Vikan - 02.09.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 35, 1943
5

«j Pramhaldssaga |*
<twtwf»4NNNNþ4NNfr4NNfcHtKtwtHtHtHtHt>4NNNNNNNNNfcHtKtHtK&
14 Konan í Glenns-kastala
P^<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<$><Q<P<P<P<P<P4P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P4Í><P<P<P<P*P<P<P<P<P<P<P<P<P<P<P
ASTASAQA -
Barbara vildi gjaman taka boðskap prestsins
vel, hún reyndi að hlusta á hann með eftirtekt,
og leit vingjarnlega til gamla föður Matthews,
því hún vissi, að hann gerði það í góðri trú,
að reyna að hughreysta hana. Hún var næsta
undrandi yfir sjálfri sér, en hún gat ekki að því
gert, að henni var ekki um þessa' heimsókn hans
gefið í dag. Hvemig gat líka, þessi litli vesældar-
legi maður, sem áreiðanlega hafði aldrei þekkt
af eigin reynsiu til slíkra þjáninga, sem nú fylltu
huga hennar, og þær sorgir, sem gera líf mann-
anna svo sársaukakennt, að geta skilið sorg henn-
ar? Hvernig gat hann gert sér grein fyrir því,
hvernig hugarástand konu er, sem reynt hefir
annað eins og hún, að fara með mattni sínum
glöðum og hamingjusömum af stað að heiman,
og sjá hann svo liðið lik fyrir fótum sér eftir
nokkrar minútur ? Og hvemig gat hann skilið til-
finningar móðurinnar, sem haldið hafði á yndis-
legn og frísku barni sínu, en horft svo á það
liðið og sundurkramið á næsta augnabliki?
,,Ég forherði ekki hjarta mitt, faðir Matthews,
en það er sundurkramið af harmi,“ sagði hún.
,,Guð hefir lagt heimili mitt og hamingju í rústir,
hann hefir fótum troðið mig; getið þér undrað
yður yfir því, þótt ég sé hrygg eftir þennan
hryllilega atburð?“
Hún talaði rólega en ákveðið, og Ethnee, sem
þrýst hafði sér fast upp að öxl stjúpmóður sinn-
ar, brast í grát við orð herínar.
„Hjarta mitt og Patricks er líka sundur kram-
ið,“ sagði hún snökktandi. „Pabbi okkar er dáinn
og litli fallegi bróðir líka; hann var svo yndis-
legur þessi litli engill, ó, hann var svo yndis-
legur!“
Litla stúlkan var komin með ekka, og Barbara
lagði hönd sína móðurlega um háls henni.
„Gráttu ekki svona, Etlmte mín,“ sagði hún.
„Það er sama hversu mörg tár við fellum, við
fáum þá ekki aftur fyrir því.“
„Nei, það er nú einmitt það, það er þp*ð hræði-
legasta, að þeir koma ekki aftur “ sr.ökkti barnið
áfram, „það er alls ekkert, sem gotur hjálpað
okkur, það er hreint ekkert, sem við getum gert.“
Patrick reis upp: „Jú, ég veit um eitt, sem við
getum gert,“ sagði hann. „Við getum skotið
hestinn, þetta er alit saman honum að kenna.
Bara ef þú, mamma, gefur leyfi til þess, þá gerir
Mike það á augabragði.“
Hann horfði fullur eftirvæntingar og áhuga á
Barböru, en hún hristi bara höfuðið. „Nei, Pat-
rick,“ sagði hún, og varð illt við að hugsa um
þennan hest, sem Pierce hafði haft svo mikið
dálæti á, „faðir þinn hélt svo mikið upp á Daisy,
við skulum lofa honum að lifa.“
„Maður á ekki að hefna sin á dýnmum, dreng-
ur minn,“ sagði faðir Matthews, „þar að auki
veizt þú vel, hvað stendur í biblíunni: að maður
á aldrei að hefna harma sinna, heldur bera þá
með þolinmæði og án möglunar, og okkur er ó-
hætt að trúa því, að það er það bezta, sem skeð
hefir; timi föður þíns hefir verið kominn; herr-
ann hefir kallað hann til sín, og hann varð að
hlýða skipun hans.“
„Já, það getur verið, en bamið, litla barnið
mitt,“ sagði Barbara, og horfði spyrjandi á prest-
inn. „Hver getur skilið þetta með það, að því
skyldi ekki vera leyft að lifa lengur? Hver get-
ur skilið það?“
„Hann var aðeins nýbyrjaður að brósa," sagði
Ethnee og fór aftur að gráta.
