Vikan - 11.11.1943, Blaðsíða 13

VTKAN, nr. 45, 1943
13
Ýmsir
kvilcmyndaJeilcarar
Noel Coward í myndinni „Undir
gunnfána.'
Rosalind Russel og Fred Mac
Murroy í myndinni „Konan
með grænu augun.“
HOPE-CHRRQLL
Bob Hope og Madeleine Carroll
i myndinni „Litfríð og ljós-
hærð.“
Barbara Stanwyck, Joel Mc Crea
og Brian Donley i kvikmyndinni
„Kona mikilmennis."
þessi hái og góðlátlegi Englendingur, sem ætlaði
að halda brúðkaup sitt eftir þrjá daga, með
Ethnee ? Eða var það, ef til vill, Revelstone lávarð-
ur ? Kannske líka það hafi verið öldungurinn
Michael O’ Clerary eða einhver af hans rösku
sonum — ef til vill var það líka unglingurinn,
David Murphy, sem var eina hjálpin hennar
móður sinnar ? Hver gat sagt um það ? Hver gat
sagt um það, fyrr en björgunarbáturinn kæmi að
landi, ef hann þá nokkum tíma kæmi aftur!
„Ö, guð — ó, guð minn góður — legg þú
hamingju mína ekki í rústir — vertu miskunn-
samur!“ Barbara hrópaði upp orðin í örvinglan
einni. „Gleymdu mér ekki þessa hræðilegu stund.
Lít i líkn til min! Ó, guð, bjarga þú lífi hans —
gef þú Richard líf!
Ethnee greip i handlegg hennar.
„Ó, Howard?” sagði hún spyrjandi og örvingl-
Uð. „Skildi hann drukkna — ætli hann deyji?“
Barbara snéri fölu andliti sínu að ungu stúlk-
unni — andlit hennar hafði misst allan roða og
minnti á lík.
„Ó, Ethnee —," kallaði hún óþolinmóðlega.
„Ethnee •— ég get ekki hugsað um aðra en sjálfa
mig — ég get ekki hugsað um annað en Richard!
Ég hefi unnið baki brotnu og fómað mér fyrir
aðra í öll þessi ár — það hefi ég sannarlega gert!
Og ég hélt, að ég væri dæmd til einverulífs það
sem eftir er! Mig grunaði ekki að nokkur elskaði
mig, eins og hann gerir!"
Hún stóð upp með erfiðismunum og stóð svo
kyrr, há og grönn með hárið flaxandi og rétti
hendumar fram fyrir sig. Hún var aðeins kona
— mjög venjuleg kona — kona, sem kallaði á
mann sinn og beið hans við ströndina.
„Ó, Richard — Richard!" Allt, sem Barbara
hafði lært af lífinu, allar sorgir hennar og tregi,
fengu útrás í þessu skerandi ópi: „Komdu aftur
til mín — elskan mín — komdu til mín!"
Aðrir menn gátu dáið — hjörtu annara kvenna
máttu bresta af harmi — Barbara hafði á þess-
ari stundú gleymt tilvera allra annara en sín
og Revelstone. Það var eins og hún væri fyrsta
konan, sem kallaði á hinn fyrsta mann.
Hún starði út til björgunarbátsins — svo rak
hún upp hræðslúhróp, sem bergmálaði nú um alla
Ströndina, því állir töku undir.
Ferleg bára reis fram undan bátnum — bára,
sem virtist himinhá.
„Ekki horfa þama út, Barbara — ekki líta
þangað, „hröpaði Ethnee og greip dauðahaldi í
handlegg stjúpmóður sinnar og þrýsti andliti
hennar að brjósti sinu. Og meðan þær stóðu
þannig fast upp að hver annari og byrgðu and-
lit sín, fyrir þeirri hryllilegu sjón, sem þær bjugg-
ust við að eiga von á, heyrðu þær aftur örvænt-
ingarfull angistaróp, óp sem líktist rödd dauð-
ans.
