Vikan - 07.10.1943, Side 13
VIKAN, nr. 40, 1943
13
Þjófurinn vann kraftaverk
Framhald af bls. 4.
handar, sem öll var í brunablöðrum. I
hendinni hafði Joe glitrandi perlu.
„Sjáið þér, hann hefir stolið henni!“
kallaði Challouer til lögregluþjónsins, sem
í þessu kom inn.
Barnið hafði lokið upp augunum og
horfði ringlað í kringum sig í herberg-
inu.
Faðirinn flýtti sér til hennar, og lagði
handlegg sinn mjúklega um axlir dóttur
sinnar.
,,Nú segir barnið vonandi sannleikann,“
hugsaði Joe. Hann horfði bænaraugum á
telpuna, og hún mætti augnaráði hans og
brosti.
„Farið í burtu með hann,“ skipaði
milljónamæringurinn.
Barnið brosti áfram, en sagði ekki neitt.
Lögregluþjónninn setti handjárnin á Joe
og tók í axlir honum og ætlaði að fara út
með hann. Einhver undarlegur svipur var
á andliti barnsins .... það stundi við, og
varir þess bærðust, og kinnar hennar urðu
blóðrjóðar; hún fór að snökta, svo sagði
hún með sérkennilegum rómi:
„Klara var hér ekki —. Eldurinn gaus
fram úr ofninum — ég var að skara í
kolunum — eldurinn læsti sig í náttkjólinn
minn, gluggatjöldin og rúmfötin. — Hann
bjargaði mér — ég hefði brunnið inni . . .
Pabbi! Pabbi! Ég .. . Ég tala!“
Joe skildi ekki nokkurn hlut, af því, sem
fram fór. Handjárnin voru tekin af hon-
um, og lögregluþjónninn fór í burtu, með
gullpening í hendinni fyrir ómakið. Chall-
ouer grét af gleði. Hvers vegna voru allir
svona glaðir yfir því, þó barnið talaði?
Joe sat inni í vinnuherbergi Challouers
og sagði honum frá öllu eins og það hafði
gengið til.
„Nú er allt orðið gott,“ sagði milljóna-
mæringurinn, „Ég skal sjá fyrir yður og
Shirley Temple'tnyndir
Myndin til vinstri: Litla stúlkan var
sérlcga lagin á að koma mönnum í
gott skap.
Myndin til hægri: Börnunum þótti
mjög gaman að leika sér við apa
götuspilarans, og eltu Tony þegar
hann fór i burtu með hann.
fjölskyldu yðar; því þér hafið bjargað lífi
barnsins míns .... já, og meira en það ...“
„Hvað eigið þér við, meira en það?“
spurði Joe.
„Já, meira en það, vinur minn. Beztu
læknar heimsins hafa sagt mér, að það
gæti ekkert hjálpað henni, nema aðeins
það, ef hún einhverju sinni yrði fyrir mjög
sterkri taugahræringu, þá gæti það hugs-
ast að hún næði heilsu aftur. Þegar móðir
hennar dó, varð henni svo mikið um það,
og sorgin gekk svo nærri henni, að hún
missti málið. Veslings litla stúlkan mín
hefir verið mállaus í þrjú löng ár.“
Dægrastytting |
V iiniimmiimiMiiiMiiiiiiiiiiiimu ll■■■■■■lllll■l■■■■ml■■mm■ml■m■•^r
Orðaþraut.
RENN
FINN
ÓMUR
ÚFUR
N AÐS
ÁMUR
Fyrir framan hvert þessara oröa skal setja
einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niður éftir, myndast nýtt orð og er það
manns nafn.
Sjá svar á bls. 14.
Vísa um „hana“.
Hún er að spinna hraust og ótt,
hún er að grynna’ á kembum,
hún er að tvinna’ af hörðum þrótt,
hún er að vinna dag og nótt.
(Þjóðvísa).
Öfugmælavísur.
•
Nálykt bezt til heilsu ég held,
hér með sveigju úr glerum.
Fundið hef' ég oft frosinn eld
og fiskiveiði í hverum.
Fundizt hefir oft fífan græn
við frost trúi ég kopar renni.
Heilaga held ég Buslubæn,
því blessun er nóg i henni.
Kölski er í f jósi.
Einu sinni vantaði Sæmund fróða fjósamann;
tók hann þá kölska og lét hann vera i fjósinu hjá
sér. Fór það allt vel, og leið svo fram á útmánuði,
að kölski gerði verk sitt með öllum sóma. En á
meðan séra Sæmundur var í stólnum á páska-
daginn, bar kölski alla mykjuna í ,haug fyrir
framan kirkjudyrnar, svo þegar prestur ætlaði
út eftir messu, þá komst hann það ekki. Sér hann
þá, hvað um er að vera, stefnir til sín kölska
og lætur hann n^uðugan viljugan bera burtu aft-
ur alla mykjuna frá kirkjudyrunum og á sinn
stað. Gekk séra Sæmundur svo fast að honum,
að hann lét hann seinast sleikja upp leifarnar
með tungunni. Sleikþ þá kölski svo fast, að það
kom laut í helluna fyrir framan kirkjudyrnar.
Þessi hella er enn í dag i Odda, og nú þó ekki
nema fjórðungur hennar. Liggur hún nú fyrir
framan bæjardymar, og sér enn i hana lautina.
Að sverja lófaeið.
Að sverja lófaeið, er að láta hendurnar snúast
á hryggjum þeim, sem eru á lófunum milli hol-
handarinnar og fingranna, svo að þær komi
hvergi saman nema þar. Þetta er og nefnt að
kyssa kóngsdrottningu og jafnvel kóngsdóttur.
„Hólkið þér í yður, herra minn.“
Einu sinni kom biskup með lókát sinn til
kerlingar, einn góðan sólskinsdag. Kerlingin
setti þá biskup út í skemmu og bar fyrir þá trog
fullt af skyri og rjóma. En meðan biskup var
að borða dró fyrir skúr, en taðan lá flöt á tún-
inu. Þá fer kerlingu að verða órótt, og þótti
hinir vera lengi að signa matinn, og sagði þá
það sem siðan er haft að máltæki: „Hólkið þér
í yður herra minn, og flýttu þér, lókur!“ Á
Islandi er það siður að kalla biskupinn einn herra
en prestinn séra. Því varð kerlingunni mismælið,
sem kallaði biskupinn séra sem vísan sýnir:
\
„Sælir verið þér séra minn!
sagði ég við biskupinn,
anzaði mér þá aftur hinn:
þú átt að kalla hann herra þinn.“
„Mjólkin, flotið og áin f jórtán.“
Einu sinni áttu karlar þrír tal með sér um
ýmsa hluti; þar kom og, að þeir fóru að tala um,
hvaða matur þeim félli vel. Segir þá einn þeirra:
„Góð er mjólkin, guð var í henni skírður."
„Ósatt er það,“ segir annar, „í floti var hann
skírður, blessaður." „Ekki er það heldur sann-
ara," sagði hinn þriðji, „hann var skírður í ánni
fjórtán."