Vikan - 07.10.1943, Side 5
VIKAN, nr. 40, 1943
5
N
»>*á>&i»t>t*,*>S>&t>M*t>***+4>4>**>*4>'*>+++******
Pramhaldssaga |* i
119 Konan í Glenns'kastala
1
t>»<»»<»»<i>»»<i<<fr<i><fr<p<tMp<t*t«^^ _ ÁSTASAGA
„Barbara má ekki halda, að ég ætli að bíða
hennar i mörg ár; ég vil fá hana með mér strax!
Ég er nú svo stæður að ég get séð fyrir konu
minni á bezta hátt, hana þarf ekkert að skorta.
Ég hefi verið heppinn í viðskiptum mínum, og
grætt vel, og ég hefi ekki hugsað mér að lifa
sem munkur. Ég vil fá konu mína strax og vil
hafa böm í kringum mig; ég vil ekki verða
orðinn miðaldra maður, þegar Barbara kemur
til mín, hin unga og fallega Barbara skal ekki
vera orðin föl og hæruskotin kona, þegar ég
fyrst fæ að njóta hennar.“
Hann hamraði óþolinmóðlega með fingrunum
á borðið sem var við hlið hans.
„Þér megið ekki halda,“ hélt Howard áfram,
,,að ég sé eigingjarn fyrir því. Ég skal heldur
ekki vera órýmilegur. Ég skal gefa Barböru eftir
eitt ár, ef hún óskar þess, en svo vil ég sannar-
lega ekki þurfa að bíða lengur! Æskan varir ekki
til eilífðar, það er eins með konurnar og blómin,
sem fölna, ferskasti roðinn hverfur."
Hann ræskti sig, og leit brosandi á prestinn.
„Ég veit að hún kemur til min! Hún elskaði
mig einu sinni, og hún elskar mig ennþá. Hennar
trygglynda hjarta skipar henni að koma til mín;
hennar trygglynda hjarta verður dómarinn í því
máli! Og hún er svo ung, hún er sköpuð af holdi
og blóði eins og við öll hin. Hvað getur þessi
ljóti og leiðinlegi staður fært henni annað en
sorglegar minningar. Þetta er eins og líkhús
dauðra vona, og óska! Hún vill áreiðanlega koma
bráðum og njóta sólar og heilnæms loftslags! Hún
mun hugsa um mig, og gleyma Ethnee. Hún
hiun þrá mig, þrá að eignast bam sjálf, okkar
barn!“
Howard þagnaði skyndilega,. og sá eftir því,
hversu opinskár hann hafði verið við gamla
prestinn, en faðir Matthews brá höndunum fyrir
augu sér.
„Það getur verið,“ sagði hann, „að Barbara
Maloney látist stjórnast af ást sinni til yðar, og
fari með yður vegna þess, en ég efast um
það. Hún er góð og göfug og það verður yður
til lítils sóma, ef þér viljið rugla tilfinningar
hennar, ef hún á að velja um skyldur sínar, eða
ást sina á yður, og hafna öðru hvoru. Hún hefir
sannarlega fengið að reyna nóg, þótt ekki væri
bætt á hugarangur hennar!"
„En ég vil alls ekki valda henni áhyggjum og
sorgum, þvert á móti, ég vil vaka yfir henni og
verja hana fyrir þeim, og hún skal verða ham-
ingjusamari en nokkur annar!“ Hann brosti og
það brá fyrir hreykni í röddinni, um leið og hann
snéri sér að faðir Matthews. Hún kemur með
mér, ég veit það fyrir víst! Ég hefi lykilinn að
hjarta hennar, eins og þar stendur. Hún getur
ekki annað en komið.“
Dagstofudyrnar voru opnaðar og Barbara kom
inn. Augnaráð hennar var rólegt, en festulegt,
hún hafði unnið sigur yfir sjálfri sér og tilfinn-
ingum sínum.
„Nú er ég búin að segja fyrir í eldhúsinu um
það sem, þér voruð að tala um, faðir Matthews,"
sagði hún, „og Biddy ætlar að fara til Norahs með
það, sem ég ætla að gefa, hana langar sjálfri
svo mikið til þess að sjá tvíburana!"
„Og ég verð líka að fara,“ sagði faðir Matt-
hews og stóð upp. „Ég sit hér og eyði tímanum!"
