getiij þér vissulega," sagði presturinn
ástúðlega, „og þér megið vera vissar um, að þér
fáið tækifæri til þess, þó síðar verði, ef yður
þykir ég hafa gert eitthvað, sem er þakkar vert.“
Þegar Barbara horfði á eftir faðir Matthews,
þar sem hann gekk niður eftir garðinum, brosti
hún með sjálfri sér, er hún hugsaði til þess,
hversu ólíkt allt var nú þar, frá því í fyrsta sinn
þegar gamli presturinn hafði komið þangað, og
Biddy gamla hafði komið til hennar og tilkynnt
henni að presturinn vildi tala við hana. Þá hafði
henni verið meinilla við faðir Matthews, og í þá
daga hafði henni fundist, að lagðar hefðu verið
þungar byrðar á herðar sér, sem hún mundi
trauðla rísa undir. ■ En nú var þetta allt saman
orðið breytt, henni var farið að þykja vænt um
gamla kaþólska prestinn, hann var hennar ást-
fólgnasti vinur, og nú var henni orðið kært þetta
„gamla, niðumídda" herrasetur, sem Pierce hafði
flutt hana til, en það var heldur engin undur, því
það var heimili hennar, og það sem meira var um
vert, það átti að verða heimili barnsins hennar.
13. KAFLI.
„Já, Ethnee, þú mátt bera bróður þinn niður
tröppumar og halda á honum þangað til vagninn
kemur," sagði Barbara. „En þú verður að vera
mjög aðgætinn um litla manninn, þú lofar mér
því ?"
Ethnee kinkaði kolli brosandi, án þess að lita
á stjúpmóður sína, hún gat ekki litið af þessum
litla, þriggja mánaða bróður sínum. Barbara var
glöð yfir umhyggju stjúpdóttur sinnar fyrir litla
drengnum, og hún vissi að sér var óhætt að trúa
henni fyrir honum.
Ethnee var orðin ólík því sem hún var fyrst
eftir komu Barböm, ekki aðeins í framkomu,
heldur var hún nú líka alltaf hrein og þokka-
leg, föt hennar voru snyrtileg og hár hennar vel
burstað og greitt, og í staðinn fyrir það villidýrs-
æði, sem jafnan hafði verið á henni, var hún nú
kurteis og hæglát. Oft sat hún tímunum saman
hjá stjúpmóður sinni, og undi sér hið bezta, en
mest þótti henni varið í, þegar hún fékk að vera
með litla bróður sinn. Hún sá ekki sólina fyrir
honum, og það var ekki laust við, að hún
væri afbrýðisöm út í Patrick, þegar hann lék
sér við hann, ef litli snáðinn brosti til hans.
„Þér er óhætt að treysta mér fyrir þessu elsku
litla gulli, ég skal gæta hans vel,“ sagði hún.
„Komdu nú til Ethnee, systur þinnar," hélt hún
áfram og rétti hendurnar út á móti hvítvoðungn-
um, er sat í kjöltu móður sinnar.
„Sjáðu, hann brosir til mín,“ sagði hún himin-
Forsaea * H°war<^ Burton kemur að
® * kveðja Barböra Carvel.
Hann er að fara til Suður-Afríku. Hún
bjóst við, að hann mundi biðja sín og varð
fyrir miklum vonbrigðum, er hann gerði
það ekki. Þegar hann er farinn heimsækir
Barbara móður hans. Er Barbara kemur
heim, hefir Pierce Maloney verið fluttur
þangað, en hann meiddist í bifreiðarsiysi
þar rétt hjá. Vinur Maloney, Revelstone lá-
varður, heimsajkir hann, og Pierce segir
honum, að hann sé ástfanginn í Barböra og
muni byrja nýtt líf, ef hún vilji giftast sér.
Revelstone er ekkert hrifinn af þessu og
flýtir sér að kvéðja. Pierce tjáir Barböra
ást sina og þau giftast skömmu seinna.
