Vikan - 21.10.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 42, 1943
semdir, sem Hastings hafSi gert fimm minútum
á8ur. Hann hafði sagt, að til væru svo margar
styttingar á Margaret — Maggie, Margot o. s.
frv. Svo fór ég að hugsa um, hvað ungfrú Maggie
héti í raun og veru. Þá rann það allt í einu upp
fyrir mér! Setjum svo, að hún héti Magdala!
Nick hafði sagt mér, að það nafn væri í Buckley-
fjölskyldunni. Tvær Magdala Buckleys. Kannske.
1 huganum sá ég þau bréf, er ég hafði lesið eftir
Michael Seton. Já, ekkert var ómögulegt. Scar-
bofough var nefnd — en Maggie hafði verið þar
með Nick — móðir hennar hafði sagt mér það.
Og það útskýrði fyrir mér annað. Af hverju
voru bréfin svona fá? Ef stúlka yfirleitt geymir
ástabréf sin, þá geymir hún þau öll. Af hverju
voru þessi fáu, útvöldu bréf? Var eitthvað sér-
stakt við þau?
Ég mundi, að ekkert nafn var nefnt í þeim.
Þau byrjuðu öll ólíkt, en öll með gælunöfnum.
Hvergi var samt nafnið — Nick. Og það var ann-
að, sem ég hefði átt að sjá strax, sem benti á
sannleikann."
„Hvað var það?“
„Jú, ungfrú Nick var skorin upp við botnlanga-
bólgu 27. febrúar síðastliðinn. Eitt bréfið frá
Michael Seton var dagsett 2. marz, en í því var
ekki nefndur neinn kvíði, veikindi eða annað
óvenjulegt. Það hefði átt að benda mér á, að
bréfin voru skrifuð til annarrar persónu.
Svo las ég yfir lista af spumingum, sem ég
hafði gert. Og svaraði þeim öllum í ljósi þessar-
ar nýju hugmyndar minnar.
Árangurinn var einfaldur og sannfærandi í
flesta staði. Og ég svaraði einnig annari spurn-
ingu, sem ég hafði spurt sjálfan mig áður.
Af hverju keypti ungfrú Nick svartan kjól?
Svarið var, að hún og frænka hennar urðu að
vera klæddar eins, með rauða sjalið sem smá til-
breytni. Þetta var hið rétta og sannfærandi svar,
en ekki hitt. Stúlka mundi ekki kaupa sorgar-
klæðnað, áður en hún vissi, að elskhugi hennar
væri dáinn. Hún mundi vera óeðlileg, einkennileg.
Það, sem ég vonaði, skeði! Nick Buckley varð
mjög æst, þegar minnst var á leynihólfið. Hún
lýsti því yfir, að ekkert slikt væri til. En ef það
væri til — og ég skildi ekki í því, hvers vegna
Ellen hefði fundið upp á því —- þá hlyti Nick
að vita af því. Af hverju var hún svona æst?
Var það mögulegt, að hún hefði falið skammbyss-
una þar? Með þeirri leyndu fyrirætlun, að gruni
væri varpað á einhvern annan síðar?
Ég lét hana vita, að útlitið væri mjög svart
fyrir Fredericu. Því hafði hún einmitt gert ráð
fyrir. Eins og ég hafði gert ráð fyrir, var hún
ekki fær um að standa á móti aðalsönnuninni.
Auk þess var það ömggara fyrir hana sjálfa. Ell-
en hefði getað fundið leynihólfið og skammbyss-
una.
„Við erum öll hér inni. Hún bíður fyrir utan
eftir ávísunarorði sínu. Hún heldur, að það sé
alveg óhætt, að taka skammbyssuna úr felustaðn-
um og setja hana í kápuvasa frúarinnar ....
„Og svo að síðustu skjátlaðist henni . . . Það
fór hrollur um Fredericu.
„Þrátt fyrir allt,“ sagði hún, „þykir mér vænt
um, að ég skuli hafa gefið henni úrið mitt?“
„Já, frú.“
Hún horfði snögglega á hann.
„Þér vitið það líka?“
„Hvað um Ellen?" greip ég framí.
„Vissi hún, eða gmnaði hana nokkuð?“
„Nei. Ég spurði hana. Hún sagði mér að hún
hefði ákveðið, að dvelja í húsinu þá nótt, af því
henni fyndist eitthvað vera að.
Að því er virtist var Nick of ákveðin, þegar
hún hvatti hana til þess að sjá flugeldana. Hún f
hafði séð, að Nick væri illa við Fredericu. Hún'
sagði mér, að hún fyndi greinilega á sér, að eitt-
hvað myndi koma fyrir; en hún hélt að það myndi
koma fyrir Fredericu.
Hún þekkti skapgerð Nick, sagði hún, og hún
var alltaf skrýtin stúlka."
,,Já,“ sagði Frederica lágt. Já, við skulum hugsa
um hana þannig. Skrýtin lítil stúlka. Skrýtin lítil
stúlka, sem gat ekki hjálpað sjálfri sér ...
Poirot tók hönd hennar og lyfti henni blíðlega
að vörum sér.
Charles Vyse hreyfði sig órólega.
„Þetta verður leiðinlegt mál,“ sagði hann
stillilega, ,,ég býst við þvi, að ég verði að sjá um
einhverja vöm fyrir hana.“
„Ekki mun verða þörf á því, sagði Poirot ró-
lega, ekki ef mér skjátlast ekki tilgátur mínar.“
Hann snéri sér allt í einu að Challenger.
