Vikan - 07.10.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 40, 1943
lands til Ann frænku, þá var ég svo hugsunar-
laus gagnvart bömunum. En svo þegar ég frétti
að Patrick væri alvarlega veikur af taugaveiki,
var ég neydd til þess að fara aftur til Irlands,
til þess að annast hann, og því sé ég aldrei eftir.
Og þegar Patrick var orðinn svo hress, að hann
gat farið á fætur og gengið um, þá hafði ég lika
náð mér aftur, og fann að nýju lífsþrótt minn,
sem áður hafði verið svo lamaður."
Hún þagnaði aftur, og hélt höndunum um hné
sér, og starði án afláts í snarkandi glóðina.
„Ég hefi enga von um það, að verða hamingju-
söm i ástum; og kæri mig heldur ekkert um að
verða það héðan af. Ég finn, að guð hefir gert
svo ráð fyrir, að ég verði ein af þeim konum, sem
aldrei geta fundið gæfuna í þessu lífi, eða
nokkura gleði, sem þó er nóg af allsstaðar í kring
um mann. Þess vegna hefi ég tekið þá ákvörðun
að lifa framvegis útilokuð frá umheiminum, og
hafa „skyldumar" að einkunnarorði mínu. Ef að
ég hefði verið kaþólsk, og ekkert heimili átt,
sem batt mig, þá væri ég nú orðin nunna, og
hefði fómað guði ævi minni, en af því að ég er
mótmælendatrúar, og hefi þar að auki böm
Pierce til að annast, þá fannst mér lang eðlileg-
ast að ég fómaði þeim kröftum minum.
Howard gekk að stólnum, sem Barbará sat í
og iagði hendur sinar um axlir hennar.
„Þetta er allt saman mjög fallegt og gott,“
sagði hann stillilega, „en þér vitið það ósköp vel,
að yður þykir vænt um mig! Þér vorað mín
áður en þér hittuð Pierce Maloney, og nú þegar
hann er dáinn, eruð þér aftur min. Gleymið þér
þessum gamla og leiðiniega stað, og bömum
Pierce, og kveðjið þetta allt saman hér! Komið
með mér út i hina stóra og viðburðaríku veröld
— komið aftur til elskhuga yðar!“
Hann breiddi faðminn á móti henni. Hún fékk
hjartslátt og kinnar hennar vora blóðrjóðar, og
augu hennar flutu í tárum.
„Ó, Howard-------,“ stundi hún.
„Þér munduð áreiðanlega kunna vel við
yður í Rhodesia, Barbara; það er yndislega
fallegt land. Afi minn dó nokkru eftir að ég
kom þangað, og hann arfleiddi mig að dálítilli
peningaupphæð, sem ég lagði alla fyrir til
geymslu og vaxta, og þá var ég viss um að síðar
meir mundi fjárhagur minn batna. Og það gekk
líka betur en ég hafði þorað að vona, mikið betur!
Ég hefi gTætt mikla peninga, Barbara, og við
getum látið okkur líða mjög vel í Rhodesia —
mjög vel. Ég hefi keypt stóran búgarð, og mjög
bráðlega get ég ef til vill selt hann aftur fyrir
fjórum eða fimm sinnum meira verð en ég gaf
fyrir hann. Jörðin hækkar í verði með hverjum
degi sem líður, og ég held, að mér sé óhætt að
fullyrða það, að ég verði ríkur maður. Þér
skuluð fá fallegt heimili í Englandi, og allt sem
hægt er að fá fyrir peninga skai ég veita yður.“
„Ekki freista mín, Howard!“ sagði Barbara
biðjandi. „Það mundi ekki vera rétt gert af mér,
nei, það væri hræðilega heimskulegt, ef ég yfir-
gæfi Ethnee áður en hún er komin á þann aldur,
að geta séð sér farborða sjálf! Og hvar ætti
Patrick að vera í skólaleyfum sinum, ef ég færi í
burtu? Og þar að auki mundu leiguliðarnir ekki
vilja borga afgjöld sín, ef ég yfirgæfi þetta
heimili, og færi í burtu — ég veit, að þeir vildu
það ekki. Þetta er sómafólk héma, og það hefir
tekið tryggð við mig. Og ýyrst að því líkar við
mig sem húsbónda sinn, þá veit ég, að það vill
ekki að breytt sé til. Nei, ég get ekki yfirgefið
Glenns-kastala."
Hún neri saman titrandi höndunum, og varið
hennar bifuðust. En Howard hristi höfuðið
áhyggjufullur á svipinn.
„Verið þér ekki svona heimskulegar, Barbara,
yður ber alls ekki skylda til þess að fóma yður
fyrir stjúpböm yðar. Það er mjög mikill mis-
skilningur af yður að telja yður trú um þetta.
Ethnee getur mæta vel farið í heimavistarskóla
og í skólaleyfum sinum geta þau bæði tvö dvalið
hjá ættingjum sinum.
„Nei, það geta þau ekki,“ sagði Barbara.