Hann gefur henni stórgjafir og er þau
giftast var veizla haldin hjá Ann frænku
hennar. Þegar Barbara er að búa sig í brúð-
kaupsferðina, kemur frú Burton upp til
hennar og ásakar hana fyrir trúleysi gagn-
vart Howard. Áður en hún fer lofar Bar-
bara að lána henni peninga. I brúðkaups-
ferðinni eys Pierce út peningnm í skemmt-
anir, en þegar Barbara biður hann um 150
pund verður hann hvumsa við, en lætur
hana hafa ávisun. Síðan fara þau til Ir-
lands. Þegar þau koma í Glennskastala
verður Barbara fyrir miklum vonbrigðum,
er hún sér, hve allt er fátæklegt og tötra-
legt. Svo fær hún að vita, að Pierce er
ekkjumaður og á tvö böm, en hefir leynt
hana þessu öllu. Hún veit ekki enn, hve
fátækur maður hennar er og talar um að
breyta öllu og færa í lag, en Pierce fer und-
an í flæmingi og vill ekkert um fjármál
þeirra tala. En þó kemur að því, að hann
verður að játa það fyrir henni, að hann sé
fátækur, og reiðist hún honum fyrir að
hafa ekki sagt sér frá því fyrr. Barbara
fær bréf frá Howard Burton, og þar tjáir
hann henni ást sína. Hún ásakar sig nú
harðlega fyrir bráðlæti sitt, að hafa gifst
Pierce Maloney. Faðir Matthews reynir að
hughreysta Barböru og vekja ást hennar
á heimilinu. Hún fer nokkru síðar í heim-
sókn til Revelstones lávarðar, vinar Pierce,
og ræða þau ýmislegt saman. Nú líður tím-
f' inn, Pierce hefir verið arfleiddur að 1000
pundum, og tekur Barbara nú til óspiltra
málanna við að lagfæra heimili sitt. Börnin
hafa tekið ástfóstri við hana, og hún er
orðin mjög hamingflusöm. Hún gengur með
bami og bíður þess með eftirvæntingu að
verða móðir.
iifandi. „Sástu ekki, að hann brosti til mín, bless-
aður litli engillinn?" endurtók hún.
Siðan tók hún hann í fangið, og gekk gætilega
og móðurlega með hEinn niður tröppumar, eins
og það væri dýrmætasta eign veraldarinnar, sem
hún bæri.
Barbara horfði brosandi á eftir henni. Það
var unaðsleg tilfinning, sem gagntók hana, og
hún fann, hve miklum kærleika og vinsemd hún
var umvafin. Maður hennar tilbað hana, og úr
augum þjónustufólksins mátti lesa góðvild og
trúmennsku, og stjúpbömin voru nú hugfangin
af litla bróður sínum, og ást þeirra á henni var
nú eins mikil og hatrið hafði verið áður.
Barbara stóð upp og bjóst til að ganga út
úr herberginu, en þegar hún gekk fyrir spegilinn
í svefnherberginu, sem nú var orðinn allra snyrti-
legasta stofa, runnu upp í huga hennar þeir
dagar, er hún hafði lifað sínar mestu angistar
stundir, einmitt í þessu herbergi. En þeir vora
liðnir, henni fannst það vera svo óralangur
tími frá því, að hún kom þangað sem brúður.
