Vikan - 07.10.1943, Page 11

VTKAN, nr. 40, 1943
11
„Vyse lét ekkert uppi um innihald erfðaskrár-
innar. Hann var alltof „formleg-ur" í tali sínu.til
þess, að það væri viðeigandi. En það er Htil
ástæða til að efast um, að þetta er einmitt það
plagg. Það er vottfest, sagði hann mér, af þeim
Ellen Wilson og manni hennar."
„Við erum þá komin aftur að hinu gamla við-
fangsefni," — sagði ég, „þessari frú Rice.“
„Já, — þeirri vandræða-gátu!“
„Frederica Rice,“ tautaði ég, alveg út í hött,
„það er fallegt nafn.“
„Fallegra, heldur en það, sem vinir hennar
kalla hana. Freddie —,“ hann gretti sig, — það
er ekkert við það, — fyrir unga konu.“
„Það er ekki um margar styttingar að ræða,
á nafninu Frederica," sagði ég. „Það er ekki eins
og um Margrétar-nafnið, þar sem um er að velja
ótal gælunöfn, t. d. Maggí, Magga, Manga, Gréta
o. s. frv.
„Stendur heima! Jæja, Hastings, líður þér
skár núna, — þar sem nú er eitthvað farið að
gerast?"
„Já, auðvitað. Segðu mér eitt: Áttir þú von
á þessu?“
„Nei, — ekki beinlinis. Ég hafði ekki gert
neina ákveðna áætlun um gang málsins, með
sjálfum mér. Ég bjóst aðeins við ákveðnum
árangri af þessum hrekk, — en tildrögin til þessa
árangurs hljóta síðan að skýra sig sjálf.“
Ég játaði þessu fyrir kurteisis sakir, þó ég
væri eiginlega úti á þekju.
„Hvað var það, sem.ég ætlaði að fara að segja,
rétt i því, að simabjallan hringdi?" tautaði Poirot
tyrir munni sér. „Já, — það er rétt — bréfið frá
henni ungfrú Maggie. Ég ætlaði að líta á það
aftur. Mig minnir að i því sé eitthvað, sem mér
kom einkennilega fyrir."
Ég tók bréfið upp og rétti honum.
Hann las það í annað sinn. Ég gekk um gólf í
stofunni á meðan. Mér varð litið út um glugg-
ann. Skemmtisnekkjumar voru í kappsiglingu á
flóanum.
Allt í einu hrökk ég við, því að Poirot hrópaði
upp, eitthvað, sem ég gat ekki greint. Ég snerist
á hæli.
Poirot hélt höndum um höfuð sér og réri fram
og aftur og til hliða, eins og hann tæki út ofsa-
legar kvalir.
„Æ, æ,“ stundi hann. „Það er eins og ég hafi
verið alveg steinblindur.
„Hvað er nú að?“
„Flækja, sagði ég það ekki? Allt eintóm
flækja? En það er öðru nær! Þetta er allt svo
einfalt, sem orðið getur. En ég endemis klaufi,
að sjá þetta ekki.“
„Drottinn minn dýri! Hvers konar kastljós er
þetta, sem svona skyndilega hefir verið varpað
á allt öngþveitið?"
„Bíddu, bíddu! Talaðu eklci! Ég verð að raða
þessu niður i huga mér. Raða því öllu niður á
nýjan leik, í ljósi þeirra uppgötvana, sem ég
hefi nú gert, svo alveg óvænt.“
Hann þreif upp spumingaskrána, og renndi
•augunum yfir hana, þegjandi. Varir hans bærð-
ust þó í sífellu, eiiis og hann væri að tauta eitt-
hvað. öðm hvom kinkaði hann kolli, íbygginn.
Síðan lagði hann blöðin frá sér aftur, á stólinn,
•og lokaði augunum. Seinast hélt ég, að hann
væri sofnaður.
En allt i einu andvarpaði hann og leit upp.
