Vikan - 11.11.1943, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 45, 1943
11

kastala ■
24 Konan í Glenns- > i
- ASTASAQA - |tTTTTTTTT1

„En ég hélt, að þú værir vinur minn — aðeins
góður vinur —
Bæði rómur hennar og augnaráð var ásakandi,
en hann hló með ofurlitlum sigurhreim — hló að
tortryggni hennar. Saklausa og barnalega Bar-
bara, hugsaði hann — hún var hrædd við, að
komast enn á ný undir töfravald ástarinnar!
Tvisvar áður hafði hún reynt að búa í landi ást-
arinnar, en í bæði skiptin beðið skipbrot, og nú
var hún hrædd við að leggja út á það hála
svell aftur. Það var líka í rauninni skiljanlegt.
„Já, ég er vinur þinn — um tíma og eilífð
þinn bezti vinur!“ svaraði hann. „En ég er líka
sá maður, sem elskar þig, og sem hefir ákveðið
að eiga þig fyrir konu! Þvi mátt þú ekki gleyma,
Barbara!"
Húri svaraði ekki. Hún horfði á eftir honum,
þegar hann gekk hægt út úr herberginu, hún
heyrði fótatak hans, þegar hann gekk niður stig-
ann; og þegar hin þunga hurð á útidyrunum
féll að stöfum á eftir honum, tók hún höndun-
um um enni sér og huldi andlit sitt.
„Var þetta sannfæring hans?“ sagði hún við
sjálfa sig. „Getur það verið satt? Skyldi það vera
möguiegt, að ég verði ástfanginn eftir öll þessi
ár? Ætli ég virkilega lifi það, sem eftir er af
lífi mínu í ást og hamingju ?“ Hún stundi við.
„Hefir mér þá allan þennan tima þótt vænt um
Richard Revelstone?" spurði hún sjálfa sig. „Er
það meira en vinskapur, þær tilfinningar, sem
ég hefi borið til hans? Og var það þess vegna,
sem ég hætti við Howard, þegar hann kom heim
úr fjarveru sinni? Að ég sagði við sjálfa mig,
að ég væri of gömul fyrir hann — og ég
mundi áreiðanlega ekki verða við hans hæfi?
En nú finnst mér, ég alls ekki vera gömul —
mér — mér finnst----------.“
Dymar opnuðust, og Ethnee gekk hratt inn,
brosandi af ánægju.
„Ó, Barbara!" kallaði hún. „Hvað ságði hann
við þig? Er það ekki dásamlegt, að þinn gamli
vinur skuli vera kominn aftur? Það er næsta
undarlegt, að Howard og Revelstone lávárður
skuli báðir halda til niður á gistihúsinu; finnst
þér ekki sem þú sjáir hönd örlaganna, sem
stjómar okkur öllum, og ræður gengi okkar og
framtíð? Og — ó, hvað þetta er skemmtilegt,
nú kemur Patrick heim á morgun til áð verða
við brúðkaupið — kemur heim í orlofi! Ó, þetta
er allt yndislegt!“
Ethnee vissi varla sjálf, hvað húri ságði svo
var gleði hennar mikil — en Barbara hristi
dapurlega höfuðið.
„Þú mátt helzt ekki tala við mig, Ethnée —
þú mátt ekki spyrja mig um neitt. Ég er hræði-
lega þreytt, og ég ætla tii herbergis rriíns. Ég
þarfnast hvíldar, þú mátt heizt ekki ónáða mig
neitt í kvöld, Ethnee."
Barbara gekk hægt út úr stofunni, óg Ethnee
gerði enga tilraun til þess að heftá för hennar.
Ef til vill hefir hún skilið, að þegar maður hefir
fengið endurlífgaða þá glóð hjartans, sem áður
var rétt kulnuð út, þá verður maður líka að gæta
logans í ró og næði og með varfæmi. Augnaráð
Barböm hafði sagt henni, að Revelstone lávarð-
ur hefði talað við hana um ást sína á henni, og
hann hafði beðið hennar. Barbara varð að fá
og hafa frið og næði, svo hún gæti hugsað um
þetta.
