Vikan - 30.09.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 39, 1943
18
Shirley Temple í ýmsum hlutverkum
Endurf undur
Framhald af bls. 4.
sínum, til þess að taka á móti gestinum,
sem hann hafði beðið eftir með óþreyju.
Læknirinn steig út úr vagninum, og
fylgdi Toft gamla eftir inn um lágar for-
stofudyrnar.
1 stofunni hékk svefnlampi á veggnum,
°g lýsti á blámálað rúm, sem stóð út undir
glugganum. Gullt ljósið bar kynjabirtu í
gegnum rósóttan skerminn. Á veggnum
héngu ýms málverk; þar var t. d. olíu-
málverk af Marteini Lúther og Kristjáni
IX og fleirum merkum mönnum.
TJti í horni á stofunni tifaði gömul
klukka hægt og silalega, og fyllti stofuna
einhverjum undursamlegum friði.
Læknirinn gekk inn í herbergið með
tösku sína í hendinni, og Lars gamli Toft
á eftir honum með ljós í hendinni. Hann
opnaði dyr innaf stofunni. Það var svefn-
herbergið. Læknirinn beygði sig um leið
og hann gekk inn um lágar dyrnar; og
gamli maðurinn lokaði hurðinni á eftir
þeim.
Eftir hálfa klukkustund komu þeir
aftur fram í stofuna út úr herberginu.
Læknirinn settist við stofuborðið og fór
að skrifa lyfseðil.
Feitlagin stúlka með rjóðar og bústnar
kinnar bar þeim kaffi á bakka, og smá-
kökur og jólabrauð með.
Lars gamli Toft kveikti sér í pípu.
„Haldið þér að það sé ekkert ráð til?“
■spurði Toft allt í einu og saug pípu sína,
sem snarkaði í og brakaði.
Læknirinn horfði á hann.
„Hve gömul er konan yðar orðin, Lars
Toft?“ spurði læknirinn.
Gamli maðurinn skildi, hvað hann meinti
með þessari spurningu. „ja — hún er orðin
hálf áttræð,“ svaraði hann, og bauð lækn-
inum aftur í bollann.
„Það er hár aldur,“ sagði læknirinn
<og byrjaði að .plokka rúsínurnar úr jóla-
brauðinu. Hann hafði fyrir löngu síðan
fengið ógeð á rúsínum og hafði þann sið
að taka þær alltaf úr jólabrauði, þegar
honum var borið það. „Það deyja svo
margar ungar manneskjur — í blóma
lífsins, Lars Toft,“ bætti hann við. „Þér
Dægrastytting |
Vi iiiiiiiimmiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiin mmmmmmmimimniiiiiniuiii^
Orðaþraut.
O R N A
ÓLIN
FUND '
UNDI
ARFI
LIN A
ÖSIR
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig', að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niður eftir, myndast nýtt orð, og er það
gamalt heiti. Sjá svar á bls. 14.
Vísan um „hann“. 14.
Hann er að greiða’ um hólinn stjá,
hann er i gleiðarmáti,
hann er að reiða höggs til ijá,
hann er að sneiða sundur strá.
(Þjóðvísa).
Öfugmælavísur.
Séð hefi ég kapalinn eiga egg,
álftina folaldssjúka,
úr reyknum hlaðinn vænan vegg,
úr vatninu yst var kjúka.
1 eld er bezt að ausa snjó,
eykst hans log við þetta.
Gott er að hafa gler í skó,
þá gengið er í kletta.
Handfang.
Handfang er skylt krók og krumlu. Tveir menn
taka höndum saman; tekur hvor fyrir sig hægri
hendinni utan um hægri úlfliðinn á hinum. Þegar
hendumar eru komnar í þetta horf, togast þeir
á, þangað tíl annarhvor missir af takinu eða
kippist til. Handfang eru sjaldgæfari en krókur
og krumla. Sumir þreyta handfang með vinstri
höndum, en sjaldan sést þáð þó.
(Isl. skemmtanir).
hafið sjálfsagt einhvern tíma, verið áhorf-
andi að því.“
Gamli maðurinn strauk hendinni um
ennið. „Já, það hefi ég verið,“ svaraði
hann. „Það var í þá daga, þegar stríðið stóð
yfir, en það er fyrir yðar minni, læknir.“
„Nei, nei, Lars Toft,“ sagði læknirinn
ákafur, „ég man eftir því.“
Lars Tort horfði rannsakandi á hann.
„Ég var þá átta ára gamall,“ sagði lækn-
irinn og hóf sögu sína um flóttann um
Suður-Jótland, sem hann hafði verið að
hugsa um á leiðinni.
Læknirinn tók upp vindil og dreypti á
kaffinu við og við á meðan hann sagði sög-
una, og eftir því, sem lengra leið á frásögn
læknisins mjakaði Lars gamli Toft sér
lengra fram á borðið, og hrukkótta andlitið
hans ljómaði af áhuga og eftirvæntingu, að
heyra söguna til enda. Hann starði án af-
láts á læknirinn, sem hélt sögunni áfram.
Þreytuleg augu öldungsins lifnuðu, og það
var eins og færðist f jör í þau. Hann krepti
fingurnar um pípuna, sem hann hafði
gleymt um stund að totta, svo að glóðin
í henni dó út.
Þegar læknirinn hafði lokið frásögn
sinni, tók hann fyrst eftir því, hversu
svipur gamla mannsins var undarlegur,
þar sem hann sat álútur, og starði fram
fyrir sig.
„Jæja, Lars Toft, nú verð ég að fara,“
sagði læknirinn og stóð upp.
„Bíðið þér -augnablik, bíðið þér augna-
blik læknir,“ sagði öldungurinn skyndi-
lega. Hann gekk að gamalli kommóðu og
dró út skúffu í henni og rótaði dálítið til
í henni, þar til hann komst niður undir
botninn, þar fann hann loksins svolítinn
pakka, og tók hann upp og lagði hann á
borðið fyrir framan læknirinn.
„Gerið þér svo vel, herra læknir,“ sagði
hann.
Læknirinn tók pakkann og velti honum
milli handa sinna um stund.
„Já, gerið þér svo vel, læknir,“ endurtók