„Bömin eiga alls enga ættingja til lengur. Þar
að auki era þau bæði öðru vísi en böm gerast
almennt; þau era einþykk, og það er ekki öllum
hent að vinna hjörtu þeirra. Þau voru bæði smá-
börn, þegar ég kom hingað, og voru óstýrilát við
mig fyrst í stað, en nú era þau orðin mér svo
handgengin, að ég get ekki farið frá þeim."
Hún stóð upp gekk um gólf í stofunni. Andlit
hennar var fölt, og hún beit fast saman vör-
unum.
„Ég held, að ég mundi vilja giftast yður,
Howard," sagði hún án þess að líta á hann,
„þrátt fyrir áform mitt, ég er ekki eins sterk á
svellinu og ég hafði ímyndað mér að ég væri;
en ég get ekki yfirgefið tvö munaðarlaus böm,
fyr en þau eru orðin það stálpuð, að þau þarfnist
mín ekki lengur. Og ég verð líka að ljúka við
að koma staðnum hér í það ásigkomulag, sem ég
var eitt sixm búinn að ætla mér.“
Hún þagnaði andartak og horfði á Howard.
„Það þýðir ekkert, að reyna til þess að fá mig
til að breyta þessu áformi, því að ég veit að með
þessu móti breyti ég rétt! Það er ekkert, sem
komið getur mér til þess að fara í burtu frá
Glenns-kastala — ekki einu sinni ást yðar til mín,
eða ást mín til yðar. Ég verð hér kyrr, þar tit
að ég sé það, að ekki sé hér lengur þörf fyrir
Barböra Maloney! En það verður ekki fyrr eti
eftir mörg ár, vinur minn!“
Hún settist aftur í stólinn. Augu hennar
spegluðu geðshræringu hennar, en úr fölu and-
litinu mátti lesa óbifanlega og óhagganlega
ákvörðun.
„Þér erað mjög ómildar við mig, Barbara og
þetta er ekki fallega gert af yður gagnvart mér.
Þar að auki erað þér alltof hátíðlegar yfir þessu.
Ég er alveg viss um að einhver mundi geta tekiS
við af yður og stjómað leiguliðunum hér, jafn vel
og þér sjálfar hafið gert. Ef til vill get ég líka
siðar meir látið yður hafa peninga til þess að
byggja upp húsið, það þarf að rífa það niður
til granna og byggja það allt að nýju, það gagn-
ar ekki lagfæring, eins og þér hafið látið 'gera,
það verður aldrei nýtízku hús með öðru móti.“
Barböra setti dreyrrauða.
Byffg'ja Glenns-kastala alveg að nýju. Hvað
hugsið þér maður? Vitið þér ekki að þessi kastaU
er gamall sögustaður; gömul höll, sem á að baki
sér sina eigin sögu, langa og merkilega. Hver
steinn í veggjum hans er dýrgripur í mínum.
augum!"
„Ó, mér stendur líka alveg á sama um Glenns-
kastala! Hugsið þér nú svolítið um mig; á ég
virkilega að fara alein til baka til Rhodesia?
Getum við ekki slegið því föstu, að við giftun*
okkur að ári liðnu? Þá fáið þér líka góðan tíma
til þess að svipast eftir einhverjum, sem getur
annast Ethnee og Patrick.“
„Eitt ár —?“ Barbara hristi höfuðið. „Nei,
eftir eitt ár get ég ekki gifst yður — ef til viH
eftir tíu ár —."
„Tíu ár! en góður guð, — Barbara, eftir svo
langan tima erum við orðin gömul og gráhærð.
Tíu ár!“ Howard hló biturlega.
„Ég verð að hafa mína skoðun og þér yðar,“
— muldraði Barbara lágt. „Ó, Howard þetta er
ekki hægt; getið þér ekki séð, að það er algjörlega
ómögulegt? Þér viljið ekki bíða eftir mér í tíu
ár, og það er ofur eðlilegt að þér viljið það
ekki — og ég get ekki komið til yðar núna!" Hún
þagnaði við; það er því ekki um annað að gera,
en skilja fyrir fullt og allt,“ sagði hún hálf
kæfðri röddu, „ og reyna svo að gleyma hvort.
öðru!"
Erla og
unnust-
inn.
Oddur: Erla! — Elskan mín. Forstjórinn hækkaði
kaupið mitt og lét mig fá 3000 króna uppbót. Það leið
yfir mig — það var þess vegna að ég gat ekki komið í
símann, þegar þú hringdir.
Skrifstofumaðurinn: Mér þykir þú hafa dottið í lukkupottirui
vegna þess að þú gerðir tvær skyssur! Aldrei hefi ég grætt neitt
á vitleysunum, sem ég hefi gert!
Oddur: En hvað ég er hamingjusamur! Lífið er dásamlegt!
Oddur: Ekki á að standa á þvi! Nú er einhver kominn
til að hirða peningana mina.
Aðkomumaðurinn: Erað það ekki þér, sem heitið Oddur?
Aðkomumaðurinn: Ég er lögfræðingur, hm —
og hm — frændi yðar — hm — í Fjarðarbotni
hm — er dáinn hm — og arfleiddi yður að 6500
krónum.
Skrifstofumaðurinn: Því miður, ung-
frú Erla! Elsku hjartans yndið yðar
getur ekki komið í símann. Hann féll —
það er að segja hann fór út fyrir 30
sekúndum!