Vikan - 28.10.1943, Blaðsíða 5

\
5
VIKAN, nr. 43/ 1943
Höfundurinn:
Agatha Christie
Ný framhaldssaga:
Hver gerði það?
Sakamálasaga eltir AGATHA CHRISTIE
''l lUIIIIIIUIIIHIIIIIIIIIIIIIIIHIMI
11111 ■ ■ ■ IIIIII11
1
Hercule Poirot
1. KAFLI.
Frægur farþegi með Taurus hraðleslinni.
Það var klukkan fimm um morguninn á Sýr-
landi. Meðfram stöðvarpallinum i Aleppo stóð
lestin, sem í öllum jámbrautarleiðarvisum er
aefnd Taurus hraðlestin. Hún samanstóð af eld-
hús- og borðstofuvagni, svefnvagni og tveim
öðrum vögnum. Við stigann, sem lá upp í svefn-
▼agninn stóð ungur franskur liðþjálfi i skínandi
einkennisbúningi, hann var að tala við litinn
mann, sem var með kragánn brettan upp fyrir
eyru, svo að ekki sást í annað en eldrautt nefið
•g í endana á uppvöfðu yfirskegginu.
Veðrið var nístandi kalt, og það var ekki
öfundsvert starf að fylgja frægum manni og út-
lendum til lestarinnar, en Dubosc liðsforingi rækti
starf sitt með karimennsku. Hann talaði kurteis-
lega við þann erlenda á fallegri frönsku. Hann
vissi ekki, hvað allt þetta átti að þýða. Auðvitað
hafði borizt út kvittur, eins og alltaf í svona
málum. Skap herforingjans, yfirmanns hans, hafði
alltaf versnað. Og svo hafði þessi útlendingur
komið, Beigi, alla leið frá Englandi að því er
virtist. Vika hafði liðið — vika full af forvitnis-
legum æsingi. Svo höfðu viss atvik komið fyrir.
Mjög ágætur liðsforingi hafði framið sjálfs-
morð, annar sagði allt í einu af sér, kvíðafull
andlit misstu skyndilega sinn kvíðafulla svip, og
það var slakað á vissum hernaðarlegum varúðar-
ráðstöfunum. Og herforinginn, yfirmaður Duboscs
liöþjálfa, leit út eins og hann hefði yngst um
tíu ár.
Dubosc hafði heyrt brot af samræðum milii
hans og útlendingsins.
„Þér hafið bjargað okkur, kæri vinur,“ sagði
herforinginn hrærður og stóra, hvíta yfirskeggið
hans titraði um leið og hann talaði. „Þér hafið
bjargað heiðri franska hersins — þér hafið af-
stýrt miklum blóðsúthellingum! Hvemig get ég
þakkað yður fyrir, að hafa orðið við bón minni,
um að koma svona langt að —?"
Þessu hafði útlendingurinn (sem hét Hercule
Poirot) svarað kurteislega og með þessum mjög
viðeigandi orðum: „Haldið þér, að ég muni ekki,
að þér björguðuð einu sinni lífi mínu?“ Og þá
hafði herforinginn svarað með öðrum viðeigandi
orðum, að hann hafnaði öllum launum fyrir þann
gamla og liðna greiða; svo féllust þeir í faðma
um leið og þeir nefndu Frakkland og Belgiu,
frægð og heiður og þviumlíkt; og samtalinu
var lokið.
En Dubosc liðþjálfi vissi samt ekki enn, hvað
þetta allt átti að þýða, en honum hafði verið
falið að fylgja Poirot til Taurus hraðlestarinnar,
og hann gerði það af öllum þeim ákafa og áhuga,
sem býr í ungnm hermanni, sem á sér bjarta
framtíð.
„1 dag er sunnudagur", sagði Dubosc. ,,Á
morgun, mánudagskvöld, verðið þér í Stamboul."
Það var ekki í fyrsta skiptið, sem hann gerði
þessa athugasemd. Samræður á stöðvarpallinum,
áður en lestin leggur af stað, viija oft verða
nokkuð svipaðar.
„Já,“ sagði Poirot.
„Ætlið þér ekki að dvelja þar í nokkra daga?“
„Jú. Ég hefi aldrei komið til Stamboul. Það
væri leiðinlegt, að skjótast þar í gegn, án þess
að stanza. Mér liggur ekkert á, ég ætla að dvelja
þar sem ferðamaður í nokkra daga.“
„Sofiumusterið er mjög fallegt," sagði Dubosc,
liðþjálfi og gaut augunum i leyni á úr sitt. Fimm
mínútur í fimm — aðeins fimm mínútur til.
Hann ímyndaði sér, að hinn maðurinn hefði
tekið eftir þessu og flýtti sér að hefja sam-
ræður á ný.
„Það eru fáir, sem ferðast á þessum tíma árs-
in,“ sagði hann um leið og hann horfði upp i
glugga svefnvagnsins fyrir ofan þá.
„Já,“ sagði Poirot.
„Við skulum vona, að „Taurus" fenni ekki í
kaf!“
„Kemur það fyrir?“
„Já, það hefir komið fyrir, ekki í ár, en áður.“
„Vonandi kemur það ekki fyrir," sagði Poirot.
„Veðurfregnimar frá Evrópu eru iskyggilegar."
„Mjög vondar. Á Balkanskaga er mikill snjór."
„Einnig i Þýzkalanai, hefi ég heyrt."
