Vikan - 07.10.1943, Qupperneq 12

12
VTKAN, nr. 40, 1943
sem svo var mikils virði, að aldrei verður endur-
goldin að fullu.
Undirskrift: Magdala Buckley.
VitUndarvottar:
Ellen Wilson.
William Wilson.
Ég var sem þruníu lostinn, og þannig virtist
vera um aðra, sem þarna voru viðstaddir. Það
var aðeins frú Croft, sem virtist vera með sjálfri
sér, og kinkaði hún kolli, eins og hún skildi þetta
mæta vel.
„Þetta er satt,“ sagði hún hógværlega. „Og þó
var ekki ætlan mín, að það kæmist nokkum tíma
í hámæli. Philip Buckley kom til Ástralíu, og
ef ég hefði ekki átt hönd í bagga, þá — jæja,
en ég ætla ekki að fara að ryfja það upp. Það
hefir verið leyndarmál til þessa, og bezt er, að
það sé leyndarmál framvegis. Hún vissi þó um
það. Nick vissi um það, — á ég við. Faðir hennar
hlýtur að hafa sagt henni það. Við komum hingað
vegna þess, að okkur langaði til að sjá staðinn.
Mér hefir alltaf leikið forvitni á að sjá sjálf,
hvemig umhorfs væri hér, að Byggðarenda, sem
Philip Buckley var svo tíðrætt um. Og blessuð
stúlkan vissi allt um þetta, og þóttist aldrei geta
gert nóg fyrir okkur. Hún bauð okkur jafnvel að
búa hér hjá sér, — já, það gerði hún, blessunin.
En við þóttumst ekki geta þegið það góða boð.
Hún gekk þá að okkur með að við byggjum í
umsjónarmannshúsinu — og vildi ekki heyra það
nefnt, að við greiddum nokkra leigu. Við vildum
þó ekki heyra annað nefnt, en að greiða ein-
hverja, en hún vildi ekki taka við henni. Og svo
þetta — í ofan á lag! Jæja, ef einhver segir, að
ekki sé til þakklátsemi í heiminum, þá vil ég
segja honum, að hann verði að endurskoða þá
staðhæfingu! Hér er eitt dæmi!“
Enn þögðu allir aðrir en frúin, og vom með/
undmnarsvip. Poirot leit til Vyse.
„Höfðuð þér nokkra hugmynd um þetta.“
Vyse hristi höfuðið.
„Ég vissi, að Philip Buckley hafði einhvem-
tima verið í Ástralíu. En ég hefi aldrei heyrt
getið um neitt hneyksli í sambandi við dvöl
hans þar.“
Hann leit forvitnislega til frú Croft.
„Nei, þér fáið mig ekki til að fleipra neinu.
Eg hefi aldrei sagt aukatekið orð um þetta, —
og mun heldur ekki gera. Leyndarmálið fer í
gröfina með mér.“
Vyse sagði ekkert. Hann lék sér að blýanti
sínum, á borðplötunni.
„Ég geri ráð fyrir, Vyse,“ sagði Poirot, og
hallaði sér fram á borðið, „að þér mynduð, sem
nánastur ættingi, geta véfengt þessa erfðaskrá?
Mér skilst, að hér muni vera um geysilega mikinn
auð að ræða, sem ekki var til að dreifa, þegar
erfðaskráin var samin.“
Vyse leit til hans kuldalega.
„Erfðaskráin er fullkomlega gild. Ég myndi
ekki láta mér til hugar koma, að hrófla við ráð-
stöfunum frænku minnar á eignum sínum.“
„Þér eruð göfuglyndur maður,“ sagði frú
Croft og réri í sæti sínu af ánægju. „Og ég skal
sjá til þess, að þér tapið ekki á því, hvernig
þér bregðist við í þessu máli.“
Það var sýnilegt, að Vyse kveinkaði sér lítils-
háttar undan þessari smekkleysislegu athuga-
semd, þó að hún væri sögð af góðum hug.
„Jæja, kona,“ sagði Croft, og gat lítt dulið
geðshræringu sína. „Þetta kemur manni á óvænt!
Nick sagði mér aldrei neitt um þetta.“
„Blessuð stúlkan,“ tautaði frú Croft með
klökkva og strauk vasaklút um augu sér. „Ég
vildi óska þess, að hún gæti séð okkur núna. Ef
til vill sér hún okkur, — hver veit?“
„Já, hver veit?“ tók Poirot undir.
En allt í einu virtist honum detta eitthvað
sérstakt í hug. Hann leit í kringum sig.
„Mér datt nokkuð í hug,“ sagði hann svo.
„Við sitjum hér öll umhverfis borð. Eigum við
ekki að gera lítilsháttar anda-tilraun ? “
„Anda-tilraun?“ tók frú Croft upp, og sýni-
lega/all felmtruð. „Já, — en, -— auðvitað, en —.“
„Já, — við skulum gera það, — það gæti
verið fróðlegt. Hann Hastings héma hefir tals-
verða miðils-hæfileika.“ (En mér datt í hug:
hvers vegna er hann nú að ota mér út í þetta,
bölvaður!). Þetta ætti að vera alveg tilvalin að-
staða, til að ná sambandi við heiminn hinu megin!
Ég finn það á mér, að við munum öll vera í
hinu prýðilegasta hugarástandi til þeirra hluta.
Hvað finnst þér, Hastings?“
„Já, ég hygg að svo muni vera,“ svaraði ég
og bar mig vel.
