Vikan - 18.11.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 46, 1943.
„Ó, fyrirgefið."
„Það er ekkert. Það er eðlilegt. Ég er nú í
klefanum, sem hann hafði fyrst.“
Bouc var ekki í borðsalnum. Poirot leit í kring-
um sig til þess að athuga hverjir fleiri væru
fjarstaddir.
Dragomiroff prinsessa var ekki þama og ung-
versku hjónin heldur ekki. Ratchett, þjónn hans
og þerna þýzku konunnar vantaði líka.
Sænska konan þurrkaði sér um augun.
„Þetta er heimskulegt af mér að láta svona,"
sagði hún. „Það er allt fyrir það bezta, hvað
sem kemur fyrir." En það var langt frá því, að
þetta kristilega hugarfar væri allsstaðar rikj-
andi.
„Jæja,“ sagði Mac Queen órólegur. „Við verð-
um hér sjálfsagt í márga daga.“
„1 hvaða landi erum við eiginlega?" spurði frú
Hubbard með tárin í augunum.
Þegar henni ýar sagt, að það væri Jugóslavía,
sagði hún: „Ó, eitt af þessum Balkanlöndum.
Við hverju er líka hægt að búast?"
„Þér eruð eina þolinmóða manneskjan," sagði
Poirot við ungfrú Debenham.
Hún yppti öxlum. „Hvað getur maður gert?“
„Þér eruð mikill heimspekingur, ungfrú."
„Ónei, ég held, að viðhorf mitt sé fremur eigin-
gjarnt. Ég hefi lært, að láta einskisnýtar geðs-
hræringar ekki hafa nein áhrif á mig.“
Hún talaði fremur við sjálfa sig en hann. Hún
horfði' ekki einu sinni á hann. Hún horfði fram
hjá honum út um gluggann, þar sem snjórinn lá í
stórum sköflum.
„Þér hafið sterka skapgerð, ungfrú," sagði
Poirot blíðlega. „Ég hygg, að þér hafið sterkasta
skapgerð af okkur öllum, sem hér erum.“
„Ó nei, nei, nei, alls ekki. Ég veit einn, sem
er miklu sterkari en ég.“
„Og hver er það — ?“
Hún virtist allt í einu muna eftir því, að hún
var að tala við ókunnugan mann, útlending, sem
hún hafði hingað til aðeins sagt nokkrar setning-
ar við.
Hún hló kurteislega.
„Nú, til dæmis þessi gamla kona- þarna. Þér
hafið líklega tekið eftir henni. Mjög ljót kona,
en þó töfrandi. Hún þarf ekki nema að lyfta
litla fingrinum og biðja um eitthvað, þá snúast
allir í kringum hana.“
„Það snúast líka allir fyrir vin minn Bouc,“
sagði Poirot. „En það er af því, að hann er fram-
kvæmdastjóri jámbrautarfélagsins, en ekki af
því, að hann hefir sterka skapgerð."
Mary Debenham svaraði.
Morguninn leið. Nokkrir menn, þar á meðal
Poirot, sátu áfram í borðstofuvagninum. Fólk
rabbaði saman. Poirot heyrði heilmikið meira um
dóttur frú Hubbard og lífsvenjur Hubbards heit-
ins, frá því að hann fór á fætur á morgnana og
borðaði hafragrautinn sinn, þangað til hann hátt-
aði á kvöldin í náttsokkunum sínum, sem frú
Hubbard sjálf hafði verið vön að prjóna handa
honum.
En þegar hann var að hlýða á sænska trúboð-
ann, kom lestarþjónn inn og gekk til hans.
„Afsakið, herra."
„Já ?“
„Það eru skilaboð frá Bouc, hann vildi gjaman
biðja yður um, að koma til sín augnablik."
Poirot stóð upp, afsakaði sig við sænsku kon-
una og gekk með manninum út úr borðstofunni.
Þetta var þjónn, sem Poirot þekkti ekki. Hár og
myndarlegur maður.
Poirot gekk með leiðsögumanni inn ganginn í
hans vagni og áfram ganginn í næsta vagni.
Maðurinn barði á dyr, gekk svo eitt spor til hliö-
ar til þess að láta Poirot ganga inn.
Það var- ekki klefi Boucs. Það var klefi á 2. far-
rými, líklega valinn af því hann var tiltölulega
stór.
Bouc sjálfur sat á litlum stól í horninu á móti.
1 horninu næst glugganum á móti honum, sat
lítill, dökkhærður maður, sem horfði út á sjóinn.
Á miðju gólfi stóð hár maður i bláum einkennis-
búningi (járnbrautarstjórinn) og lestarþjónninn
úr vagni Poirots.
„Ó, góði vinur," hrópaði Bouc. „Komdu inn.
Við þurfum á þér að halda."
Litli maðurinn við gluggann flutti sig úr stað,
og Poirot tróð sér framhjá hinum tveim mönn-
unum og settist niður á móti vini sinum.
Svipurinn á andliti Boucs gaf Poirot nóg að
hugsa. Það var auðséð, að eitthvað óvenjulegt
hafði gerzt.
„Hvað hefir komið fyrir?" spurði hann.
