Vikan - 28.10.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 43, 1943
Það var aðeins ein vera þar inni á þeirri stundu,
augsýnilega unga enska stúlkan, sem þjónninn
hafði sagt honum frá. Hún var há, grönn og
dökkhærð, e. t. v. tuttugu og eins árs að aldri.
Það var einhverskonar dugnaðarsvipur á henni,
þegar hún var að borða, og þegar hún kallaði á
þjóninn og bað hann um að færa sér meira kaffi,
svipur sem gaf til kynna, að hún þekkti heiminn
og væri vön að ferðast. Hún var í dökkum ferða-
búningi úr þunnnu efni, sem var mjög hentugt
i hitasvækjunni i jámbrautarlestinni.
Hercule Poirot, sem hafði ekki annað aö gera,
skemmti sér við að athuga stúlkuna í laumi.
Hún var, eftir því sem hann gat sér til, stúlka,
sem gat vel bjargað sér sjátf, hvar sem hún væri.
1 henni bjó dugnaður og jafnvægi. Honum féll
vel í geð hinir reglulegu andlitsdrættir hennar
og föli hörundslitur. Honum leizt vel á hinn gljá-
andi svarta koll og fallegar hárbylgjur og augu
hennar róleg, ópersónuleg og grá. En hún var,
að því er honum fannst, heldur of ákveðin á
svipinn, til þess að vera það sem hann kallaði
„falleg kona“.
Nú kom annar maður inn í borðstofuna. Það
var hár maður, milli fertugs og fimmtugs, mag-
ur, dökkur á hörundslit og með hár, sem var að-
eins farið að grána á þunnvöngunum.
„Ofurstinn frá Indlandi," hugsaði Poirot með
sér.
Sá nýkomni, hneigði sig fyrir stúlkunni. „Góð-
an daginn, ungfrú Debenham."
„Góðan daginn, Arbuthnot ofursti/'
Ofurstinn stóð og studdi annarri höndinni á
stólinn, sem var á móti henni.
„Hafið þér nokkuð á móti því, að ég setjist
héma?" spurði hann.
„Auðvitað ekki. Fáið yður sæti.“
„Jæja, þér vitið, að allir eru ekki jafnræðnir
við morgunmatinn!“
„Það er nú líka ágætt, en ég bit ekki.“ f
Ofurstinn settist. „Þjónn,“ kallaði hann í ráð-
ríkislegum tón.
Hann bað um egg og kaffi.
Augu hans hvíldu eitt augnablik á Hercule
Poirot. Poirot las réttilega hið enska hugarfar í
augnaráðinu, vissi að hann sagði við sjálfan sig:
„,Þetta er bara bölv... . útlendingur!“
Eins og sannir Englendingar voru þau ekki
ræðin. Þau töluðust við aðeins nokkrar stuttar
setningar, eftir það stóð stúlkan upp og gekk til
klefa síns.
Um hádegi sátu þau aftur við sama borð, og
aftur létu þau sem þau sæju ekki þriðja far-
þegann. Nú töluðu þau meira saman en við
morgunverðinn. Arbuthnot ofursti ræddi um
Punjab og spurði stúlkuna við og við nokkurra
spurninga um Baghdad, þar sem hún hafði verið
kennslukona.
1 samræðum sínum höfðu þau komizt að því,
að þau ættu nokkra sameiginlega vini, og það
var til þess að framkoma þeirra gagnvart hvoru
öðru var vingjamlegri og óþving'aðri. Þau röbb-
uðu fram og aftur um þessa vini. Ofurstinn
spurði, hvort hún færi beina 'leið til Englands,
eða hvort hún ætlaði að stoppa í Stamboul.
„Nei, ég fer beina leið.“
„Finnst yður það ekki leiðinlegt?"
„Þegar ég fór þessa leið fyrir tveimur árum,
dvaldi ég þrjá daga í Stamboul."
„Einmitt það! Ég verð að segja, að mér þykir
ánægjulegt, að þér skulið fara beina leið eins
og ég.“
Hann hneigði sig klaufalega og roðnaði um
leið.
„Ofurstinn yðar er tilfinninganæmur," hugsaði
Hercule Poirot með sér og hafði gaman af. —
„Já, jámbrautarlestin, hún er alveg eins hættu-
leg og lystisigling."
Ungfrú Debenham svaraði kurteislega, að það
væri mjög ánægjulegt. Framkoma hennar var
hlédræg. Hercule Poirot tók eftir því, að ofurst-
inn fylgdi henni að klefanum. Seinna fóru þau
yfir hið fallega landslag í Taurus.
Siðar, þegar þau stóðu hlið við hlið og horfðu
á hið stórkostlega útsýni, stundi stúlkan allt í
einu við. Poirot, sem stóð nærri þeim, heyrði
hana segja í hálfum hljóðum: „Þetta er dásam-
legt! Ég vildi óska — óska —.“
„Já?“
„Ég vildi óska að ég gæti notið þess alls!“
Arbuthnot svaraði engu. Hinir hörðu andlits-
drættir hans virtust ennþá hörkulegri og grimmd-
arlegri.
