Vikan - 18.11.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 46, 1943 5
fi. ' ■ ■ 1 Vegi Ný framhaldssaga: r ástarii - ■■ • ■■■• . ■ ■ inar- i
% , • . — —= r t Eftir E. A. ROWLANDS | : ' 1
1. KAFLI.
Það var yndislegt júníkvöld, og það var svo
heitt i London, að maður gat varla dregið andann.
Skemmtanalífið var á hámarki sínu.. Fyrir
framan dýrðlega upplýst hús i fínasta hverfi
Lundúnaborgar .brunaði hver vagninn á fætur
öðrum að hurðinni allt fram að miðnætti, til
mikillar ánægju fyrir svo margt forvitið fólk,
sem hafoi safnast hér saman, til þess að geta
séð þessa ættgöfugu menn og fögru konur, sem
komu til kvöldsamkvæmis hjá lafði Hylyards.
Hún var líka alþekkt fyrir að hafa sérstaka
hæfileika til þess að skemmta gestum sinum.
Það var dásamlega fallegt inni í hinum upp-
ljómuðu sölum; en áhorfendurnir, sem úti voru,
fengu sjaldan að sjá nokkuð af allri þessari dýrð.
Það var álitið, að ballsalur lafði Hylyards væri
fallegastur í London og allt, sem hugmyndaflug
og peningar höfðu framleitt, var til þess að fegra
hann. Yndisleg blóm í öllum regnbogans litum og
af öllum tegundum settu næstum frumskógarleg-
an svip á hann og allt var ljómandi ljósahaf.
Það voru margar konur viðstaddar, hverra
fegurð var rómuð um allt England, en jafnvél.
þær mundu hafa rétt sigurpálmann, án þess að
hika, ungri stúlku, sem augu allra mændu á, en
sem þó virtist alls ekki talia eftir þeirri aðdáun,
sem hún vakti.
1 dyrunum á salnum, eu þó nokkuð burtu frá
þeim, sem dönsuðu, stóðu tveii' menn og töluð-
ust við um leið og þeir eins og svo margir aðrir
fylgdu hreyfingúm þessarar dásamlega fallegu
stúlku.
„Vitið þér ekki hver hún er!“ hrópaði fullorð-
inn maður, þegar hann svaraði spumingu Einnars.
„Ekki hélt ég að nokkur væri til í London, sem
ekki þekkti lafði Sergiu Wierne! En þó að hún
sé yður ókunnug, þá hljótið þér að þekkja föður
hennar. Munið þér ekki eftir Harold Wierne, sem
var með í ólátunum, sem voru við kappreiðarnar
í Newmarket? Ég man eftir að þér veðjuðuð á
„Planchette.“
„Já, það gerði ég, og ég tapaði líka fjögur
hundruð pundum við það tækifæri,“ svaraði sá
yngri aumlega, „en ég man vel eftir Harold
Wierne, hann var alveg blásnauður, og mannorð
hans var —.“
„Allt þetta tilheyrir nú fortíðinni,“ greip sá
eldri framíj „Nú er Harold Wierne á Stanchester
óðalssetrinu og á svo miklar eignir, að hann er á
meðal ríkustu manna Englands. Hann erfði alveg
óvænt óðalsetrið og titilinn í fyrra, og lafði.
Sergia er einkabarn hans.“
„Hún er dásamlega í'alleg," sagði sá yhgri „en
hún er mjög útlendingsleg.”
„Móðir hennar Sergiu var rússnesk. Það er sagt,
að Stanchester hafi þótt ákaflega vænt um hana,
og það er álitið, að hann mundi hafa orðið allt
annar maður, ef hún hefði lifað. En til mikillar
óhamingju fyrir hann og kannske miklu fremur
fyrir barnið, dó hún ári eftir að þau giftu sig,
rétt eftir að barnið fæddist."