„Það er ekki furða, þó að þú spyrjir. Fyrst
þessi snjór — og stöðvun. Og nú —.“
Hann þagnaði — og niðurbælt hljóð kom frá
lestarþjóninum.
„Og nú hvað?“
„Og nú liggur einn farþeginn dauður i rúmi
sínu — allur í hnífstungum.“
MAGGI OG RAGGI.
1. Raggi: Ég er búinn að eign-
ast litla systur!
Eva: Það hlýtur að vera mjög
gaman!
2. Eva: Hvað heitir þessi litla
elska ?
Raggi: Mamma kallar hana
Maríu.
3. Raggi: En pabbi notar ann-
að nafn!
Eva: Nú, hvað er það?
4. Raggi: R ó 1 e g !
Boue *v*f mjög örvinglaður.
„Farþegi? Hvaða farþegi?“ spurði Poirot.
„Ameríkumaður. Sem hét — -hét —,“ hann
leit á blöð fyrir framan sig. „Ratchett. Það er
rétt — Ratchett?"
„Já, herra,“ sagði lestarþjónninn með erfiðis-
munum.
Poirot horfði á hann. Hann var mjallhvitur.
„Það er betra, að maðurinn setjist," sagði
hann, „annars líður kannske yfir hann.“
Járnbrautarstjórinn gaf honum bendingu, og
lestarþjónninn féll saman í harminum og fól and-
litið í höndum sér.
„Þetta er mjög alvarlegt," sagði Poirot.
„Já, það er vissulega mjög alvarlegt. 1 fyrsta
lagi, morð — það er ógurleg ógæfa. 1 öðru lagi
aðstæðumar eru óvenjulegar. Hér erum við og
getum i hvoruga áttin hreyft okkur. Hér getum
við verið í marga klukkutíma og jafnvel daga!
1 þriðja lagi — þegar við förum yfir flest lönd
er lögregla með lestinni. En í Jugóslavíu, nei.
Þú skiiur?"
„Já, þetta eru mjög erfiðar aðstæður," sagði
Poirot.
„En það á eftir að versna. Dr. Constantine —
ég hefi gleymt, ég hefi ekki kynnt ýkkur. Dr.
Constantine, Poirot."
Litli dökki maðurinn hneigði sig, og Poirot
hneigði sig fyrir honum.
„Dr. Constantine heldur, að maðurinn hafi dáið
um klukkan eitt í nótt.“
„Það er erfitt að segja nákvæmlega um svona
mál,“ sagði læknirinn, ,,en ég held, ég geti sagt
með vissu, að hann hafi dáið milli miðnættis og
klukkan tvö.“
„Hvenær sást þessi Ratchett síðast á lífi ?“
spurði Poirot.
„Menn vissu síðast af honum á lífi, þegar
klukkuna vantaði tuttugu mínútur í eitt, þá tal-
aði hann við lestarþjóninn," sagði Bouc.
„Það er alveg rétt,“ sagði Poirot. „Ég heyrði
sjálfur, hvað gerðist. Veit svo enginn meira.“
„Nei.“
Poirot sneri sér að lækninum, sem hélt áfram.
„Glugginn í klefa Ratohett var galopinn, svo
að það er líklegt að morðinginn hafi sloppið út.
þá leið. En ég hygg, að þessi opni gluggi sé bara
til þess að villa. Ef einhver hefði farið út þá leið.
mundu vera greinileg spor í snjónum. En það
voru engin spor.“
,',Hvenær var glæpurinn uppgötvaður ?“ spurði
Poirot.
„Michel!"
Lestarþjónninn rétti úr sér. Andlit hans var enn
fölt og óttaslegið.
„Segiö þessum manni nákvæmlega, hvað gerð-
ist,“ skipaði Bouc.
Maðurinn talaði stamandi.
„Þjónn Ratchetts barði nokkrum sinnum á
hurð hans í morgun. En það var ekki svarað.
Svo, fyrir hálftíma síðan, kom þjónninn í borð-
stofunni. Hann ætlaði að vita, hvort Ratchett
vildi fá morgnnverð. Þá var klukkan ellefu.
Ég opnaði hurðina fyrir hann með lykli mín-
um. En það var keðja fyrir. Það var allt kyrrt
þar inni og kalt -— ískalt. Glugginn var opinh
og það snjóaði inn. Ég hélt, að maðurinn væri ef
til vill veikur. Ég náði í lestarstjórann og við
brutum keðjuna og gengum inn. Hann var —
Ó. Það var hræðilegt!“
Hann fól andlitið aftur í höndum sér.
„Hurðin var læst og keðjan fyrir að innan,“
sagði Poirot hugsandi. „Er það þá ekki sjálfs-
morð ?“
Gríski læknirinn hló háðslega.
„Særir maður sig tiu til tólf hnífstungum, sem.
fremur sjálfsmorð" spurði hann.
Poirot glennti upp augun. „Þetta er hræðileg
grimmd," sagði hann.
„Það hefir verið kvenmaður," sagði lestarstjór-
inn og talaði nú í fyrsta skipti.
„Þið getið treyst því, að það hefir verið kona.
Það getur enginn, nema kona stungið svona.
Dr. Constantine setti upp hátíðlegan svip.