Hann brosti til Barböru og Howards, en svip-
ur hans var skuggalegur, þegar hann nokkrum
minútum síðar gekk niður garðinn, og hann
hristi höfuðið áhyggjufullur.
Forsasa : Howard Burton æskuvinur
** * Barböru fer til Suður-
Afríku. Barbara vérður fyrir sárum von-
brigðum út af því, að hann skyldi ekki
biðja sín áður en hann fór. Pierce Maloney
kemur heim á heimili Ann frænkú Barböru,
eftir að hafa lent í bifreiðarslysi. Hann
vinnur ást Barböru, og þau giftast nokkru
seinna. Frú Burton, móðir Howards, ásakar
hana um trúleysi við son sinn, og fullvissar
hana um, að hann elski hana. Pierce heldur
sig mjög rikmannlega á brúðkaupsferðinni,
og Barbara álítur að hann sé efnaður
maður. En þegar þau koma á heimiii hans
í Glenns-kastala á Irlandi, verður hún fyrir
vonbrigðum, þegar hún sér hversu allt er
þar fátæklegt. Þá fær hún líka, fyrst að
vita, að Pierce er ekkjumaður og á tvö
börn. Bömin eru fyrst í stað mjög óstýri-
lát við Barböru. Af þessu öllu verður
Barbara mjög bitur og ásakar sjálfa sig
fyrir það að hafa gifst Pierce. En brátt
greiðast fjárhagsörðugleikar hans, og tek-
ur hún þá til óspilltra málanna, að lagfæra
allt í Glenns-kastala. Börnin hafa nú líka
tekið ástfóstri við hana. Hún hefir eignast
son og er nú enn á ný orðin hamingjusöm.
En þá kemur sorgin eins og reiðarslag
yfir hana. Pierce og litli drengurinn hennar
farast báðir af slysförum. Barbara verður
örvingluð af sorg sinni, og fer frá stjúp-
bömum sínum til Englands til Ann frænku
sinnar. Nokkru síðar fær hún bréf frá faðir
Matthews, þar sem hann segir henni að
Patrick sé hættulega veikur. Hún bregður
óðara við og fer aftur til Irlands til drengs-
ins, sem brátt komst til heilsu aftur. Revel-
stone lávarður heimsækir Barböm, og býð-
ur henni til sin, en hún vill ekki yfirgefa
Glenns-kastala. Þennan sama dag kemur
Howard Burton í heimsókn til Barböru
í þeim erindagerðum að biðja hennar, en
hún vill sem minnst um það mál tala og
skilur Burton og faðir Matthews eftir eina
saman.
„Er þessi ungi maður virkilega verður ástar
Barböra Maloney, verðskuldar hann virkilega að
eiga jafn góða konu og hún er?“ tautaði gamli
presturinn við sjálfan sig. „Ég held ekki. Hún
stendur honum miklu framar, hún er orðin meira
þroskuð. Hann getur aldrei skilið hennar djúpu
og fínu tilfinningar. Hún hefir að visu verið
óþroskuð og bamaleg í sér, en hún er komin yfir
það núna! Hún verður að eignast mann, sem
getur skilið, að i raun og veru grói aldrei gröf
bamsins hennar; sem getur skilið, að sorg henn-
ar sé annað og meira en dægurfluga. Getur hann
gert hana hamingjusama — getur hann það?“
Kollur faðir Matthew var fullur af heila-
brotum.
„Hamingjan — þetta orð má skilja á marga
mismunandi vegu, og maður getur fundið ham-
ingjuna á svo margan mismunandi hátt. En mundi
Barbara verða hamingjusöm með það að sitja í
friði og ró á heimili elskhuga síns, ef hún hlypi
í burtu frá slcyldum sínum? En aftur á móti ef
hún lætur hann bíða eftir sér I nokkur ár, mun
þá þessi ungi maður halda tryggð sinni og ást
óslokknaðri allan þann tíma? Mun hann elska
hana jafn heitt, þegar hann kemur aftur til henn-
ar, þá orðinn miðaldra maður?“
Gamli presturinn hristi dapurlega höfuðið.
