Vikan - 23.09.1943, Blaðsíða 10

10
VIKAN, nr. 38, 1943
I urimii m
nuiuiuv
■
;
MatseðiUinn.
Steikt buff.
Kjötið, sem notað er, verður að
vera mjög gott, annað hvort lundir
eða innan úr læri. Það þarf að hafa
hangið í 4—5 daga. Áður en kjötið
er skorið, er það þurrkað með klút,
sem undinn er upp úr sjóðandi vatni.
Kjötið er skorið í ca. 2 cm. þykkar
sneiðar, sem eru barðar létt með
kjöthamri og skomar til með hníf,
til þess að buffstykkin verið jafn-
þykk og jafnstór. Þess verður vel
að gæta, að pannan sé vel hrein og
heit, þegar kjötið er látið á hana,
ennfremur verður feitin að vera vel
brúnuð. Kjötsneiðamar em steiktar
2—3 mín. á hvorri hlið; þær mega
ekki vera of þétt á pönnunni, til þess
að auðvelt sé að snúa þeim við.
Góður hiti og að kjötið steikist
fljótt er skilyrði íyrir þvi, að góður
árangur náist. Framreitt með brúnni,
sterkri sósu og soðnum kartöflum.
Köld skál með bláberjum.
1 kg. bláber, 125 gr. sykur.
Sykrinum er stráð yfir bláberin og
þau látin standa í 2 kl.st. Þá er
þriðjungur berjanna tekinn frá, en
tveir þriðjungamir látnir í sigti
ásamt vatninu og núið í gegnum
sigtið. Heilu berin eru látin saman
við, og framreidd með litlum tví-
bökum.
Aðalbláber og hrútaber em löguð
á sama hátt og bláber.
(Vr Matreiðslubók Helgu Thorlacius).
Húsráð.
Gott ráð til þess, að ná ryðblett-
um úr taui, er að bera sítrónusafa
og salt á blettina. Siðan á að þurrka
stykkið úti við sól.
Til þess að taka bletti af mahoní- Þetta er einkar klæðileg dragt.
húsgögnum, á að núa þá upp úr Jakkinn er kragalaus, hnepptur með
heitu og sterku tei. Þar á eftir á þremur hnöppum, og er aðskorinn í
að þvo yfir með blautum klút og ^mittið. PUsið er með lokufelUngu að
pólitúr. ]^|»*framan, en er slétt að aftan.
1
§
Notið einu sinni
Ozolo
fumnálaolíu í
baðið — og þér
aukið líðan og
heilnæmi yðar
stórlega.
Ozolo
bregst engum.
V
V
V
V
V
V
>T<
»»»»>»»»»»»»»'
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðf jörð & Co. h.f.
Sími 3183.
3
I
►5
«
V
V
V
V
V
v
V
V
V
V
V
V
V
V
I*
I
NOTIÐ eingöngu
-
LINIT
PERFECT LáUNDRY STARCH
JiJI JM- IM-llllj IIJlJiH.
--------- conos L00K JiíD> FEEi UKE

STÍFELSI
Heildsölubirgðir:
GUÐMUNDUR ÓLAFSSON *CO.
Auaturstræti 14. — Síml 5904.
Samræmi í proska og framförum.
Orðið „samræmi" á í raun og veru
heima í söngfræðinni, og táknar það,
að raddir þeirra, er syngja saman,
renni í eitt, enginn sé hjáróma. En
bæði í daglegu máli og á þessum stað
táknar það nokkuð annað. Hér tákn-
ar orðið „samræmi": rétt samband
milli einstakra hluta, er mynda eina
eða aðra heild. Þetta munum vér
skýra gjörr.
Hver maður hefir margbreytta
krafta og hæfileika, bæði líkamlega
og andlega. Vér getum hrærst og
matast, dregið andann, starfað o. s.
frv. Vér getum hugsað, fundið til,
viljað, elskað og vonað. Rótin að
öllum þessum kröftum og hæfileik-
um er falin í baminu. Takmark upp-
eldisins er, að veita þessum kröftum
og hæfileikum þroska, og að rýma
öllu því í burtu, sem heftir eðlilegar
framfarir þeirra. Enginn einn hæfi-
leiki á eða má verða útundan; allir
eiga þeir að njóta aðhlynningar, öll-
um á þeim að fara fram, hverjum
á borð við annan; allir eiga þeir að
haldast í hendur að hlutfalli réttu.
Samræmi í þroska og framförum,
bæði að því er snertir líkama og sál,
er bundið við þetta tvent. Samvinnu,
að framfarir allra krafta og hæfi-
leika haldist í hendur; jöfnuð, að
enginn hæfileiki sé hafður út undan
eða vanræktur.