„Ó, ég þrái hann svo mikið,“ hélt Barbara
Forsasa : Howard Burton kemur að
® ' kveðja Barböru Carvel.
Hann er að fara til Suður-Afríku. Hún
bjóst við, að hann mundi biðja sín og varð
fyrir miklum vonbrigðum, er hann gerði
það ekki. Þegar hann er farinn heimsækir
Barbara móður hans. Er Barbara kemur
heim, hefir Pierce Maloney verið fluttur
þangað, en hann meiddist í bifreiðarslysi
þar rétt hjá. Vinur Maloney, Revelstone lá-
varður, heimsækir hann, og Pierce segir
honum, að hann sé ástfanginn í Barböru og
muni byrja nýtt líf, ef hún vilji giftast sér.
Revelstone er ekkert hrifinn af þessu og
flýtir sér að kveðja. Pierce tjáir Barböru
ást sina og þau giftast skömmu seinna.
Hann gefur henni stórgjafir og er þau
giftast var veizla haldin hjá Ann frænku
hennar. Þegar Barbara er að búa sig í brúð-
kaupsferðina, kemur frú Burton upp til
hennar og ásakar hana fyrir trúleysi gagn-
vart Howard. Áður en hún fer lofar Bar-
bara að lána henni peninga. 1 brúðkaups-
ferðinni eys Pierce út peningum í skemmt-
anir, en þegar Barbara biður hann um 150
pund verður hann hvumsa við, en lætur
hana hafa ávísun. Síðan fara þau til Ir-
lands. Þegar þau koma í Glennskastala
verður Barbara fyrir miklum vonbrigðum,
er hún sér, hve allt er fátæklegt og tötra-
legt. Svo fær hún að vita, að Pierce er
ekkjumaður og á tvö böm, en hefir leynt
hana þessu öllu. Hún veit ekki enn, hve
fátækur maður hennar er og talar um að
breyta öllu og færa í lag, en Pierce fer und-
an í flæmingi og vill ekkert um fjármál
þeirra tala. En þó kemur að því, að hann
verður að játa það fyrir henni, áð hann sé
fátækur, og reiðist ríún honum fyrir að
hafa ekki sagt sér frá því fyrr. Barbara
fær bréf frá Howard Burton, og þar tjáir
hann henni ást sína. Hún ásakar sig nú
harðlega fyrir bráðlæti sitt, að hafa gifst
Pierce Maloney. Faðir Matthews reynir að
hughreysta Barböru og vekja ást hennar
á heimilinu. Hún fet nokkru síðar í heim-
sókn til Revelstones lávarðar, vinar Pierce,
og ræða þau ýmislegt saman. Nú líður tím-
inn, Pierce hefir verið arfleiddur að 1000
pundum, og tekur Barbara nú til óspiltra
málanna við að lagfæra heimili sitt. Börnin
hafa tekið ástfóstri við hana, og hún er
orðin mjög hamingjusöm. Hún gengur með
bami og bíður þess með eftirvæntingu að
vera móðir. Þau Pierce hafa nú lifað mjög
hamingjusömu lífi um hríð, og eiga orðið
3ja mánaða son. En svo kemur sorgin eins
og reiðarslag yfir Barböru, og hún missir
bæði manninn og bam sitt af slysförum.
áfram. „Guð hefir gefið mér þungbæra reynslu,
sem ég veit að ég afber ekki.“
„Þetta finnst manni alltaf, þegar sorgin ber
að höndum," sagði gamli presturinn dapurlega.
,,Ég veit, að þér komist yfir þessa erfiðleika, með
guðs hjálp barnið mitt, og berið sorg yðar með
hugprýði. Þér hafið jafnan borið yður vel í erfið-
leikum yðar síðan þér komuð í Glenns-kastala;
þér verðið bara að vera þolinmóðar, og ég er
viss um að þér reynið að gera yðar bezta til
þess að bera þetta áfall yðar drengilega. Ég
kem svo aftur i kvöld til að vita, hvernig þér
hafið það.“
Barbara svaraði ekki siðustu orðum prestsins,
þegar hann fór. En eftir nokkrar minútur fékk
hún aðra heimsókn. Það var Revelstone lávarð-
ur, sem kominn var.
