Vikan - 09.12.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 49, 1943

Ný framhaldssaga:
Vegir ástarinnar-
Eftir E. A. ROWLANDS
Julian brosti eins og hann vildi segja, að Mary
væri elskuleg og góð stúlka, en Sir Allan leit
á hana með viðurkenningu og þakklátur. Mary
talaði ekki meira um Sergiu, hún fann það ósjálf-
rátt, að gestur þeirra kærði sig ekki um að
heyra talað um drottninguna í Stanley Towers.
Með sannri kvenlegri háttvísi fór hún að tala
um þá vél, sem Julian Hafði fengið einkaieyfi
á, og sem þegar var byrjað að nota í flestum
verksmiðjum bæjarins. En þá komst Allan að því,
að þrátt fyrir það að Julian hefði þegar eitthvað
upp úr einkaleyfinu, voru laun hans svo lítil, að
aðstæður fjölskyldunnar myndu ekki batna næstu
árin. Þau höfðu misst peninga sína svo skyndi-
lega, að þau voru enn í mikilli skuld, og Julian
var svo ærukær að hann hugsaði fyrst og fremst
um að borga skuldina.
Það var frú Armstrong, sem sagði Allan frá
þessu, og þegar hann fór frá þeim, hafði hann
ákveðið að hjálpa vini sínum Juliani, sem var
svo góður, alvörugefinn og óeigingjarn, én hafði
þann eina galla, að hann var alltof stoltur til
að vilja standa í skuld við nokkurn mann — ekki
einu sinni bezta vin sinn.
Sama kvöld, þegar Sergia var að ganga til
náða, fékk hún bréf, sem hafði verið sent frá
bænum Stanchester. Sergia ophaði það ekki fyrr
en hún var orðin ein, en þegar hún hafði lokið
við að lesa það, brosti hún glaðlegar en hún
hafði gert um langan tíma. 1 bréfinu stóð: ,,Ég
fer burt af Englandi á morgun, og ég get ekki
sagt, hve lengi ég verð í bui'tu. Það. geta liðið
mánuðir og jafnvel ár, áður en þér sjáið mig
aftur, kæra Sergia; en þér skuluð samt vita, að
ég kem strax og þér kallið á mig. Yöur skal þess
vegna alltaf verða tilkynnt, hvar ég verð stadd-
ur, og 'ég bið yður um að muna eftir loforði
yðar, um að leita að mér, ef yður langar til að
tala við vin. Og til þess að sýna yður, að ég
sé ekki hræddur við að biðja yður strax um að
gera mér vinargreiða, ætla ég þegar að biðja
yður einnar bónar: Gamalt og gott vinafólk mitt
býr í nágrenni við yður. Fyrir nokkrum árum
voru þau rík, en nú, þegar þau eru orðin mjög
fátæk, hafa aliir vinir þeirra yfirgefið þau. Við
Julian Armstrong vorum saman í menntaskóla,
en undanfarin ár höfum við ekki sézt, fyrr en
í dag, þegar ég hitti hann hérná. Ég veit, að
þér munuð gera það, sem þér getið fyrir þetta
fólk. Frú Armstrong er mjög heilsulítil og Julian
er eina stoð og fyrirvinna hennar og Mary. Hann
vinnur í hinni stóru verksmiðju í Stanchester,
■ en hann hefir minniháttar stöðu, sem samsvarar
alls ekki hæfileikum hans. Hann er mikill hæfi-
ieikamaður og duglegur, og hann ætti skilið að
fá langtum betri stöðu, en hann er alltof stoltur
til að taka við hjálp frá mér.“
Sergia las bréfið oft, áður en hún lagði það
til hliðar.
„Mér þykir vænt um, að Allan skuli hafa skrif-
að mér þetta bréf,“ sagði hún hljóðlega við sjálfa
sig. „Ég mun hafa einhver ráð til að hjálpa
þessu fóiki, og mér þætti ákaflega vænt um að
geta það.“
Hún sat dálitla stund hljóð með hendur fyrir
augum, og það voru tár í þeim, þegar hún stóð
upp.