„Þar setjið þér duftið, er ekki svo?“ sagði
hann. „1 þessi armbandsúr ?“
„Ég, ég — stamaði sjómaðurinn í vandræðum.
„Reynið ekki að blekkja mig með þessum
góðmannlega svip yðar. Hann hefir blekkt
Hastings, en hann blekkir ekki mig. Þér hafið þó
nokkuð upp úr því, þér og frændi yðar i Harley
Street."
MAGGI OG KAGGI
Maggi; Hvern fjárann ertu
að gera Raggi.
Raggi: Sérðu ekki, fíflið þitt,
ég er að logsjóða!
Maggi: Logsjóða? Hvaða
gagn' hefurðu af því, að læra
að logsjóða?
Raggi: Ég ætla að verða
mesti hergagnaframleiðandinn
í næstu styrjöld!
„Poirot!“
Challenger stóð upp.
Litli vinur minn horfði rólega á hann.
„Þér eruð hinn gagnlegi „vinur". Neitið því, ef
þér viljið, en ég ráðlegg yður, ef þér viljið ekki, affi
lögreglan komist að öllu saman, að fara.“
Mér til mikillar undmnar fór Challenger, hann
fór út úr herberginu eins og örskot. Ég gapti á
eftir 'honum.
Poirot hló.
„Ég sagði þér frá því, vinur minn. Hugmynd-
ir þínar em alltaf skakkar."
„Það var kókain í armbandsúrinu," sagði ég.
„Já, já. Þannig hafði ungfrú Nick það með sér
á hressingarhælið. Og þegar hún hafði lokið við
forða sinn, í súkkulaðinu, þá bað hún Fredericu
um hennar úr, sem var fullt."
„Meinið þér, að hún geti ekki án þess verið?“
„Nei, nei, ungfrú Nick er alls ekki ofurseld
eiturlyfjum. Hún neytir þess stundum að gamni
sinu. En í kvöld þarfnast hún þess til annars.
Það verður stór skammtur í þetta sinn.“
„Þú heldur —?“ stundi ég.
„Það er líka bezt. Betra en reipi böðulsins. En,
þei, við megum ekki segja frá þvi, að Vyse við-
stöddum, sem er allur í lögum og reglum.
Opinberlega veit ég ekkert. Innihald armbands-
úrsins er eintóm tilgáta hjá mér.“
„Tilgátur yðar eru alltaf réttar, Poirot," sagði
Frederica.
„Ég verð að fara,“ sagði Charles Vyse meffi
kuldalegum vanþóknunarsvip um leið og hanrt.
gekk út. Poirot leit frá Fredericu á Lazams.
„Þið ætlið að giftast, er ekki svo?“
„Eins fljótt og við getum."
„Poirot," sagði Frederica. „Ég er ekki for-
fallin í eiturlyf, eins og þér haldið. Ég hefi næst-
um vanið mig af því. „Ég held, að ég þurfi ekki
á armbandsúrum að halda, nú þegar hamingjan.
brosir við mér.“
„Ég vona, að þér verðið hamingjusamar, frú,“
sagði Poirot blíðlega. „Þér hafið liðið mikið. E*.
þrátt fyrir allt mótlætið eruð þér ennþá þrótt-
mikil og góð kona.“
„Ég skal gæta hennar," sagði Lazarus. „Starf
mitt gengur illa núna, en ég vona að það batni.
Annars er Fredericu sama, þó að hún sé fátæk
með mér."
Hún hristi höfuðið brosandi.
„Það er orðið framorðið," sagði Poirot um leiffi.
og hann leit á klukkuna.
Við stóðum upp.
„Við eyddum einkennilegri nótt í þessu ein-
kennilega húsi,“ hélt Poirot áfram. „Það er, eins
og Ellen segir, ógæfuhús ....“
Hann horfði á myndina af Sir Nicholas gamla.
Hann greip allt í einu í handlegg Lazamsar og
dró hann til hliðar.
„Ég bið yður fyrirgefningar, en af öllum spum-
ingum mínum er ennþá einni ósvarað. Segið mér,
af hverju buðuð þér fimmtíu pund fyrir þessa
mynd? Mér þætti gaman að vita það, þér skiljið,
svona rétt til þess, að engu sé ósvarað."
Lazarus horfði á mig, með sviplausum augum,
nokkra stund. Svo brosti hann.
„Sjáið þér til, Poirot," sagði hann, ég er kaup-
maður."
„Veit ég það.“
„Þessi mynd er ekki meira virði en tuttugu
pund. Ég vissi, að ef ég byði Nick fimmtíu, þá
mundi hana strax gruna, að hún væri meira virði,
og hún myndi láta meta hana annars staðar. Þá
mundi hún sjá, að ég hefði boðið henni miklu
meira en myndin væri virði. 1 næsta skipti, sem
ég byði henni í mynd, þá mundi hún ekki láta
meta hana.“
„Já, og þá?“
„Myndin á hinum veggnum er að minnsta kosti
fimm þúsund punda virði," sagði Lazarus þurr-
lega.
„Einmitt það!“ Poirot kinkaði kolli.
,,Nú veit ég allt,“ sagði hann brosandi.
ENDIR.