Ethnee varp öndinni léttilega, þegar hurðin
hafði lokast á eftir stjúpmóður hennar. Svo
hrökk hún allt í einu við, af þrumuhljóði, sem
dundi við með feiknarlegum gný. Þegar þmman
var liðin hjá, hljóp hún út að glugganum og
horfði út. Himininn var kolsvartur og ögrandi,
og regnið buldi eins og hellt væri úr fötu.
„Það er komið óveður,“ sagði hún við sjálfa
sig og var hálf óróleg. „Það er óheppilegt, ein-
mitt nú, þegar Barbara þarf að hafa þögn og
rólegt í kringum sig. En hvað hafið er úfið og
myrkt og himininn þungbúinn! — Það munu
margir verða órólegir og kvíðnir niður í fiski-
þorpinu í nótt.“
Hún beygði sig út í gluggann og horfði á,
hvemig stormurinn feykti löðrandi briminu. Það
var ofsaveður í aðsigi, það var auðsjáanlegt.
„Þetta verður vond nótt!“
„Ethnee hristi höfuðið af hi'yllingi. Svo lokaði
hún glugganum og dró gluggatjöldin fyrir, til að
byrgja útsýnið til hinna jötunefldu aldna og hins
myrka og ógnandi himins. En hún gat ekki
hindrað vindinn, sem vældi og dundi umhverfis
gamla kastalann eins og glötuð sál, sem stynur
í angist sinrii.
Ethnee krossaði sig. Hún hafði það á tilfinn-
ingunni, að það væri óheill í loftinu.
23. KAFLI.
Barbara svaf vært, þrátt fyrir óveðrið, sem
geisaði úti fyrir Glennskastala. Hún heyrði ekki,
hvemig hvein í storminum, þó hann vældi við
gluggarúðurnar, þetta ofstopaveður vakti hana
ekki. Hún hafði ekki hugmynd um þá hættu,
sem fiskibátarnir á hafinu áttu við að stríða.
Hún vissi ekki hót um það æðisgengna veður,
sem verið hafði þessa nótt.
Hún hafði grátið sig í svefn, en tár hennar
höfðu mikið fremur verið sprottin af hamingju
en hryggð. Hrjáð hjarta hennar, sem svo mikið
var búið að reyna, og svo lengi hafði verið
örvæntandi og trúlaust á hamingju, var nú loks-
ins vaknað á ný til ástarinnar. Þrá hennar eftir
hamingju og ást átti nú að verða að veruleika.
Einmana maður, sem alveg eins og hún hafði
reynt sorg og vonbrigði, hafði leitað til hennar
trausts og tilfinninga um það, að það væri þó
að minnsta kosti einn maður, sem þráði og þarfn-
aðist hennar, yljaði henni um hjartarætumar.
Hjarta hennar hafði mætt öðru hjarta — og
ástin var fædd.
Hún svaf fast og draumlaust. En þegar rofaði
fyrir degi — dimmum og drungalegum degi —
voru það kaldar og titrandi hendur, sem börðu
ákaft á dymar hjá Bárböru, og Ethnee bað um
að fá að koma inn. Málrómur hennar var ótta-
sleginn og ákafur.
Barbara spratt upp úr rúmi sínu, og klæddi
sig í flýti í hvítan morgunkjól, og hljóp að dyr-
unum til að ljúka upp. Hún heyrði hvin storms-
ins gnauða fyrir utan húsið, og nú vissi hún, að
hún hafði sofið fast og lengi.
„Ethnee — hvað er að?“
„Ethnee stóð úti á ganginum í hvitum síðum
náttkjól, og andlit hennar var næstum því eins
hvítt og kjóllinn. Hár hennar vár ógreitt og féll
niður á axlir hennar í óreglulegum lokkum.
Augu hennar voru full af angist og kvíða.