Allar þær raunir, sem þá höfðu gert hana hálf
sturlaða, voru þurrkaðar burtu úr hugskoti
hennar, hún kærði sig ekkert um að rifja þær
upp, hún vildi aðeins hugsa um hið fagra og
góða í lifinu. Sælustu endurminningar hennar
voru bundnar þeirri stundu, þegar hún fæddi
litla drenginn sinn. Aldrei mundi hún gleyma
þeim guðdómlega friði, sem hjarta hennar hafði
þá orðið snortið af, þegar maður hennar hafði
lagt barnið að brjósti hennar. Hún hafði ekki
getað trúað þvi, að Pierce gæti átt til meiri ást
og umhyggju, heldur en hann hafði sýnt henni
fyrstu dagana eftir brúðkaup þeirra, en á þess-
ari stundu, hafði hún þó fundið ennþá dýpri
og yndislegri tilfinningar hjá honum, sem voru
henni ógleymanlegar. Augu hans höfðu ljómað
af ást og umhyggju fyrir henni, og hann hafði
allt viljað fyrir hana gera. Einmitt á þeim tíma
höfðu þau líka orðið fyrir óvæntu happi, frændi
Piercé, sem hann þekkti ekki einu sinni í sjón
hafði arfleitt hann að dálítilli peningaupphæð,
og það mátti segja, að gamli maðurinn hafi
dáið á réttum tíma, og það litla, sem hann lét
eftir sig nægði þeim til þess að skapa gleði og
öryggi í Glenns-kastala um þessar mundir.
, Það vakti hjá Barböra mikla ánægju, að hún
hafði nýlega fengið góðar fréttir frá frú Burton.
Hún hafði sagt henni, að þær Cecily væru komn-
ar frá Davos, og að nú væri Cecily komin til
góðrar heilsu. ,,. . . Næst .mildi guðs,“ hafði hún
skrifað, „á hún þér líf sitt að þakka.“ Þegar
Barbara leit á blettinn á veggnum; þarsemmynd-
in af langömmu Pierce hafði hangið, gat hún
ekki annað en glaðst í hjarta sínu yfir því að
hafa fengið peningana hjá Pierce, þrátt fyrir
það, að henni hafði fallið það illa, að hann
skyldi hafa fómað myndinni sín vegna. En nú
gat hún ekki ásakað sig lengur fyrir það, þegar
henni var hugsað til hinna þakklátu orða frú
Burton, og vissi hvern árangur þeir höfðu borið.
Hún hafði líka fengið bréf frá Howard Burton;
það hafði verið milt og vinalegt, í þvi hafði hann
óskað henni til hamingju með hjónabandið, og
óskað þeim báðum farsældar.
Á meðan að Ann frænka hennar hafði dvalið
hjá henni, höfðu allir verið samhentir með að
gera henni dvölina sem ánægjulegasta, og var
það óblandin gleði fyrir Barböru, að frænka
hennar skyldi finna það, að hún var á meðal
góðs fólks. Um Pierce, sem var hvers manns
hugljúfi, þurfti ekki að efast, að hann hafði fallið
henni vel í geð, og stjúpbömin vildu allt gera
til þess að koma kurteislega fram, svo að Ann
fengi gott álit á þeim, og til þess að geta glatt
Barböru með því, en auðvitað var það litli bróðir
þeirra, sem fyrst og fremst átti hug þeirra. Ann
hafði haft mjög gott af komunni þangað og
farið aftur miklu hressari og glaðari en hún
hafði komið; allt þetta hafði aukið á hamingju
Barböru, hún var orðin harðánægð með nýja
heimilið sitt, og það var aðalatriðið.
Já, Barbara var orðin reglulega hamingjusöm
með lífið, þrátt fyrir það þótt einstaka sinnum
hvörfluðu að henni áhyggjur, þá sló það samt
engum skugga á gæfu hennar. Við og við hugs-
aði hún um það, hvort Pierce mundi ekki ein-
hvern tíma verða þreyttur á því tilbreytingar-
lausa lífi, sem þau lifðu, en hún hristi jafn harðan
allar slíkar hugsanir frá sér; hún var hamingju-
söm og vildi aðeins njóta þeirrar gleði, sem hún
nú var svo rík af, og ekki spilla henni með nein-
um hugarórum.
Dyrnar vora opnaðar og Pierce stóð á þröskuld-
Snum.