„Það veit guð, að ég vildi óska, að þér væruð
komin héðan í burtu,“ sagði hann.
„Þei, þei!“
„Ó, það er allt í lagi.“ Hann gaut augunum
gremjulega í áttina til Poirot. Svo hélt hann á-
fram. „En mér þykir illt, að þér skuluð vera
kennslukona og þurfa að hlýða hverri bendingu
og fyrirskipun harðráðra mæðra og þeirra þreyt-
andi krakka.“
Hún hló. Það var óviðráðanlegur óánægju-
hreimur í hlátrinum.
„Þér megið ekki halda það. Hin fótumtroðna
og útskúfaða kennslukona er ekki til lengur. Ég
get fullvissað yður um það, að það em foreldram-
ir, sem óttast hótanir mínar.“
Þau töluðu ekki meira. Arbuthnot skammaðist
sín ef til vill fyrir orð sín.
„Þetta er fremur skrýtinn leikur, sem ég er
vottur að hér“ sagði Poirot við sjálfan sig
hugsandi.
Hann minntist síðar þessara hugsana sinna.
Þau komu til Konya þetta kvöld um klukkan
hálf tólf. Ensku farþegamir tveir fóm út til þes«
að teygja úr fótunum, og gengu fram og aftur
um pallinn, sem var þakinn snjó.
Poirot lét sér nægja að horfa á lífið á stöðinni
í gegnum glugga. En tiu mínútum seinna, datt
honum í hug, að það gæti verið gott og heilnæmt
að fá sér frískt loft. Hann bjó sig vandlega,
klæddi sig í nokkrar peysur og jakka, vafði trefli
um hálsinn, setti upp vettlinga og fór í skóhlífar.
Þannig búinn steig hann varlega niður á pallinn
og tók að ganga eftir honum endilöngum. Hann
gekk bakvið eimreiðina.
Það vom raddirnar, sem orsökuðu það, að hann
tók eftir tveim ógafeinilegum vemm, sem stóðu
í skugga jámbrautarvagnsins. Arbuthnot talaði.
„Mary —.“
Stúlkan greip frami.
„Nei, ekki núna, ekki núna. Þegar allt er liðið
hjá. Þegar allt er að baki okkar — þá —
Poirot snéri sér kurteislega við. Hann furðaði
sig á þessu .... Hann mundi varla hafa þekkt
aftur hina stiltu og ákveðnu* rödd ungfrú Deben-
ham.
„Þetta er einkennilegt," sagði hann við sjálfan
sig.
Næsta dag datt honum í hug, að þau hefðu
e. t. v. rifizt. Þau töluðu lítið saman. Honura
fannst stúlkan vera kvíðafull á svip. Hún var
með dökka bauga fyrir neðan augun.
Klukkan var hálfþrjú um eftirmiðdaginn, þegar
lestin stöðvaðist. Höfuð birtust út um gluggana.
Smáhópur af mönnum stóð við jámbrautartein-
ana, og mennirnir horfðu og bentu á eitthvað
undir borðstofuvagninum.
Poirot hallaði sér út og talaði við vagnþjóninn,
sem hljóp framhjá. Maðurinn svaraði, Poirot dró
höfuðið aftur inn um gluggann, snéri sér við og
rakst næstum á Mary Debenham, sem stóð rétt
fyrir aftan hann.
„Hvað er að?“ spurði hún stynjandi á frönsko.
„Hversvegna stönzum við?“
„Það er ekkert, ungfrú. Það hefir kviknað í
einhverju undir stofuvagninum. Það er ekkert
alvarlegt, það er búið að slökkva. Þeir em nú
að gera við tjónið. Ég fullvissa yður um, að það
er engin hætta á ferðum."
Hún hreyfði sig snögglega eins og hún væri að
vísa allri hugsun um hættu á bug.
„Já, já, ég skil það. En tíminn!“
„Tíminri?“
„Já, þetta tefur okkur.“
„Það getur verið, já,“ sagði Poirot.
Erla og
unnust-
mn.
Oddur: Frá þvi að ég fékk alla þessa peninga hafa þeir
ekki farið í annað en skemmtanir okkar Erlu.
Erla: Halló, Oddur mínn. Klukkan hvað kemurðu hingað,
elskan mín? Kemurðu snemma? Ég hefi nefoilega dálitið
óvænt handa þér!!
Oddur: Ég kem klukkan hálf sjö, dúfan Oddur: Ég þori að veðja, að hún veit áð ég Brla: A þessu áttirðu ekki von, var það? Ég þori
mín. Hvað er það? Jæja, þú segir mér það í eyði of miklu, og nú ætlar hún að gleöja mig að segja, að þú hefir ekki haft hugmynd um, að þetta
kvöld? með því að búa til matinn sjálf. skemmtilega veitingahús væri héma í þeseum bæ!