„Það er hræðilegt veður, Barbara, og það er
fiskibátur í sjávarháska hérna fyrir utan —
það er verið að setja björgunarbát út honum
til hjálpar. Blake var niður við ströndina til
þess að sjá, hverju fram færi.“
Ethnee titraði af ótta. Hún hafði farið í dökk-
bláan greiðsluslopp utan yfir náttkjólinn, og var
berfætt í rauðu inniskónum sínum, en þama sem
Barbara stóð nú hjá henni, virtist hún sjálf nærri
eins ungleg og stjúpdóttir hennar. Hinn langi
og væri svefn hafði gefið henni frísklegt og
unglegt útlit, og hár hennar féll niður um vanga
hennar fallegt og vel hirt — hin örfáu gráu hár
voru varla sýnileg í fallega rauðgula hárinu.
„Ég hlýt að hafa sofið mjög fast — ég hefi
sofið í einum dúr, þrátt fyrir óveðrið."
Barbara tók hönd sinni um ennið. Hún var
ekki vel vöknuð enn þá. Hún heyrði að vísu,
hvernig stormurinn æddi úti fyrir, og hvemig
regnið lamdi utan múrana, og hún fann strax
til óróleika, sem greip hana. Gluggatjöldin i
herbergi hennar blöktu til fyrir vindinum, sem
næddi inn um gluggann, og ljósið á lampanum
flökti. Hún hafði gleymt að slökkva það, áður
en hún fór að sofa.
„Ö, Barbara við verðum að fara niður að
ströndinni. Það em allir komnir þangað.“
„Niður að ströndinni?“ Rödd Barböru heyrð-
ist varla, fyrir hávaðanum í rokinu. „Hvaða gagn
getum við gert þar?“
„En skilurðu það ekki, að björgunarbáturinn
ætlar út á móti nauðstadda bátnum, og Howard
hefir boðist til þess að fara með, og Revelstone
lávarður ætlar líka að setjast undir árina. Það
eru hérumbil allir ungir menn á sjó og aðeins
nokkrir gamlir menn í landi, og þess vegna ætla
þeir að fara með, Barbara — Howard minn,
Barbara, og maðurinn, sem þú elskar.“
Ethnee hvíslaði orðunum, og með titrandi
fingrunum reyndi hún að hneppa að sér kápu
sinni.
„Er þetta satt?“ spurði Barbara, og það var
eins og þokuský drægi frá augum hennar. „Er
þettá sátt, Ethnee?“
„Já, það er satt. Blake var líka að enda við
að segja það. Flýttu þér nú í skó, og’ komum
okkur svo af stað! Við verðum að komast niður
að sjónum, hvernig sem svo fer!“
Ethnee talaði hratt og ákveðið. Stormurinn
stóð af hafi, þegar þessar tvær konur augna-
bliki síðar komu hlaupandi niður i forstofuna, og
Blake gamli opnaði fyrir þeim stóru dymar,
blés vindurinn in á móti þeim af slíku afli, að
Barbara var næstum fokin um koll. Það var
mikill trekkur í stóra, dimma ganginum. Hann
smaug inn í hvern krók og kima, svo vældi og
hvein í öllu eins og þar færi flokkur glataðra
sálna.
Þjónustufólkið kom einnig út og fylgdi hús-
móður sinni eftir, það hafði kastað yfir sig alls-
konar klæðnaði í flýti, til þess að verða nógu
fljótt, og Blake gamli, hinn trúfasti Blake, rétti
Barböru hönd sína og leiddi hana á móti veðrinu.
Hún tók þakksamlega i arm hans á móti. And-
lit hennar var náhvítt, eins og hver blóðdropi væri
ranninn úr því, aldrei fyrr hafði kjarkur hennar
bilað að fullu, en nú lá við, að svo væri.
Þau flýttu sér öll niður garðinn. Allsstaðar
urðu brotnar greinar og kvistar trjánna á vegi
þeirra, og bliknuð laufin fuku fram og aftur.
Himininn var grár og hrikalegur, en hér og þar
grillti eins og í glugga á milli skýjanna.
Úti yfir hafinu voru skýin þungbúin og ógn-
andi. Kalt regnið buldi framan í andlit Barböru,
og það var með naumindum, að Blake gamli
væri maður til þess, að styðja hana í þessum af-
taka stormi. En að lokum náðu þau þó til strand-
arinnar.