Það var stilt eftir storminn. En þegar lognið
kom, voru margar manneskjur, sem áttu um sárt
að binda. Það vora margir menn, sem lágu á
hinum vota sandi, köld og liðin lík. Bárurnar
höfðu borið þá upp í flæðarmálið. Á ströndinni
vora lemstruð lík og sundurtætt af sjógangin-
um, og það vora konur, sem grétu yfir þeim.
Björgunarbáturinn hafði komið heill í naust
aftur. Nokkra af mönnunum af fiskibátnum hafði
tekizt að bjarga, en það vora margir, sem
drakknuðu. Hafið hafði tekið sinn toll, og hann
ríflegan. Þrátt fyrir það að sólin skyni nú
aftur, og himininn væri orðinn heiður og blár að
nýu, var það þó hjá mörgum, sem sólskinið vakti
enga gleði. Margar konur vora orðnar ekkjur
og sorgum hlaðnar.
Faðir Matthews gamli gekk alvarlegur og
hljóður um ströndina. Hann blessaði yfir þá
dauðu, og hann bað fyrir þeim, sem eftir lifðu,
en hvar sem hann kom, bar hann boðskap frels-
arans og hélt mynd hans á lofti, svo allir gætu
séð og fundið nálægð hans.
En þegar hann kom til þess staðar, þar sem
Barbara og Ethnee stóðu, kom hýrlegt bros yfir
andlit gamla mannsins, þar þurfti hann ekki að
stanza til að bera fram huggunarorð.
Ethnee, litla friða Ethnee stóð við hlið stóra
og karlmannlega Englendingsins sins, og þau voru
bæði hamingjusöm. En það var þó Barbara, sem
augnaráð faðir Matthews hvildi lengst á. Hún
stóð og hélt hönd sinní um arm Richards Revel-
stone, og andlit hennar ljómaði af óumræðilegri
hamingju. Hún leit út, sem hún væri búin að
gegnumgangast eldskím sina, og væri komin
aftur frelsuð og frjáls. Og Revelstone lávarður
— já, hann stóð við hlið Barböru og horfði
dreymandi í augu hennar, hann vissi, að nú átti
hann hjarta hennar.
Og nú höfðu Barbara og Revelstone lávarður
bssði fundið hamingjuna.
E n d í r.
yMnHiiiiiiiiiiiuiaiiiiiiiiiiitimiin'niimmiiniiiiitiuiiiiiiMiimiuiiaiiiHiiMi
Dægrastytting
Brennivínsskál eða ölkanna.
Sá, sem vill manna sig upp og gefa kunningja
Sinum brennivinsskál leitast við að koma ein-
hverjum fingri í holu þá, sem er fyrir aftan eyrað
á honum neðanvert, þrýstir hann fingurgóminum
inn í holuna og er brennivínið því rausnarlegra
til tekið, sem fastara er þrýst. (Þetta er líka
kallað þrælatak).
(ísl. skemmtanir).
Að gefa tóbaksbita
er að reka fingurinn í lautina upp undir höku á
einhverjum.
Steinbítstak
er að taka þannig með útþaninni greip utan
um hálsinn á einhverjum, aftanverðan, að fing-
umir rekist upp undir kjálkabörðin. Ef sá, sem
tekur takinu, hefir ekki svo stóra greip, þá
lætur hann sér nægja að kreista hálsinn, rétt
fyrir neðan bein þau, sem liggja fyrir aftan
eyran.
Skálkatak
er að taka með útþaninni greip utan um háls-
inn á einhverjum framanverðan og keyra fing-
uma upp undir kjálkabörðin.
Öfugmælavísur.
Blýið er í borinn hent,
brennisteinn til veiða,
trúi’ ég oft sé tunglið brennt,
tjörunni maðkar eyða.
Tjara’ er góð I tröf og sót,
taglhár bezt í skyrtu,
heyrt hefi’ ég i borðsálm blót,
en blíð orð töluð í firtu. ,
Þjóðtrá.
Ef maður lætur sér vaxa stórar neglur og sker
þær af í einu, óhlutaðar, þá skæðir maður skratt-
ann.