Vikan - 30.09.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 39, 1943,
Og loks J. — Og J. er, eins og ég sagði áðan, >nn árangur til þessa. Nick er dáin, og ekkert
ákaflega stórt spumingarmerki. Er þessi per-
sóna til, — eða er hún alls ekki til ---?
Drottinn minn dýri! Hvað er að þér?"
Ég hafði stokkið upp úr sæti mínu, og æpt
upp yfir mig. Ég benti á gluggann, titrandi hendi.
„Andlit, Poirot!*' hrópaði ég. „Andlit, sem
þrýst var að gluggarúðunni. Hryllilegt andlit. Nú
er það horfið, en ég sá það.“
Poirot skundaði út að glugganum, og hratt
honum opnum. Hann hallaði sér út.
„Það er enginn hér núna,“ sagði hann, eins
og annars hugar. „Þú ert viss um, Hastings, að
þetta var ekki sjónhverfing ? “
„Alveg viss! Þetta var hryllilegt andlit.“
„Hér eru svalir, auðvitað. Það er hægðarleik-
ur að komast upp á þær, fyrir hvern sem hug
hefir á að standa á hleri. J>ú segir að þetta hafi
verið hryllilegt andlit, Hastings. Geturðu skýrt
þetta nánar?“
„Náfölt andlit, með starandi augu. Það var
tæplega líkt andliti á nokkrum mennskum
manni.“
„Vinur minn, — þetta er hitasóttin. Andlit,
— já, að vísu. Öhugnanlegt andlit, ef til vill. En
ekki andlit mennsks manns? — nei! Það sem
þér fannst óhugnanlegt, var ekki annað en það,
að andlitinii var þrýst að rúðunni — nefið út-
flatt o. s. frv. Og þetta bættist svo ofan á það,'
að þér varð hverft við.“ f
í
„Þetta var hræðilegt andlit!“ sagði ég, og
var nú hlaupinn í mig þrái.
„Þetta var þó ekki andlit einhvers —----sem'
þú kannast við?“
„Nei, sannarlega ekki.“ j
„Hu-um! Það hefði þó getað átt sér stað. Ég
efast um, að þú hefðir þekkt andlitið, eins og nú
stóð á. Það skyldi þó aldrei vera------?“ )
Hann tók saman blöð sin, og varð hugsi.
„Eitt er þó gott í þessu, að minnsta kosti. Ef
sá, sem þarna lá á hleri, hefir heyrt, það sem
við vorum að skrafa, þá er það bót í máli, að
við Ijóstruðum því aldrei upp, að ungfrú Nick
væri á lifi. Hvað svo sem þessi gáttagjæir hefir
heyrt, þá fékk hann enga vitneskju um það
atriði."
„En því ber þó ekki að neita,“ varð mér að
orði, „að allar þessar kænlegu og dásamlegu
varúðarráðstafanir þínar hafa borið. fremur lit-
hefir gerst markvert siðan.“
„Ég átti ekki heldur von á því um sinn. Eftir
sólarhring, sagði ég. Og ef mér skjátlast ekki
ákaflega mikið, þá er liklegt að ýmislegt gerist
á morgun. Að öðrum kosti — já, að öðrum kosti
hefi ég vaðið reyk, frá upphafi til enda. En það
er pósturinn! Ég byggi vonir á póstinum í fyrra-
málið.“
Þegar ég vaknaði um morguninn, var ég að
vísu lémagna, en hitalaus. Og ég var svangur.
Við Poirot neyttum morgunverðar í setustofunni
okkar.
„Jæja,“ tók ég til máls, í keskni, þegar hann
var búinn að athuga bréfin. „Hefir pósturinn
reynst þér eins og þú væntir af honum?“
Poirot svaraði mér ekki. Hann var búinn að
opna tvö umslögin, sem sýnilega höfðu ekki ann-
að inni að halda, en reikninga. Mér fannst hann
vera eitthvað daufur í rdálkinn.
Ég fór að opna mín bréf. Hið fyrsta var fund-
arboð á andatrúarsamkomu.
„Ef allt annað skyldi nú bregðast okkur, verð-
um við að reyna að leita til andatrúar-mann-
anna,“ varð mér að orði. „Mér dettur stundum
i hug, hvers vegna það er ekki reynt í svona
málum, oftar en raun er á: Andi þess sem myrt-
ur hefir verið er særður fram og segir til morð-
ingjans. Það væri alveg upplagt!“
„Það myndi tæplega verða okkur að gagni,“
sagði Poirot, annars hugar. „Ég efast um, að
Maggie Buckley hafi vitað, hver það var sem
skaut hana. Þó að hún gæti talað, myndi hún
engar upplýsingar geta gefið okkur. — En,
annars! Þetta er einkennilegt!“
„Hvað er einkennilegt ? “
„Þú ert að tala um að láta framliðna menn
tala, — og í sömu andránni opna ég þetta bréf.“
Hann fleygði bréfinu yfir borðið, til mín. Það
var frá frú Buckley, og svohljóðandi:
j Langley prestssetri.
Kæri herra Poirot!