„En hvað ég má vera þakklát því, að eiga
þó einn einlægan og tryggan vin,“ hvíslaði hún
með titrandi vörum.
TT r «í* p- a • Lafði Sergia Wierne, dóttir
x u i » o, g a, . h.ns r.ka Stanchester lá_
varðar, sem var orðin þreytt og leið á
skemmtanalífinu í London hefir, til mikill-
ar gremju fyrir föður sinn, yfirgefið borg-
ina og farið til hallar hans, Stanley
Towers, sem er uppi i sveit. Fyrir tilstilli
sir Allans Mackensic, sem hún hefir áður
hryggbrotið, kynnist hún Mary Armstrong,
sem býi' með móður sinni og bróður,
Juliani. Þau hafa áður átt við betri kjör
að búa; og nú er það metnaður Julians að
vinna sig upp, vegna móður sinnar og
systur. Stuttu eftir komu Sergiu býðst
Juliani há staða við verksmiðju. En það
dregur úr ánægju hans, þegar hann fer að
gruna, að það sé Sergiu að þakka.
5. KAFLI.
Óþægileg uppgötvun.
Það var seinast í júnímánuði, og sólin brenn-
andi, en undir trjánum á grasflötum Stanley
Towers var þægilega svalt og notalegt.
Sergia stóð fyrir framan stóra myndagrind og
málaði, á meðan ung og yndisleg stúlka lá og
teygði úr sér i lágum stóli við hliðina á henni.
„Lata stelpa," sagði Sergia allt í einu og brosti
til Mary Armstrong. „Mér sýnist þú vera alveg
að sofna! Komdu og líttu á myndina mína. Nú,
hvernig lízt þér á?“
Mary stökk upp og lagði handlegginn um
Sergíu.
„En hvað það er fallegt, Sergia!" sagði hún,
,,þú máiar ágætlega. Gráu múrarnir eru blátt
áfram stórkostlegir hjá þér.“
„Það var eina ánægja mín í gamla daga að
mála,“ sagði Sergia dreymandi. Mary tók strax
eftir því andvarpi, sem lá bak við orðin.
„Nú máttu ekki vinna meira," sagði hún; „við
skulum heldur tala eitthvað saman. Það er alltof
heitt til að vinna." Og Mary kastaði sér aftur
ofan í stólinn.
„Þú litla þvættingsskjóöa! Hvað ættum við að
tala um?“ sagði Sergia, sem var að blanda saman
iitum á litspjaldinu og leit brosandi á vinkonu
sína.
„Það er sama um hvað við tölum," sagði Mary.
„Mér þykir ^vo gaman að heyra þig segja frá
ferðalögum þínum! Þú hefir séð svo margt dá-
samlegt! Mér finnst bara, að þú hljótir að hafa
verið einmana."
„Já, ég var líka mjög einmana!" Augu Sergiu
urðu döpur, þegar hún sneri sér að málverkinu.
„Frá því að ég sá þig fyrst," sagði Mary Arm-
strong á þann hátt, sem var henni .eiginlegur,
„sagði ég við sjálfa mig, að það væri af þvi að
þú værir einmana, að þú værir svona dapurleg.
Ó, ég vildi óska það Sergia, að þú ættir bróður
eins og Julian! Þú getur ekki hugsað þér, hvað
hann er góður við okkur mömmu. Ást hans til
okkar er okkur meira virði en allur auður verald-
arinnar."
„Já, hann er áreiðanlega afskaplega góður,"
sagði Sergia blíðlega, hún var alltaf reiðubúin
að samsinna vinkonu sinni, þegar hún taiaði um
bróður sinn og alla hans góðu eiginleika.
„Hann er svo ósérplæginn og hefir svo mikla
skapfestu," hélt Mary áfram, sem hafði alveg
gleymt að hún hafði margoft sagt þetta sama
áður. „Síðustu árin hefir hann stritað fyrir okkur
mömmu, og i eina skiptið, sem ég hefi séð hann
reiðan var, þegar ég bað um að fá að vinna líka.