„Ó, þetta verður alltaf meiri og meiri glundroði
og ruglingur! Og ég, sem hélt að nú væri ég að
sjá veginn opnast fyrir henni, að ég sæi hamingj-
una brosa við henni að nýju!“ Hann stundi við
og starði fram fyrir sig í þokuna, þangað til hann
litlu síðar heyrði þungan og angurværan niðinn
í hafinu, þegar bárumar lentu á sandinum í flæð-
armálinu. „Guð einn verður að ráða fram úr
þessu vandamáli, Barböru," muldraði hann svo
veikum rómi. „Þetta er of mikið fyrir gamlan
prest, til þess að ráða fram úr. Ég óska af öllu
minu hjarta, að henni auðnist það að verða
hamingjusöm; ég veit, að hún hefir feilt mörg
tár, en ég vil ekki til þess vita, að hún sviki
skyldur sinar. Það er of dýrkeypt hamingja."
19. KAFLI.
„Þér verðið að lofa mér að hugsa mig um
þetta! Ég skal skrifa yður eftir nokkra daga,
Howard, og segja yður skoðun mína.“
Barbara talaði hægt, og var hugsandi á svip-
inn, en Burton néri saman höndunum óþolinmóð-
lega.
Klukkan var að verða tíu um kvöldið. Enda
þótt langt væri síðan, að morgunmaturinn hafði
verið framborinn, sat Howard Burton engu að
síður rólegur i stóru borðstofunni í Glenns-
kastala, í rúmgóðu, fallegu stofunni, sem nú virt-
ist ennþá vinalegri og vistlegri, eftir að ljósið
hafði verið kveikt.
Barbara hallaði sér aftur á bak í stól sínum.
Bjarma frá aminum sló á áhyggjufullt andlit
hennar og óstyrkar hendur. Hún var klædd í
svartan kjól, sem var hár í hálsinn, en þrátt
fyrir búning hennar var varla hægt að sjá, að hún
væri í sorg, hún líktist miklu fremur ungri og
ólífsrejmdri stúlku en ekkju.
„Látið þér mig nú ekki fara og þurfa að bíða
eftir yður, Barbara, verið þér nú svolítið eftir-
látar við mig. Ég elska yður svo heitt, Barbara!"
Rödd Howards var biðjandi, og ofurlítið óstyrk..
„Ég er ekki einn þeirra manna, sem kunna utan
að heilar þulur af fagurmælum,“ hélt hann áfram
rólega, „en þér vitið það ofur vel, að það hefir
aldrei verið önnur kona en þér, sem hefir átt
hjarta mitt; aðeins þér og engin önnur."
„Já, það veit ég,“ svaraði Barbara milt, og
innst í hjarta sínu fann hún til stolts yfir því,
að hún skyldi hafa verið þess megnug að vekja
manni slíka ást, sem hún hafði gert. „En þér
verðið líka. að skilja mína afstöðu,“ bætti hún
við. „Getið þér ekki skilið tilfinningar minar og
aðstæður? Það er ekki nóg, að mér hafi þótt
vænt um yður í gamla daga, þér fóruð í burtu án
þess að gefa mér nokkra ástæðu til þess að halda,
að þér kærðuð yðu.r nokkum hlut um mig. Þá
dofnaði ást mín til yðar og þegar ég kynntist
Pierce féll mér hann vel í geð, og fór svo að
elska hann. Ég þráði líka að gleyma yður
Howard, og ég vildi láta fólkið sjá að ég sæti
ekki í sárum, út af manni, sem var allur á bak
og burt, eitthvað út í heiminn."
„Ég skii þetta allt saman, Barbara," sagði
Howard. En hætti þér nú bara að hugsa um
fortíðina. Það er framtíðin, sem við eigum að
tala um."
„Ég get ekki hjá því komist að tala um for-
tiðina, fyrst við emm komin út í þessar umræð-
ur,“ svaraði hún. „Annars getið þér ekki skilið
tilfinningar mínar núna.“
Hún þagnaði og dró þungt andann, og horfði
sem í draumi í glóðina á aminum.
„Pierce var mér svo góður, og hann elskaði
mig mjög heitt, og ég unni honum innilega —
og litla barninu okkar. Svo skeði þessi hræðilegi
atburður, sem ég aldrei gleymi, þegar Pierce og
litli drengurinn dóu. I langan tíma á eftir, ætlaði
sorgin alveg að buga mig. Ég fór heim til Eng-