Vikan - 14.10.1943, Blaðsíða 11
VIKAN, nr. 41, 1943
11
Höfundurinn:
Agatha Christie
Framhaldssaga:
„Já,“ svaraði hún. „Ég er alveg bráðlifandi. Og
mikið þakka ég yður fyrir það, sem þér gerðuð
fyrir föður minn, frú Croft. En hrædd er ég um,
að ekki verði mikill hagnaður yðar af þessari
erfðaskrá.“
„Æ, drottinn minn dýri!“ stundi frú Croft og
saup kveljur. Æ, guð minn góður! Hjálpaðu mér
að komast héðan, Bert. Farðu með mig héðan.
t>etta var allt ekkert annað en spaug, blessuð
vertu — allt, ekkert annað en glettur, — það
veit sá, sem allt veit!“
„Dálítið grátt gaman," sagði Nick.
Dyrnar höfðu verið opnaðar, meðan á þessu
gekk, og inn i stofuna hafði komið maður, svo
hljóðlega, að við höfðum ekki tekið eftir honum.
Mér til undrunar, sá ég að þetta var Japp. Þeir
Poirot kinkuðu stuttaralega kolli hvor til ann-
ars, — eins og hann væri að spyrja einhvers, og
fengi fullnægjandi svar, sem olli því, að mjög
hækkaði á honum brúnin. Siðan gekk hann að
frúnni í örkumlastólnum.
„Halló — alló •— alló,“ sagði hann, glaðlega.
„Hvað sé ég? Gamlan kunningja, — Milly Mer-
ton, ef mér skjátlast ekki mikið! Og þú ert
enn að leika þína gömlu hrekki, gæzkan!"
Hann vék sér að áhorfendunum, til þess að
skýra mál sitt og sinnti ekkert andmæla-ópum
frúarinnar.
„Milly Merton er slyngasti rithandarfalsari,
sem við höfum komist í tæri við. Við vissum,
að þau höfðu orðið fyrir áfalli í bifreiðinni, sem
þau sluppu í frá okkur síðast. En sjáið þið nú
til! Jafnvel þó að hún fái heilahristing, hún Milly
hérna, þá aftrar það henni ekki frá að reyna
hýja hrekki. Hún er snillingur, því verður ekki
neitað.“
„Var þessi erfðaskrá fölsuð?“ spurði Vyse,
undfandi.
„Auðvitað er hún fölsuð,“ svaraði Nick, með
nokkrum þjósti. „Þú lætur þér ekki detta í hug,
að ég hafi gert svona heimskulega erfðaskrá, •—
eða hvað? Ég arfleiddi þig að Byggðarenda,
Charles, en allar aðrar eigur minar ánafnaði ég
Predericu."
Hún gekk til vinkonu sinnar um leið og hún
mælti þetta, og nam staðar hjá henni. Og þá, í
sömu svipan, gerðist það!
Blossi í glugganum og hvinur af kúlu. Þá ann-
ar blossi, — stuna, og hlunkur, úti fyrir glugg-
anum.
Og Fridrica stóð teinrétt á miðju gólfi, blóði
drifin á hægri handlegg ...
20. KAFLI.
J.
Þetta gerðist allt í svo skjótri svipan, að eng-
inn vissi, hvað gerst hafði.
Poirot hraut af vörum blótsyrði, og hentist
hann síðan út að glugganum. Challenger hljóp
á eftir honum, -— og þeir hurfu út um gluggann.
Andartaki síðar komu þeir aftur og báru á
milli sin máttvana mannslíkama. Þeir hagræddu
honum í stórum leður-hægindastóli, — en þegar
ég sá framan i manninn, gat ég ekki að mér
gert, að reka upp óp.
„Andlitið — andlitið á glugganum."
Þetta var maðurinn, sem ég hafði séð á glugg-
anum, kvöldið áður. Ég þekkti hann þegar
í stað. Og ég sá nú, að það höfðu verið ýkjur
hjá mér, er ég hafði haldið þvi fram, að það
hefði tæplega verið andlit á mennskum manni.
Þó var þetta ekki með öllu fjarstæða. Þetta
andlit var einhvernvegin svo óhugnanlega annar-
legt. Maðurinn var náfölur, og andlitsdrættir allir
eins og storknaðir, — andlitið likast vaxgrímu,
—- eins og sálin, sem þar hafði einhverntíma
verið innifyrir, væri löngu þaðan flúin.
Niöur annan vangann seytlaði blóð.
Frederica gekk hægt til mannsins og nam stað-
ar við hlið hans.
Poirot ætlaði að ganga i veg fyrir hana.
„Þér eruð særðar, frú?“ sagði hann.
Hún hristi höfuðið.
„Kúlan straukst við öxlina á mér, — það er
allt og sumt."
Hún stjakaði Poirot til hliðar og laut ofan að
manninum í stólnum. Hann opnaði augun og sá
að hún horfði á hann.
„Ég vona, að í þetta sinni hafi ég náð mér
niðri á þér,“ sagði hann ögrandi, — en röddin
breyttist skyndilega og varð ljúf sem barns-
rödd. „Æ, Freddie! Ég ætlaði ekki að gera þetta.
Ég ætlaði ekki að gera þetta, — þú hefir alltaf
verið svo góð við mig ...“
„Vertu ekki að fást um það —.“
Hún kraup niður hjá stólnum.
„Ég ætlaði ekki að gera þetta —.“ Hann lauk
aldrei við setninguna.