„Ágætt. Ég vissi það. Fljótt nú! Slökkvum
ljósin!“
Hann stóð upp, án frekari formála, og snéri
slökkvaranum. Þessu hafði verið dembt á sam-
kunduna með slíkri skyndi, að enginn hafði haft
rænu á að hreyfa mótmælum, þó að einhver
MAGGI og RAGGI.
|
i
Maggi: Hvemig voru einkan-
imar hjá þér?
Raggi: i Ágætar, nema í reikn-
ingi. Þar var ég anzi slakur.
Maggi: Því reiknarðu þá ekki
meira á kvöldin?
Raggi: Hvaða ástæða er til
þess?
Maggi: Systur þinni líkar þetta
ekki!
Raggi: Ég veit það og einmitt
þetta kemur til með að losa mig
við marga snúninga —.
Raggi: Fyrst ég er svona vit-
laus í reikningi, þá er mér ekki
treystandi til að borga rétt í búð-
unum og fá rétt til baka.
hefði óskað þess. Sannleikurinn mun hafa verið
sá, að fólkið var allt sem þrumu lostið enn, út
af erfðaskránni."
Ekki var aldimt í stofunni. Gluggatjöldin voru
ekki fyrir gluggunum, og einn þeirra var opirrn,
því að heitt var í veðri, — en inn um gluggana
lagði daufa skímu. Að fáum augnablikum liðn-
um, fór ég að geta greint húsgögnin í stofunni,
en óljóst þó. Allir vom hljóðir, og ég var að
velta því fyrir mér, hvert mitt hlutverk myndi
eiga að vera í þessum leik. Krossbölvaði ég
Poirot í huga mér fyrir það, að hafa ekki búið
mig neitt undir hlutverkið fyrirfram.
Ég lokaði þó augunum, eins og ég hugði að
til væri ætlast, og fór að draga andann þungt,
svo að vel mátti til mín heyra.
Allt í einu stóð Poirot upp og læddist að stól
mínum á tánum. Síðan gekk hann aftur til sætia
síns og sagði í hálfum hljóðum:
„Hann er fallinn í dá. Nú fer eitthvað að
gerast fyrr en varir.“
Það er eitthvað óbærilega óhugnanlegt við það,
að sitja svona þegjandi og bíða, í kolsvarta
myrkri. Taugar mínar voru allar strengdar til
hins ítrasta, — og ég er viss um, að líkt hefir
verið ástatt um hitt fólkið. Og þó hafði ég að
minnsta kosti óljósa hugmynd um, hvað gerast
myndi. Ég vissi um það aðalatriði, sem enginn
hinna hafði hugmynd um.
En þrátt fyrir það, hrökk ég í hnipur, þegar
ég sá, að dyrnar á borðstofunni opnuðust hægt.
Þær opnuðust alveg hljóðlaust, (sennilega
verið rækilega borin olía á lamirnar), og áhrifin
voru ægilega óhugnanleg. Hurðinni var ýtt upp
á gátt, undur hægt, og í eina eða tvær mínútur
gerðist svo ekki annað. En þegar dyrnar opnuð-
ust, lagði kaldan súg inn í stofuna. Ég geri ráð
fyrir, að þessi dragsúgur hafi verið eðlilegur í
alla staði, vegna þess að stofuglugginn var opinn.
En mér rann kalt vatn milli skinns og hörunds,
eins og sagt er í draugasögum, sem ég hefi
lesið.
Og síðan sáum við það öll! Dyrnar voru eins
og umgjörð utan um hvíta vofu, sem þar birtist.
Nick Buckley ....
Hún færðist undur hægt inn i stofuna, alveg
hljóðlaust, — það var eins og hún svifi yfir
gólfið, en snerti það ekki með fótunum, — og
allar voru hreyfingar hennar og framkoma
þannig, að fullkomið tilefni var til að ætla, að
þar væri á ferð vera frá öðrum heimi, sem ekkert
ætti skylt við okkur jarðbúana.
Ég þóttist sjá það þarna, að heimurinn ætti
hér mikilhæfa leikkonu, sem mönnum hefði sézt
yfir. Nick hafði langað til að koma upp leiksýn-
ingu að Byggðarenda. Nú fékk hún þeirri löngun
fullnægt, — og hún lék af slíkri snilld, að ég
þóttist sannfærður um, að henni væri að þessu
hin mesta unun.
Hún sveif áfram, inn í stofuna — og nú var
þögnin rofin.
Öp og andköf heyrðust úr .........stólnum við
hlið mér. Og um leið korraði í Croft. Challenger
hraut blótsyrði af vörum. Mér heyrðist Vyse ýta
stól sínum frá borðinu. En Frederica ein bærði
ekki á sér.
Þá kvað við átakanlegt neyðaróp, og Ellen reia
upp úr sæti sínu.
„Það er hún!“ hljóðaði hún. „Hún er komin.
Þeir, sem myrtir eru ganga alltaf aftur. Það er
hún! Það er hún!"
1 sömu svipan heyrðum við ofurlítinn brest,
— og ljósin blossuðu upp.
Poirot stóð hjá hjónunum, og bros hins ánægða
leikstjóra, lék um varir hans. Nick stóð í miðri
stofunni, í vofulíni sínu.
Frederica varð fyrst til að taka til máls. Hún
rétti hikandi fram hendurnar, og þreifaði á vin-
stúlku sinni.
„Nick,“ varð henni að orði. „Þú ert — erfc
lifandi!"
Hún hvíslaði þetta.
Nick hló við.