„Carrillion -gamli virðist vera mjög hrifinn af
lafði Sergiu," hélt sá yngri áfram, um leið og
hann horfði inn í smáskot á salnum, sem var
ekki mikið upplýst, þar sat maðurinn, sem þeir
voru að tala um, við hliðina á manni, sem var
nógu gamall, til þess að geta verið faðir Sergiu.
Auk þess tók hann eftir því, að hið fagra andlit
var einkennilega þreytulegt og þjakað, og þvi
lengur, sem hann horfði á hana, því ákafari varð
hann. Þaðan, sem hann stóð gat hann séð að
íegurð hennar var lýtalaus; en það skrýtna var,
að það var eitthvað i svip hennar, sem hann
kenndi í brjósti um. Hann gat ekki hugsað sér,
að þessi unga stúlka gæti skémmt sér, i þessu
samkvæmi, þegar svo líka þess var gætt, hvemig
lif föður liennar hafði verið, þá var það auðskilið
að líf heimar hafði ekki alltaf verið þægilegt.
„Carrillion lávarður er áreiðanlega ekki sá
eini, sem er hrifinn af lafði Sergiu," sagði
Faireclough, ,,en nú fer ég; ef yður langar til
að spjalla við mig, þá skuluð þér koma heim til
mín; ég bý á gamla staðnum; þér getið líka hitt
mig í klúbbnum.“
Þeir kvöddust og hurfu i fjöldann; en lafði
Sergia sat við hliðina á Carrillion lávarði og
hlustaði þreytulega á það, sem hann sagði.
Carrillion var milli fimmtugs og sextugs, og
fegurð lafði Sergiu hafði glætt síðasta ástarbloss-
ann, sem til var í hjarta hans.
Hann var alveg töfraður af henni. Hún var ung,
ekki nítján ára, og þó var hún svo fullorðin
heimskona, að hún virtist ekki þurfa að læra
neitt meira. Honum fannst hún þess fyllilega verð-
ug að verða lafði Carrillion. Að hún var svolítið
kuldaleg i framkomu, fannst honum bara enn
yndislegra. Hann hefði kannske óskað, að hún
væri viðmótsþýðari við hann, en hann dáðist að
henni eins og hún var. En hégómaskapur hans
blindaöi hann svo, að hann sá ekki, að þegar
hún vildi heldur vera með honum en öðrum, þá
var það af því, að hún ekki vænti þess að þurfa
að sýna honum meiri áhuga en öðrum.
Það var alltaf svo mikið af aðdáendum í kring-
um hana, að henni fannst það hvíld að geta dreg-
ið sig i hlé, Carrillion lávarður sá ekki hið þjak-
aða augnaráð hennar og heyrði ekki andvörpin,
sem komu fram af vörum hennar. Hann sá að-
eins, að Sergia Wierne var falleg, og engin önnur
en hún átti fremur skilið að bera hina frægu
Carrilliongimsteina.
ijiiiiiiliiimiiiiiiiiuiiiiiiiiiiniiiiniiiiiiiiiiiiiliiniiimiiiiiiiiiiiiiliHiiiiiiiiiiiiiiiiini
| þLamAcL^dssa^an
Framlialdssöguiini „Konan í !
= Glenns-kastala“ lauk í síðasta i
! blaði og hefir hún átt miklum s
I vinsældum að fagna meðal les- !
! enda Vikunnar. Nú hefst hér ný í
i saga, sem ekki síður mún vekja !
Í áhuga lesendanna, því að hún er i
i óvenjulega falleg og viðburðarík I
| og f jallar mn efni, sem er síungt, !
Í þótt það sé jafngamalt heiminum: i
i ástina. !