Það er deginum ljósara, að margir
hæfileikar verða að engu hjá mörg-
um manni einungis fyrir þá sök, að
þeir njóta engrar aðhlynningar á
réttum tíma. Einræni og einstreng-
ingsháttur loðir við oss ekki síður í
uppeldi en ýmsu öðru. Annað hvort
einblína menn á það eitt, að glæða
hæfileika sálarinnar eða menn
gleyma sálinni og hugsa ekki um
annað en líkamann. Þeir, sem fara
lærdómsleiðina, finna ekki oft á tíð-
um eða sjá, að nauðsyn sé á að
styrkja og glæða kraft líkamans; og
þeim, sem alast upp við algenga
vinnu, skilst ekki þörfin á að glæða
hæfileika sálarinnar. Líkt eða sama
er að segja um líkamlega krafta eða
hæfileika út af fyrir sig; einn hæfi-
leikinn er ef til vill glæddur, en öðr-
um gleymt. Fyrir þessa sök verða
i^iii iiiiiii mmummmmmmmmn 11
STOPS
PERSPIRATION
ODORS
Amolín
__ deodorant
Cl cAJUtm
e ...■ii^B|||||||||||i||Bi||||i||iauH«^i
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðf jörð & Co. h.f.
Sími 3183.
iiiiiiiniiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiimimiiiiiiiiiii
menn eintrjáningslegir. Sumir menn
eru kallaðir „fjölhæflr"; það er
einmitt þetta, sem samræmi í þroska
stefnir að, að gera menn fjölhæfa,
að kenna mönnum að leggja „gjörfa
hönd“ á ýmsa hluti, að gera menn
færa um að nota alla hæfileika, sem
skaparinn hefir gefið þeim.
Hinn andlegi þroski mannsins er
háður hinu sama lögmáli, sem þroski
líkamans. Vér þekkjum öll hina þrjá
hæfileika: Vit, tilfinningar og vilja.
Milli þessara hæfileika á að vera
samvinna og jöfnuður; enginn á að
bera annan ofurliði, enginn á að
verða á hakanum. Vitið á að stjórna
tilfinningunum, tilfinningamar að
leiðbeina vitinu, en viljinn að vera
samstilltur röddu vits og tilfinninga.
Maður sá, er einungis fer eftir röddu
vitsins, getur komizt á afvegu. Hann
fer beinustu, en ekki beztu leið. Hon-
um fer líkt og vegagerðarmönnum
þeim, sem einblína á það, að gera
veginn sem styztan, og leggja hann
því þráðbeint upp og niður allar
brekkur, en gæta þess ekki, að menn
og skepnur brestur þrek til að klifra
upp brekkuna með byrðar sínar.
Þeir segja það satt, að þessi stefna
er beinust, en þeir gleyma því, að
hún er ekki bezt, að betra er að gera
lykkju á leiðina, enda þótt leiðin
verði dálítið lengri. Honum fer líkt
og smáskipum þeim, sem drengir
fleyta á pollum og tjörnum. Seglið
og stýrið er bundið; skipið fer rétta
leið, en yfir allt, sem fyrir verður;
betur færi, ef maður væri við stýrið,
sem hleypti úr og í eftir atvikum.
Vitmaðurinn er eins og standmynd úr
jámi steypt. Hann er kaldur, harð-
ur og fastur á fótum, sem jarðfastur
steinninn.
En, ekki fer þeim manni betur, sem
einungis stjórnast af tilfinningunum;
hann fer oft óhyggilega að ráði sinu
og er laus á svellinu. Tilfinningamar
teyma hann í gönur, leiða hann i
ógöngur. Hann er oft sem villtur
maður á öræfum, fer hverja slóð, er
hann rekur sig á, en ratar samt ekki
á rétta leið. Hann er sem stýrislaust
skip með seglum; hver vindblær
kastar því á ýmsar hliðar, en beinir
því samt ekki í rétta átt. Tilfinninga-
maðurinn er sem jörðin í eldsumbrot-
um; við hvem kippinn leikur allt á
reiðiskjálfi. Of miklar tilfinningar
eru sem eldur í brjósti mannsins;
þær skekja hann og hrekja ýmist í
þessa áttina eða hina. Vitmaðurinn
er kaldur, sögðum vér; tilfinninga-
maðurinn er aftur á móti heitur.
Fyrir því eiga tilfinningarnar að
verma vitið, en vitið að leiðbeina til-
finningunum.
Þegar hæfileikar sálarinnar þrosk-
ast í samræmi hver við annan, þá er
sál mannsins sem teygjubandið; það
tognar, en tekur þó við sér aftur.
Þá teljum vér viljann. Það er al-
kunna, að viljinn getur verið of veik-
ur; en hann getur líka verið of
sterkur. Viljinn getur komið í bág
bæði við vit og tilfinningar. Því eru
Framh. á 15. síðu.