Vikan - 28.10.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 43, 1943
13
Ymsir kvikmyndaleikarar.
Bette Davis í myndinni „Blekk-
ingin mikla.“
Tommy Trinder, Constance
Cummings og Clifford Evans
i myndinni „Verkstjórinn
fór til Frakklands."
Söngvamærin Gloria Warren í
kvikmyndinni „I hjarta og hug.“
Douglas Fairbanks yngri og
Huth Warrick í kvikmyndinni
„Korsíkubræður."
List — oq. peningar.
Framh. af bls. 4.
„Þaö undrar mig,“ hélt frúin áfram, ,,ég
hélt, að það væru engin takmörk fyrir því,
hversu mjög þessi frændi þinn gæti féflett
þig.“
„Hann er líka einasti systursonur minn
•— eini frændinn sem ég á,“ sagði Lindelin.
„Hann kann líka að nota sér það.“
„En nú fær hann ekki einseyring hjá
mér meira, fyrr en hann fer að mála al-
mennilega,“ sagði Lindelin. „Ég hafði pen-
inga handa honum í vasanum, en hann
fékk þá ekki. Að sjá myndimar hans! Uh!
Uh! Þvílík klessuverk!“
En frúin hafði enga löngun til að ræða
um málverk Péturs. Yfirleitt var henni
ekkert um hann gefið.
„Eg sá nýjustu tízku af kjólum í verzl-
un í gærdag,“ sagði hún.
„Já einmitt.“
„Og þar sem þú hefir sparað þessa pen-
inga, sem þú ætlaðir að láta frænda þinn
hafa, ættirðu alveg eins að geta látið mig
fá þá.“ \
„Ég hélt að þú værir kominn yfir þann
aldur, að hafa áhuga á tízkuklæðnaði,“
sagði Lindelin. En honum varð strax ljóst,
að þetta hefði hann ekki átt að segja.
„Annars hefi ég ekkert á móti þvi, að þú
kaupir þér nýja kápu eða kjól, eða það
sem þig vantar helzt,“ flýtti hann sér að
bæta við. „Gerðu svo vel, héma em pen-
ingamir, sem Pétri vom ætlaðir.“
Og Lindelin forstjóri taldi fimm hundr-
uð krónur fram á borðið hjá konu sinni,
°g flýtti sér síðan til skrifstofu sinnar.
Síðari hluta dags, fór frúin í verzlanir
og leit á tízkuklæðnaðinn. En nú, þegar
hún hafði peningana til þess að kaupa fyr-
ir, fannst henni ekki nærri eins mikið til
um kjólana, eins og henni hafði fundizt
daginn áður. Hún skoðaði marga, en keypti
engan. Það lá ekkert á, fannst henni, og
hún vildi líka leita víðar fyrir sér, áður en
hún afréði nokkuð. Á leið til næstu vefn-
aðarvöruverzlunar var kvikmyndahús, og
þegar frú Lindelin gekk þar fram hjá, var
sýning að hefjast. Hún varð allt í einu
Igripin löngun til þess að sjá myndina. Hún
keypti sér miða og fór þar inn.
Ef einhver hefði spurt frú Lindelin að
fyrra bragði, hvort henni hefði ékki fund-
izt myndin átakanleg, hefði hún verið til
með að svara, að slík mynd ætti sér enga
stoð í veruleikanum, hún væri bara vit-
leysa frá upphafi til enda. Og það getúr
vel verið, að í daglegri framkomu hafi hún
ekki verið tilfinningarík kona. En í raun-
inni var hún samt rómantísk í sér. Þegar
hún las sorglegar bækur, mnnu þær henni
til rifja. Og þegar hún horfði á átakanleg-
ar kvikmyndir grét hún af meðaumkun
með þeim sem bágt áttu.
Og þetta var einmitt sorgleg mynd. Hún
fjallaði um fátækan listmálara, sem elsk-
,aði list sína framar öllu öðm. Enginn
skildi hann nema kona hans. Hún studdi
hann í baráttunni, hjálpaði honum eftir
megni og treysti á hann. Vondur félagi,
sem einnig var málari, ótryggur og undir-
fömll, gerði honum allt til miska, sem hann
gat. Hann reyndi að ná konunni frá hon-
um, rógbar hann á allar lundir og eyði-
lagði mannorð hans. Að endingu sást ungi
listmálarinn hættulega veikur í fátæklegu
kvistherbergi, yfirgefinn af öllum, nema
hinni trúföstu eiginkonu. Þá sást virðuleg-
ur og vel búinn maður koma inn í herberg-
ið og virða fyrir sér myndirnar um stund,
gagntekinn af hrifningu. Hann keypti þeg-
ar í stað allt það, sem listamaðurinn hafði
málað, og skrifaði ávísun og fékk kon-
unni. Maður þessi var forstöðumaður
þjóðlistasafnsins. En þetta var of seint —
nú.var listamaðurinn að vísu búinn að fá
viðurkenningu, orðinn frægur í augum
þjóðarinnar, en hann naut þess aldrei
sjálfur, því að þetta sama kvöld dó hann
í örmum konu sinnar.
Það vom ekki margir sem komust við,
en frú Lindelin grét. Þetta var svo sorg-
legt, hræðilega sorglegt, fannst henni. Og
þegar hún var komin út úr kvikmynda-
húsinu fór hún ósjálfrátt að hugsa um
það; að ef til vill væri líkt ástatt fyrir
Pétri, sem söguhetju myndarinnar. Hann
bjó í raun og vem við alveg eins kjör og
málarinn í myndinni hafði gert. Enginn
trúði á hann eða skildi hann nema konan
hans, enginn vildi hjálpa honum — ef til
vill var hann aðframkominn af hungri,
þegar hún, frú Lindelin gekk með þá pen-
inga í tösku sinni sem raunverulega voru
ætlaðir Pétri.
Frú Lindein var fljót til, bæði í vondu
og góðu. Henni hafði aldrei verið um Pétur,
en hún var undir áhrifum frá myndinni.
Pósthúsið var skammt frá kvikmyndahús-
inu, hún fór þangað og skrifaði póstávísun
að upphæð fimm hundruð krónur, og sendi
hana til Péturs, og hún fann notalega til-
finningu streyma um sig, þegar hún gekk
út af pósthúsinu aftur, nú fann hún með
sjáfri sér að hún var brjóstgóð kona, sem
gat fórnað sér fyrir aðra. .
Framh. á bls. 14.
^rauaniniiiuBmiinBMaiini«i«ninniiii»it«uii«iiii»ini(iii(aiiii>i»i>uuiiii«iiiiiiin^
| Dægrastytting j
Orðabraut.
ALD A
SK AR
ÓMUR
ORÐI
FINN
ÆSTI
OT AÐ
LIN A
Fyrir framan hvwrt þessara orða skal setja
einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niðureftir, myndast nýtt orð, og er það
orð, sem notað er um góða menn.
Sjá svar á bls. 14.