Vikan - 02.09.1943, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 35, 1943
|-v að var í aprílmánuði. Ung stúlka, nor-
ræn yfirlitum og alvarleg, sat ein út
við fagra strönd Lago Maggiore vatnsins
og horfði á smágerðar öldur lauga
steinana í flæðarmálinu. Lago Maggiore
var sólgullið og rennilegur, fiskibátar
þeyttust á öldunum og yfir við ströndina
mótaði fyrir útlínum Barameons-kastalans
í gylltum vatnsfletinum.
Á Isola Bella ríkti sumarfegurð. Loftið
angaði af blómailm og kvöldblærinn bærði
laufið. Út úr garðinum bárust veikir
mandólínstónar.
Unga stúlkan úti við ströndina virtist
ekki una sér þar mitt í fegurðinni. Hún
litaðist óþolinmóð um eftir leiðsögukonu
sinni, sem var á að giska fimmtug að aldri
og fyrirmannleg yfirlitum.
„Líttu á umhverfið, Regína! Finnst þér
það ekki dásamlegt. Mér er næst að fórna
höndum í bæn.“
„Biðja,“ hrópaði stúlkan, „um hvað ætti
maður svo sem að biðja, frænka?"
„Biðjið og yður mun veitazt, stendur
þar,“ sagði frænkan.
„Ég hefi enga reynslu í því, frænka. Ég
hefi aldrei í lífinu orðið höggdofa af að-
dáun. Lífið hefir leikið mig grátt — og
þess vegna er ég þreytt á því.“
Fullorðna konan svaraði ekki játningu
frænku sinnar. Hún tók hattinn af hæru-
skotnu höfðinu og þurrkaði svitann af
enni sínu, með vasaklút.
„Þú hefir þá alltaf tækifæri til að dást
að þessari fegurð,“ sagði hún svo litlu
seinna. „Þessi dýrð er sköpuð fyrir þig
til að dást að.“
„Hættu, frænka! Það er ekkert í heim-
inum, sem gleður mig. Ég er orðin þreytt
og leið á þessum heimi. Til hvers sendu
pabbi og mamma mig eiginlega hingað?
Þegar hjartað er orðið að steini í brjóst-
inu, þýðir ekkert að breyta um verustað
eða loftslag. Þú veizt líka, frænka, að ég
fór nauðug í þessa ferð.“
„Það er satt. Þú vilt helzt vera heima,
þar sem allt minnir þig á hann, sem þú
verður að gleyma,“ sagði frænkan ákveð-
in, — „en athugaðu bara hversu mikil fórn
það var fyrir föður þinn að senda okkur
báðar hingað. Og þvj fremur, sem verzlun-
in hefir gengið illa undanfarið ár, og þar
við bætist að hann þurfti líka að borga
húsaleiguna mína, og þess vegna varð hann
að taka lán.“
„Þetta var mjög vanhugsað af honum,“
sagði Regína og varð enn þjáningarfyllri
á svipinn. „Það hefði verið mikið betra að
deyja heima.“
„Deyja! Láttu mig ekki heyra þessa
vitleysu. Þú ert ekki veik. — Það er bara
hugarburður. Þú þarft aðeins að gleyma
þessum undirforingja ...“
éDmásaga
„Þú ert alltaf við sama heygarðshornið,
frænka.“
„Ég skal hætta. Þú þarft bara að fá
atvinnu og mátt ekki ganga upp í dag-
draumum og vitleysu, — það getur gert
þig geðveika."
„Fyrirlítur þú mig, frænka?“
„Nei, langt þar frá, barn —- en ég veit,
að þú hefðir gott af að fara að vinna. Og
það skal ég segja þér, að ég er ekki hrifn-
ari af þessu iðjuleysi en svo, að ég vildi
mikið heldur vera kominn í skálann að
kennslu.“
„Þú hefir áreiðanlega aldrei elskað,
frænka, þú veizt ekki .. .“
Frænkan brosti.
„Og þess vegna getur þú ekki sett þig
í mín spor,“ bætti Regína við. „Þú getur
ekki skilið, að fyrir unga stúlku er skil-
naður við elskhugann sama og viðskilnað-
ur við lífið. Og þegar ég hugsa til þess,
að pabbi hefði getað látið mig vera án
þessarar reynslu, þá koma fyrir augna-
blik, sem ég hata hann.“
Brosið hvarf af andliti frænkunnar og
það varð mjög alvarlegt.
„Ást þín á Blom undirforingja snertir
mig ekki,“ sagði hún alvarlega, „en þegar
þú segist hata föður þinn fyrir, að hann
fyrirbauð samband ykkar, þá hlýt ég að
láta mig það máli skipta. Athugaðu að
Blom er ekki sá fyrsti og eini, sem alls ekki
getur gift sig öðruvísi, en að vera upp á
aðra kominn. Þess vegna varð hann að
finna það efnaðan tengdaföður, að hann
gæti lifað á honum með fjölskyldu sína.