„Sei, sei já!“ sagði hann, „þetta fellur allt,
hvað í annað, eins og fótur í sokk. Allt þetta,
sem hefir verið að þvælast fyrir mér. öll þessi
smáatvik, sem mér hafa fundist óeðlileg. Öll falla
þau, hvert í annað, hvert á sínum stað.“
„Átt þú við, að þú vitir nú, hvernig í öllu
liggur ?“
„Svo að segja. Ég skij nú allt, sem nokkru
máli skiptir. Að ýmsu leyti, hafa ályktanir mínar
verið réttar. Hins vegar hafa margar þeirra verið
óralangt frá réttri leið. En nú er þetta allt skýrt.
Ég ætla að senda símskeyti — spyrja tveggja
spurninga. — En það er ekki þess vegna: ég
veit svörin fyrir fram, — ég hefi þau héma!“
Og um leið sló hann hendinni á enni sér.
„Og þegar þú færð svörin?“ spurði ég. Ég
var nú fárinn að gerast forvitinn.
Hann stökk á fætur.
„Heyrðu, Hastings, — manst þú ekki eftir því,
að ungfrú Nick hafði orð á því, að sig langaði
til að koma upp sjónleik að Byggðarenda? Nú
skulum við stofna til slíks sjónleiks þar í kvöld.
En það verður þá sjónleikur, sem Hercule Poirot
býr til Ieiks.“ Hann glotti við. „Þú skilur, Hast-
ins, — það verður að vera draugur í þeim leik.
Já, -— draugur, afturganga. Að Byggðarenda
hefir aldrei sést draugur fyrri. En nú skal verða
draugagangur þar í nótt. Nei —ég ætlaði að
skjóta inn spurningu, — „ég segi ekkert meira. í
kvöld leikum við þennan skopleik okkar, Hast-
ings, — og opinberum sannleikann. En nú er í
mörgu að snúast — ákaflega mörgu að snúast.
Hann þaut út úr stofunni.
19. KAFLI.
Poirot stofnar til sjónleiks.
Það var all furðulegur söfnuður, sem í boði var
að Byggðarenda þetta kvöld.
Ég hafði naumast séð Poirot allan daginn. Mið-
degisverð hafði hann borðað einhvers staðar úti,
en boð hafði hann gert mér um það, að hann
vænti mín að Byggðarenda klukkan 9 um kvöld-
ið. Því var bætt við, að ekki þyrfti ég að vera
veizluklæddur.
Allt var þetta líkast heimskulegum draumi.
Ég kom á tilteknum tíma, og var mér þegar
vísað inn í borðstofuna. Og þegar ég fór að litast
þar um, sá ég að þarna vom komnir allir, sem
Poirot hafði skráð á spurninga-lista sinn, frá A.
til I. (J. var auðvitað undanskilið, „þar eð slík
persóna, fyrirfannst engin“).
Þarna var jafnvel komin frú Croft, í einskonar
örkumla-stól. Hún brosti við mér og kinkaði kolli.
„Þetta kemur manni á óvænt,“ sagði hún glað-
lega. „Og þetta er tilbreyting fyrir mig, verð ég
að segja. Ég held, að ég fari að reyna að koma
ofurlítið út, öðru hvoru. Allt er þetta runnið und-
an rifjum Poirots. Annars finnst mér það hálf
óhugnanlegt. En Vyse lagði áherzlu á að ég
kæmi.“ •
„Vyse?“ sagði ég og gat ekki dúlið undran
mina.
Charles Vyse hallaði sér upp að vegg, skammt
frá okkur, og var Poirot að ræða við hann í hálf-
um hljóðum og virtist vera talsvert niðri fyrir.
Ég litaðist um- i stofunni áftur. Já, þama voru
allir. Ellen hafði komið rétt á eftir mér og hafði
sezt á stól fram við dyr. Á öðrum stól sat maður
hennar, vandræðalega keikur, og virtist vera
móður. En Alfred litli, sonur þeirra, var á sífelldu
iði á milli foreldra sinna.