Hann sagði, að ég mætti aldrei biðja um það
aftur, og að hann og mamma gætu ekki án mín
verið. Þetta er í eina skiptið, sem hann hefir
ávítað mig.“
„Það sannar, að þú hljótir að vera óvenjulega
elskuieg systir," sagði Sergia. „Ég er viss um,
að hefði ég átt bróður, þá hefði hann skammað
mig allan liðlangan daginn. Ég furða mig heldur
ekki á því, að Julian þyki svona vænt um þig,
þvi að þú ert sannarlega sólskinsbarn, Mary.“
„Já, það þýðir, að ég sé ekki til neins veru-
legs gagns," sagði Mary, sem roðnaði við hólið.
„En ég ætti nú samt að fá mér eitthvað að
gera. Af hverju á Julian einn að strita? Honum
gengur svo hægt að vinna sig áfram; ég skil
ekki, að hann skuli ekki fyrir löngu hafa misst
allan kjark."
„Þú skalt sjá til, að það koma bráðum betri
tímar fyrir hann,“ huggaði Sergia hana, „en
vertu nú góð, og lofaðu að borða hjá mér hádegis-
matinn. Þau, heima hjá þér, geta vonandi verið
án þín í einn dag.“
„Já, ætli það ekki,“ sagði Mary hikandi ,,en
mig langar ekki til þess, því að ég finn það, að
lafði Marion líkar ekki við mig.“
„Elsku vina,“ sagði Sergia blíðlega en ákveðin.
„Þú ert gestur minn, en ekki hennar. Það er ég,
sem ræð hér; og þú skalt ekki kæra þig um
það, þó að hún sé óþægileg í viðmóti. Þú veizt,
að mér þykir vænt um þig. Þú mátt ekki neita
mér um það. Þú veizt, að ég er einmana í saman-
burði við þig, sem átt bæði móður og bróður.
En ef þig raunverulega langar heim — þá —.“
Mary þrýsti hönd Sergiu að vanga sínurn.
„Þú veizt það vel„ að mér þykir yndislegt að
vera með þér,“ sagði hún, „en það er „kvöld hinna
fátæku" eins og við köllum það i Stanchester.
Við höfum samkomu fyrir þá einu sinni í viku,
og það eru svo fáir til að hjálpa til, svo að
Julian getur víst ekki án mín verið. En ef hann
leyfir, þá ætla ég að vera. Hann kemur hingað
i heimsókn í eftirmiðdag og sækir mig.“
„Farðu bara með honum heim, vina mín,“ sagði
Sergia. „Það væri synd að taka þig frá fátæku
vinum þínum. Og þú getur þá komið á morgun
í staðinn."
Sergia tók málverkið í burtu, og stúlkurnar
settust síðan niður og fóru að tala saman. Þeim
hafði undir eins litist vel á hvora aðra. Sergia
var aldrei kuldaleg og fálát, þegar Mary var ná-
læg. Þær töluðu oft um Allan Mackensie, og
Sergia var honum svo þakklát fyrir að hafa út-
vegað sér vinkonu.
„Mér finnst hann næst eftir Juliani, vera sá
bezti og réttlátasti maður, sem ég þekki," sagði
Mary. „Mikið þótti mér vænt um að sjá hann
aftur! Ég sagði við Julian, að hann skyldi skrifa
til Sir Allans, en Julian þorði það ekki. Ég skal
segja þér það, að hann hafði fengið svo margar
neitanir frá góðum vinum, og við hverja neitun
varð hann stoltari og fálátari. En hann hefði nú
átt að vita, að Sir Allan væri ekki eins og
aðrir.“
„Þú ert tryggur vinur, Mary,“ sagði Sergia.
„Mér væri sama hver réðist á mig, ef ég hefði
þig til að verja mig.“
„Allir, sem þekkja þig rétt," byrjaði Mary, en
svo stanzaði hún allt í einu og ljómandi bros leið
yfir andlit hennai', þegar hún sagði: „Þarna er
Julian!"
Mary hljóp þegar í stað á móti bróður sínum,
og hún sá strax að það hlaut eitthvað óvenju-