Hann vildi fá tengdaföður, sem gæti þegar
í stað borgað heimanmund konunnar út.
Heldurðu að þú hefðir viljað sjá föður
þinn selja eigur sínar til að fá þær í hend-
ur eiginmanni þínum, sem heimanmund
ijiiiii 111111111111111 ■•■iii imiiiiiiiiiiiniiiiiii
j VITIÐ ÞÉR ÞAÐ?
: 1. Eftir hvern er þetta erindi?
1 Ekki er margt, sem foldar frið
§ fegur skarta lætur, |
= eða hjartað unir við
eins og bjartar nætur.
I 2. Hvenær tók rafveitan við Sog til 1
§ starfa ? =
í 3. Hvað er langt frá Reykjavík, fyrir :
Hvalfjörð, um Geldingardraga, að |
I Grund í Skorradal? i
: 4. Hverrar þjóðar var tónskáldið Richard i
Wagner, og hvenær var hann uppi? i
i 5. Hvenær var Maria Stúart hálshöggvin ? i
i 6. Hvar er talið að kaffirunninn hafi átt :
i sín frumheimkynni ?
i 7. Hvað er mesta sauðfjárræktarland i
| heimsins ? i
i 8. 1 hvaða landi er silfrið mest unnið? i
i 9. Hvenær fengu Irar sjálfstjórn? f
i 10. Hvenær var Fiskifélag Islands stofn- :
í að? f
Sjá svör á bls. 14.
III<IIIIIIIIIIIIII1IIIIII«IIII«IIIIIIIIII|1|IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII1H(>>MHHIIIII
þinn? Hvað átti svo að verða um móður
þína og systkini?“
„Um það hugsaði ég ekki, en ég veit,
að pabbi hefði getað látið þá peninga, sem
Blom hefði farið fram á.“
„Þú getur verið viss um, að faðir þinn
hefði ekki getað það. Ég fullyrði, að for-
eldrar þínir hafa lifað svo ríkmannlega, að
þú gerir þér ekki grein fyrir því. Um ást
þína á Blom vil ég ekki tala — hann er
sjálfsagt elskuverður maður — en hversu
góður hann er veit ég ekki, en ég vona
að svo sé — og ég efast ekkert um, að
ég hefði getað orðið hrifinn af honum,
þegar ég var á þínum aldri. En, að ég
hefði mist alla stjórn á sjálfri mér og verið
jafn ósanngjörn í garð föður míns eins og
,þú, held ég, að ég hefði aldrei orðið.“
Regína grét, en frænkan lét, sem hún
sæi það ekki.
„Og eins og ég sagði þér,“ bætti húa
við,“ þá er það alger uppgjöf, að láta smá-
munina hlaupa með tilfinningarnar í
gönur.“
Regína grét, ekki af sorg, heldur reiði.
Hún gat ekki borið fram nokkur mót-
mæli.
,,Þú ert miskunnarlaus, frænka,“ sagði
hún snöktandi. >
Frænkan þagði. Hún virtist hafa vakið
geðshræringu hjá Regínu, til að fá hana
af hugarvílinu, þegar ekkert annað dugði.
„Taktu það ekki illa upp fyrir mér,
Regína,“ sagði hún mildara, „en það er nú
svo, að lífið leikur ekki alltaf við okkur,
og þess vegna verðum við að taka því, sem
að höndum ber með þolinmæði.“
„Frænka, við munum aldrei skilja hvora
aðra, „sagði Regina. „Þú, sem aldrei hefir
elskað, skilur mig ekki.“
„Segðu þetta ekki, Regina, ég hefi líka
verið ung.“
„Þú hefir alltaf haft steinhjarta,“ sagði
Regina biturlega.
„Á engan hátt, Regina,“ sagði frænkan
rólega, „ég hefi líka elskað — ég get vel
sagt þér það — og við vorum leynilega
trúlofuð í sex ár.“
Regina reis á fætur.
„Drottinn minn! í sex ár! Hvers vegna
giftuð þið ykkur ekki?“
„Hvers vegna! Af því, að við höfðum
ekki efni á því. Hann var líka undirforingi
— við vorum æskuvinir — hann var bezti
náungi fyrir utan galla, en hann gat ekki
framfleytt fjölskyldu og beið eftir liðs-
foringjatitlinum. Og einn dag, þegar ég
var tuttugu og fimm ára, kom hann til
mín og sagði: „Föðurbróðir minn á vax-
andi fyrirtæki í Ameríku, hann bauð mér
stöðu við það og svo góð laun, að ég get
strax stofnað okkar eigið heimili. Viltu
koma með mér, Julie, ef ég geng úr hern-
um og fer?“
„Það var freistandi. Við höfðum lengi
verið trúlofuð leynilega og ég var hrifinn
af Ameríku. Það stóð aðeins á, einu; móðir
mín var veik heima, og hún gat ekki án
mín verið, og hún hefði aldrei afborið að
Framhald á bls. 13.