„Vegir ástarinnar“ er eftir i
Í ensku skáldkonuna E. A. Row- !
| lands, en hún er einkar lagin við i
i að semja sögur, sem gaman er að i
! lesa sér til dægrastyttingar.
riiiiiuiuiiiiiiiiuiuiiuuiiiiiiiiiiiiiiiiiriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiimm
Unga stúlkan virtist lesa hugsanir hans, og
varir hennar bærðust í háðslegu brosi, en það
hvarf undir eins og hún kom auga á ungan mann,
sem virtist vera að leita að henni. Hún sneri
sér nú fljótlega að Carrillion og hvíslaði að
honum:
„Viljið þér ekki vera svo góður, að sækja
föður mirrn, ég er þreytt og mig langar heim.“
Hún stóð upp á meðan hún talaði og ungi mað-
urinn, sem hét Allan Mackensie, varð eldrauður,
því að hann skildi, að hún vildi forðast hann. —
Hann var einn ákafasti aðdáandi hennar, og þó
að Sergia hefði þegar hryggbrotið hann einu
sinni, þá vildi hann reyna að freista gæfunnar
einu sinni enn.
„Er það virkilega ætlun yðar, lafði Sergia að
fara strax?“, sagði hann. „Þegar þér farið, fer
líka ljósið úr salnum og veslings melflugurnar
flögi'a ruglaðar í myrkrinu."
„Það er bara gott fyrir melina," sagði lafði
Sergia, biturlega. „En það lítur út fyrir, að ég
sé í tízku í ár,“ hélt hún biturlega áfram. „Það
var ekki þannig í fyrra.“
„Þér voruð alls ekki héma í fyrra, lafði Sergia,"
sagði ungi maðurinn ákaft. „Ég fyrir mitt leyti
skil ekki, hvernig ég fór að því að lifa, þegar
þér voruð ekki hér. Þér vitið ekki, hvaða dásam-
legt vald þér hafið yfir manni, lafði Sergia.“
Sergia brosti aftur, en í þetta sinni var ekki
aðeins fyrirlitning í brosi hennar, heldur líka með-
aumkvun og jafnvel líka sorg. Það voru víst örlög
hennar að vekja alltaf ást þar, sem hún sízt vildi
og fá alltaf steina, þegar hún bað um brauð.
Hún hafði lengi vitað, að Sir Allan Mackensie
elskaði hana, og hún dáðist að ráðvendni hans
og ljúfmennsku. Hún óskaði þess innilega, að
það hefði verið bróðurleg vinátta, sem hann hefði
boðið henni í staðinn fyrir ást!
Hún huggaði sig við, að þær tilfinningar, sem
hann bar til hennar væru bara barnaleg hrifning
— en ekki eins og hann hélt sjálfur, hin sanna
ást, — og hún óskaði þess, að hann gæti fundið
stúlku, sem væri verðug þeirrar ástar, sem bjó
i hinu riddaralega hjarta hans.
Það hefði áreiðanlega verið til sú stúlka, sem
hefði í sporum Sergiu notið valds síns yfir hin-
um unga manni og pínt hann með ástleitni sinni,
en Sergia var alltof góð og ráðvönd stúlka til
þess að geta verið svo grimm.
„Ætlið þér virkilega að fara, lafði Sergia?"
spurði' Carrillion lávarður, sem nauðugur vildi
sleppa hinum fagra förunauti sínum. „Það er alls
ekki orðið svo framorðið. Það var einhver, sem
sagði mér, að faðir y.ðar væri inni í spilasalnum;
ég hugsa, að hann vilji ekki láta trufla sig.“
„Pabbi fer líklega í klúbbinn sinn, þegar hann
hefir fylgt mér heim,“ sagðl lafði Sergia og
yppti öxlum.
„Það er ekki svo oft sem hann fylgir mér í
samkvæmi, og i kvöld var hann neyddur til þess,
af því að lafði Marion var því miður ekki nógu
heilbrigð til þess.“
„Hún hefir misst af fallegasta balli ársins,"
sagði Carrillion lávarður. „Er alls ekki hægt að
telja yður á að vera svolítið lengur?"
Carrillion lávarði gramdist nú, að hann hafði
ekki notað tækifærið og hafið bónorð sitt við
lafði Sergiu á *meðan þau sátu ein í salnum. Það
hafði verið ágætt tækifæri.
Hann fylgdi henni niður stigann, sem lá niður
í forstofuna, og þar skildi hann við hana til þess
að ná í föður hennar, sem kom loksins, en var