Vikan - 30.09.1943, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 39, 1943
gamli maðurinn og kinkaði kolli. „1 sjálfu
sér eigið þér þetta, og nú vil ég þakka yður
fyrir lánið.“
Læknirinn opnaði pakkann. Innan úr
bréfinu kom gulnaður léreftsklútur, með
margra ára gömlum og fölnuðum blóð-
blettum í.
Lars Toft tók léreftsstykkið upp af
borðinu, og hélt því á milli titrandi handa
sinna, og benti lækninum á eitt horn þess,
sem var ísaumað.
„Sjáið þér,“ sagði hann, „þessum stöf-
um hefi ég oft verið að velta fyrir mér,
en aldrei getað komist að neinni niður-
stöðu, ef til vill þekkið þér þá?“
Læknirinn stóð hreyfingarlaus fyrir
framan gamla manninn, og var orðlaus af
undrun, þetta hafði komið honum svo á ó-
vart. Jú, vissulega þekkti hann handbragð
móður sinnar, og þó langt væri um liðið
þekkti hann þetta léreftsstykki, sem móð-
ir hans hafði átt.
Lars Toft kinkaði kolli til hans. „Já,
ég var særði hermaðurinn, sem þér voruð
að segja frá að komið hefði verið með upp
í vagninn til yðar, um nóttina þegar þér
voruð á flóttanum um Suður-Jótland, og
sem móðir yðar hjúkraði á leiðinni. Mig
hefir lengi langað til þess að hitta þá
manneskju, sem bjargaði þá lífi mínu, og
votta henni þakklæti mitt.“ Hann rétti
hönd sína til læknisins og þrýsti hana
innilega, en þeir þögðu báðir.
„Hvað á ég að borga yður mikið fyrir
komuna hingað í kvöld, herra læknir?“
spurði gamli maðurinn og tók upp pen-
ingaveski sitt.
„Tuttugu krónur, þökk fyrir,“ svaraði
læknirinn og gekk til dyranna. Lars Toft
rétti lækninum gamlan og snjáðan
hundrað króna seðil.
„Þessu get ég ekki skipt,“ sagði hann
afsakandi.
„Þess þurfið þér heldur ekki,“ svaraði
gamli maðurinn. „Það var ætlun mín að
þér fengjuð þetta, herra læknir.“
„Já, en ég sagði tuttugu krónur Lars
T©ft,“ endurtók læknirinn og opnaði dyrn-
ar.
„En þér takið við þessu í kvöld; og helzt
vildi ég mega biðja yður að koma hingað
tvisvar í viku á meðan konan mín liggur.
Ég vona að þér séuð ekki hræddur um að
ég geti ekki borgað yður fyrir það.“
Læknirinn horfði á gamla manninn, og
var hálf hræddur um að hann hefði móðg-
að hann, því hann vissi að hann gat verið
stór með sig, og hann var vel efnaður.
„Þakka yður fyrir Lars Toft,“ svaraði
læknirinn, „ég kem þá aftur eftir tvo
daga.“
TJti í garðinum beið ökumaðurinn hjá
vagninum og hestinum.
Læknirinn steig upp í vagninn, og Lars
Toft lagði teppið yfir fætur hans, og lok-
aði hurðinni. Læknirinn kinkaði kolli til
hans í kveðjuskyni, og gamli maðurinn
stóð eftir og horfði á, þegar vagninn rann
af stað. Skyndilega sá hann ljósglampa í
202.
Vikunnar.
1. hnall. — 3. bátur. — 9. útlim. — 12. sam-
þykki. — 13. kæna. — 14. hrína. — 16. hest. —
17. hryg-gri. — 20. félagi. — 22. líta. •— 23. rámur.
— 25. skrítinn. — 26. forsetning. — 27. fljóta. —
29. rupl. -— 31. drepa. — 32. hvers vegna. —
33. hag. — 35. hljóp. — 37. nautgrip. — 38. kván.
— 40. get. — 41. grauta. — 42. láta hátt. — 44.
falska. — 45. bára. -— 46. skips. — 49. örugg. -—
51. forsetning. — 53. kjalband (I bókum). ■— 54.
þingdeild. — 55. stormur. — 57. áSur. — 58. loga.
-—■ 59. stjóm. — 60. þak. — 62. tónbil. — 64. þor.
— 66. veiðarfæri. — 68. óþrif. — 69. hnútur. —
71. þekktar. — 74. tón. — 76. streng. — 77.
lægðir. — 79. matur. — 80. væll. — 81. nögl. —
82. ágæta. — 83. bráð.
Lóðrétt skýring:
1. haf. — 2. léleg vinna. — 3. læsing. — 4.
mótmæli. — 5. fóðra. — 6. þyngdarein. — 7. bætti
við. — 8. stingur. 10. jákvæði. — 11. hljóð. —
13. kreik. — 15. angrar. — 18. hjálp. — 19. ekki
marga. — 21. raus. — 23. Ijósa. — 24. saumur. —
26. hlynna að. — 27. málfr. heiti. — 28. hlífðar-
fat. — 30. auð. — 31. gaddar. — 32. likami. —
34. drep á dyr. — 36. eigrandi. — 38. lak. — 39.
peningar. — 41. um matgefinn mann. ■— 43. söng-
rödd. — 47. lét. — 48. kistill. — 49. ógyrt. — 50.
sár. — 52. leðja. — 54. brún. — 56. vangi. — 59.
