Vikan - 26.08.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 34, 1943
„Þú ert þá tilbúin," sagði hann glaðlega;
komdu þá niður með mér, vagninn biður fyrir
utan dyrnar. En hvað þú ert dásamleg í þessum
búningi, Barbara," sagði hann með aðdáun.
„Þessi hattur klæðir þig ljómandi vel. Ég er
viss um, að þú vekur athygli á veðreiðunum í
Dublin; við dveljum þar í þrjá daga; við verðum
að skemmta okkur svolítið fyrst við höfum
peninga til þess.“
Barbara brosti til hans til samþykkis; þegar
hann var svona glaður, vildi hún ekki draga úr
gleði hans með því að fara að prédika fyrir
honum sparsemi, það gat heldur ekki sakað þótt
þau yrðu í Dublin í nokkra daga, það mundi
ekki kosta þau svo mikið, og fyrst hún færi
með honum, þá gat hún haft auga með því að
hann eyddi ekki of miklu.
„Það gleður mig að geta sýnt þér, hversu góð-
ur hestur Daisy er, og ég sem fékk hann fyrir
sáralitið verð, en þú verður að gæta þín, þegar
hann þýtur af stað, hann er svo viljugur, en þér
er auðvitað óhætt, þegar þú situr við hliðina á
mér. Ó, Barbara, hvað við erum hamingjusöm."
Hann vafði hana í arma sér og þau kysstust
innilega. Síðan gengu þau niður tröppurnar, eins
glöð og hamingjusöm og þau voru, þegar þau
voru ný trúlofuð.
„Ég hefi aldrei fundið það eins vel og núna,
hvað lífið er dásamlegt," sagði hann um leið og
hann hjálpaði henni upp í vagninn, og rétti henni
litla drenginn þeirra í kjöltuna. „Ég hefi það á
tilfinningunni, Barbara, að þessi hamingja vari
þangað til við erum orðin gömul og gráhærð, og
nú getur þú séð, að ég hefi verið sannspár, þegar
ég sagði, að hamingjan mundi koma í Glens-,
kastala með þér. Húsið er orðið svo gjörbreytt
frá því sem það var, og nú höfum við nægilega
peninga til þess að okkur geti liðið vel.“
Pierce sló á vasa sína og hljóp hlæjandi upp
í vagninn og settist við hliðina á konu sinni.
„Nú ökum við í smá skemmtiferð hér um ná-
grennið, það verður reynsluferð áður en við höld-
um til Dublin, og sýnum litla syni okkar hversu
fallegt Irland er,“ sagði Pierce. „Finnst þér þetta
ekki vera fallegur hestur, Barbara?" hélt hann
áfram. „Jæja, Mike, farðu nú frá og taktu Ethnee
með þér burtu af brautinni," sagði hann við
hestasveininn. Hann tók keyrið og taumana og
bjóst til að leggja af stað. „Við komum bráðlega
aftur til ykkar og þið skuluð fá að fara í öku-
ferð einhvern næstu daga,“ sagði hann um leið og
þau þutu af stað.
Barbara veifaði til þeirra, og á næsta augna-
bliki voru þau komin langt niður eftir veginum
á milli trjánna.
„Já, það er satt, þessi hestur hleypur ekki —
hann flýgur,“ tautaði Mike. „Guð hjálpi þeim,
ég-er bara hræddur um að þessi voða sprettur
geti orðið þeim hættulegur.“
Ethnee brá hönd fyrir augu og horfði á
eftir þeim. „Bara að hesturinn sé ekki altof
viljugur, Mike,“ sagði hún kviðafull. „Heldurðu
að hann sé vanur fyrir kerru ? Sjáðu, hvemig
vagninn kastast til sitt á hvað; bara að pabbi
geti ráðið við hestinn."
„Já, af því að hann er heldur ekki vel friskur,"
sagði Mike hugsandi, hann varð skyndilega mjög
alvarlegur. „Vagninn er líka gamall og slitinn,
en ég hefi nú litið eftir hjólunum, þeim væri óhætt,
ef að gamli hesturinn væri fyrir vagninum. En þú
skalt ekki vera hrædd, Ethnee, faðir þinn getur
ráðið við ólmustu hesta, það hefir hann að
minnsta kosti alltaf getað. Maloneyamir eru
góðir tamningamenn.“
Síðan gekk Mike út að hesthúsinu, en systkinin
Ethnee og Patrick fóru að leika sér i garðinum,
og ætluðu að vera þar, þangað til foreldrarnir
kæmu heim.
Lystivagninn, með Pierce Maloney og konu
hans, slingraði fram og aftur með geysihraða
um bugðóttan og grýttan veginn, og þau voru
ekki komin langt frá Glenns-kastala, þegar Pierce
varð það Ijóst, að hann mundi ekki geta haft
stjórn á hestinum, en hann hafði aldrei tíma til
að tala um það við konu sina, því þau áttu fullt
í fangi með að halda sér í vagninum. Hann reyndi
í sífellu að stilla hestinn, sem var algjörlega
trylltur, og reyndi að koma honum í jafnvægi,
hann var orðinn örmagna af þreytu, og það dró
úr honum allan mátt, og augnabliki síðar lá vagn-
inn á hliðinni, brotinn í spón á vegarbrúninni.