Höfuðið seig niður á bringu honum.
Frederica leit upp til Poirots.
„Já, — hann er dáinn,“ sagði hann blíðlega.
Hún reis hægt á fætur og horfði á manninn.
Síðan strauk hún hægri hendi um enni hans,
stundi við og snéri sér að okkur.
„Hann var eiginmaður minn,“ sagði hún hljóð-
lega.
„Já,“ muldraði ég.
Poirot tók eftir þvi og kinkaði kolli til min.
„Já,“ sagði hann í hálfum hljóðum. „Ég þótt-
ist alltaf vita, að til væri einhver J. — Sagði
það þegar i upphafi — var það ekki?“
„Hann var eiginmaður minn,“ endurtók Fred-
erika. Röddin var ákaflega þreytuleg. Hún hneig
niður í stól, sem Lazarus færði til hennar. „Það
er rétt, að ég segi ykkur þetta, eins og það er,
•—• og einmitt nú.
Hann var gjörsamlega eyðilagður maður.
Þræll eiturnautna. Hann kom mér til að neyta
eiturlyfja. Ég hefi verið að berjast við þá ástriðu,
síðan ég skildi við hann. Ég held, — að minnsta
kosti, — að ég sé svo að segja full-læknuð. En
þetta hefir reynzt erfitt — ákaflega erfitt. Já,
— það hefir verið hræðilega erfitt. Enginn getur
gert sér í hugarlund, hvernig sú barátta er!
En ég gat aldrei komist undan honum. Hann
kom á vettvang, hvar sem ég var stödd, og
heimtaði af mér peninga, — með hótunum. Hann
hótaði þvi t. d„ að hann myndi skjóta sig, ef
ég léti hann ekki fá peninga. Það var algengust
hótun hans. En upp á síðkastið var hann farinn
að hafa í hótunum um að skjóta mig. En hann
var eltki með sjálfum sér og vissi ekki, hvað hann
sagði eða gerði. Hann var vitstola .. .
Ég get hugsað mér, að það hafi verið hann,
sem skaut Maggie Buckley. En þó er ég alls ekki
viss um það. Og þessi einkennilegu tilræði við
Nick, — einmitt i sambandi við þau, fannst mér,
að það myndi ekki hafa verið hann. Það hlyti
að vera einhver annar maður.
En þá skeði það, að ég sá miða með rithönd
hans á skrifborði Poirots. Þetta var snepill, rif-
inn af bréfi, sem hann hafði sent mér. Þá þóttist
ég vita, að Poirot væri að komast á snoðir um
sannleikann.
Síðan hefi ég vitað, að það væri aðeins undir
hendingu komið, hvort málið skýrðist til fulls,
deginum fyrr eða siðar ,..
En að því er snertir sætindin, þá er mér það
atriði óskiljanlegt. Hann hafði enga ástæðu til
að ráða Nick bana. Og mér er alveg óskiljanlegt,
hvernig hann gat átt nokkurn þátt í því. En
um þetta hefi ég verið að brjóta heilann, seint
og snemma.
Hún tók báðum höndum fyrir andlit sér, —
leit síðan upp aftur, og sagði svo, — eins og
hún væri alveg uppgefin:
Þetta er allt, sem ég hefi að segja.“
21. KAFLI.
Persónan K.
Lazarus gekk fljótt til hennar.
„Frederica, góða mín,“ sagði hann.
Poirot gekk að hliðarborðinu, hellti víni í glas
og færði henni það og stóð hjá henni á meðan
hún tæmdi það.
Hún rétti honum glasið aftur og brosti.
„Mér líður ágætlega núna,“ sagði hún.
„Hvað eigum við að gera næst?“
Hún horfði á Japp, en leynilögreglumaðurinn
hristi höfuðið.
„Ég er i fríi, frú Rice, að skemmta gömlum
vini, — það er allt, sem ég geri. St. Loo lög-
reglan annast málið.“
Hún horfði á Poirot.
„Og Poirot er hjá St. Loo lögreglunni ?“
„Ó, nei, nei, frú! Ég er aðeins auðvirðilegur
leiðbeinandi.“
„Poirot,“ sagði Nick, „getum við ekki þaggað
það niður.“
„Þér óskið þess, ungfrú?“
„Já, þegar öllu er á botninn hvolft, þá kemur
þetta mér mest við. Og það munu ekki verða
gerðar fleiri árásir á mig — núna.“
„Nei, það er satt. Það verða ekki gerðar fleiri
árásir á yður núna.“
„Þér eruð að hugsa um Maggie. En, Poirot,
ekkert getur vakið Maggie frá dauðum? Ef þér
opinberið þetta allt, þá verðið þér valdir að
miklum þjáningum Fredericu — og hún hefir
ekki verðskuldað það?“
„Þér segið, að hún eigi það ekki skilið?“
„Auðvitað ekki! Ég sagði yður frá því strax,
að maðurinn hennar væri mesti ruddi. Þér sáuð
í kvöld, hvemig hann var. Jæja, nú er hann dá-
inn. Við skulum láta það vera endirinn. Látið
lögregluna halda áfram að leita að manninum,
sem skaut Maggie."
„Svo þér segið þetta, ungfrú? Best að þagga
allt niður.“
„Já, viljið þér gera það, fyrir alla muni, kæri
Poirot."
Poirot leit hægt í kringum sig.
„Hvað segið þið öll við þessu?"
„Ég samþykki," sagði ég, um leið og Poirot
horfði á mig.