Hinir þátttakendurnir sátu umhverfis borðið.
Frederica, svartklædd, Lazaras við hlið hennar,
George Challenger og Croft hinum megin við borð-
ið. Ég sat skammt frá borðinu og nálægt frú
Croft. Og nú settist Charles Vyse í ön'dvegi við
borðsendann, en Poirot tók sér sæti hjá Lazaras.
Það var ljóst að leikstjórinn, — eins og Poirot
hafði nefnt sjálfan sig — ætlaði sér ekki að hafa
á hendi áberandi hlutverk í leiknum. Charles Vyse
virtist hafa tekið að sér einskonar fundarstjóm.
Ég var að vejta því fyrir mér, hvað það mundi
nú vera, sem Poirot ætlaði að punda á hann, hon-
um að óvöram.
Hinn ungi lögfræðingur ræskti sig og stóð upp.
Hann var alveg eins og hann átti að sér að vera,
hlutlaus, „formlegur", ■— ltaldur og ákveðinn.
„Þessi fundur okkar hér í kvöld er all-óvenju-
legs eðlis," tók hann til máls. „En tildrögin eru
einnig óvenjuleg. Að sjálfsögðu á ég við þaú til-
drög, sem era i sambandi við fráfall frænku minn-
ar, ungfrú Buckley. Að sjálfsögðu mun fara fram
líkskoðun, — enginn efi virðist á því leika, að
eitur hafi orðið henni að bana, og að ejtrið hafi
verið sent henni í þeim tilgangi, að ráða hana
af dögum. En þetta atriði er í verkahring lögj*egl-
unnar, og skal ég ekki fara frekar út í það hér.
Lögreglan mun og sennilega fremur óska þess, að
ég geri það ekki.
Þegar allt er með felldu, þá er erfðaskrá fram-
liðinnar manneskju ekki lesin upp fyrr en að af-
staðinni jarðarför, en samkvæmt sérstakri ósk
herra Poirots hefi ég nú í hyggju að lesa þessa
erfðaskrá upp, áður en jarðarförin fer fram. Með
öðram orðum, ég ætla að lesa hana hér og nú, á
þessum fundi. Sú er ástæðan til þess, að sérhverju
ykkar hefir verið sérstaklega boðið hingað. Eins
og ég drap á í upphafi máls míns, þá eru tildrög-
in mjög óvenjuleg og réttlæta það, að hér er
breytt út af venju.
Sjálf erfðaskráin barst mér í hendur með all-
óvenjulegum hætti. Þó að hún sé dagsett í febrú-
armánuði síðastliðnum, barst hún mér í pósti
fyrst í morgun. Ekki leikur þó neinn vafi á því,
að hún er skrifuð með rithönd frænku minnar, —
mér kemur ekki til hugar að efast um það, — og
þó að hún sé mjög óformlegt plagg, er löglega
frá henni géngið í votta viðurvist."
Hann þagnaði og ræskti sig að nýju.
Allra augu mændu á hann.
Hann hélt á stóra, gulu umslagi i hendinni, og
dró upp úr því pappírsörk. Við sáum öll að þetta
var venjulegt bréfsefni húsráðandans á Byggðar-
' enda og eitthvað á það skrifað.
„Erfðaskráin er mjög stutt," sagði Vyse. Hann
hafði síðan viðeigandi þögn, áður en hann hóf
lesturinn:
„Þetta er hinnsti vilji og erfðaskrá Magdölu
Buckley. Ég legg svo fyrir, að allur kostnaður
skuli greiddur og tilnefni frænda minn, Charles
Vyse, umráðamann eigna minna. Allar eigur
mínar ánafna ég, að mér látinni, Milfred Croft,
í viðurkenningar og þakklætisskyni fyrir hjálp-
sémi hennar við föður minn, Philip Buckley, —