Hesturinn hafði sprengt af sér aktýgin og hljóp
áfram í spretti eftir veginum.
Þegar Barbara rankaði við sér, og stóð upp,
leit hún í kringum sig hálf ringluð og undrandi
á því, sem gerzt hafði. Hvað hafði komið fyrir?
Hún hafði legið í öngviti að minnsta kosti í hálfa
mínútu. Sér til mikillar skelfingar sá hún að það
hafði voðalegt komið fyrir! Skammt þaðan sá
hún rykmökkinn undan hófum Daisys, þar sem
hann hljóp í harða spretti eftir veginum; en hvar
var Pierce og litli drengurinn hennar? Hún rak
upp angistaróp — þarna lá Pierce fölur og hreyf-
ingarlaus. Hún leit af honum og á drenginn, sem
lá skammt frá Piercce; hún flýtti sér til hans,
og tók hann í fangið og þrýsti honum að brjósti
sér. Hún brast í örvæntingarfullan grát — hún
sá, að litli, fallegi drengurinn hennar var dáinn.
Hún kyssti kinnar hans og vaggaði honum í örm-
um sínum, með ekkakæfðum harmtölum. Síðan
gekk hún reikul í spori til Pierce, og kraup nið-
ur við hlið hans. Hún bjóst við, að hann væri að-
eins í yfirliði, og beið í sorg sinni eftir því, að fað-
ir litla dána drengsins síns vaknaði úr dvalá sín-
um.
„Ó, Pierce!“ stundi hún grátandi, „vaknaðu til
meðvitundar aftur! Vaknaðu Pierce! Það er
voðalegt, sem skeð hefir, litli drengurinn okkar
er dáinn. Heyrir þú ekki til mín, Pierce? Heyrir
þú ekki til mn>?“
Hún starði óttafullu augnaráði á fölt andlit
manns síns, en það heyrðist ekki frá honum svo
mikið sem stuna, og þegar hún sleppti hönd hans,
féll hún máttlaus niður með hlið hans. Hún
gleymdi baminu augnablik, og grúfði sig niður
að honum. — Guð almáttuður — hann dró ekki
andann lengur! Hún hafði ekki aðeins mist dreng-
inn sinn, heldur var Pierce, hennar lífsglaði,
góði maður, dáinn líka.
Hún starði óráðskenndum augum á mann sinn
og barnið til skiptis, síðan reis hún upp og bjóst
til að kalla á hjálp, hún var komin tvö skref
í burtu frá þeim, þá féll hún til jarðar í öngvit.
14. KAFLI.
„Herrann gaf og herrann tók, lofað sé nafn
hans,“ sagði gamli presturinn og þrýsti hlýlega
hönd Barböru. „Þetta eru þung orð, barnið mitt,
en reynið þér að hafa þau yfir þrátt fyrir það,
og látið ekki sorgina forherða hjarta yðar, en
leitið til hans, sem yður er óhætt að treysta á
þessum þungbæru stundum lífs yðar.“
Rödd faðir Matthews skalf ofurlítið, þegar
hann mælti þetta við Barböru. Hann vissi, að það
yrði erfitt, að hughreysta hana, að það þyrfti
mikið átak til að hugga þetta heimili, sem sorg-
in hafði lagst eins og mara yfir, með svo svip-
legum hætti. En hinn einlægi gamli maður var
þolinmóður, og hann vissi, að það bar nauðsyn
til þess, að rífa Barböru upp úr því sinnuleysi,
sem hún var fallin í.
Barbara sat jafnan í dagstofunni í Glenns-
kastala, eins og hún væri í leiðslu. Hún skeytti
engu, sem gerðist í kringum hana, og virtist
ekki hafa áhuga á nokkrum hlut. Ethnee og
Patrick stóðu tíðast hjá henni og þrýstu sér upp
að henni, eins og hún væri það eina i heiminum,
sem þau gætu byggt traust sitt á.
Erla og
unnust-
inn.
Pétur veðlánari; Ha, ennþá blankur? Þú ert alltaf að veðsetja þennan
lúður og leysa hann út aftur.
Oddur: Já, það er eins og ég geti aldrei losnað úr skuldum. Mig
vantar 60 krónur fyrir hann núna.
Oddur; Ég vildi að Erla væri ekki svona æst
í að fara í leikhúsið. Það er svo mikið ódýrara
að fara í bíó.
Oddur: Jæja, krúttið mitt. Af hverju liggur svona vel á þér núna? Oddur: Hm. Enn hvað það var gaman!
Erla: Veiztu, Oddur. Ég ætla að fara að vinna. Ég er viss um, að það verður gaman. Pétur veð- Erla: Já, hugsaðu þér bara. Þá get ég alltaf
lánari bauð mér vinnu hjá sér. vitað, hverjir fá lánað hjá honum.