„Ó, frú Maloney," stundi hann með klökkva
í rómnum, „ég frétti ekki fyrr en í morgun þessi
sorglegu tíðindi, að minn einlægi, góði vinur
væri látinn, og ég kom hingað eins fljótt og mér
var mögulegt; ekki af því, að ég héldi að ég
gæti hughreyst yður með komu minni, heldur
af því, að ég sjálfur er svo hryggur. Pierce var
bezti vinur minn, sá einasti, sem ég bar traust
til; við- höfum þekkt hvorn annan í mörg ár.
Ég skil vel, hvað þér hafið misst, og hvað þér
hafið að trega, þegar hinn elskulegi og hjartan-
legi maður yðar er horfinn frá yður.“
Hann beygði sig í lotningu og tók hönd hennar
og bar hana upp að vörum sér. Barbara skildi
það naumkst, hvernig á því stóð, að það var
eins og sorg hans styrkti hana meira, heldur en
allt guðræknistal föður Matthews gamla. En
þegar hún horfði á hann varð henni hugsað til
þess, þegar hún hafði verið heima hjá honum,
og hann hafði sagt hin spámannlegu orð við hana,
að allt væri forgengilegt, og að aldrei mætti
treysta of mikið á hamingjuna, því hún væri
hverful, og að allt væri hégómaskapur og blekk-
ing. Þá hafði hún verið hamingjusöm og ekki
búist við því, að svo fljótt mundi draga ský
fyrir sólu. Og þegar hún sá nú hið dapurlega
augnaráð hans, sem hvíldi á henni, þá flaug henni
í hug, að hann væri líka að hugsa um þetta sam-
tal þeirra.
„Þér hafið haft rétt fyrir yður,“ sagði hún,
„þegar þér sögðuð mér, að það væri varasamt
að treysta of mikið á hamingjuna, því hún gæti
blekkt mann. Ég lagði lítið upp úr orðum yðar
þá, ,en nú sé ég, að þér hafið sagt sat.t.“
Revelstone lávarður fór hjá sér, hann óskaði
með sjálfum sér, að hann hefði aldrei minnst á
þessa hluti við hana, og að hann hefði ekki látið
hana heyra svartsýni sina á lífinu. En hann hafði
á engan hátt átt við hamingju hennar og
Pierce, það var svo langt þvi frá, en það höfðu
aðeins verið sorgir hans sjálfs, sem skapað höfðu
honum þessa lífsskoðun, og hann gat ekki dulið
hana fyrir neinum, þótt hann feginn vildi, hann
gaþ ekki verið glaðlegur í samræðum og réði
ekki við það, þótt umræðurnar leituðu alltaf í
þennan farveg.
„Gleymið þér því, sem ég sagði þá,“ sagði hann
með rósemi i röddinni.
„Af hverju á ég að gera það?“ sagði Barbara
biturt, „þetta var alveg ré'tt, sem þér sögðuð. Þá
hélt ég, að hamingja mín væri óendanleg; ég hélt,
að ég fengi að hafa Pierce hjá mér í mörg ár
ennþá, og að ég fengi að njóta hamingjupnar,
sem mér var færð með fæðingu litla drengsins,
og að ég mundi hafa gæfuna með mér hvert
sem ég færi; en hvemig gat ég annars verið
svona bjartsýn? Maðurinn minn er dáinn og litli
drengurinn minn líka, og nú skil ég, að hamingjan
hér á jörðinni er jafn hverful og sólargeislinn, sem
skín um stund, en hverfur svo á bak við ský á
næsta augnabliki. Allt eru vonbrigði og lífið sjálft
hégómi og tilgangsleysi."
Revelstone lávarður var næsta undrandi og
óttafullur yfir geðshræringu þeirri, sem Barbara
var í, hann stóð magnlaus gagnvart þessari djúpu
örvæntingu hennar; meira að segja börnin, sem
vom full af sorg og kvíða, voru óttaslegin yfir
þessari ofsafullu sorg stjúpu sinnar.
„Farið þið út i trjágarðinn, börn," sagði Re-
velstone. „Þar er bifreiðin mín; þið skuluð biðja
ökumanninn um, að fara með ykkur svolítinn spöl
í henni hérna um nágrennið."
Patrick ljómaði strax upp af fögnuðu, það var
nýstárleg skemmtun fyrir þau, að aka í svona
fallegri bifreið. Ethnee leit til stjúpmóður sinnar,
eins og til að fullvissa sig um, að það væri henni