„Jæja,“ sagði Dúbosc liðþjálfi. „Annað kvöld
klukkan sjö fjörutíu verðið þér í Konstantinópel."
„Já,“ sagði Poirot, ég hefi heyrt, að Sofiu-
musterið væri mjög fallegt."
„Stórkostlegt, finnst mér.“
Fyrir ofan höfuð þeirra voru dregin frá glugga-
tjöld í svefnklefa, og ung stúlka leit út um
gluggann.
Mary Debenham hafði sofið lítið frá því hún
fór frá Baghdad. Hún hafði sofið illa í lestinni
Ný fratnhaldssaga!
I I þessu blaði hefst ný saga eftir 1
| Agatha .Cliristie og er Hercule |
I Poirot höfuðpersónan eins og í I
É Leyndardómi Byggðarenda. Þessi f
l nýja saga heitir „Hver gerði }
É það?“ og er framúrskarandi dul- |
| arfull og vel samin og þykir snilld- |
I arverk á þessu sviði sagnagerðar. É
| Hún gerist i járnbrautarlest, sem 1
| situr föst í snjó uppi í fjöllum |
i Júgóslafíu. Maður er myrtur á |
I mjög einkennilegan hátt í lestinni, I
I en svo vill til, að vinur okkar Her- i
| cule Poirot, leynilögreglumaður- }
É inn bráðsnjalli, er þar á næstu |
é grösum og tekur að sér rannsólm É
} málsins, og þá er eltki að sökum }
I að spyrja: enginn kemst undan É
É homun, |>ótt liann sé stundmn É
I nokkra stund að átta sig. — Þetta í
É þykir ein af allra beztu sögum É
} Agatha Christie.
til Kirkuk og gistihúsinu í Mosul og svo núna
síðastliðna nótt í lesinni, hafði hún heldur ekki
getað sofið. Nú var hún þreytt og máttlaus af
þvi að liggja vakandi í hitasvækju klefans, sem
var alltof mikið hitaður, hún stóð upp og leit
út um gluggann.
Þetta hlaut að vera Aleppo. Auðvitað ekkert
að sjá. Aðeins langur illalýstur pallur, og ákaft
rifrildi á arabísku barst einhversstaðar að.
Tveir menn fyrir neðan glugga hennar töluðu
saman á frönsku. Annar var franskur liðsforingi,
hinn var lítill maður með gríðarstórt yfirskegg.
Hún brosti. Hún hafði aldrei séð nokkurn mann
eins dúðaðan. Það hlaut að vera mjög kalt úti.
Þess vegna var kynt svona hræðilega. Hún reyndi
að þrýsta glugganum lengra niður, en það var
ekki hægt.
Járnbrautarþjónninn gekk að mönnunum. Hann
sagði, að lestin væri alveg að fara og það væri
vissara fyrir herrann að fara inn. Litli maðurinn
lyfti upp hattinum. En hvað höfuð hans var
skrýtið í laginu, alveg eins og egg! Mary Deben-
ham brosti, þrátt fyrir svefnleysi sitt. En hvað
maðurinn var hlægilegur. Svona mann væri aldrei
hægt að taka alvarlega.
Dubose var að þylja kveðjuorðin, sem hann
var löngu áður búinn að hugsa sér, hvernig ættu
að hljóða. Það voru falleg og hæversk orð.
Poirot svaraði ekki síður kurteislega.
„1 vagninn, herra minn,“ sagði vagnþjónninn.
Poirot steig upp í vagninn, með óendanlega
tregum svip. Vagnþjónninn kom á eftir honum.
Poirot veifaði hendinni. Dubose liðþjálfi kvaddi
á hermannavísu. Lestin kipptist til og rann hægt
af stað.
„Loksins," sagði Hercule Poirot í hálfum
hljóðum.
Dubose, sem nú fyrst tók eftir því, hvað var
kalt, tók að skjálfa.
„Hérna, herra minn!“ vagnstjórinn sýndi Poirot
með hátíðlegu handapati hinn þægilega svefn-
klefa hans og farangurinn, sem hafði verið komið
fyrir þar inni. „Ég hefi sett litlu töskuna yðar
héma.“ '
Hin útrétta hönd þjónsins gaf Poirot bendingu,
hann stakk i hana samanbrotnum peningaseðli.
„Þakka yður fyrir, herra." Þjónninn varð hvat-
legur og verzlunarmannlegur.
„Ég hefi farmiða yðar; ég ætla að taka vega-
bréfið líka. Þér farið úr í Stamboul, er ekki svo?“
Poirot samþykkti. „Það eru ekki margir, sem
ferðast núna, trúi ég?“ sagði hann.
„Nei, herra. Ég hefi aðeins tvo aðra farþega,
báðir eru enskir. Ofursti nokkur frá Indlandi og
ung ensk kona frá Baghdad. Viljið þér, að ég
færi yður eitthvað?"
Poirot bað um glas af Perrier.
Klukkan fimm um morgun er óþægilegur tími
að fara upp í járnbraut. Það eru ennþá tveir
tímar til dags. Poirot kom sér fyrir í einu horni
klefans, og þar sem hann hafði ekkert sofið um
nóttina, sofnaði hann fljótlega.
Þegar hann vaknaði aftur, var klukkan orðin
hálfniu, og hann gekk inn í borðstofuvagninn til
þess að fá sér heitan kaffisopa.