Vikan - 23.09.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 38, 1943
SHIRLEY TEMPLE í ýmsum hlutverkum.
13
ÁST CÉLIS.
Framh. af bls. 4.
þunglyndislegan fyrir framan málara-
léreft, sem hann var rétt að byrja að mála
á.
„Þarna sjáið þér,“ sagði hann önuglega,
„ég get ekki lengur málað, ég hefi mist
listagáfu mína!“
„Það er ekki rétt, þér megið ekki vera
óþolinmóður.“
„Ó, það er af kæruleysi!“
„Það er ekki mín sök!“
„Hvaða áhuga get ég haft fyrir yður?
Ekki getið þér örfað listgáfu mína! Hvaða
styrk getið þér veitt mér?“
„Það að vera vinur yðar,“ sagði hún með
úppgerðar blíðu og meðaumkvunartón í
röddinni, og lagði hönd sína á öxl Céalis.
Við það birti strax yfir svip hans og hann
kyssti á hönd hennar og spurði hljóðlega:
„Þykir yður vænt um mig?“
Nú fannst frú Simpson, að hún væri
búin að vinna sigur þann, sem hún hafði
heitið að vinna, og hún var svo fullviss
Um sigur sinn, að hún vildi herja meira og
vinna fleiri sigra. Hún fór að hugsa um
það, hvernig hún gæti fengið Céahs til
þess að gleyma fyrri konu sinni, og hvern-
ig hún gæti farið að því, að láta honum lít-
ast betur á sig en hana, það var vöknuð
afbrýðisemi hjá henni til Lili.
Þegar málarinn nokkrum dögum síðar
kom heim til hennar, var hann undrandi,
og munaði minnstu að hann hlypi óttasleg-
ínn út aftur.
Nú sá hann Lili betur en nokkru sinni
fyrri. Unga ekkjan lá upp í legubekk, og
var að lesa. Hún var klædd í hvítan silki-
kjól, með gyllta skó á fótunum. Hár henn-
ar var fléttað, og lagt í kranz upp á höfð-
inu, alveg á sama hátt og Lili vár á mál-
verkinu, sem frú Simpson hafði skoðað
gaumgæfilega, og gat hún stælt hana ná*
kvæmlega. Um hálsinn hafði hún festi,
með hvítum og bláum perlusteinum.
Céalis skildi á augabragði tilgang frú
Simpson, með þessu uppátæki sínu, og á
sömu stundu skildi hann hlutverk það, sem
hún hafði tekið sér'á hendur að leika, síð-
ustu þrjá mánuði, til þess að ginna hann
til ásta við sig.
Það rann honum til rif ja hvernig hann
hafði getað látið blekkjast. Nú var sem
hann sæi í gegnum hana. Hann sá að frú
Simpson var alls ekki lík Lili. Hún var stór-
gerðari, og augnaráð hennar ekki eins milt
og hreint.
Sá ylur sem áður hafði gert vart við sig
í hjarta hans til þessarar konu, slokknaði
á þessu augabragði að fullu og öllu.
„Líst yður á mig í þessu gerfi?“ spurði
hún illkvittnislega.
Céalis ásakaði sjálfan sig hastarlega,
fyrir það, að hann skyldi nokkurntíma
hafa látið sér koma til hugar, að hugsa
til annarar, en þeirrar, sem hann hafði
unnað af lífi og sál — hana hafði hann
eina elskað, en nú var hann búinn að missa
hana, og mundi aldrei elska framar. Hann
bað hana hrærður fyrirgefningar, með
sjálfum sér, fyrir það, að hann skyldi láta
tælast til þess að gleyma henni eitt ein-
asta augnablik.
Með skætingstón í röddinni svaraði hann
frú Simpson:
„Nei, frú, þessi kjóll klæðir yður ekki.
Til þess að bera svona klæðnað yrðuð þér
að vera mikið yngri en þér eruð. Ég hafði
ekki tekið eftir því að þér væruð orðnar
hrukkóttar á hálsinum!!“ — hann benti
með fingri á þær — „og ég hafði heldur
ekki tekið eftir undirhöku yðar ... Maður
ætti aldrei að reyna að villa sjónir á sér;
og gera eftirlíkingu af annarri persónu,
munurinn kemur alltaf í ljós.........“
Frú Simpson var risin upp úr legubekkn-
um, og var orðin náföl og titrandi af reiði.
„Þér eruð svívirðilegur dóni!“ hvæsti
hún.
„Og þér hafið komið óhyggilega fram!
Maður á alltaf að bera virðingu fyrir því
sem liðið er. Verið þér sælar frú!“
Frú Simpson stóð sneypuleg og algjör-
lega í ráðleysi á miðju gólfi, er Céalis lok-
aði dyrunum á eftir sér.
Célais hefir aldrei gift sig aftur, og
aldrei hugsað um neina konu í staðinn fyr-
ir sína blíðu og góðu Lili, síðan ævintýri
hans og frú Simpson lauk.
Dægrastytting |
Vumimmiiimiuuinmniimiiiiii nmiumnmmiiiiiiiiimmuiimM^
Orðaþraut.
ERN A
GLÖÐ
ENGI
T API
AFLI
F L A G
RTJIN
SKAR
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niður eftir, myndast nýtt orð og er það
nafn á götu í Reykjavik.
Sjá svar á bls. 14.
Vísan um „hann“. 13.
Hann er að skella hólinn á,
hann er að fella grasið,
hann er að vella’ út hrákum grá,
hann er að smella brýni’ á ljá.
Þjóðvísa.
Öfugmæla-vísur.
Smjörið er í skeifur skást,
skumin ljónum heldur,
i lífkaðal má fifan fást,
frýs við potta eldur.
Séð hef ég páska setta’ um jól,
sveinbarn fætt í elli,
myrkur bjart en svarta sól,
sund á hörðum velli.
(Isl. Skemmtanir).