. eldhúsáhald. — 61. látin fara. — 63. bókstafur-
., inn. — 64. lofaða. — 65. spilda. — 67. naut. — 69.
í“hæna (að sér). — 70. hár aldur. — 72. dúkaefni.
-i— 73. pípa. — 74. elskuð. — 75. hneigi. — 78.
SJ líta. — 79. hreppi.
Lausn á 201. krossgátu Vikunnar.
Lárétt: — 1. bát. — 3. almætti. — 9. gæf. —
12. ös. — 13. óræk. — 14. eiða. — 16. ró. — 17.
stefnt. — 20. lundur. — 22. lúi. — 23. rós. —
25. mar. — 26. yls. — 27. fermd. — 29. rek. —
31. öxi. — 32. arf. — 33. urg. — 35. pál. — 37.
sn. — 38. steingeit. — 40. ló. — 41. áttir. —
42. annar. — 44. ufsa. — 45. kofa. — 46. spýti.
— 49. tinið. — 51. tá. — 53. alinmálið. — 54.
na. — 55. ótt. — 57. ann. — 58. lét. — 59. vek.
— 60. tjá. — 62. grugg. — 64. læs. — 66. óðs.
— 68. ala. — 69. kyn. — 71. vonina. — 74, gagn-
ar. — 76. ek. — 77. róum. — 79. auki. — 80.
mó. — 81. rif. -— 82. trauðla. — 83. fis.
gegnum rúðuna, Iæknirinn var að kveikja
í pípu sinni, síðan f jarlægðist svarti læknis-
vagninn óðum undir stjörnubjörtum
næturhimni.
Svar við orðaþraut á bls. 13.
MJÖLNIR.
M O R N A
JðLIN
ÖPUND
LUNDI
N ARFI
ILINA
R Ó S I R.
Skilnaður.
Hann stóð þarna í dyrunum og horfði á hana.
Hún var ljósgeislinn í lífi hans, og hann fann, að
lífið mundi vera einskisnýtt án hennar. Hún var
svo góð og hrein og elskuleg. En hann vissi, að
hann mátti til að fara. Hann átti að skilja við
hana; skilja við þessar rauðu varir, sem hann
hafði kysst. Hann stundi þungan, þegar hún
kom til hans, til þess að kyssa hann enn einu
sinni. Hún lagði hvíta armana um háls honum;
varir þeirra mættust. Doks reif hann sig laus-
an og stökk örvínglaður út á götu; já, hann varð
að fara. 1 síðasta sinni veifaði hún vasaklútnum
til hans.
Þau voru nýgift, og hann var að fara niður í
pósthús, til að kaupa tvö tíu-aura frímerki.
Lóðrétt: — 1. bösl. — 2. ást. — 3. armi. — 4.
læt. — 5. m.k. — 6. te. -— 7. til. — 8. iðum. —
10. æru. — 11. fóru. ■— 13. ófús. — 15. anar. —
18. elli. — 19. mór.' — 21. drep. — 23. refir. —
24. smuga. — 26. yxn. — 27. freisting. — 28.
drengileg. — 30. kál. — 31. öskustó. — 32. att.
— 34. gin. — 36. lófatak. — 38. stapa. — 39.
takið. — 41. áss. — 43. roð. — 47. ýla. — 48.
innra. — 49. tálga. — 50. nit. — 52. átt. — 54.
nes. — 56. tjón. — 59. vænn. -— 61. áðir. —
63. ull. — 64. lygi. — 65. kver. — 67. snót. —
69. kaka. — 70. hrós. — 72. oki. — 73. aur. —
74. gul. -— 75. ami. — 78. M. a. — 79. að.
Svör við spurningum á bls. 4.
1. Jóhann Sigurjónsson.
2. Árið 1899.
3. 161 kílómetri.
4. Árið 1936.
5. 1837, Þórður Sveinsson yfirdómari var aðal
forgöngumaður þeirra mála.
6. Hann var þýzkur og var uppi frá 1833 og tii
1897.
7. Ríkið Wyoming í Bandarikjunum, leyfði kon-
um fyrst kosningarrétt 1869.
8. John Milton. Höfuðrit hans er „Paradise lost"
(Paradísarmissir); þýddur á íslenzku af Jóni
Þorlákssyni á Bægisá.
9. Árið 1940.
10. Árið 1809.
Víðihríslur í klettum.
Þegar víðihríslur og smá-mnnar vaxa í klett--
um, er sagt, að huldufólk eigi það. Merkur mað-
ur hefir sagt svo frá: „1 barnæsku minni tók
ég eitt sinn hríslu í kletti hjá kvíabóli. Varð þá
smalinn hræddur, og sagði að huldufólkið í klett-
inum mundi reiðast, svo það hlypi undir ærnar,
eða eitthvað yrði að þeim. Þó varð ég svo hepp-
inn, að sú spá rættist ekki.“
„Allau skrattann vígja þeir.“
Það er í munnmæli, að þegar Hallgrímur
Pétursson kom frá vígslu, kom hann seint um
kveld á bæ, guðaði á glugga, en inni fyrir var
kerling, sem spurði tíðinda. Þá svarar gesturinn:
,,Og ekki nema það, að þeir eru nýbúnir að vígja
hann Hallgrím." „Og allan skrattann vígja þeir",
svaraði kerling. En Hallgrímur hafði gaman af
svarinu; og er það síðan haft fyrir máltæki.