Vikan - 23.09.1943, Blaðsíða 1

Nr. 38, 23. september 1943.
„Þróun leiklistarinnar
er eitt af mestu menningarmálum íslenzku pjóðarinnar. Pví ber brýna nauðsyn
til að leikararnir fái betri vinnuskilyrði og að ungt fólk með leikarahæfileika
neyti peirra, en dragi sig ekki í hlé“, segir Haraldur Björnsson í samtali, sem
blaðið átti við hann í tilefni af fjórðu uppsetningu á Lénharði fógeta, eftir
Einar H. Kvaran, hér í
Reykjavík, par sem Har-
aldur er leikstjóri og leik-
ur aðalhlutverkið.
Hvenær byrjuðuð þér að leika og hvar
var það og í hvaða hlutverki?
Mitt fyrsta leikhlutverk lék ég raunar
fyrir þrjátíu árum hér í Kennaraskólanum,
í gamanleik, sem við nemendurnir settum
upp til ágóða fyrir sjúkrasjóð skólans, en
þó tel ég ekki, að ég hafi byrjað eigin-
lega leikstarfsemi fyrir alvöru, fyrr en ég
lék Jack í Frænku Charleys, eftir Brandon
Thomas, á Akureyri, 1915. Eftir það lék
ég ýms smáhlutverk á Akureyri og svo
með Leikfélagi Akureyrar, eftir að það
tók aftur til starfa, 1917. Frá þeim tíma
og fram til ársins 1924 lék ég þar ýms
stærri hlutverk, eiginmanninn í Vér morð-
ingjar, eftir Kamban, Lénharð fógeta,
Gvend í Nýjársnóttinni, Frank í Drengur-
inn minn, Sívert í Gráa frakkanum, Arnes
í Fjalla-Eyvindi o. fl.
Við áttum erfiða aðstöðu með þessa
leikstarfsemi á Akureyri. Raunar var hús-
ið allgott, en allur aðbúnaður leikenda
slæmur; búningsklefar lélegir, geymsla
engin, hitun léleg og þar á ofan bættist
svo, að við flest, sem unnum við leikina,
gegndum okkar daglegu vinnu frá klukk-
an átta á morgnana og til klukkan átta
og níu á kvöldin, stundum lengur. Oft urð-
um við því að nota næturnar til æfinga
í köldu húsinu.
Fyrstu ár Leikfélagsins á Akureyri var
varla um nokkrar kaupgreiðslur að ræða
Framhald á bls. 3.
Haraldur Bjömsson leikari.