Vikan - 02.09.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 35, 1943
13
Framhald af bls. 4.
ég færi. Og því varð ég að neita elskhuga
xnínum.“
„Að þú skyldir gera það, frænka!“
„Góða mín, við getum allt, aðeins ef við
viljum — ég var kennari og hafði alltaf
fórnað mér fyrir aðra — og það kom að
góðu haldi.“
„Og fór hann, þrátt fyrir það.“
„Já, hann fró. Til að byrja með skrifuð-
umst við á — en svo hætti það. — Seinna
frétti ég að hann hefði gifst amrískri
stúlku.“
„Fékk það ekki á þig, frænka?“
„Fyrst í stað. En ég sá, að hann hafði
gert rétt. Hann þurfti að eignast heimili
og hafði beðið lengi eftir mér. Og ég tók
það ekkert nærri mér. Það var farið að
fyrnast yfir ástina þessi ár.“
„Þú segir það, frænka, af því að þú vezt
ekki hvað ást er. Hrein ást nær út yfir
gröf og dauða. Hún slokknar aldrei. Við
munum elska hvert annað til hinztu stund-
ar, þó að við verðum aðskilin. Aðeins
einskisverðir peningar aðskilja okkur.“
„Góða mín,“ sagði frænkan. „Peningar
eru, út af fyrir sig, hvorki viðbjóðslegir
né lítilsverðir. Það eru mennirnir, sem eru
hvoru tveggja og oftast fyrir fáfræði sína,
og af því skapazt vandræðin.“
„Þú ert kaldlynd, frænka — það er af
því, að þú skilur þetta ekki. Og þú þekkir
hann ekki — þú veizt ekki hvað hann er
góður og tryggur . ..“
„Við skulum ekki tala meira um hann.
Reyndu aðeins áð gera þig sterka og
hrausta. Og þið eruð bæði ung. Hver veit
nema sá tími komi, að ást ykkar fái að
njóta sín. Það er aldrei vonlaust fyrir þann,
sem kann að bíða!“
„Bíða lengur! Þá verð ég komin undir
græna torfu . .“
Þær stóðu báðar upp og gengu með
ströndinni í áttina að gistihúsinu, þar sem
þær bjuggu.
„Komdu inn, við skulum athuga póstinn.
Ég vónast eftir bréfi frá mömmu,“ sagði
Regína.
Shirley Temple-
myndir.
Myndin til vinstri:
f Prófessorinn horfir annars
hugar á Broshýr litlu, þar sem
hún er að veiða í tjörn, rétt hjá
skilti, sém á var letrað „Strang-
lega bannað að veiða í vatninu“.
Myndin til hægri:
„Hvaða stúlka er þetta ? “ spurði
kona götuspilarans, þegar hann
kom með litlu stúlkuna heim
með sér. „Ertu orðinn barnræn-
ingi ?“
„Hún er munaðarleysingi,“
svaraði hann vandræðalega. „Ég
er enginn barnaræningi, það var
öllu heldur litla stúlkan, sem
rændi mér.“
„Já, en við skulum gleyma allri sorg og
andstreymi og njóta þeirrar dýrðar, sem
við höfum hér. — Nú eru trén heima orð-
in ber og eyðileg og jörðin grá. En hér
erum við í Paradís.“
„Og samt vildi ég heldur vera heima,
frænka.“
Þær fóru inn og tóku póstinn. Regína
fékk bréf frá móður sinni, eins og hún
bjóst við og settist út í horn og las það.
Frænka fékk líka bréf, og þegar hún
hafði lesið það, ljómaði andlit hennar og
hún skotraði augunum í hornið til Regínu.
I bréfinu stóð meðal annars, að Blom
undirforingi hefði opinberað trúlofun sína
með fyrrverandi frú Hilding, sem var 15
árum eldri en hann, — en eignir hennar
námu allt að hálfri milljón.
Dægrastytting
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 27.
Nýtt skeyti frá Georg-:
Sjá lausn á bls. 14.
Orðaþraut.
ARK A
T AÐI
ALD A
TÓRI
ARÐ A
FUND
V I K A
N A Ð S
UNDI
ÉTUM
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niður eftir, myndast nýtt orð, og er það
nafn á jökli.
Sjá lausn á bls. 14.
Kjálkarnir mínir.
Einu sinni var prestur á kirkjustað. Hann hafði
þann sið, að hann lét taka allan gröft, sem kom
upp úr kirkjugarðinum hjá sér og brenna honum.
Einu sinni sem oftar var lík grafið að kirkju
hans, kom þá fyrir gröftur og var hann hirtur
af eldakonunni eftir boði prests. En með því að
gröfturinn hafði vöknað, annaðhvort af rigningu
eða snjókomu, er hann var tekinn upp, gat elda-
konan ekki brent honum þegar, og varð að hafa
hann við eldinn og á hlóðarsteinunum til að þurka
hann. Meðan á þessu stóð, heyrði eldakonan, er
hún var að elda í rökkrinu, að sagt var með
veikri röddu einhversstaðar nærri hlóðunum:
„Kjálkamir mínir, kjálkarnir mínir.“ Þessi orð
heyrði hún í annað sinn tvítekin. Fór hún þá að
svipast um mannabeinin, er lágu kringum hlóðin
hjá henni, hvað þessu mundi olla, en fann þar
engan mannskjálka. Þá heyrði hún sagt í þriðja
sinni: „Æ, kjálkarnir mínir, kjálkamir mínir.“
Fer hún þá og leitar enn betur, og finnur 2 sam-
fasta barnskjálka, er þokazt höfðu af hlóðar-
steininum ofan í annað hlóðarvikið, og voru nærri
famir að brenna. Skilur hún þá, að svipur bams
þess, er átti kjálkana, muni ekki hafa viljað, að
þeir brynni. Síðan tekur hún kjálkana og vefur
þá í lini, og kemur þeim ofan í gröf, er næst var
grafið í kii-kjugarðinum. Eftir þ'etta bar ekki á
neinum reimleika. (J. Á. þjóðsögur).
Vísan um „hann“. 10.
Hann er að tinda hrífumar,
hann er að vinda’ af snældu,
hann er að binda hófamar,
hann er að synda móðumar.
RSndils-vísa.
Rassvisinn töglar roðin hörð,
rassvisinn herðir náragjörð,
rassvisinn drekkur rjóma ei,
rassvisinn aldrei kyssir mey,
rassvisinn vísur raulað gat,
rassvisinn oft í myrkri sat.
(Isl. skemmtanir Ó. Dav.).
Að skipta ástum.
Listamaðurinn heldur fingrunum á annari
hvorri hendi fast saman. Hann verður að halda
fingmnum beinum og höndin má hvergi koma
við. Það er listin að hreyfa hvem fingur eftir
annan, frá hinum, hvem fast að öðrum, þannig
að þeir, sem eftir em, séu grafkyrrir og fast
saman. Listamaðurinn byrjar t. a. m. á litla
fingri, þokar svo baugfingri fast að honum og
mega sleikifingur og langataung ekki haggast á
meðan. Sagt er að þeir séu ekki við eina fjölina
felldir í ástamálum, sem geta skipt ástum lag-
lega.
(Islenzkar skemmtanir. Ó. Dav.).
Vofan.
Einu sinni voru hjón, sem áttu eina dóttur
bama. Á bænum var vinnumaður, sem hafði hug
á henni, en það var henni móti skapi og var hún
honum afundin. Það bar til einn jóladag, er fólk