Þegar við komum hingað heim, lá fyrir
mér bréf, sem hún vesalings dóttir min
mun hafa ritað, þegar hún var nýkomin til
St. Loo. Ekkert er í þvi, sem yður gæti að
gagni orðið, — að minni hyggju, en mér
dettur þó í hug, að þér kynnuð að vilja
sjá það.
MAGGI OG KAGGI.
1. Maggi: Raggi, þetta er fín
vél, maður!
2. Maggi: Þegar ég er orðinn
stór, ætla ég að verða flug-
maður.
Raggi: En ég vil heldur stjórna
skriðdreka.
3. Maggi: Það er ekki hægt
að komast upp i loftið með
skriðdreka!
Raggi: Það veit ég vel.
4. Raggi: Ég hefi heldur aldrei,
eins og þú, verið fyrir það, að
vera mjög hátt uppi.
Með þakklæti fyrir vinsemd yðar.
Yðar einlæg
Jean Buckley.
Það kom kökkur í hálsinn á mér, þegar ég las
bréfið, sem fylgdi. Það var svo raunalega hvers-
dagslegt og lýsti algeru uggleysi um að nokkur
háski væri á ferðum.
Elsku mamma!
Ferðin gekk ágætlega í alla staði, og vel
fór um mig á leiðinni, því að alla leið til
Exeter voru aðeins tveir aðrir farþegar
í vagninum.
Hér er indælt veður. Nick virðist líða
prýðilega, og liggur vel á henni, — ef til
vill lítið eitt eirðarlaus, en mér er óskiljan-
legt, hvers vegna hún símaði eftir mér,
eins og hún orðaði skeytið. Ég hefði alveg
eins getað komið á þriðjudag.
Ekkert frekar í þetta sinn. Við ætlum
út til tedrykkju hjá einhverjum nágrönn-
um. Það er fólk frá Ástralíu, sem hefir
á leigu gæslumanns-skúrinn. Nick segir að
þetta sé bezta fólk, en afkáralegt í fram-
komu. Frú Rice og Lazarus er listaverka-
sali. Ég ætla að setja þetta bréf í póst-
kassann, sem er hér við garðhliðið, — það
kemst fljótast leiðar sinnar þannig. Skrifa
aftur á morgun.
Þín elskandi dóttir.
Maggie.
P. S. Nick segir, að sérstakar ástæður
hafi verið til þess, að hún símaði. Hún
ætlar að segja mér, hvemig þessu er hátt-
að, síðar í dag. Hún er ákaflega einkenni-
leg og eirðarlaus.
„Rödd hinnar framliðnu,“ sagði Poirot hóglát-
lega. „Og hún segir okkur — ekkert.“
„Póstkassinn við hliðið, varð mér að orði, eins
og í hugsunarleysi. „Það var þar, sem Croft
kvaðst hafa látið erfðaskrána.“
„Kvaðst hafa — já. En hann skyldi þó aldrei
— — ég hefði viljað vita —.“.
„Er þá ekkert annað markvert í bréfunum þín-
um ?.“
„Ekkert, — og ég er ákaflega óánægður. Ég
er í kolsvarta myrkri. Ennþá í myrkri — og skil
ekkert."
Símanum var hringt í þessu. Poirot tók heyrn-
artólið.
Ég sá strax að svipur hans breyttist. Viðmót
hans við þann, sem hann var að tala við, var
mjög þurrlegt, en hann gat þó ekki dulið það fyr-
ir mér, að hann var í ákafri geðshræringu.
Af tilsvörum hans, gat ég ekkert ráðið um
það, hvað um var verið að ræða.
Hann lauk samtalinu með því að segja: „Þakka
kærlega, — kærar þakkir!“, en kom síðar til min,
þar sem ég sat. Augu hans. glömpuðu af æsing.
„Vinur minn,“ tók hann til máls. „Hvað sagði
ég? Atvikin eru að byrja að gerast."
„Hver var þetta?“
„Það var Charles Vyse. Hann var að segja
mér, að sér hafi borist erfðaskrá, undirrituð af
frænku hans, ungfrú Buckley, með póstinum i
morgun, en dagsett 25. febrúar síðastliðinn."
„Hvað ? Erfðaskráin ? “
„Auðvitað!“
„Hún er þá komin fram?“
„Og einmitt á hinu rétta augnabliki, — finnst
þér það ekki?“
„Heldur þú, að hann sé að segja sannleikann?"
„Eða held ég, að hann hafi alltaf haft erfða-
skrána í fórum sínum? Áttu við það? Jæja,
þetta er allt dálítið skrítið. En eitt er þá ábyggi-
legt: ég sagði þér, að ef menn væri látnir halda,
að ungfrú Nick væri dáin, þá myndi sitthvað
koma á daginn — og sannarlega er þessi spá-
dómur minn að rætast!"
„Ákaflega einkennilegt," varð mér að orði.
„Þama hafðir þú rétt að mæla. Ég geri ráð fyr-
ir, að þetta sé erfðaskráin, þar sem Frederica
Rice er ákveðin einkaerfingi ? “